Σαν σήμερα πριν 40 χρόνια: Το πρώτο μας Κύπελλο

Με την ΑΕΛ μεγάλωσα. Δεν ήταν απλώς μια ομάδα. Ήταν το φόντο των πρώτων μου αναμνήσεων, ο ρυθμός των Σαββατοκύριακων, ένα νήμα που έδενε πατέρα και γιο.

Το πρώτο ματς που θυμάμαι να βλέπω ήταν ο τελικός Κυπέλλου του 1982 απέναντι στον Παναθηναϊκό. Ήμασταν στον Τύρναβο, στο πατρικό της γιαγιάς, για μια βάφτιση. Μόλις τελείωσε το μυστήριο, ο πατέρας μου ξεγλίστρησε σχεδόν ενοχικά: «Πάμε γρήγορα, αρχίζει ο τελικός!» Ούτε 7 χρονών εγώ, δεν καταλάβαινα πολλά, αλλά ένιωθα πως κάτι σπουδαίο συνέβαινε. Το αποτέλεσμα μάς πλήγωσε, όμως το μικρόβιο είχε μπει.

Από τότε γίναμε μόνιμοι θαμώνες της Θύρας 3 στο Αλκαζάρ. Ο τελικός του 84 με βρήκε λίγο μεγαλύτερο, λίγο πιο συνειδητοποιημένο. Θυμάμαι όμως πως δεν είχα πολλές προσδοκίες. Ο πρωταθλητής Παναθηναϊκός ήταν πανίσχυρος, έπαιζε στην έδρα του, κι εμείς χωρίς τον Βαλαώρα. Δεν πειράζει. Ήταν μια ήττα που μας ωρίμασε.

Τη σεζόν 1984-85 όμως, ήμασταν αλλιώς. Ήμασταν η ΑΕΛ που είχε φτάσει στους «8» του Κυπελλούχων και παρ’ ολίγον στους 4. Η Δυναμό Μόσχας μάς γλίστρησε μέσα απ’ τα χέρια. Στο Αλκαζάρ έπρεπε να έχουμε κερδίσει. Θυμάμαι εκείνη την ανοιξιάτικη Τετάρτη, να τελειώνω γρήγορα τα μαθήματα για να πάω στο γήπεδο — όρος αδιαπραγμάτευτος από τη μαμά: Μόνο αν διάβαζα από πριν…

Όταν περιμέναμε να δούμε ποιον θα αντιμετωπίσουμε στον τελικό, ακούγαμε με τον πατέρα μου στο ραδιόφωνο τον δεύτερο ημιτελικό: ΠΑΟΚ – Παναθηναϊκός. Ο ΠΑΟΚ είχε χάσει 2-0 στο πρώτο ματς, στην Τούμπα κυνηγούσε την ανατροπή. Θυμάμαι τη διαφωνία μας. Εγώ ήθελα Παναθηναϊκό για αντίπαλο, ο μπαμπάς ΠΑΟΚ.

Κουβαλούσα μέσα μου την πίκρα από εκείνη την ήττα με 1-2 μέσα στο Αλκαζάρ. Ο ΠΑΟΚ μάς είχε νικήσει με κατεβασμένα τα χέρια. Ακόμα θυμάμαι έναν κύριο να σχολιάζει, μετά το πέναλτι-παρηγοριά που πήραμε προς το τέλος: «Μας το έδωσε για να μη γκρινιάζουμε». Κι εγώ συμφωνούσα. Ήταν εκείνη η ήττα που με έκανε να φοβάμαι τον ΠΑΟΚ.

Ο πατέρας μου όμως έβλεπε αλλιώς. Μου έλεγε: «Ο ΠΑΟΚ πήρε το πρωτάθλημα. Δεν καίγεται για το κύπελλο. Κι έπειτα, με τον ΠΑΟΚ παίζουμε σε ουδέτερο. Με τον Παναθηναϊκό, θα είναι σαν να παίζουμε εκτός». Δεν με έπεισε… Μέχρι που ήρθαν το τρίτο και τέταρτο γκολ του ΠΑΟΚ και ο αντίπαλος έκλεισε… Κι όταν ο μπαμπάς μού αποκάλυψε πως αν παίξεις τελικό με τον πρωταθλητή, βγαίνεις Ευρώπη και με ήττα, κατάλαβα…

Ο τελικός ήταν Σάββατο, 22 Ιουνίου 1985. Όλη την εβδομάδα στο σπίτι συζητούσαμε αν θα πάμε στην Αθήνα. Τρία χρόνια είχαμε διαρκείας με τον μπαμπά, η μαμά αντιδρούσε, μα η ιδέα είχε πέσει στο τραπέζι. Το πρόβλημα ήταν ότι εκείνο το Σαββατοκύριακο θα πηγαίναμε για εγκατάσταση –σεζόν- στη Μιτζέλα — μέχρι τότε, πηγαίναμε μόνο Πλαταμώνα. Παρ’ όλες τις ελπίδες μου, το πρόγραμμα δεν άλλαξε.

Κι έτσι φτάσαμε, μεσημέρι, στο μικρό παραθαλάσσιο χωριό της Μαγνησίας. Εγώ το απόγευμα έκανα βόλτες με το καινούργιο μου ποδήλατο, γεμάτος ανυπομονησία. Ο μπαμπάς πήγε νωρίς στην πλατεία να πιάσει καλό τραπέζι για το ματς. Τον ακολούθησα λίγο μετά, φορώντας ένα κοντομάνικο μπορντό — το «τυχερό» μου. Όταν σκοράραμε πρώτοι, ο μπαμπάς πετάχτηκε όρθιος και άρχισε να τρέχει. Ένας κύριος δίπλα σχολίασε: «Πάει, θα πέσει στη θάλασσα αυτός!»

Ο κόσμος στην πλατεία ήταν ουδέτερος. Δεν υπήρχε ΑΕΛ ούτε ΠΑΟΚ. Κι αυτό μου άρεσε. Τους παρατηρούσα να θαυμάζουν την ομάδα μου. Όταν έγινε το 2-0, ένιωσα ότι το παίρνουμε. Μα φοβόμουν να το πιστέψω. Στο 2-1 του Σκαρτάδου, κοίταξα τον πατέρα μου και ρώτησα με δισταγμό: «Θα το κρατήσουμε;» Δεν απάντησε. Απάντησε η ομάδα. Με μαγικό ποδόσφαιρο, κυριαρχία και ψυχή. Στο 4-1, όλοι στην πλατεία μιλούσαν για τη «μεγάλη ΑΕΛ».

Ήμουν 9,5 χρονών και εκείνο το βράδυ ένιωσα ότι μεγάλωσα απότομα. Όχι μόνο γιατί πήραμε το πρώτο μας τρόπαιο. Αλλά γιατί η ΑΕΛ εκείνη την ημέρα έγινε σημείο αναφοράς για όλη την Ελλάδα. Κανείς γύρω μας δεν ήταν ΑΕΛ, κι όμως όλοι μάς αποθέωναν.

Την άλλη μέρα, στο γηπεδάκι του χωριού, όλα τα παιδιά μού μιλούσαν για την ΑΕΛ μόλις άκουγαν ότι είμαι από Λάρισα. Η ομάδα που μου χάρισε υπερηφάνεια, μου χάρισε και την πρώτη μου αποδοχή σε έναν ξένο τόπο. Η ΑΕΛ δεν ήταν απλώς τρόπαια. Ήταν γέφυρες. Με τον πατέρα μου, με την πόλη μου, με τον κόσμο γύρω μου.

Και κάθε 22 Ιούνη θυμάμαι και συγκινούμαι. Γιατί εκείνη η νύχτα δεν ήταν απλώς μια νίκη. Ήταν η πρώτη φορά που ένιωσα τι σημαίνει να ανήκεις. Στο τέλος ήξερα. Η ΑΕΛ δεν πήρε μόνο το κύπελλο. Πήρε και την καρδιά μου.

Νίκος Ντόλας, Φιλόλογος, Δρ. ΕΚΠΑ