Αλεξάντρ Γουάνγκ: Οι σταχανοβίτικες προσλήψεις ενός «μετρ» της Τεχνητής Νοημοσύνης

Ο Αλεξάντρ Γουάνγκ δεν αποκάλυψε ποτέ με ποια διαδικασία προσελήφθη στη Meta. Δεν αποκάλυψε τι τον ρώτησε ο Μαρκ Ζάκερμπεργκ για να του αναθέσει να στήσει και να «τρέξει» το τμήμα Τεχνητής Νοημοσύνης της ιντερνετικής αυτοκρατορίας του. Γνωστό είναι ότι ο Ζάκερμπεργκ χρύσωσε στην κυριολεξία τον ηλικίας μόλις 28 ετών AI manager. Διότι το μεγάλο αφεντικό του Facebook, του Instagram, του Messenger και του WhatsApp μεταξύ άλλων, δαπάνησε 14 δισ. δολάρια για να πείσει τον ιδρυτή της ScaleAI να συνεργαστεί με τη Meta.

Ο Αλεξάντρ Γουάνγκ έπιασε αμέσως δουλειά για να δημιουργήσει μια «ονειρεμένη ομάδα» συνεργατών αποτελούμενη από περίπου 50 μηχανικούς με ειδίκευση στην Τεχνητή Νοημοσύνη ώστε να δουλέψουν για τις δραστηριότητες ΑΙ της Meta. Όλα καλά ως εδώ. Το ζήτημα (και η είδηση) είναι όμως οι προσδοκίες που έχει ο γεννημένος στο Νέο Μεξικό γιος Κινέζων μεταναστών από τους νέους εργαζομένους που θέλει να προσλάβει. Και η μεθοδολογία που ακολουθεί για να τους ανακαλύψει.

Στο ιστολόγιό του ο Γουάνγκ σημειώνει ότι ψάχνει «αστέρια της Τεχνητής Νοημοσύνης». Και ότι είναι διατεθειμένος να δώσει «μισθούς εκατοντάδων εκατομμυρίων δολαρίων». Ουσιαστικά από την τσέπη του Ζάκερμπεργκ, όχι από τη δική του, αλλά σε κάθε περίπτωση τις προσλήψεις τις κάνει για λογαριασμό της δικής του εταιρείας, ScaleAI, στην οποία παραμένει πρόεδρος.

Όπως ο ίδιος αποκαλύπτει στο site του, «δίνει ιδιαίτερη προσοχή στην πρόσληψη προσωπικού». Γι’ αυτό και αφιερώνει πολύ χρόνο για τις συνεντεύξεις με υποψηφίους για ένταξη στην ομάδα του. «Αν δεν είστε προσεκτικοί, η απόδοση της επένδυσης για την πρόσληψη προσωπικού μειώνεται δραματικά», υποστηρίζει. Και φροντίζει ώστε να εξασφαλίζει «υψηλές αποδόσεις».

Το κάτι παραπάνω

«Με τον χρόνο που πέρασα σε συνεντεύξεις, έμαθα να είμαι προσεκτικός σε ένα κρίσιμο ζήτημα: στο ζήλο του υποψηφίου. Για να είμαι συγκεκριμένος, υπάρχουν δύο πράγματα που αναζητώ: να ενδιαφέρεται πραγματικά ο υποψήφιος για την ScaleAI και να ενδιαφέρεται για την εργασία γενικά, να μην τα γράφει όλα στα παλιά του τα παπούτσια», σημειώνει ο Γουάνγκ. Διότι «δεν μπορείς να πετύχεις χωρίς να το παρακάνεις».

Ζητεί δηλαδή ο Γουάνγκ από τους υποψηφίους υπαλλήλους του να τον πείσουν ότι θα κάνουν το «κάτι παραπάνω». Όπως ο ίδιος διαβεβαιώνει, «δεν υπάρχει μέλλον για την ScaleAI αν οι εργαζόμενοι δεν προσδιορίσουν την αποστολή μας, το προϊόν μας και το πρόβλημά μας… Χωρίς αφοσίωση δεν θα μπορέσουμε ποτέ να γίνουμε η εταιρεία της γενιάς μας».

