Μπαλαδόρος παλιάς κοπής: Ο Τούρκος παιχταράς που ήρθε στην Ελλάδα για να αποφύγει το στρατό, κόντρα στην επιθυμία της γιαγιάς του

Ο Γιώργος Γεωργίου, εντυπωσιασμένος από όσα τον έβλεπε να κάνει στο γήπεδο, τον είχε χαρακτηρίσει «μπαλαδόφατσα, παίκτη αλάνας» – μέγιστος τίτλος τιμής σαν αναλογιζόμαστε την ποδοσφαιρική κοσμοθεωρία του αείμνηστου δημοσιογράφου. Το ήξερε καλά, πολύ καλά, το τόπι ο Τουμέρ Μετίν. Γι’ αυτό και δέθηκε αφάνταστα με τον κόσμο της Λάρισας, ενώ χειροκροτήθηκε και από όλους εκείνους που αγαπούν το άθλημα αυτό καθαυτό, δίχως παρωπίδες του οποίου είδους.

Ήταν ο πρώτος Τούρκος διεθνής ποδοσφαιριστής (26 συμμ. / 7 γκολ) που ήρθε να παίξει μπάλα στην Ελλάδα. Είχε μάλιστα σκοράρει και εναντίον μας, λίγο πριν μετακομίσει στον κάμπο, στο βαρύ 4-1 που είχαμε χάσει στο Καραϊσκάκη – θα το θυμάστε πιθανότατα, εθνικό ζήτημα το είχαν κάνει ορισμένοι τότε. Κουβαλώντας σπουδαία πολυετή καριέρα σε Μπεσίκτας, Φενέρμπαχτσε. Ήταν έκπληξη το γεγονός πως ήρθε να παίξει εδώ. Κι ας ήταν προς στη δύση της καριέρας του, 34 ετών τα έβγαζε η μέτρηση το 2007 όταν και «σκαρώθηκαν» τα καθέκαστα.

«Η γιαγιά μου, όπως όλοι οι παλιοί στη χώρα μου, διατηρούν έντονα στη μνήμη τους την έχθρα του παρελθόντος μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας. Όταν λοιπόν μου έγινε η πρόταση από την ΑΕΛ, εγώ ζούσα στο Μιλάνο γιατί δεν ήθελα να πάω φαντάρος. Όταν πήρα την απόφαση να έρθω να παίξω στην Ελλάδα, ήμουν στο αεροδρόμιο και χτύπησε το τηλέφωνό μου. Ήταν η γιαγιά μου, αναστατωμένη. “Μη παιδάκι μου, μην πας εκεί! Να προσέχεις αυτούς τους Έλληνες”, μου έλεγε κλαίγοντας. “Έλα γιαγιά, δεν ζούμε στο 1800”, της είπα για να την ηρεμήσω. Το εννοούσα, φυσικά. Έχουν αλλάξει τα πράγματα.

Ναι, δεν ήταν απολύτως συνειδητή η απόφασή του να πάει στη Λάρισα. Κατά βάση και σε πρώτη φάση, αυτό που ήθελε ήταν να εκμεταλλευτεί ένα νόμο στη γειτονική χώρα που του έδινε το δικαίωμα να εξαγοράσει τη θητεία του, με το που θα έκλεινε τα 37 κι έχοντας να επιδείξει τουλάχιστον 3 συνεχόμενα χρόνια εργασίας στο εξωτερικό. Τι πάντως κι αν το κίνητρο ήταν κάπως πεζό; Η ουσία μετράει. Κι αυτή είναι πως ο Τουμέρ Μετίν βρήκε στην Ελλάδα πολλά περισσότερα από… απαλλαγή στράτευσης. Έγινε ένα με τους «Βυσσινί» και τον κόσμο τους, αφήνοντας τις καλύτερες δυνατές εντυπώσεις στον μικρόκοσμο του ελληνικού ποδοσφαίρου. Από τον Ιανουάριο του 2008 και ως το καλοκαίρι του 2011 στην ΑΕΛ (80 συμμετοχές/ 24 γκολ) και για 6 μήνες αμέσως μετά στην Κέρκυρα (6 συμμ. / 1 γκολ), την τελευταία ομάδα της καριέρας του – ανακοίνωσε πως αποσύρεται τον Δεκέμβριο του 2011.

Μπόλικα τα highlights που άφησε «κληρονομιά» ο Τουμέρ Μετίν. Οι περισσότεροι θυμούνται μια γκολάρα που είχε βάλει στον Νικοπολίδη, σε ματς κόντρα στον Ολυμπιακό:

Γενικά ομιλώντας, μένει στη μνήμη ένας παιχταράς που κολλούσε την μπάλα στα πόδια, ένας «μαέστρος» παλιάς κοπής, μια αλήτικη – με την καλή έννοια – ψυχή. Χαιρόσουν να τον βλέπεις να αλλάζει το παιχνίδι, να μοιράζει, να εκτελεί. Από τους λίγους εκείνους παίκτες που κάποιος πληρώνει μετά χαράς εισιτήριο για να τον δει εν δράσει. Ήταν τέτοιο το impact του στην εξέδρα, ώστε ήταν ίσως ο μοναδικός εκείνα τα χρόνια που μπορούσε να πάει να μιλήσει στους οπαδούς δίχως καμία ανησυχία για το τι θα ακούσει όταν τα αποτελέσματα δεν ήταν καλά. Χώρια άλλωστε ότι δεν κρυβόταν ποτέ στα δύσκολα. Ηγέτης.

Ναι, ο Τουμέρ Μετίν ανήκει στους παίκτες που βελτίωσαν με την παρουσία τους το παραγόμενο ποδοσφαιρικό προϊόν στα μέρη μας. Γι’ αυτό και μόνο αξίζει να τον θυμάται κανείς. Μαζί όμως και για τον συμβολισμό. Αυτό που τόσο ωραία ο ίδιος είχε θέσει ως εξής:  «Πιστεύω ότι ο φανατισμός που υπάρχει και στις δύο μεριές απηχεί ένα πολύ μικρό ποσοστό του συνολικού πληθυσμού. Θεωρώ ότι όποιος πλησιάσει εμένα, το τελευταίο πράγμα που σκέφτεται είναι ο Αττίλας και τα Ίμια. Τον ενδιαφέρω εγώ σαν ποδοσφαιριστής, σαν άνθρωπος. Μακάρι κάποια στιγμή να μπουν σε νέα βάση τα ελληνοτουρκικά και κάθε είδους φανατισμός να μείνει πίσω».

Πηγή: menshouse.gr