Οι Λαρισαίοι και τα μπάνια του λαού: Από τα τάπερ με τα κεφτεδάκια και τα «Θανασάκη άμα πνιγείς θα σε σκοτώσω», στα sup, τα μπραζίλιαν και τα stories

Τις μεγαλύτερες αλλαγές τις συνειδητοποιείς όταν το συγκριτικό σου στοιχείο είναι κάτι σταθερό. Το τοπίο είναι πολύ καλό για τέτοιες περιπτώσεις. Σου δημιουργεί το σταθερό πλαίσιο, το άχρονο και ακίνητο φόντο για να παρατηρήσεις τις αλλαγές πάνω στα δυναμικά στοιχεία. Ο άνθρωπος, οι συνήθειες του, η συμπεριφορά του, η εμφάνισή του, η ανθρωπογεωγραφία που δημιουργεί, όλα αυτά είναι δυναμικά. Αλλάζουν. Και έχουν αλλάξει πολύ. Το τοπίο όχι.

Οι ακτογραμμές είναι ιδανικά παραδείγματα. Στις ίδιες παραλίες εξακολουθούμε να πάμε, το ίδιο τοπίο συνεχίζουμε να βλέπουμε. Με την προϋπόθεση ότι η οπτική μας είναι πάντα αυτή που έχουμε όταν στεκόμαστε στην αμμουδιά και κοιτάμε τη θάλασσα. Αυτό το τοπίο δεν έχει αλλάξει. Το αντίστροφο πάλι άρδην. Αλλά δεν με ενδιαφέρει ούτε το τοπίο, ούτε οι άνθρωποι, οι λουόμενοι, όταν τα κοιτάς από τη θάλασσα. Με ενδιαφέρει να απομονώσω τους λουόμενους πάνω στην αμμουδιά. Και να τους παρατηρήσω.

Αν το κάνεις αυτό, συνειδητοποιείς τις πολύ μεγάλες αλλαγές τις τελευταίες δεκαετίες πάνω στο ίδιο τον άνθρωπο και τα παραφερνάλια του. Τα καλοκαιρινά.

Της Εύης Μποτσαροπούλου

Ας γίνω πιο συγκεκριμένη. Και λιγότερο θεωρητική. Μη σου πω βαρετή.

Το θέμα μου είναι οι Λαρισαίοι και τα μπάνια του λαού. Στα παράλια του νομού Λαρίσης, Αγιόκαμπος, Βελίκα και τα λοιπά. Και σε αυτά της Πιερίας, Πλαταμώνας, Νέοι Πόροι, Παντελεήμωνας και τα λοιπά. Εκεί κάνουμε εμείς τα μπάνια μας. Οι Λαρισαίοι.

Το προηγούμενο Σαββατοκύριακο πήγα και στα δύο – Πλαταμώνα και Αγιόκαμπο εννοώ. Αυθημερόν. Αυτό είναι ο ορισμός του «τα μπάνια του λαού». Το να πας αυθημερόν στην θάλασσα. Το Σάββατο ή ακόμη καλύτερα την Κυριακή. Τότε που πάνε όλοι. Όλοι όμως.

Το καταλαβαίνεις με το που μπαίνεις στο αυτοκίνητο. Από το μποτιλιάρισμα. Ό,τι ώρα και να ξεκινήσεις, όσους υπολογισμούς κι έχεις κάνει προσπαθώντας να βρεις το «παράθυρο» στην κίνηση, θα την πατήσεις. Σε όλη τη διαδρομή. Όπου και να πας. Σημειωτόν θα πας, εκνευρισμένος θα φτάσεις. Και μόλις φτάσεις, όταν φτάσεις, τρομάζεις. Από τον κόσμο και τα αυτοκίνητα. Που να παρκάρεις; Κάποια στιγμή θα βρεις. Κάπου θα χωθείς κι εσύ.

Τώρα έχεις φτάσει στο επόμενο στάδιο. Να κατέβεις από το αυτοκίνητο με όλα τα συμπράγκαλα, τα καλοκαιρινά σου παραφερνάλια. Κυρίως των παιδιών. Και να βρεις ξαπλώστρα ή χώρο για να εγκατασταθείς. Αυτό είναι ίσως το πιο οδυνηρό σημείο. Μέσα στη ζέστη, με τη άμμο να καίει τις πατούσες έτσι όπως χώνεται στις σαγιονάρες, να διψάς και να θες και πιπί ταυτόχρονα από το ταξίδι, και συ να περιμένεις ζωσμένος με όλα τα συμπράγκαλα.