Κάτι σαν Χάρβαρντ ή ΜΙΤ

Η εμμονή του Αλεξάντρ Γουάνγκ είναι να κάνει την ScaleAI ένα «Ίδρυμα» όπως το Χάρβαρντ ή το MIT. Ένα οργανισμό δηλαδή, στον οποίο « άλλοι άνθρωποι έρχονται επειδή η ένταξή τους σ’ αυτό αποδεικνύει ότι είναι έξυπνοι ή σημαντικοί, ενώ άλλοι άνθρωποι φεύγουν γρήγορα, επειδή δεν έχουν κάποια ιδιαίτερη προσκόλληση σ’ αυτό».

Εδώ ο Γουάνγκ προκαλεί να ανατρέξει κανείς στο βιογραφικό του για να διαπιστώσει ότι ο ίδιος φοίτησε «για κάποιο διάστημα» στο ΜΙΤ δίχως όμως να πάρει ποτέ πτυχίο – λόγω ελλειμματικής αφοσίωσης και προβληματικής προσκόλλησης προς το «Ίδρυμα» προφανώς. Αυτής ακριβώς της προσκόλλησης και της αφοσίωσης που απαιτεί από τους υποψηφίους για πρόσληψη.

Παρά την έλλειψη αφοσίωσης στις σπουδές του, πάντως, ο Γουάνγκ δεν πρέπει να θεωρεί τον εαυτό του αποτυχημένο, καθώς έχει αποκτήσει ήδη, στα 28 του, μια δική του εταιρεία ΑΙ και έχει αποκτήσει περιουσία 3,6 δισ. δολαρίων κατά το περιοδικό Forbes – στα 24 του εξάλλου είχε ανακηρυχθεί ως ο νεότερος αυτοδημιούργητος δισεκατομμυριούχος.

Φυσικά δεν είναι ο πρώτος κροίσος δίχως πανεπιστημιακό δίπλωμα, ο Μπιλ Γκέιτς που εγκατέλειψε το Χάρβαρντ έχει προηγηθεί κατά μισόν αιώνα, ενώ και ο Μαρκ Ζάκερμπεργκ εγκατέλειψε τις σπουδές του επίσης στο Χάρβαρντ όταν ως φοιτητής δημιούργησε το Facebook για να επικοινωνεί ηλεκτρονικά με τους συμφοιτητές του.

Οι ερωτήσεις-κλειδιά

Ο Γοάνγκ έχει αναπτύξει, τέλος πάντων, μια δική του τεχνική και μέθοδο αναφορικά με τις προσλήψεις προσωπικού. «Η σωστή στρατολόγηση είναι σαν να φλερτάρεις κάποιον. Πρέπει να υπάρχει μια σπίθα και μερικές φορές η σπίθα αυτή ανάβει έπειτα από μήνες αναζήτησης», υποστηρίζει. Και εξηγεί ότι αυτό συμβαίνει επειδή «ουσιαστικά ψάχνεις για ανθρώπους με τους οποίους θα μπορούσες να περάσεις όλες τις ώρες της ημέρας μαζί τους». Διότι «αν όλα πάνε καλά, θα ζήσεις πολλές μακριές νύχτες μαζί τους»!

Νύχτες εργασίας φυσικά, μην πηγαίνει ο νους κανενός στο πονηρό. «Πρέπει να έχεις πάθος για τη δουλειά σου για να περνάς τις νύχτες στο γραφείο», τονίζει ο Αλεξάντερ Γουάνγκ. Και για να βρει ανθρώπους με το πάθος που αναζητεί, τους υποβάλλει τις εξής ερωτήσεις κατά τη συνέντευξη που κάνει για να τους προσλάβει:

– Ποιο είναι το πιο δύσκολο πράγμα πάνω στο οποίο έχετε δουλέψει;

– Πόσες ώρες εργάζεστε την εβδομάδα;

