ΘΕΣΣΑΛΙΑ
Oι μοναδικές παραλίες του Παγασητικού με τα ήρεμα νερά και τους κατάφυτους όρμους μας περιμένουν
Τη χάρη, την ποικιλομορφία της φύσης του και τη μοναδική εναλλαγή εικόνων και εμπειριών που προσφέρει, θα τη ζήλευε όχι μόνο κάθε βουνό, αλλά και κάθε προορισμός. Ο λόγος για το Πήλιο, έναν τόπο ευλογημένο, μαγευτικό, συναρπαστικό, που έχει πλέον καταρρίψει το κλισέ του χειμερινού προορισμού που συνοδεύει τη λέξη «βουνό» και συγκεντρώνει εξίσου μεγάλο πλήθος επισκεπτών και τους καλοκαιρινούς μήνες.
Επισκέπτες που εντυπωσιάζονται από την άγρια ομορφιά των παραλιών που βλέπουν στο Αιγαίο, αλλά και από τις τόσες επιλογές που τους περιμένουν για κολύμπι, χαλάρωση και τσιπουράκι μετά ψαροφαγίας, στις ακροθαλασσιές του Παγασητικού. Με τις καταπράσινες πλαγιές του μαγικού βουνού να παρέχουν το ειδυλλιακό φόντο, με τα πλατάνια να σκύβουν πάνω από τα γαλανά, ήρεμα νερά τους και με το πλεονέκτημα της εύκολης προσβασιμότητας, οι παρακάτω παραλίες του Πηλίου αποτελούν ιδανικές, απάνεμες επιλογές για τα μελτέμια του Αυγούστου.
Άναυρος: Η ιστορία της θρυλικής παραλίας που βρίσκεται στην καρδιά του Βόλου
Μία παραλία γεμάτη με ιστορία και αναμνήσεις είναι ο Άναυρος, μία πλαζ που το ξεκίνημά της μας γυρίζει στα τέλη του 19ου αιώνα, λίγα μόλις χρόνια μετά την απελευθέρωση της Θεσσαλίας και την ένταξη του Βόλου στην ελληνική επικράτεια. Ήταν τα χρόνια που τα ήθη ήταν εξαιρετικά συντηρητικά.
Ο Άναυρος υπήρξε και εξακολουθεί να είναι, η πιο «αστική πλαζ» σε μία μεγάλη πόλη, κυριολεκτικά μέσα στην καρδιά της. Εξακολουθεί να σφύζει από ζωή, να αποτελεί αγαπημένο σημείο συνάντησης των Βολιωτών και να την προτιμούν άνθρωποι κάθε ηλικίας για να κολυμπήσουν, να αθληθούν, να δροσιστούν, να διασκεδάσουν, ακόμη απλώς και για να ξαποστάσουν.
Κάποτε γύρω από την παραλία υπήρχαν χαμηλές μονοκατοικίες, λουσμένες στα γιασεμιά και τα πολύχρωμα καλοκαιρινά λουλούδια, ενώ σήμερα γύρω από τον Άναυρο υπάρχουν πολυκατοικίες-μεγαθήρια, «προνομιούχα διαμερίσματα» με απέραντη θέα στον Παγασητικό. Από το μπαλκόνι τους «αγγίζεις» το γαλάζιο και εισπνέεις τη θαλασσινή αύρα ανεμπόδιστα, γράφει το ΑΠΕ-ΜΠΕ.
Κάποτε έφθαναν οι Βολιώτες με το αστικό τραμ που έκανε τέρμα στη συγκεκριμένη παραλία ή με τον θρυλικό «Μουτζούρη» που συνέχιζε ως την Αγριά, τα Λεχώνια ή ανηφόριζε μέχρι τις Μηλιές.
Αυτή η θρυλική για τους Βολιώτες παραλία, ήταν το «must» του καλοκαιριού και τα μαγαζιά που μεσουράνησαν, ειδικά τις δεκαετίες του ’50 και του ’60, διατηρούνται ως σήμερα κρύβοντας μεγαλεία και μοναδικές στιγμές που μόνο στις μνήμες των μεγαλύτερων σε ηλικία έχουν καταγραφεί. Στον Άναυρο διοργανώνονταν ανεπανάληπτες βραδιές με κρασί και τσιπουράκια, με μουσικές και διασκέδαση μέχρι τα ξημερώματα.
