Ο επιχειρηματίας με τα μαγαζιά σταθμούς στη διασκέδαση της Λάρισας – Από την παντοκρατορία και το στέκι που γινόταν «μακελειό» μέχρι το σήμερα (φωτο)

Πρόκειται για τον μαγαζάτορα στη Λάρισα που τη δεκαετία του 2000 συνέδεσε το όνομά του με τη διασκέδαση στην πόλη. Η διαδρομή του μεγάλη με μαγαζιά σταθμούς τα τελευταία 30 χρόνια.

Ο λόγος για τον Κώστα Γιατσάκη που με μαγαζιά όπως το Άκρον του Φρουρίου, το Μeet me στον Μικρό Προφήτη Ηλία και το “S’il vous plait” στο κέντρο που έληξε άδοξα λόγω… φωτιάς, μέχρι το σημερινό restaurant bar ”Soul Kitchen’

στην Φαρσάλων έχει αφήσει ένα ισχυρό αποτύπωμα στο χώρο της εστίασης και της διασκέδασης στην πόλη.

Ο ίδιος μιλώντας στον Παναγιώτη Τόλια για το Istorima αναλύει αυτή την μεγάλη διαδρομή που παρουσιάζει έντονο ενδιαφέρον περιγράφοντας ουσιαστικά και τη διασκέδαση στην Λάρισα, όταν αυτή ήταν «φωτιά» την τελευταία τριακονταετία.

Δείτε μερικά αποσπάσματα:

Πως έρχεσαι σε επαφή με την εστίαση για πρώτη φορά;

«Ήμουν 18 χρόνια σε άλλα επαγγέλματα. Αγροτικά, βενζινάδικο, περίπτερο και οτιδήποτε π.χ., αλλά και σαν σερβιτόρος, που είχα δουλέψει πιο πιτσιρικάς. Και σε ένα σουβλατζίδικο παλιά.

Κάποια στιγμή γίνεται η έναρξη του Φρουρίου. Από λαχαναγορά, να γίνει εστίαση. Τότε, ας πούμε, εμείς που δεν είχαμε κάτι, ούτε λεφτά να κάνουμε, ούτε να επενδύσουμε, τίποτα, προσπαθήσαμε να πάμε να κάνουμε ένα μαγαζί. Παίρνω κι εγώ και το δώρο του Πάσχα, είχα κι ένα αυτοκίνητο, το πουλάω, παίρνω τα λεφτά και πηγαίνουμε, δίνουμε προκαταβολή για το πρώτο το κατάστημα. Συνέταιροι ήταν άλλοι δυο, αυτούς είχα εξαρχής συνεταίρους και δεν έκανα ξανά ποτέ άλλον συνεταιρισμό. Στους 9 μήνες επάνω χάλασε ο συνεταιρισμός για διάφορους χι λόγους. Από κει και πέρα ξεκίνησα, όντως αυτό που λένε με τρύπια παπούτσια, και γι’ αυτό μέχρι και τώρα, δηλαδή, έχω τον κάλο και έχω παραπάνω από 40 ζευγάρια παπούτσια, που λέει σαρανταποδαρούσα. Πήγαινα για δουλειά με τρύπια παπούτσια μες στη βροχή. Σερβίριζα και τα πόδια μου μέσα τα ένιωθα να κολυμπάνε. Κι από τότε, δηλαδή, μου έχει μείνει απωθημένο. Με τα λίγα, με τα πολλά το μαγαζί γίνεται γνωστό, εντάξει, σαν ελληνάδικο. Εκείνο το μαγαζί το κράτησα 8 χρόνια.

Λεγόταν «Άκρον». Ήταν στην άκρη. Προσπαθούσαμε να βρούμε ένα όνομα κι αυτό το βρήκαμε γιατί είναι το άκρον, είναι το ύψιστο, το πιο ψηλό σημείο, όπως και ακριβώς ήταν και το κατάστημα. Πάνω σε αυτή την περίοδο. Το πρώτο μαγαζί το άνοιξα το 1998, Δεκέμβριο· με δανεικά, με το δώρο του Πάσχα που είχα δώσει προκαταβολή το δικό μου το μερίδιο για να νοικιάσουμε το μαγαζί, και άνοιξε τον Δεκέμβριο, 13 Δεκεμβρίου του 1998. Σημαδιακή μέρα; 13, δεν θυμάμαι την ημέρα όμως, ημερομηνία θυμάμαι.  Το οποίο έληξε στους 9 μήνες. Δηλαδή στον Σεπτέμβριο το είχαμε λήξει κιόλας.

