Ο καμπίσιος βουλευτής και οι… 900 της Μαρίνας

Ξέθαψα προσφάτως μία εκπληκτική ασπρόμαυρη ταινία, με ταλαιπωρημένα καρέ, όχι από τις κόπιες του Φίνου, εκείνες με την κρυστάλλινη εικόνα. Λέγεται «Οι 900 της Μαρίνας». Παραγωγή από μία εταιρεία που με καμάρι στην αρχή του φιλμ έγραφε ότι εδρεύει στις «Σέρρες»! Το σενάριο κινείται γύρω από τον Σπύρο Δαλέγγο, έναν πανίσχυρο πρόεδρο – κομματάρχη, σε ένα χωριό της ελληνικής υπαίθρου. Ο Δαλέγγος μπορεί και επηρεάζει 900 συνολικά ψηφοφόρους και καθώς το χωριό βρίσκεται ήδη σε προεκλογικό πυρετό, οι δύο πολιτικοί αντίπαλοι, ο παλαίμαχος βουλευτής Δαμαλάς και ο νεαρός δικηγόρος Ντίνος, εξαρτώνται άμεσα από τον Δαλέγγο, που θα κρίνει το εκλογικό αποτέλεσμα.

Ο Ντίνος πηγαίνει στο καφενείο του χωριού, εκεί όπου αμέσως σπεύδουν να τον περιτριγυρίσουν 6-7 υποψήφιοι ψηφοφόροι. Αυτοί επίμονα του ζητούν διάφορα ρουσφέτια, όπως να διοριστούν όλοι στο δημόσιο, κάτι που όμως απορρίπτει.

-Να είστε σίγουροι πως θα υποστηρίξω κάθε αίτημά σας που θα είναι δίκαιο! Τους αντιπροτείνει.

-Με το μπαρδόν κύριε Ντίνο, μια επερώτηση… Πετάγεται ένας από τους θαμώνες και συνεχίζει: Πρέπει να είναι πάντα δίκαιο αυτό που θα ζητάμε;

-Φυσικά, απαντά ο νεαρός πολιτευτής.

-Ε αν είναι έτσι τι τους χρειαζόμαστε τους πολιτικούς; Το δίκιο του ο καθένας το βρίσκει στο δικαστήριο. Ο σκοπός είναι να έχω άδικο και να με κάνεις να το κερδίσω. Τότε να σε πω μεγάλο πολιτικό!» έσπευσε να προσθέσει ένας άλλος θαμώνας, εκφράζοντας το σύνολο της ομήγυρης, αν κρίνω από τα βλέμματά τους στο κινηματογραφικό πλάνο.

Αυτό ακριβώς μου ήρθε στο μυαλό, όταν βουλευτής από τα μέρη του κάμπου, μου διηγούταν πρόσφατα, έντονα ενοχλημένος, ένα περιστατικό που συνάντησε προ καιρού, σε ένα από τα πλημμυροπαθή χωριά.

«Ήρθε σε έντονο ύφος ένας από τους μαζεμένους στο καφενείο για να μου διαμαρτυρηθεί πως δεν μπήκαν ακόμη οι αποζημιώσεις. Έχεις κάνει κανονικά τη δήλωση ζημίας; Τι καταστροφές είχες; Τι πλημμύρησε; Τον ρώτησα. Τίποτε δεν πλημμύρησε μου απάντησε. Αλλά εγώ να μην πάρω;»

Κράτησε την ανάσα του, μέτρησε μέχρι το 100 ο βουλευτής και συνέχισε να ακούει τον πόνο του καθενός στο καφενείο. Σύντομα πλησιάζει και μία συγγενής του προηγούμενου «πλημμυροπαθή». Η οποία από το βλέμμα της και μόνο έδειχνε ακόμη πιο αγανακτισμένη. «Θέλω να με βοηθήσετε» είπε στον βουλευτή. «Τι ακριβώς συμβαίνει;» την ρωτά εκείνος. «Δε μπορώ να μπω στο τάδε σώμα ασφαλείας λόγω ύψους, μου λείπουν λίγοι πόντοι…»! «Τι να σας πω, απαντά ο βουλευτής – καταλαβαίνοντας πως οι εκπλήξεις δε θα έχουν τελειωμό εκείνο το βράδυ – δε μπορώ να δώσω λύση σε αυτό το πρόβλημά σας». «Τότε τι βουλευτής είσαι αν δε μπορείς να μου το κάνεις»! απαντά εκείνη και με επιδεικτικό τρόπο γυρίζει την πλάτη της και φεύγει μακριά του!

Η πρώτη σκηνή βγαλμένη από θεατρικό σενάριο πίσω στο 1961, η δεύτερη στο παρόν. Κι όμως… Παρά την πάροδο των δεκαετιών, η νοοτροπία της πελατειακής σχέσης ανάμεσα σε πολίτες και πολιτικούς παραμένει ζωντανή. Όσο οι πολίτες συνεχίζουν να ζητούν χάρη αντί για δικαιοσύνη και οι πολιτικοί να μετρώνται με βάση το πόσα «ρουσφέτια» ικανοποιούν, η πολιτική ζωή θα ανακυκλώνει τα ίδια φαινόμενα, χωρίς ουσιαστική πρόοδο. Οποία ομοιότις!

Απόστολος Ράιδος