– Γιατί δουλεύτε τόσο πολύ; Γιατί είναι τόσο σημαντικό αυτό για εσάς;

– Με ποια αφορμή απογοητευθήκατε περισσότερο στη ζωή σας;

– Ποιο είναι το πράγμα για το οποίο αισθάνεστε περισσότερο περήφανος;

– Πιστεύετε ότι άξιζε τον κόπο για να πετύχετε αυτό που σας έκανε περήφανο;

Αλεξέι Σταχάνοφ

«Για κάποιον που έχει εμμονή με κάτι, αξίζει πάντα τον κόπο να ξοδέψει χρόνο και να προσπαθήσει πολύ για να το πετύχει», διαβεβαιώνει ο Αλεξάντερ Γουάνγκ. Η «ομάδα των ονείρων» του μεγαλώνει, αλλά παραδέχεται ότι δύσκολα βρίσκει εργαζόμενους με την εργασιακή κουλτούρα που αναζητεί.

«Η δυσάρεστη πραγματικότητα είναι ότι οι περισσότεροι άνθρωποι δεν δίνουν δεκάρα τσακιστή για τη δουλειά τους. Είναι σοκαριστικό να βλέπεις μηχανικούς σε μεγάλες εταιρείες να φτάνουν στο γραφείο στις 11 π.μ. και να φεύγουν στις 4 μ.μ. Σε κανέναν κόσμο δεν μπορεί κάποιος να πετύχει όταν δουλεύει πέντε ώρες την ημέρα», λέει ο κινεζικής καταγωγής σταχανοβίτης.

Παρεμπιπτόντως, ο Αλεξέι Σταχάνοφ (1906-1977) ήταν Σοβιετικός ανθρακωρύχος που έγινε διάσημος όταν κατά τη διάρκεια του δεύτερου Πενταετούς Προγράμματος Ανάπτυξης του Στάλιν (1933-1937) έφθασε να εξορύσσει 14 φορές μεγαλύτερη ποσότητα γαιάνθρακα από τους συναδέλφους του.

Βραβεύτηκε επανειλημμένα γι’ αυτό από τη σοβιετική ηγεσία και τον ίδιο τον Στάλιν (έλαβε το «Μετάλλιο Λένιν», το μετάλλιο της «Κόκκινης Σημαίας της Εργασίας» και επίσης το μετάλλιο του «Ήρωα της Σοσιαλιστικής Εργασίας») και έγινε διάσημος όχι μόνο στην ΕΣΣΔ αλλά και διεθνώς – έφθασε να τον κάνει πρωτοσέλιδο και το περιοδικό ΤΙΜΕ.

Εν τη παλάμη…

Επί Μιχαήλ Γκορμπατσόφ και Περεστρόικα (μετά το θάνατο του Σταχάνοφ δηλαδή) η εφημερίδα «Κομσομόσκλαγια Πράβδα» δημοσίευσε μαρτυρίες συναδέλφων του ότι τα ρεκόρ γίνονταν με βοήθεια και άλλων ανθρακωρύχων και ότι η όλη υπόθεση της παραγωγικότητας του Σταχάνοφ δεν ήταν παρά προπαγάνδα του σταλινικού καθεστώτος για να ανεβάσει το ηθικό των Σοβιετικών εργατών.

Τουλάχιστον οι κομπιουτεράδες που προσλαμβάνει ο Αλεξάντρ Γουάνγκ θα ξεπατώνονται στη δουλειά, αλλά θα πληρώνονται αδρά. «Εν τη παλάμη και ούτω βοήσωμεν», δηλαδή, διότι δεν θα αρκούνται στις αμερικανικού τύπου ηθικές αμοιβές που είναι βέβαιο ότι αφειδώς θα τους προσφέρει το αφεντικό τους μαζί με τις σχετικές κονκάρδες (υπάλληλος του μήνα, άγρυπνος μηχανικός 24ωρου κλπ.). Το υψηλό ηθικό των εργαζομένων είναι απαραίτητο και στον καπιταλισμό.