Μετά συνέχισα μόνος μου.

Το δεύτερο μαγαζί

Το 2005, ‘04 με ’05, θέλω να κάνω μια προέκταση του καταστήματος, αλλά ήταν σε άλλο κτήριο. Το οποίο με σταματήσαν συμβουλευτικά, πριν καν το κάνω, και μου δείξαν έναν χώρο εστίασης το οποίο, ναι, όντως ήταν καλό δηλαδή, σε μια πλατεία, γωνιακό μαγαζί, με δικιά του πλατεία, καλό χώρο έξω. Το οποίο ήμουνα… Απ’ τη μια η καρδιά έλεγε: Mα ,εδώ ήσουν, εδώ έγινες». Το είχα ήδη γκρεμίσει δηλαδή για να κάνω την ανακαίνιση και προσπάθησα να διαπραγματευτώ με αυτούς που είχαν το κατάστημα. Κατέληξε η διαπραγμάτευση να γίνει μετά από 6 μήνες τουλάχιστον. Τους κυνηγούσα, δηλαδή, για να τους δώσω λεφτά για να αγοράσω το μαγαζί κι αυτοί δεν το αποφάσιζαν. Οπότε, δεν μπορούσα να μείνω και χωρίς μαγαζί, γιατί το είχα γκρεμίσει. Ήταν αρχές καλοκαιριού, ναι, το είχα κλείσει και μετά κάποια στιγμή έπρεπε να ανοίξω. Οπότε, ξαναγίνεται ανακαίνιση στο υπάρχον κατάστημα. Τότε, θυμάμαι, ρίχνω αρκετά λεφτά, μεγαλώνω το κατάστημα. Ένα κατάστημα 59 τετραγωνικά πώς μπορείς να το μεγαλώσεις; Τέλος πάντων. Αξιοποιώντας την κάθε γωνία, το κάνουμε. Και θυμάμαι το ότι ανοίγω και ήταν συγκεκριμένα του Αγίου Δημητρίου. Τον τόσο κόσμο δεν έχει ξανασυμβεί. Ήταν όλοι μέσα σαν παστές σαρδέλες. Στην κυριολεξία παστές σαρδέλες. Γιατί; Γιατί άνοιξε π.χ. ο Κώστας το νέο ανακαινισμένο μαγαζί, πρότυπο μαγαζί για την εποχή εκείνη, με διαφορετικό design και τα πάντα.

Το καινούργιο μαγαζί ονομάστηκε “Meet me” μετά. Στην αρχή έβαλα το πρώτο όνομα, το «Άκρον». Για να καταλάβει και ο κόσμος, ότι το μαγαζί πλέον είναι στα χέρια μου. Γιατί ακουγόντουσαν πολλά, ήταν άλλοι ιδιοκτήτες, το οτιδήποτε. Λάρισα είναι, μικρό χωριό είναι, όλοι γνωρίζουν τα πάντα. Με το που άνοιξε σαν «Άκρον» δηλαδή, εντάξει, δίπλα μου είχα δυο γίγαντες, την τότε «Σύνοδο», που γινόταν από το πρωί μέχρι το βράδυ μακελειό, και απέναντι τις «Σκιές», το ίδιο επίσης. Και πήγα κι εγώ εκεί σαν Κώστας, σαν «Άκρον», μέχρι να γίνει η πρώτη ανακαίνιση και να του αλλάξω όνομα. Και χρησιμοποίησα το ίδιο όνομα.

Το δεύτερο μαγαζί δεν πήρε κατευθείαν μπρος. Κανένα μαγαζί δεν ανοίγει και παίρνει μπρος κατευθείαν.