Να, αυτό έχει μείνει αναλλοίωτο στο χρόνο. Το κουβάλημα. Ακόμη κι αν πας, που εκεί θα πας κατά πάσα πιθανότητα, στο beach bar. Τσάντες θαλάσσης, κουβαδάκια και τα λοιπά. Αυτά τα λοιπά έχουν αλλάξει πολύ. Η ποσότητα και πάλι όχι. Ούτε το βάρος. Σταθερή αξία.

Μπορεί να μην έχεις θερμός και ταπεράκια – τα σωστά, τα αυθεντικά της παιδικής μας ηλικίας, τα Tupperware της δεκαετίας του 1980 -με κεφτεδάκια, τυροπιτάκια, τοστάκια με μερέντα, μπισκοτάκια – Παπαδοπούλου συνήθως, τα Πτι-μπερ ήταν και νόστιμα όταν χαζοβρέχονταν από το αλμυρό νερό εκεί που έπαιζες – και σακούλες με φρούτα, συνήθως σταθεροποιήμενες σε μια μεγάλη πέτρα μέσα στο νερό για να παραμένουν δροσερά – το ίδιο γινόταν και με τις σακούλες με τις μπύρες, αλλά έχεις δυο-τρία, τρία-τέσσερα, και πέντε αντηλιακά. Προσώπου, σώματος, σε σπρέι, σε κρέμα, μαλλιών, παιδιών. Με διαφορετικούς δείκτες για κάθε περίπτωση. Μόνο οι δείκτες των παιδιών είναι σταθερά 50. Αλλά και για αυτά έχεις εναλλακτικές. Κρεμούλα για το προσωπάκι, και για το σώμα, αν και καλύτερο είναι αυτό το μεγάλο σπρέι της Frezyderm. Παλιά κυνηγούσες τα παιδιά να φάνε κεφτεδάκι, τώρα τα κυνηγάς να τα ψεκάσεις. Το καλύτερο είναι όταν κάνεις ξαφνικά, κρυφά. Ψεκάζεις την ώρα που περνά τρέχοντας δίπλα σου, όταν είναι σκυμμένο και παίζει με τα κουβαδάκια. Ακόμη και μέσα στη θάλασσα το ψεκάζεις.

Τα κουβαδάκια τώρα είναι μια άλλη ιστορία. Παλιά τα παιδιά είχαν δυο-τρία, κανένα φτυάρι και τσουγκράνα, άντε και ένα φορτηγό και καμιά αγαπημένη Bibi-bo που έπρεπε κι αυτή να κάνει μπάνιο στη θάλασσα, τώρα έχεις σετ ολόκληρα. Σε διάφορα μεγέθη, σε διάφορες κουπ για να φτιάξει το παιδί σχέδια στην άμμο, εννοείται τα χωνάκια για να σου προσφέρει όποια γεύση θες σε παγωτό άμμου. Νερόμυλους, αμμόμυλους, μπάλες, μπαλάκια, μπαλάκια που αναπηδούν και επιπλέουν στο νερό, και από τα άλλα τα κανονικά. Απόχες δεν έχεις πλέον. Για τα ψάρια έχεις μάσκες και αναπνευστήρες. Αλλά πολλά είδη, ολόκληρου προσώπου σαν να είναι το παιδί οξυγονοκολλητής, κανονική παραδοσιακή μάσκα αλλά σε διαφορετικά μεγέθη, μην τυχόν και το στενεύει ή του περισσεύει και του μπαίνει νερό, γυαλάκια θαλάσσης. Και ηλίου φυσικά. Αλλά αυτά πάνε πακέτο με την ηλιοπροστασία.

Η ηλιοπροστασία έχει γίνει μέγα ζητούμενο.

