Η… ιεροτελεστία του Βόλου που ξεχωρίζει σε όλη την Ελλάδα

Κάποια πράγματα μπορούν να αποτυπώσουν τόσο απλά και καθαρά τη βολιώτικη ψυχοσύνθεση, όπως ένα τσίπουρο δίπλα στο κύμα της θάλασσας, με την όλη διαδικασία πλέον να αποτελεί εδώ και χρόνια πόλο έλξης για τους επισκέπτες της περιοχής. Με γλυκάνισο ή χωρίς, με πάγο ή/και νερό, το απόσταγμα που εκφράζει τον Βόλο έρχεται να δέσει αρμονικά με τον ήχο του κύματος και το άρωμα του αλατιού και του ιωδίου σε κάποιο παραλιακό σημείο…

Στα τσιπουράδικα των ακτών του Βόλου και της Μαγνησίας, αλλά και σ’ αυτά που βρίσκονται κυριολεκτικά σε κάθε γειτονιά, οι Βολιώτες ξέρουν και οι επισκέπτες μαθαίνουν ότι το τσίπουρο δεν έρχεται ποτέ μόνο του. Για κάθε καραφάκι που παραγγέλνεις, καταφθάνει κι ένας διαφορετικός μεζές – σαν να ξεδιπλώνεται μπροστά σου ένα γευστικό πανόραμα που μόνο στην περιοχή μπορεί να βρει κανείς, και που πλέον έχει διαδοθεί και σε άλλες πόλεις πέραν της Θεσσαλίας. Καπνιστό σκουμπρί, χταποδάκι, τουρσί, πατατοσαλάτα, φρεσκοτηγανισμένα ψάρια και 1002 άλλες επιλογές έρχονται σταδιακά με κάθε τσίπουρο ή μετά από κάθε σερβίρισμα με μόστρα.

Η ιστορία του τσίπουρου στον Βόλο και τη Θεσσαλία χάνεται στους αιώνες. Η τέχνη της απόσταξης φαίνεται να πέρασε από τα μοναστήρια του Αγίου Όρους και του Πηλίου στα χωριά και τελικά στις πόλεις, όπου απέκτησε ιδιαίτερη θέση στην τοπική ταυτότητα, για να εξελιχθεί το τσίπουρο στο απόσταγμα της συντροφιάς, της παρέας και της φιλοξενίας. Είτε βρίσκεται κανείς στη Νέα Ιωνία, ή στο κέντρο του Βόλου, στην παραλία, και σε άλλα σημεία, ενώ βρίσκεται σε θερινή ραστώνη και όχι μόνο…

Στον Βόλο, η οργανωμένη κατανάλωση τσίπουρου με συνοδεία μεζέδων καθιερώθηκε ήδη από τα τέλη του 19ου αιώνα, όταν η πόλη γνώριζε ραγδαία ανάπτυξη ως λιμάνι και βιομηχανικό κέντρο. Οι εργάτες, οι ναυτικοί, οι έμποροι και οι τεχνίτες κατέφευγαν στα τσιπουράδικα της παραλίας για λίγες στιγμές χαλάρωσης — και κάπως έτσι γεννήθηκε μια μοναδική πολιτισμική παράδοση. Από τη δεκαετία του 1930, οι τσιπουροκατανύξεις πήραν τον χαρακτήρα που γνωρίζουμε σήμερα: κάθε καραφάκι συνοδεύεται από διαφορετικό μεζέ, χωρίς ο πελάτης να επιλέγει – μια γαστρονομική έκπληξη σε κάθε σερβίρισμα, με την ίδια όμως συνέπεια και επιμέλεια.

Πώς λαμβάνουμε όμως την απόλαυσή του στον μέγιστο βαθμό;

Κατ’ αρχάς το τσίπουρο το πίνουμε αργά, με μικρές γουλιές, χωρίς βιασύνη. Δεν είναι ποτό για «άσπρο πάτο»! το αφήνουμε να μείνει στο στόμα, να νιώσουμε τις γεύσεις και τα αρώματά του…!

Δεύτερον, το τσίπουρο χωρίς μεζέ είναι… μισό. Αν έχει χορτάσει βέβαια από τους πολλούς μεζέδες, στο τέλος μπορεί κανείς ένα… σκέτο. Αλλά θα έχει δημιουργήσει ήδη το… υπόβαθρο στο στομάχι του, ενώ ο σωστός μεζές αναδεικνεύει ακόμη περισσότερο το τσίπουρο.

Από εκεί και πέρα, το αν θα το πιει κανείς σκέτο, με νερό ή/και πάγο, εναπόκειται στο προσωπικό γούστο του καθενός. Πρέπει δε να επισημανθεί ότι το τσίπουρο είναι κοινωνικό ποτό. Πίνεται καλύτερα με φίλους, χαλαρή κουβέντα, πειράγματα και γέλιο. Είναι για την παρέα και για υπεύθυνη απόλαυση!

Πηγή: Περιοδικό Volos Summer