Ανοίξαμε, κάναμε εγκαίνια. Τότε δηλαδή, ας πούμε ότι είχα εκατό παρέες. Τους πήγα προσωπική πρόσκληση, εγώ ο ίδιος. Κάποια στιγμή ήρθαν όλοι. Τα ποτά τους βγήκαν. Βγήκαν τα μεζεδάκια τους από την κουζίνα, όλα κανονικά. Να σου, όμως, ότι, όταν έχει κόσμο, έρχεται κι άλλος κόσμος, εντάξει; Κάποια στιγμή θα μaζέψεις και το τραπέζι. Τα άπλυτα πού τα πας; Οπότε δεν κόλλησε το μαγαζί στο να βγούνε ποτά, δεν κόλλησε στο να βγούνε φαγητά-. Όχι φαγητά, μεζεδάκια, συνοδευτικά για το ποτό, και κόλλησε στις επιστροφές. Δηλαδή στα μπάζα που λέμε. Τα ποτήρια, τα πιάτα. Δεν είχαμε που να τα βάλουμε. Και το πρωί, όταν τελειώσαμε, γελούσαμε όλοι. Και λέγαμε τόσο επαγγελματίες που είμαστε, τόσο που ξέρουμε καλά την δουλειά, που τη φάγαμε!

Κάνω την πρώτη ανακαίνιση, θυμάμαι, το 2005. Ενώ έχει πάρει τον δρόμο του το μαγαζί από το 2005 μέχρι το 2010, αποφασίζω να κάνω ανακαίνιση ξανά. Να το κάνω πιο νεανικό. Ως τότε το μαγαζί ήταν λίγο σκούρο. Και το μαγαζί, αντί να ξεκινήσει και να γίνει… Δηλαδή, από εκεί που ήτανε και να ανεβεί και δυο σκαλιά παραπάνω, σε κάποια φάση ήταν ισορροπημένο με κοιλιά. Δηλαδή δεν είχε αυτό που περίμενα. Θυμάμαι, τότε είχα πάρει έναν σεφ και είχα πληρώσει ένα πιάτο τουλάχιστον 3 χιλιάρικα, ένα χι ποσό, το οποίο δεν ήταν και τίποτα, τώρα πλέον το βρίσκεις στο κάθε τσιπουράδικο, ας πούμε. Μετά από αυτό, έρχεται η κρίση. Λέω: «1 ευρώ κάτω όλα!». Και ο καφές και τα ποτά, τα πάντα. Από κει ξεκίνησε σιγά σιγά να έρχεται κόσμος. Στο εσωτερικό του μαγαζιού, αφού ήρθε νεολαία, ήταν το στοιχείο του, γιατί ήταν νεανικό μαγαζί πλέον· με φωτορυθμικά μέσα και οτιδήποτε. Δηλαδή το σκοτεινό μαγαζί έγινε ένα μικρό κλαμπάκι, ας το πούμε. Και από τότε ξεκίνησε και πήγαινε το μαγαζί… Εκεί ήταν η απογείωση του. Εκεί φάνηκε το στυλ, εκεί φάνηκε και η πρωτοπορία που ήθελα να κάνω, εκεί φανήκαν όλα. Άρα, δηλαδή, το συμπέρασμα ποιο είναι; Θα με ρωτήσεις. Το συμπέρασμα είναι ότι, ό,τι και να κάνεις, πρέπει να έχεις επιμονή και επιμονή μέχρι να έρθει ο κατάλληλος κόσμος.

Το τρίτο μαγαζί

Το 2005-2006 λειτουργούνε και τα δυο τα μαγαζιά ταυτόχρονα, και τα δυο σαν Άκρον. Ενώ το πρώτο, η μαμά μαγαζί δηλαδή, από εκεί που ξεκίνησα, που γινόταν πανικός, μεταφερθήκαν σχεδόν όλοι κάτω, αλλά δεν έπαυε να ήταν μαγαζί, κατάστημα. Οπότε, άφησα ένα άτομο εκεί πέρα πάνω ως υπεύθυνο, αλλά δεν μπόρεσε να κάνει αυτό που έκανα εγώ και γινόταν.