Παλιά τρέχαν τα μωρά και παιδιά γυμνά στην παραλία, τώρα είναι ντυμένα από πάνω μέχρι κάτω με ειδικά μαγιό-στολές με UV προστασία. Μέχρι και ειδικά παπουτσάκια με UV έχουν, κάτι σαν καλτσάκια μαγιό. Τα πιτσιρίκια στην παραλία είναι σαν τους λουόμενους στις αρχές του 20^ου αιώνα, πριν ανακαλυφθεί και επιτραπεί το μπικίνι και το μονοκίνι. Καλυμμένα ολόσωμα. Αγόρια, κορίτσια. Οι έφηβοι πάλι όχι. Παλιά είχες γυμνά σχεδόν παιδιά, τώρα έχεις μεγάλους. Τα εφηβικά και νεανικά μαγιό γίνονται όλο και πιο ανύπαρκτα. Τα γυναικεία. Συνήθως για αυτά έχεις καυγάδες με τα κορίτσια πλέον, για το μέγεθος του μπικίνι και το πόσος πωπός θα φαίνεται. Τα αγόρια πάλι έχουν νέα μόδα, φοράνε και εσώρουχο μέσα από το μαγιό. Πωποπροστασία. Μαλώνεις και για αυτό. Δεν είναι υγιεινό αγόρι μου να μην μπορείς να στεγνώσεις ποτέ…

Παλιά κουβαλούσες ένα σωσίβιο, συνήθως αυτό το χαρακτηριστικό με τον ψηλό λαιμό, και ένα ζευγάρι μπρατσάκια, τώρα έχεις πάρει μαζί σου απίθανες εναλλακτικές. Για όλες τις ηλικίες. Από τα Swimtrainer σε κόκκινο, πορτοκαλί και κίτρινο, μπρατσάκια διάφορα για να είναι ασορτί με το κάθε μαγιό, ζώνες με τουβλάκια, γιλέκα σωσίβια, σανίδες κολύμβησης – αυτές δεν τις πολυβλέπω μάλλον πλέον θα ξεπεράστηκαν, μακαρόνια κολύμβησης, μεγάλα σωσίβια – σταθερά το πιο δημοφιλές παραμένει το δαγκωμένο ντόνατ, στρώματα θαλάσσης, φουσκωτές βάρκες. Όλα αυτά θα πρέπει φυσικά να τα φουσκώσεις εσύ. Ευτυχώς πέρασε εκείνη η τρελή μόδα με τα γιγαντιαία φλαμίνγκο, κύκνους και τουκάν. Από το 2015 με την Taylor Swift και την Diane Kryger, ψοφήσαμε να κουβαλάμε και να φουσκώνουμε γιγαντιαία πουλιά…

Αν και τώρα έχεις τα sup. Κάθε οικογένεια επιβάλλεται να έχει τουλάχιστον ένα sup. Και ο νεαρόκοσμος ο καθένας το δικό του. Θα το κουβαλήσεις εσύ του λες του παιδιού. Αυτή είναι η συμφωνία. Τελικά το κουβαλάς κι αυτό εσύ για να μην κουραστεί το παιδί ή γιατί το παράτησε κι έφυγε.

Και πάμε στα σκίαστρα. Όλων των ειδών. Από σκηνές-τέντες παραλίας με πισίνα ή χωρίς για τα παιδιά – αλίμονο αν τα ξεχάσεις, μέχρι τις κανονικές ομπρέλες, Έχεις πάντα στο αυτοκίνητο. Αν και στο beach bar πας, ποτέ δεν ξέρεις. Πρέπει να είσαι ετοιμοπόλεμος και in. Η ομπρέλα πρέπει να είναι τεράστια και Maui & Sons. Αυτές τις ασημί με τη UV προστασία. Με μερικά πράγματα δεν πειραματιζόμαστε πλέον. Επ’ ουδενί.

Αυτά είναι τα μπάνια του λαού. Όχι σαν τα stories. Εννοείται πως μετά από τόσο κόπο θα ανεβάσεις ένα, και δύο, και τρία, και τέσσερα… stories. Να ξεγελαστείς και ο ίδιος με το Instagram versus Reality. Πως θα αντέξεις αλλιώς να ξαναπάς και το άλλο Σαββατοκύριακο ειδικά όταν έκανες και άπειρη ώρα να επιστρέψεις στην πόλη;

Ας άλλαξαν οι συμπεριφορές και τα καλοκαιρινά παραφερνάλια. Πρέπει να το πάρεις απόφαση, μπάνια του λαού χωρίς ταλαιπωρία και μια τζούρα μικροαστισμού δεν έχει.

Υ.Σ. Όλα αυτά τα έχω κουβαλήσει άπειρες φορές μόνη μου. Sup όχι, ακόμη.