Η πλαζ του Αναύρου που έφθασε στο απόγειο της δόξας της, αμέσως μετά τον πόλεμο, και όταν η φτωχή Ελλάδα έβγαινε «βαριά τραυματισμένη» από τις εσωτερικές περιπέτειές της, αποτελούσε μία όαση ξεγνοιασιάς και αλλαγής εικόνων, χωρίς αυτοκίνητα και θορύβους.
Οι τοπικές εφημερίδες της εποχής διαφήμιζαν τα τρία παραλιακά κέντρα διασκέδασης που υπήρχαν «πάνω στο κύμα», το ένα καλύτερο από το άλλο. Πρώτη ήταν η «Καλλιθέα» του Ζαχείλα με ωραία παραλία μπροστά της, αμέσως μετά ήταν το «Ακταίον» και στη συνέχεια με μεγάλη άπλα μπροστά της και βαθιά αμμουδιά η θρυλική «Αύρα» της οικογένειας Νικοβιώτη που συνεχίζει ως και σήμερα να δημιουργεί ιστορία, 140 χρόνια από το ξεκίνημά της το 1883.
Πολύ κοντά στην καθαυτή παραλία του Αναύρου και αμέσως μετά τον ομώνυμο χείμαρρο, υπήρχε και εξακολουθεί να υφίσταται ως σήμερα και η «Ακτή ΝΟΒ» του Ναυτικού Ομίλου Βόλου με τις ονειρικές μουσικές της επιλογές σε έναν χώρο που αποτέλεσε για δεκαετίες σημείο συνάντησης για την ελίτ της πόλης.
Τις δεκαετίες του ’60 και του ’70, που οργανώθηκαν οι Αστικές Συγκοινωνίες στον Βόλο, είχαν σαν κατάληξη τον Άναυρο τρεις αστικές λεωφορειακές γραμμές που διαπερνούσαν όλο τον Βόλο απ άκρου εις άκρον και έφερναν χιλιάδες Βολιώτες από κάθε γωνιά. Ήταν τα χρόνια εκείνα που μανάδες, παπούδες και γιαγιάδες έπαιρναν τα πιτσιρίκια και μέσα σε ένα ατελείωτο πανζουρλισμό από παιδικές φωνές κατέφθαναν στην παραλία για να δροσιστούν και να παίξουν ανέμελα. Ήταν οι εποχές που οι άνθρωποι εφορμούσαν στα λεωφορεία για να εξασφαλίσουν μία θέση στα καυτά πλαστικά καθίσματα, που οι μικροί κατέφθαναν με φουσκωμένες τις σαμπρέλες στην παραλία και οι πιο μεγάλοι-«υποψήφιοι γαμπροί» δεν δίσταζαν να τσακωθούν για μια λοξή ματιά προς τα κορίτσια της εποχής.
Στον Άναυρο γράφτηκαν ιστορίες έρωτα και αγάπης για χιλιάδες νέους του Βόλου, που έδιναν το ραντεβού τους για συνάντηση και φλερτ και η Σωτηρία Νικοβιώτη, τρίτη γενιά της οικογένειας που δημιούργησε την «Αύρα» θυμάται και περιγράφει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ότι «γινόταν χαμός τις δεκαετίες του ’60 και του ’70 από τα γυμνασιόπαιδα. Ο τόπος γέμιζε και από τις ημερήσιες σχολικές εκδρομές. Πολλοί άλλοι έκαναν σκασιαρχείο και έδιναν ραντεβού εδώ. Οι καρδιές σκιρτούσαν τότε και τα ρομαντικά ραντεβού έδιναν και έπαιρναν. Και ξαφνικά έκαναν έφοδο ο γυμνασιάρχης με καθηγητές και τότε γινόταν το έλα να δεις. Το έβαζαν στα πόδια και κρύβονταν τα παιδιά μέσα στο μαγαζί και ο πατέρας μου τους φυγάδευε όλους από την πίσω πόρτα και μέσα από τις καλαμιές ή έμπαινε μπροστά και απαγόρευε την έρευνα μέσα στο μαγαζί του. Απίστευτες εικόνες πλημμυρισμένες από νιάτα και ανέμελες φωνές».