Το τρίτο μαγαζί βγαίνει αφού έχω κάνει ανακαίνιση κι έχει πάρει το “Meet me” μπροστά. Βγαίνει στο κατάστημα που είμαστε τώρα, στη Φαρσάλων. Ήταν ένα από τα πιο γνωστά κυριλέ εστιατόρια παλιά. Οπότε, σε κάποια στιγμή, έρχεται στα αυτιά μου ότι πωλείται το κατάστημα. Έρχομαι, το βλέπω. Ένα πολύ ωραίο πέτρινο κτήριο, με εμφανή σκεπή πλέον και μεγάλο εξωτερικό χώρο. Ο κήπος που καθόμαστε τώρα. Μου κίνησε το ενδιαφέρον. Τότε παίρνω εκείνο το μαγαζί. Δανείζομαι κάποια λεφτά. Σε κάποια φάση, το Άκρον η μαμά, αφού δεν μπορούσα να το δουλέψω υπεύθυνος και καλά, το άφησα ανενεργό για αρκετά χρόνια μέχρι κάποια στιγμή να πουληθεί. Το οποίο δεν πουλήθηκε και πήγα, ξήλωσα τα πάντα. Δεν πήρα δηλαδή μια δραχμή. Τότε που πήρα το άλλο το μαγαζί, το πήρα για restaurant bar. Καθόμαστε να βγάλουμε τα σχέδια, έβγαινε πάρα πολύ ακριβό. Ξεκίνησα να κάνω το άλλο το μαγαζί, πλέον είχα πάρει και κάποια λεφτά από έναν φίλο μου για να με βοηθήσει, και έκανα την αγορά. Μετά από λίγο καιρό, έβλεπα ότι δεν μπορούσα να κάνω αυτό το restaurant bar που ήθελα. Και μου ήρθε η ιδέα-. Ή, μας ήρθε η ιδέα μαζί με τη σύζυγο, να το κάνω κι αυτό Άκρον. Δηλαδή ένα ελληνάδικο. Το οποίο άλλο σαν club, σαν club, δηλαδή, το μαγαζί, κι άλλο σαν restaurant bar. Δεν στηρίχθηκε τόσο. Όχι ότι δεν βγήκε. Βγήκε αρκετά. Πάλι με πάρα πολύ προσωπική εργασία και φίλους, οι οποίοι δουλεύαν με μεροκάματο κι όχι εργολαβία. Απλά πληρώθηκαν λίγο, γιατί με τόσες ανακαινίσεις που έχω κάνει, πλέον ήταν όλοι φίλοι μου. Το κάνω βέβαια club. Με το που γίνεται club και ανοίγουμε ας πούμε π.χ. Δεκέμβριο, ξεκίνησε το μαγαζί και είχε γίνει το νούμερο 1, κι αυτό, κατάστημα μέσα στη Λάρισα. Το οποίο συναγωνιζόταν το “Meet me”. Δηλαδή την μήτρα ας πούμε. Το έλεγα «Μ» αυτό το κατάστημα, το club. “

Έπειτα είπα ας κάνω ένα μαγαζί στο κέντρο, πολύ μεγάλο μαγαζί, από τα πρότυπα της Λάρισας, το συζητάνε ακόμα και τώρα, γιατί το 2018 πήρε φωτιά. Ήταν κάτω από την Β΄ Δ.Ο.Υ. Τεράστιο, όλοι μιλούσαν για τον χώρο, ο οποίος ήταν κυριλέ. Μάζευε την αφρόκρεμα της Λάρισας, θα το πω. Οι τουαλέτες και ο υπόγειος χώρος ήταν πιο μεγάλος από τον επάνω. Με αποτέλεσμα να πάρει κάποια στιγμή φωτιά η εφορία επάνω κι εγώ από κάτω. Και φωτιά και πλημμύρα. Και τα δύο.

Αυτό το μαγαζί το άνοιξα το 2018. Όχι, συγγνώμη, 2014. Δεκέμβρη του ‘14.

Το 2012 έκανα το «Μ», ’13 Δεκέμβριο άνοιξε, ’13 Δεκέμβριο. Ήταν all day bar restaurant. Καφέ, φαγητό, ποτό.

