Όταν η Λάρισα ξαναζωντανεύει κάθε χρόνο τέτοια εποχή – Η πόλη είναι σαν να πασπαλίζεται με λίγο χρυσόσκονη…

Η Λάρισα και η εντροπία είναι ένα σχήμα οξύμωρο. Το εξηγώ.

Στο σχολείο στη φυσική κάποια στιγμή μας μιλήσανε για την εντροπία. Πολύ με είχε εντυπωσιάσει αυτό το θερμοδυναμικό φαινόμενο, κυρίως γιατί μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ως έννοια αναγωγικά για άλλες περιπτώσεις περιγραφής ενός συστήματος, κοινωνικού για παράδειγμα. Αυτό που μου έμεινε είναι, ότι όταν αυξάνεται η θερμοκρασία τα μόρια κινούνται με μεγαλύτερη ταχύτητα, σε μεγαλύτερο εύρος και πολύ πιο άτακτα· τότε θεωρούμε πως έχει ανέβει η εντροπία.

Της Εύης Μποτσαροπούλου

Το έψαξα και λίγο τώρα, μην γίνω ρεζίλι στο αναγνωστικό κοινό, και ο ορισμός που βρήκα είναι ότι η «εντροπία είναι μια φυσική, θερμοδυναμική, και θεωρητική έννοια που αναφέρεται στην αταξία, στην έλλειψη οργάνωσης, ή στον βαθμό αβεβαιότητας ενός συστήματος». Αν δε, λέει αυξάνεται πολύ η εντροπία φτάνουμε στην απόλυτη αταξία. Ξενέρωσα λίγο γιατί νόμιζα ότι η θερμοκρασία είναι αυτή που παίζει τον κομβικό ρόλο, αλλά μάλλον τελικά η αύξηση της θερμοκρασίας είναι σαν αποτέλεσμα της εντροπίας.

Anyway, για το παρόν νοητικό άλμα θα κρατήσουμε ότι όσο αυξάνεται η θερμοκρασία τα μόρια κινούνται όλο και πιο γρήγορα και άτακτα με αποτέλεσμα να αυξάνεται κι άλλο η θερμοκρασία. Παρ΄ το στο διηνεκές… Επίσης θα αντικαταστήσουμε τα μόρια με τους ανθρώπους σε ένα κοινωνικό σύστημα και θα παρατηρήσουμε τι συμβαίνει στους Λαρισαίους με τη θερμοκρασία.

Που θέλω να καταλήξω;

Η αρχική μου σκέψη ήταν ότι με ενώ με υψηλές θερμοκρασίες αυξάνεται η κινητικότητα, στη Λάρισα αυτό συμβαίνει ανεξαρτήτως θερμοκρασίας. Είναι εποχικό φαινόμενο, επαναλαμβανόμενο, έντονο και ιδιαιτέρως εντυπωσιακό.

Ξεχνάμε τα περί ραστώνης και όλες αυτές τις κλασικές καραγατσικές περιγραφές για το θέρος, τη ζέστη και τη Λάρισα. Η Λάρισα το καλοκαίρι έχει ρεπό… «άδειοι οι δρόμοι δεν φάνηκε κανείς», κοιμάται θα λέγαμε, και τέτοια εποχή ξυπνά.

Ανεξαρτήτως θερμοκρασίας, ακόμη και ψιλοκαύσωνα να έχει. Η ψυχολογία είναι διαφορετική, το καλοκαίρι θεωρητικά από τις 20 Αυγούστου έχει τελειώσει, έστω το mood, ο κόσμος επιστρέφει, τα μαγαζιά ανοίγουν ξανά, οι πεζόδρομοι ξαναγεμίζουν με τραπεζάκια έξω και κανείς δεν μένει σπίτι του. Κάθε μέρα. Ακόμη και αν έχει πολύ ζέστη, ακόμη και αν έχει δροσίσει. Εξ ου και το σχήμα το οξύμωρο.

Από μικρή με γοητεύει αυτό το μεσοδιάστημα· από τέλη Αυγούστου μέχρι την έναρξη των σχολείων· μέχρι το παζάρι κρατάει αυτή η ενέργεια. Η Λάρισα ξυπνά, ζωντανεύει και έχει μια απίστευτη κινητικότητα. Όλοι είναι έξω. Με ενθουσιασμό. Κι αυτό σχήμα οξύμωρο είναι… Δεν υπάρχει ουσιαστικά μελαγχολία που τελείωσαν οι διακοπές, κι ας είναι κλασικό κλισέ στο smalltalking. Κι αν υπάρχει, εξοστρακίζεται με τις συναντήσεις, με τις περιγραφές για τις καλοκαιρινές αποδράσεις. Όλοι κάτι έχουν να πουν. Και όσοι δεν έχουν, επειδή δεν έκαναν τίποτα, χαίρονται· ανακουφίζονται που δεν τριγυρνάν μόνοι τους σε μια άδεια πόλη. Τώρα όλοι είναι ξανά εδώ. Και είναι και αυτό μια αλλαγή μέχρι να ξαναγίνει ρουτίνα.

Ωραίες και οι διακοπές, οι θάλασσες, τα βουνά, τα χωριά, αλλά ωραία είναι και να γυρνάς στη βάση σου. Κατά βάθος είσαι αστός. Και η αστική καθημερινότητα σου έλειψε λίγο. Και η γκαρνταρόμπα της… πόση σαγιονάρα πια; Τα στέκια που ξαναγεμίζουν, οι νέες πιάτσες που κάθε χρόνο τέτοια εποχή αρχίζουν να διαφαίνονται. Σου έλλειψαν όλα αυτά.

Όλα ίδια είναι βέβαια, αλλά τέτοιες μέρες σου φαίνονται διαφορετικά. Το αποκαλόκαιρο η Λάρισα είναι σαν να πασπαλίζεται με λίγο χρυσόσκονη. Ο κόσμος και η ενέργεια εξοβελίζει το τοπίο. Η νέα σεζόν ξεκινά.

Όχι λάθος, βρισκόμαστε σε αυτό το μεσοδιάστημα. Τώρα οι Λαρισαίοι κάνουμε αστικές διακοπές στην πόλη μας. Και αναμένουμε τη νέα σεζόν που πάντα ταυτίζεται με το άνοιγμα των σχολείων. Μεγάλοι, κυρίως, και μικροί μετράνε τις μέρες αντίστροφα… για να μπούμε στους ρυθμούς μας…

Τόση αταξία, τόση εντροπία μας εξουθένωσε βρε παιδιά.

…

Υ.Σ. Είναι η μοναδική περίοδος του χρόνου που δεν έχω τάσεις φυγής. Άσχετα αν θα φύγω για ένα τριήμερο, δεν πιάνεται, τζόντα είναι.