Η «Αύρα» είναι συνώνυμη με την οικογένεια Νικοβιώτη. Τέσσερις γενιές από το 1883 ως τις μέρες μας και ο Νίκος Νικοβιώτης μιλώντας στο ΑΠΕ-ΜΠΕ για τον θρύλο της «Αύρας» αναφέρει: «Ο προπάππος μου Νίκος Νικοβιώτης ήταν εκείνος που έβαλε το κλειδί στην κλειδαριά για να ανοίξει το κέντρο διασκέδασης. Ήταν το 1883.Ακολούθησαν ο Χρήστος, ο Δημήτρης, η Σωτηρία και σήμερα πάλι ο Νίκος, δηλαδή εγώ. Μεγαλώσαμε όλοι δίπλα στο Jukebox ακούγοντας τα τραγούδια της εποχής και στην πίστα χορού που υπάρχει ως και σήμερα και που φιλοξένησε μεγάλα ονόματα του ελληνικού πενταγράμμου. Πέρασαν από εδώ ο Πάνος Γαβαλάς, η Ρία Κούρτη, ο Στέλιος Καζαντζίδης, η Ανθούλα Αλιφραγκή και πολλοί ακόμα. Εδώ κατά καιρούς με τα συγκροτήματά τους, έδωσαν το παρόν οι δικοί μας Βαγγέλης Παπαθανασίου και Λαυρέντης Μαχαιρίτσας και τα νιάτα της εποχής τους αποθέωναν πριν ξεκινήσουν τις μεγάλες καριερες τους. Πολλές φορές ο Τάσος Μητρογώγος, επική φωνή της ΕΡΤ, με σπουδαία φωνή έπαιρνε το μικρόφωνο και ξεσήκωνε τον κόσμο».
Στον Άναυρο εμφανίσθηκε και το πρώτο Juke Box στον Βόλο, στα μαγαζιά της εποχής ο ανταγωνισμός είχε φτάσει στα ύψη και ο Γιώργος Καφενταράκης έγραφε στην εφημερίδα «Ταχυδρόμος» τον Ιούλιο του 1959 ότι «τότε ακούστηκαν στον Βόλο τα καινούργια τραγούδια του Κώστα Καπλάνη “Ζωή σερέτισσα” ,”Άδικο”, “Άπιστη ξεμυαλισμένη” και φυσικά ο θρύλος “Βολιώτισσα” με την Ανθούλα Αλιφραγκή μαζί με πολλά άλλα, ενώ από το “ηλεκτρόφωνο” (τζούκ – μπόξ) του “Ακταίου” και του διπλανού κέντρου “Αύρα”, η νεολαία του ΄60 ρίχνοντας τις δραχμές τους στο μηχάνημα, ακούγανε το “Apache” από τους Shadows, το “Διαβατήριο” του Καζαντζίδη, το “Oh Carol” του Neil Sedaka και άλλα. Τώρα ας πάμε λίγα χρόνια πίσω. Ας βρεθούμε στη χρονιά 1946 μετά την απελευθέρωση από τους Γερμανούς και μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του ΄50, τους καλοκαιρινούς μήνες η παραλία γέμιζε με πασατεμπάδες, καραμελατζίδες, (μαλλί της γριάς) φωτογράφους και αρκετούς άλλους πλανόδιους επαγγελματίες».
Στην ακτή του Αναύρου σύμφωνα με το αρχείο του μέλους της Εταιρείας Θεσσαλικών Ερευνών Γρηγόρη Καρταπάνη, αλλά και από δημοσιεύματα του τοπικού Τύπου αναφέρεται ότι «Στο κέντρο “Ακταίον” του Αναύρου, τραγούδησε ο Πάνος Γαβαλάς, με παρτενέρ τη νεαρή τότε Δούκισσα και μπουζούκι τον βιρτουόζο Χ. Λεμονόπουλο».