Η εποχή της παντοκρατορίας 

Αυτό το μαγαζί, επειδή είχα το “Meet me”, το νούμερο 1 μαγαζί στη Λάρισα και το νούμερο 1 στη Θεσσαλία σε πώληση ποτών, σύμφωνα μετά και με το club που είχα κάνει κι έτσι πλέον ήμουν πασίγνωστος και ο νούμερο 1 σχεδόν στη Θεσσαλία. Όχι ότι δεν υπάρχουν κι άλλοι επιχειρηματίες καλύτεροι. Πάντα υπήρχαν και πάντα θα υπάρχουν και θα ξανα-υπάρξουν πάλι κι άλλοι. Πλέον ήμουν πάρα πολύ γνωστός.

Τρία μαγαζιά λειτουργούν ταυτόχρονα. Όταν λειτουργούσαν και τα τρία μαγαζιά ταυτόχρονα, έβγαινα και η μόνη μου δουλειά που ήταν να κάνω, γιατί στο μαγαζί στο κέντρο είχα ένα πολύ μεγάλο γραφείο, το οποίο μέσα είχα και λογιστήριο, είχα τα πάντα, ήταν να βλέπω τα μαγαζιά μου. Δηλαδή σε κάποια φάση, από τον πολύ τον κόσμο, θόλωνε το μάτι. Μου έλεγε το προσωπικό: «Καλησπέρα» και νόμιζα ήταν πελάτες. Μη γελάς, αλήθεια είναι, 120 άτομα προσωπικό τότε. 120 άτομα προσωπικό δεν έχει εργοστάσιο.

Και τα τρία μαγαζιά είχανε κόσμο. Το θέμα ποιο είναι; Ότι, ένα μαγαζί για να λειτουργήσει, όταν πάει καλά, θέλει τουλάχιστον 30 με 40 άτομα προσωπικό. Δεν υπάρχει μαγαζί που να πάει καλά και να μην έχει πάνω από 20 άτομα προσωπικό.

Η εποχή της καθόδου

Το ’18, αφού έχουν γίνει πάρα πολλά, το ’18, 3 Μαρτίου του ‘18, παίρνει φωτιά η εφορία πάνω από το “S’il vous plait”. Το οποίο επί μια βδομάδα υπήρχαν αναζωπυρώσεις. Επί μια βδομάδα έριχνε η πυροσβεστική νερό. Οπότε, το κατάστημα του “S’il vous plait”, εκτός ότι καήκανε πάρα πολλά πράγματα, πρόσοψη, τέντες, πράγματα, αντικείμενα, δηλαδή, που φεύγανε, που πέφταν από πάνω, τζάμια, αυτά, κοπήκαν τέντες, καρέκλες σπάσανε, σκαμπό διαλυθήκαν, σάπισαν από το πολύ νερό που έπεφτε, το υπόγειο μέσα καταστράφηκε, μιλάμε για 60 πόντους νερού, βραχυκύκλωσαν πάρα πολλά πράγματα. Τα οποία άλλα γινότανε, άλλα δεν γινότανε.

Ασφάλεια δεν είχα γιατί… Γιατί; Στην Αμερική πρώτα ασφαλίζεις και μετά κάνεις οτιδήποτε. Στην Ελλάδα, αυτός που θέλει να είναι εντάξει, πρώτα θα πληρώσει αυτούς που εργάστηκαν μέσα και μετά θα κάνει την ασφάλεια. Δεν στοίχιζε πολλά. Ένα χιλιάρικο το χρόνο. Άσχετο! Εκεί είναι αυτό που λέει: «Τι είσαι, από πού είσαι, τι κάνεις;» Όταν είσαι ένας άνθρωπος του λαού και λες: «Ναι φίλε, το χιλιάρικο αυτό θα το δώσω στον υδραυλικό, στον γυψοσανιδά, στον μαραγκό, στον προμηθευτή. Και να το δώσω στην ασφάλεια; Γιατί; Τι θα πάθει;». Αυτά πληρώνω ακόμα και τώρα. Ένα μαγαζί μεγάλης αξίας. Μεγάλης!

