Πώς να μεγιστοποιήσετε τα εκπληκτικά οφέλη της γήρανσης

Αποδεικνύεται ότι υπάρχει επιστήμη πίσω από την παλιά ρήση «όσο μεγαλώνεις, τόσο σοφότερος γίνεσαι».

Η Λόρα Κάρστενσεν, ιδρυτική διευθύντρια του Κέντρου Μακροζωίας του Πανεπιστημίου Στάνφορντ, λέει ότι η έρευνα έχει κάνει εκπληκτικές ανακαλύψεις σχετικά με τον τρόπο που οι ηλικιωμένοι βλέπουν τη ζωή τους. Με λιγότερα «αν», φαίνεται να αποκτούν μεγαλύτερη σαφήνεια σχετικά με τη θέση τους στον κόσμο.

Ο αριθμός των Αμερικανών που θα ζήσουν τουλάχιστον έως τα 100 αναμένεται να τετραπλασιαστεί τα επόμενα 30 χρόνια, φτάνοντας περίπου τις 422.000 μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 2050, σύμφωνα με το Pew Research Center.

Η Κάρστενσεν, 71 ετών, καθηγήτρια δημόσιας πολιτικής και ψυχολογίας, λέει ότι θα χρειαστούν αλλαγές για να αξιοποιηθούν στο έπακρο αυτά τα επιπλέον χρόνια.

Η ίδια μίλησε στο podcast Future of Everything της Wall Street Journal για το πώς θα μπορούσαμε να επανεξετάσουμε τα παραδοσιακά ορόσημα της ζωής.

Δείτε κάποια κομμάτια από την συνέντευξή της:

Τι νομίζετε ότι κάνουν λάθος οι περισσότεροι άνθρωποι σχετικά με τη γήρανση;

Πολλά πάνε στραβά καθώς μεγαλώνουμε. Υπάρχουν σωματικά προβλήματα, απώλειες αγαπημένων προσώπων, ηλικιακές διακρίσεις. Υπάρχουν πολλά που δεν είναι καλά στο να μεγαλώνεις, αλλά οι άνθρωποι φαίνεται να τα πάνε καλύτερα συναισθηματικά.
Στην πραγματικότητα κάνει τους ανθρώπους να αισθάνονται πιο ήρεμοι το γεγονός ότι δεν χρειάζεται να προετοιμαστούν για αυτό το μακρύ και θολό μέλλον, για να μπορούν να ζουν περισσότερο στο παρόν.

Το Κέντρο Μακροζωίας του Στάνφορντ έχει αναπτύξει μια πρωτοβουλία που ονομάζετε «ο νέος χάρτης της ζωής». Τί είναι αυτό;

Η βασική αρχή του κέντρου είναι ότι η μακροζωία είναι ένα μεγάλο δώρο χρόνου. Αλλά αυτό που κάναμε με αυτές τις μακροβιότερες ζωές είναι ουσιαστικά να τις προσαρμόσουμε στις υπάρχουσες ιδέες μας για την πορεία της ζωής, επομένως το μόνο στάδιο της ζωής που πραγματικά επιμηκύνθηκε είναι τα γηρατειά.
Δεν φαίνεται να είναι καλό για τα άτομα ή τις κυβερνήσεις ή τις κοινωνίες να έχουν μια μεγάλη ομάδα ανθρώπων να περιμένουν για 30 χρόνια.

Αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να επανεξετάσουμε τον τρόπο που ζούμε τη ζωή μας από την αρχή μέχρι το τέλος, προκειμένου να βελτιστοποιήσουμε αυτές τις μακροβιότερες ζωές.

Πώς, λοιπόν, θα πρέπει να ξανασκεφτούμε τη ζωή μας και πώς περνάμε τον χρόνο μας στα καλύτερα μας χρόνια;

Θα έπρεπε να κάνουμε την παιδική ηλικία μεγαλύτερη, να κάνουμε το λύκειο μεγαλύτερο. Τι θα γινόταν αν είχαμε δύο χρόνια άδεια κατά τη διάρκεια του λυκείου; Τη μία χρονιά θα προσφέρατε εθελοντικά στην κοινότητα, άρα θα ήταν κάποιο είδος δημόσιας υπηρεσίας. Και την άλλη χρονιά θα μπορούσατε να υπηρετήσετε ως ασκούμενος σε έναν χώρο εργασίας στον οποίο νομίζετε ότι ίσως θα θέλατε να καταλήξετε να εργαστείτε.

Ας υποθέσουμε ότι δεν συνταξιοδοτούμαστε στα 65 ως κάτι αυτονόητο. Αντίθετα, θα έχουμε έναν νέο κανόνα όπου οι άνθρωποι θα συνταξιοδοτούνται, αλλά αυτό θα συμβαίνει όταν αρρωσταίνουν ή έχουν σωματική βλάβη ή απλώς δεν μπορούν να αντέξουν άλλο τη δουλειά. Αντί να εργαζόμαστε όπως τώρα, θα εργαζόμαστε, ας πούμε, τετραήμερες εβδομάδες εργασίας και εξάωρες ημέρες.