Τον περασμένο αιώνα, στη θάλασσα ίσχυαν «σκληροί περιορισμοί» ιδίως για τους κολυμβητές και τις κολυμβήτριες. Πριν από εκατό χρόνια, γύρω στη δεκαετία του ’20 υπήρχαν τα περίφημα λουτρά θαλάσσης του Αναύρου. Υπήρχαν δύο σειρές από καμπίνες αυστηρά διαχωρισμένες σε ανδρών και γυναικών, μία ξύλινη σκάλα που έμπαινε μέσα στη θάλασσα και στην άκρη ήταν στημένο ένα φυλάκιο-παρατηρητήριο που επιτηρούσε τους λουόμενους να μην πλησιάζουν οι μεν τους δε. Όταν κάποιος πλησίαζε «επικίνδυνα» την άλλη πλευρά, ο ήχος της σφυρίχτρας των επιτηρούντων έσκιζε τον αέρα και ακουγόταν ως απέναντι στα Πευκάκια, ενώ μία βάρκα με τους επιτηρητές, πλησίαζε και έδιωχνε τους παραβάτες.
Άναυρος, όμως, εκτός από αμμουδερή και εκτεταμένη παραλία, σημαίνει και μυθολογία για τον τόπο. Δίπλα ακριβώς από την «Αύρα», περνά ο χείμαρρος Άναυρος, όπου σύμφωνα με τη μυθολογία ο Ιάσονας, επιστρέφοντας από το Πήλιο στην Ιωλκό, έχασε στον ποταμό το σανδάλι του, την ώρα που μετέφερε την Ήρα στην πλάτη του, μεταμφιεσμένη σε γριά. Από το σημάδι αυτό, τον αναγνώρισε ο παππούς του Πελίας, τον οποίο ο νέος συνάντησε την ώρα που εκείνος θυσίαζε στον Ποσειδώνα.
Σήμερα, ο Άναυρος είναι η αγαπημένη παραλία για τους Βολιώτες. Έχει μεγάλη ακτή, αμμουδερή, με ρηχά νερά, προστατευμένη, οργανωμένη και εύκολα προσβάσιμη. Για όσους δεν έχουν πολύ ελεύθερο χρόνο είναι μία εξαιρετική λύση για να δροσιστούν. Εκεί φτάνει κάποιος με το ποδήλατό του ή ακόμη και με τα πόδια. Απολαμβάνει το τσιπουράκι του, τους θαλασσινούς μεζέδες, δροσίζεται και παρά το ατελείωτο τσιμέντο της μεγαλούπολης αισθάνεται σαν να επισκέφθηκε τον παράδεισό του. Μια παραλία στην καρδιά της πόλης.
Η Αγριά που σφύζει από ζωή
Η Αγριά βρίσκεται σε απόσταση 6 χλμ. από τον Βόλο. Είναι ο πρώτος οικισμός που συναντάμε αφήνοντας τον Βόλο προς Πήλιο, από τη μεριά του Παγασητικού Κόλπου. Στη σημερινή εποχή, έχει εξελιχθεί σε παραθαλάσσιο προάστιο του Βόλου. Αυτή η σύγχρονη και δυναμική κωμόπολη σφύζει από ζωή όλο τον χρόνο, διότι διαθέτει τις ανάλογες υποδομές.
Για την ονομασία της Αγριάς έχουν διατυπωθεί τέσσερις διαφορετικές απόψεις. Το όνομά της, είτε προέρχεται από το φυτό αγριάς (-ιάδος ) ή από τις άγριες ελιές που έφταναν μέχρι τότε στην παραλία (Αγριελιά- Αγριλιά και μετά Αγριά) ή από την έκφραση «εκ της άγρας των αλιέων» (άγρα σημαίνει ψάρεμα, κυνήγι, θήρα, αναζήτηση). Σύμφωνα με μια άλλη άποψη, αυτή του λόγιου Πάτροκλου Παλαμίδα, το όνομα της Αγριάς προήλθε από τον ναό που υπήρχε στην αρχαιότητα και ήταν αφιερωμένος στην Αγραία Άρτεμη. Η γλωσσολογική εξέλιξη της Αγραίας σε Αγριά είναι ιδιαίτερα βάσιμη, αν στηριχθεί κανείς στα παραδείγματα ελαία-ελιά και γραία-γριά, άρα Αγραία-Αγριά).