Προσπάθησα να το κάνω τρεις φορές. Ήταν μεγάλη καταστροφή. Μετά γυρνάω πάλι ξανά στο “Meet me”. Πλέον η κρίση έχει επηρεάσει πάρα πολύ. Έχουν βγει και νέες πιάτσες, σε εισαγωγικά ας το πούμε, έχουν μεταφερθεί κι αλλού, και το κάνω ένα μοντέρνο μεζεδοπωλείο. Ξεκίνησε λίγο καλά, αλλά κι αυτό ήθελε την επιμονή του. Το οποίο, οικονομικά βέβαια, δεν άντεξε. Κι αυτό που θέλω να σημειώσω, ότι τελευταίο βράδυ σαν “Meet me” έχει γίνει το μεγαλύτερο party στη Θεσσαλία. Και το λένε ακόμα και τώρα.

Το παρόν του Κώστα

Στο παρόν έρχομαι σε αυτό το μαγαζί στη Φαρσάλων, το γκρεμίζω, με προσωπική δουλειά. Πάρα πολλή. Δηλαδή όλο το μαγαζί είναι… σχεδόν όλο από τα χέρια μου. Τι να σου πω; Όλο, δηλαδή, εργόχειρο. Το κάνω ψησταριά. Ξεκινάω να το κάνω σουβλατζίδικο, γιατί είναι το πιο φθηνό, που είναι όλος ο κόσμος και αυτά. Έρχεται ένας ψήστης και μου λέει: «Ε, φίλε», λέει, «τέτοια μαγαζάρα, αυτό είναι ταβέρνα». Ταβέρνα. Το οποίο το γυρνάω εκεί πριν καν ανοίξουμε, με το που άνοιξα δηλαδή, σε σούβλες, σουβλάκια και τέτοια. Με το άνοιγμα του, ο κόσμος το περίμενε. Γιατί ήξερε ότι έχω μεράκι το φαγητό, μεράκι το μαγαζί. Ό,τι κάνω, το κάνω με μεράκι. Γίνεται πανικός! Με το που ανοίγω, γίνεται πανικός. Μέχρι που έρχεται μετά από ενάμιση μήνα ο κορονοϊός. Τότε δηλαδή, να σου δώσω μια εικόνα. Είχα πάνω στην εβδομάδα κάποια τραπέζια τα οποία ήταν γύρω στα 400 άτομα, συν το πελατολόγιο που θα δούλευε το μαγαζί κανονικά. Ένα πολύ μεγάλο χάσιμο. Και προσπαθείς να επιζήσεις. Και όπως λέω τόσο καιρό: επιμονή και επιμονή. Και πάντα κάνεις κάτι, κάτι, κάτι, κάτι περισσότερο, κάτι καλύτερο για τον πελάτη. Βέβαια τώρα έχω σταματήσει τη σούβλα, είναι όλα αλά καρτ. Το έχω αλλάξει κι άλλο το κατάστημα όπως το βλέπεις. Είναι πλέον restaurant bar, το οποίο έχει πάρα πολύ ωραίο φαγητό. Ατμοσφαιρικά, νομίζω ότι δεν υπάρχει τέτοιο κατάστημα στη Λάρισα, μέσα-έξω.

Τι θα άλλαζε

Το μόνο που θα άλλαζα –αν και δεν μετανιώνω για την πορεία μου, γιατί ήταν όλη αξιόλογη–, ίσως να μην έκανα το “S’il vous plait” και να έκανα street cafe. Το κύρος όμως σαν επιχειρηματίας, το πήρα από το μεγάλο μαγαζί, από το κέντρο, από το “S’il vous plait

Τα όνειρα για το μέλλον

Προς το παρόν να επιβιώσουμε. Γιατί δεν ξέρουμε τι μας ξημερώνει, από όλες τις απόψεις. Το όνειρο μου βέβαια, είναι να κάνω κι αυτό το κατάστημα, από τη στιγμή που το έχω καταφέρει και το έχω κάνει ωραίο πλέον, με ωραίο φαγητό, να το φτάσω σε επίπεδα που ήταν και τα άλλα τα καταστήματα.