Σε συγκεκριμένες χρονικές στιγμές της ζωής, για παράδειγμα όταν μπορεί να έχετε μικρά παιδιά, οι άνθρωποι μπορεί να μειώσουν τις εβδομάδες εργασίας τους σε 30 ή 20 ώρες. Μαζί, δύο γονείς θα μπορούσαν να χωρίσουν τη φροντίδα των παιδιών και θα μπορούσαμε να μεγαλώσουμε τα δικά μας παιδιά αντί να τα αναθέτουμε σε εξωτερικούς συνεργάτες και να έχουμε ένα άτομο να εργάζεται κυρίως για να πληρώνει για τη φροντίδα των παιδιών.
Πρέπει να επανεξετάσουμε την εκπαίδευση. Αν πρόκειται να εργαστούμε για άλλα 30 χρόνια, δεν έχει νόημα να τερματίσουμε την εκπαίδευσή μας στα τέλη της εφηβείας ή στις αρχές της δεκαετίας των 20.

Η γήρανση του σώματος, η μοναξιά, συχνά το οικονομικό άγχος

Οι άνθρωποι είναι αρκετά καλοί στο να διαχειρίζονται τα χαρτιά που μας έχουν μοιραστεί, αλλά οι άνθρωποι δεν είναι πολύ καλοί με τα «τι θα γινόταν αν». Και η νεαρή ενήλικη ζωή και η μέση ηλικία είναι γεμάτες με «τι θα γινόταν αν». Όσο μεγαλώνουμε, τόσο πιο σίγουρη και πιο προβλέψιμη φαίνεται η ζωή. Ακόμα και όταν δεν είναι ιδιαίτερα ελκυστική, τουλάχιστον είναι πιο προβλέψιμη.

Ένα από τα πράγματα που είναι σημαντικό να έχουμε κατά νου είναι ότι η ζωή είναι δύσκολη σε όλες τις ηλικίες. Έτσι, όταν λέμε ότι οι ηλικιωμένοι τα πάνε καλύτερα από τους νεότερους, δεν εννοώ ότι οι ηλικιωμένοι δεν βιώνουν ποτέ αρνητικά συναισθήματα. Απλώς τα πάνε σχετικά καλύτερα.

Η απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου, η σωματική αναπηρία – όλα αυτά τα πράγματα έχουν εξεταστεί και συγκριθεί, νεότεροι και ηλικιωμένοι ενήλικες αντιμετωπίζουν τα ίδια προβλήματα και προκλήσεις. Και οι ηλικιωμένοι τείνουν να τα πάνε καλύτερα από τους νεότερους με αυτά τα συγκεκριμένα προβλήματα.

Γιατί συμβαίνει αυτό;

Έχουμε κάνει κάποια δουλειά σε αυτόν τον τομέα όπου βλέπουμε δείγματα ανθρώπων όλη την ημέρα. Τους βάζουμε να κουβαλούν ένα τηλεειδοποιητή και τους τηλεειδοποιούμε: Αυτή τη στιγμή, τι νιώθετε; Σκέφτεστε το μέλλον, το παρελθόν, το παρόν;

Οι νεότεροι άνθρωποι σχεδόν πάντα σκέφτονται το μέλλον. Σχεδόν πάντα έχουν το ένα πόδι έξω από την πόρτα, ό,τι κι αν κάνουν. Και οι μεγαλύτεροι φαίνεται να τα καταφέρνουν καλύτερα απλώς και μόνο επειδή μπορούν να βρίσκονται στο παρόν και να απολαμβάνουν τη στιγμή.

Νομίζω ότι αυτό συμβαίνει επειδή δεν χρειάζεται να κάνουν συνεχώς σχέδια. Καθώς οι άνθρωποι μεγαλώνουν, γίνεται πιο ξεκάθαρο πού βρίσκονται στον κόσμο και σε τι είναι καλοί. Γίνεται πιο εύκολο να πει κανείς: «Ναι, ξέρεις, είμαι καλός σε αυτό. Δεν είμαι και τόσο καλός σε εκείνο. Και είναι εντάξει».

Και οι μεγαλύτεροι σε ηλικία άνθρωποι τείνουν να βλέπουν τα θετικά στη ζωή. Υπάρχουν πολλές ενδείξεις ότι όταν δείχνεις σε νεότερους και μεγαλύτερους ανθρώπους διαφορετικά είδη ερεθισμάτων και αργότερα τους ρωτάς ποια θυμήθηκαν, οι μεγαλύτεροι σε ηλικία άνθρωποι θυμούνται πολύ περισσότερες θετικές εικόνες παρά αρνητικές. Και οι νεότεροι κάνουν το αντίθετο.

Για να κάνουμε ένα βήμα πίσω, πώς μοιάζει ένας μελλοντικός κόσμος με περισσότερους ηλικιωμένους;

Προς το παρόν, οδεύουμε προς έναν πληθυσμό που εκπροσωπείται αρκετά ισότιμα ​​ανά ηλικία. Θα μπορούσαμε να φανταστούμε έναν κόσμο, ας πούμε, στον 22ο αιώνα, όπου οι άνθρωποι αναμένεται να ζήσουν μια πλήρη ζωή και να είναι λειτουργικά υγιείς για το μεγαλύτερο μέρος της. Είναι ένα αξιοσημείωτο δώρο. Η επιστήμη και η τεχνολογία μπορούν να μας βοηθήσουν να το πετύχουμε.

Δεν θα είναι δώρο αν δεν αλλάξουμε και την κοινωνία και τους πολιτισμούς που μας καθοδηγούν στη ζωή. Πρέπει να αλλάξουμε τους κανόνες. Θα είναι καλό για τους ηλικιωμένους και πολύ καλύτερο για τους νεότερους και τις κοινωνίες στις οποίες ζουν, αν μπορέσουμε να αξιοποιήσουμε τις δεξιότητες και τα πλεονεκτήματα που έχουν οι άνθρωποι σε διαφορετικά στάδια της ζωής τους.