Η Αγριά άρχισε να δημιουργείται από τους κατοίκους των ορεινών χωριών Δράκεια και Αγίου Λαυρεντίου, όπου υπήρξε επίνειό τους επί Τουρκοκρατίας. Η περιοχή είχε κτίσματα με αποθήκες λαδιού που φορτωνόταν σε πλοία, τα οποία εξυπηρετούσαν όλο το Πήλιο αλλά και ταξίδευαν σε πολλά μέρη της Ελλάδας.
Ο επισκέπτης μπορεί να επισκεφθεί και να θαυμάσει εδώ το όμορφο εργοστάσιο παραγωγής εμφιαλωμένων αναψυκτικών ΕΨΑ με λεμονάδες, πορτοκαλάδες και άλλα αναψυκτικά, τα οποία είναι διάσημα πλέον σε όλη την Ελλάδα, και όχι μόνο, για τη γεύση και την ποιότητά τους. Ενδιαφέρον παρουσιάζει το κτίριο του σιδηροδρομικού σταθμού που φτιάχτηκε για να ενώνει τα Άνω Λεχώνια (αφετηρία του Μουτζούρη) με τον Βόλο, το οποίο, δυστυχώς, στην πραγματικότητα δεν λειτούργησε ποτέ. Αξίζει ακόμη να επισκεφθείτε το ξωκλήσι του Τιμίου Σταυρού με το υπέροχο ξυλόγλυπτο τέμπλο και το εκκλησάκι της Παναγιάς, που είναι χτισμένο πάνω σε βράχο. Η Αγριά είναι ο τόπος γέννησης του διάσημου συνθέτη Βαγγέλη Παπαθανασίου (Vaggelis). Κοντινό αξιοθέατο είναι και ο λόφος της Γορίτσας, με υπέροχη θέα προς τον Παγασητικό και προς τον Βόλο. Στην κορυφή του βρίσκεται ο παλιός ναός της Παναγίας της Γορίτσας. Τα αρχαιολογικά ευρήματα έδειξαν ότι εκεί βρισκόταν η μακεδονική πόλη του 4ου π.Χ. αι., όπου είναι ορατά τα κομμάτια του αρχαίου τείχους. Ο λόφος προσφέρει πανοραματική θέα, ενώ διάφοροι θρύλοι σχετικά με τον λόφο κεντρίζουν το ενδιαφέρον και εξάπτουν τη φαντασία πολλών μελετητών κι επισκεπτών.
Τα παραλιακά ταβερνάκια, τα τσιπουράδικα και τα καφέ προσφέρουν στους επισκέπτες μοναδικές γευστικές απολαύσεις και ατέλειωτες στιγμές ξεκούρασης δίπλα στη θάλασσα.
Κάθε καλοκαίρι ο δήμος διοργανώνει πολλές πολιτιστικές και καλλιτεχνικές εκδηλώσεις, όπως το Διεθνές Φεστιβάλ Κιθάρας, στο οποίο συμμετέχουν σολίστ από όλο τον κόσμο. Θεσμός του Αυγούστου έχει γίνει η “Ψαράδικη Βραδιά”, κατά την οποία προσφέρονται στους επισκέπτες άφθονα ψάρια, σε ένα γλέντι με παραδοσιακές ορχήστρες ως αργά τη νύχτα.
Ακολουθώντας τον παραλιακό δρόμο, θα βρεθείτε στην παραλία Σουτραλί – η πρώτη παραλία που συναντάμε από την μεριά του Παγασητικού. Μια μεγάλη παραλία, κατάφυτη από ελιές και οπωροφόρα δέντρα. Στο Σουτραλί θα βρείτε αρκετές ακόμα ενδιαφέρουσες επιλογές για φαγητό ή καφέ, μακριά από την πολυκοσμία.
Στην απέραντη αμμουδιά των Αλυκών
Πέντε χιλιόμετρα από τον Βόλο, βρίσκονται οι Αλυκές, το πλέον παραθεριστικό θέρετρο της πόλης μας, ονομαστό για την άριστη τουριστική του οργάνωση και την απέραντη αμμουδιά του. Με μια σειρά από λεύκες, ευκαλύπτους και φοίνικες στολίζεται η απέραντη παραλία.
Από τα σημαντικότερα αξιοθέατα είναι τα ερείπια της αρχαίας οχυρωμένης πόλης της Δημητριάδας καθώς και το ιερό του Απόλλωνα στο Σωρό.
Σε πολύ κοντινή απόσταση από το ξενοδοχείο μας υπάρχει φαρμακείο και κατάστημα τύπου. Επιπλέον, υπάρχει πλήρης τουριστική υποδομή με καφετέριες, μπαράκια, ταβέρνες και τσιπουράδικα. Μπορείτε να απολαύσετε επίσης, την οργανωμένη παραλία με δωρεάν ξαπλώστρες και γήπεδο volley.
Κάντε μια βόλτα στην παραλία των Αλυκών και να απολαύσετε την καταπληκτική θέα του Πηλίου με τις βουνοκορφές του και τα καταπληκτικά παράλιά του.
Πάμε Κάτω Λεχώνια;
Η παραλία Κάτω Λεχώνια έχει το προνόμιο να είναι η πρώτη παραλία του Πηλίου από την μεριά του Παγασητικού, η οποία απέχει 10 χλμ. από τον Βόλο. Κοντινές, εύκολα προσβάσιμες με το αυτοκίνητο και ιδανικές για κοντινές αποδράσεις είναι οι παραλίες του Καρνάγιου και του Χατζηβαγγέλλη. Η διαδρομή από τα Κάτω Λεχώνια προς την παραλία του Καρνάγιου είναι υπέροχη, καθώς κατηφορίζουμε παράλληλα με την κοίτη του ποταμού Βρύχωνα. Οι όχθες του ποταμού μέχρι και οι εκβολές του στην παραλία είναι γεμάτες φυλλοβόλα δέντρα και καλαμιές. Εκεί, θα βρείτε καφέ-μπαρ για ένα ποτό τις ζεστές νύχτες του καλοκαιριού. Υπάρχουν, επίσης, και μπιτς -μπαρς με πολύ καλές υποδομές που προσφέρουν ομπρέλες, ξαπλώστρες, ντουζιέρες και δωρεάν χώρο στάθμευσης. Στην παραλία του Καρνάγιου θα γευθείτε διάφορα σνακς και τοστ αλλά και τσιπουράκια με μεζέδες! Οι παράλιες αυτές είναι ιδανικές για οικογένειες αλλά και για νέους, για ατέλειωτες βουτιές.
Η Κάτω Γατζέα με την βοτσαλωτή παραλία
Πρώτη στάση οδηγώντας 18 χλμ από το Βόλο προς το νότιο Πήλιο, το μικρό παραθαλάσσιο χωριό οφείλει μεγάλο μέρος της δημοφιλίας της ακτής του στο all day beach bar Rivera, που διαχειρίζεται και εξυπηρετεί την πρόσβαση στη βραχώδη αλλά γραφικότατη ακρογιαλιά. Ένας πολυεπίπεδος χώρος με ξύλινα decks, ξαπλώστρες με θέα στο χωριό και τα γαλαζοπράσινα νερά ενός πανέμορφου όρμου, αλλά και φυσική σκιά από πανύψηλους ευκάλυπτους, θα σας παρέχει ό,τι χρειάζεστε για μια ξέγνοιαστη μέρα στη θάλασσα. Η πρόσβαση στα ήρεμα νερά γίνεται μέσω ξύλινων διαδρόμων, εξέδρες εξασφαλίζουν ασφαλή πρόσβαση για βουτιές από τα βράχια που ξετρελαίνουν τα παιδιά, ενώ οι πιο δραστήριοι μπορούν να δοκιμάσουν κανό, SUP, θαλάσσιο σκι, tubes, kayak και wakeboard, καθώς νοικιάζεται πλήρης εξοπλισμός. Η ένταση της μουσικής ανεβαίνει όσο περνάει η ώρα και τα signature cocktails, όπως τα πολύ καλοκαιρινά Hilltop και Madagascar, γίνονται η ιδανική συνοδεία για μια ακόμη βουτιά ή για χαλάρωση στο δεύτερο μπαρ που άνοιξε φέτος στον ίδιο χώρο. Εναλλακτικά, η βοτσαλωτή παραλία του χωριού προσφέρεται για ασφαλή κολύμβηση και παιχνίδι στα ρηχά νερά, γι΄αυτό και προτιμάται τόσο από οικογένειες, όσο και από τους κατασκηνωτές των δύο πλήρως οργανωμένων campings της περιοχής, των Camping Hellas και Camping Συκή, που επίσης μοιράζονται την ίδια ακτή.
Τα Καλά Νερά που συνδυάζουν τα πάντα
Διαχρονικά δημοφιλής προορισμός και ένα από τα μεγαλύτερα παραθαλάσσια θέρετρα του Πηλίου, το χωριό των Καλών Νερών και η εκτεταμένη παραλία του με τη χοντρή άμμο κατακλύζονται από παραθεριστές και περαστικούς λουόμενους όλο το καλοκαίρι. Και δικαίως, αφού εδώ η γραφικότητα συνδυάζεται με πλήρεις παροχές. Πλατάνια και λεύκες διατρέχουν σχεδόν όλο το μήκος της παραλίας, ομπρέλες και ξαπλώστρες παρέχουν σκιά και άνεση, αποδυτήρια και πρόσβαση ΑΜΕΑ φροντίζουν για τη διευκόλυνση και την πρόσβαση όλων, ο κεντρικός μόλος προσφέρεται για βουτιές, τα βραβευμένα με Γαλάζια Σημαία νερά είναι ασφαλή και γαλήνια, ενώ πλήθος καταστημάτων, καφέ και εστιατορίων φροντίζουν να μη σας λείψει τίποτα ακόμη κι αν μείνετε στην παραλία όλη μέρα. Ξεχωρίζουν τα καφέ μπαρ Naftilos, με τον αιωνόβιο πλάτανο της αυλής του να σας προσκαλεί στη σκιά του για να δοκιμάσετε μια μεγάλη ποικιλία από κρύα και ζεστά πιάτα, καλοφτιαγμένα γλυκά και αλμυρά σνακ – μη χάσετε την εξαιρετική βάφλα με παγωτό που το έχει κάνει must προορισμό – και το Nagual για ένα καλοφτιαγμένο και άκρως δημιουργικό cocktail, όπως το Nomas ή το Para Lia.
Κορόπη (ή Κορώπη) με τα ήρεμα νερά
*θα βρείτε ταμπέλες και με τους δύο τρόπους γραφής
Συνεχίζοντας νότια, η διαδρομή από τα Καλά Νερά ως την παραλία της Κορόπης, θα σας χαρίσει μερικές μοναδικές εικόνες, με τα άφθονα οπωροφόρα δέντρα να κατακλύζουν εκατέρωθεν το δρόμο: Αχλαδιές εναλλάσσονται με κυδωνιές, κυπαρίσσια με πικροδάφνες και φτέρες με κορομηλιές. Με το όνομά της να τη συνδέει άμεσα με την αρχαία πόλη της Κορόπης και το Μαντείο του Απόλλωνα που βρισκόταν στην περιοχή, η παραλία Μπούφα όπως επίσης αποκαλείται από τους Πηλιορείτες, αποτελεί ένα διαφορετικό σκηνικό από τα διπλανά, κοσμοπολίτικα Καλά Νερά. Με τα ήρεμα νερά της και την επίσης στρωμένη με χοντρή άμμο ακτή της, αλλά με μικρότερο πλήθος υποδομών, προσφέρεται για μια μέρα χαλαρού μπάνιου αλλά και καλού φαγητού. Εδώ θα βρείτε οργάνωση στο κεντρικό κομμάτι της παραλίας, με ομπρέλες και ξαπλώστρες κι ένα από τα καλύτερα παραθαλάσσια εστιατόρια του Πηλίου: Η Κάδη με τη διαφοροποιημένη από τις παραδοσιακές γεύσεις κουζίνα της, σερβίρει προσεγμένα μεσογειακά πιάτα – γευστικότατο το σπαγγέτι marinara και οι ταλιατέλες με μελάνι και ραγού σουπιάς – ως αργά το βράδυ και σας δίνει κάθε λόγο να μη φύγετε από την Κορόπη ακόμη κι όταν βγει το φεγγάρι.
Ράμνος (Παράδεισος) επί γης
Μέχρι κάποια χρόνια πριν, η παραλία με την ομώνυμη ταβέρνα, αποτελούσε κοινό μυστικό μεταξύ των ντόπιων, ως παραλία χωρίς υποδομές, ιδανική για ηρεμία και απομόνωση. