Λιακούλη στην παρουσίαση του master plan της ΔΕΥΑΛ: «Οριστική η ιδιωτικοποίηση του νερού από την Κυβέρνηση»

Στην εκδήλωση για την παρουσίαση του Σχεδίου Διαχείρισης (master plan) υδατικών πόρων Δήμου Λαρισαίων, η οποία πραγματοποιήθηκε στις εγκαταστάσεις της ΔΕΥΑΛ, τοποθετήθηκε η Τομεάρχης Δικαιοσύνης, θεσμών και Διαφάνειας του ΠΑΣΟΚ – ΚΙΝΑΛ και βουλευτής Λάρισας, κ. Ευαγγελία Λιακούλη.

Συγκεκριμένα κατά την τοποθέτηση της η κ. Λιακούλη υπογράμμισε τα εξής:

«Να ξεκαθαρίσουμε τη βάση της συζήτησης, για εμένα τουλάχιστον προσωπικά, αλλά και για το ΠΑΣΟΚ: η διαχείριση του νερού είναι υψίστης σημασίας. Γιατί το νερό είναι ένα δημόσιο, κοινωνικό αγαθό που δεν εμπορευματοποιείται. Η δε προσβασιμότητα σε αυτό το αγαθό πρέπει να διασφαλίζεται για όλους με ακεραιότητα, διαφάνεια και κοινωνική λογοδοσία. Και σε αυτό το πλαίσιο, πρέπει να κάνουμε μία παραδοχή, που δεν είναι άλλη από το ότι στη Θεσσαλία, επί ΝΔ με τον ΟΔΥΘ, έγινε ένα ‘’πείραμα’’, με όλους εμάς στο ρόλο του ‘’πειραματόζωου’’ -αυτή είναι η αλήθεια όσο κυνικό και αν ακούγεται.

Η βουλιαγμένη Θεσσαλία, η πλημμυρισμένη, η καθημαγμένη Θεσσαλία που εξακολουθεί να ζει ακόμη με τις συνέπειες των πλημμυρών, χωρίς να έχει παρουσιάσει η κυβέρνηση ακόμη κάποιο ρεαλιστικό σχέδιο ανάταξης και ανασυγκρότησης, καλείται και αυτό το καλοκαίρι, το οποίο οι επιστήμονες προειδοποιούν πως θα είναι πολύ άσχημο για την αγροτική παραγωγή και την τοπική οικονομία, να διαχειριστεί αυτή τη ζοφερή κατάσταση, χωρίς ουσιαστικά να έχει γίνει τίποτα ως προς τα μέτρα αντιμετώπισης της λειψυδρίας.

Δεν έχουν γίνει έργα. Δεν έχουμε λάβει παρά μόνο ελάχιστα από τα 540 εκατομμύρια ευρώ που χρειάζονται, προκειμένου να γίνουν οι  διανοίξεις ρεμάτων και των κοιτών των ποταμών, με τη μετακίνηση των φερτών υλικών από τις πλημμύρες. Δεν έχει γίνει αποκατάσταση των έργων υποδομής στο αγροτικό και επαρχιακό οδικό δίκτυο, για το οποίο απαιτούνται 900 εκατομμύρια ευρώ. Δεν έχει προχωρήσει κανένα έργο για την αξιοποίηση των έργων του Αχελώου, ως αποταμιευτήρων νερού. Δεν έχει γίνει ακόμη εφαρμογή των αναθεωρημένων σχεδίων διαχείρισης Λεκανών Απορροής Ποταμών . Και πέρα από τιςδίκαιες διαμαρτυρίες των τοπικών φορέων, η κυβέρνηση εξακολουθεί να αγνοεί όλες τις διεκδικήσεις των τοπικών κοινωνιών, κατά την τελευταία 20ετία -σαν να σβήστηκαν αυτές με μια ‘’μονοκοντυλιά’’.

Το μόνο που έκανε η κυβέρνηση ήταν η χωρίς διαβούλευση θεσμοθέτηση του ΟΔΥΘ Α.Ε., ενός Οργανισμού τακτοποίησης ‘’γαλάζιων’’  στελεχών, παχυλών αμοιβών και μηδενικού προς το παρόν έργου. Μιας Ανώνυμης Εταιρείας η οποία με όρους ιδιωτικής οικονομίας, ωστόσο, θα κληθεί εφεξής να διαχειριστεί ένα κοινωνικό και δημόσιο αγαθό, όπως το νερό, το οποίο από τη φύση του θα έπρεπε να είναι μη εμπορεύσιμο, αλλά και προσβάσιμο από όλους. Και η μεθόδευση της κυβέρνησης του κ. Μητσοτάκη -ο οποίος και ο ίδιος παραδέχθηκε δημοσίως πως ο ΟΔΥΘ Α.Ε. έχει σημειώσει ευτυχώς σημαντικές καθυστερήσεις- είναι ότι αυτού του τύπου οι Ανώνυμες Εταιρίες θα επεκταθούν και θα ιδρυθούν στο σύνολο των Περιφερειών της χώρας, όπως τουλάχιστον μας ‘’πληροφόρησε’’ αυτές τις ημέρες από το Greek Water Summit 2025, ο υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης & Τροφίμων, κ. Κ. Τσιάρας.

Χωρίς όμως δημοκρατικό προγραμματισμό, χωρίς τη συμμετοχή των τοπικών κοινωνιών μέσω των δύο βαθμών της Αυτοδιοίκησης, χωρίς λογοδοσία απέναντι στους πολίτες, χωρίς εν τέλει ‘’κοινωνικό εταιρισμό’’ -χωρίς πραγματική κοινωνική ευθύνη- είναι αδιανόητο να παραδώσουμε το νερό, είτε της άρδευσης, είτε της ύδρευσης, στα χέρια ιδιωτικών κατ’ ουσία φορέων, όπως έγινε με την ενέργεια, οι λογαριασμοί της οποίας πλέον ‘’τσουρουφλίζουν’’ σε μηνιαία βάση τους πολίτες, πλήττοντας ευθέως το εισόδημά τους και την ίδια τη διαβίωσή τους. Σε αυτό το πλαίσιο, χαιρετίζω την εκδήλωση για το Σχέδιο Διαχείρισης (master plan) των υδατικών πόρων του Δήμου Λαρισαίων και της ΔΕΥΑΛ, η οποία διαπιστώνουμε πως παραμένει μια υγιέστατη δημοτική επιχείρηση, αποδεικνύοντας -σε πείσμα των κάθε λογής νεοφιλελεύθερων κυβερνητικών ‘’παπαγάλων’’- πως η ιδιωτικοποίηση της διαχείρισης του νερού σε καμία περίπτωση δεν αποτελεί μονόδρομο, αλλά αντίθετα συνταγή αποτυχίας και περαιτέρω φτωχοποίησης της υπαίθρου, των παραγωγών και των πολιτών.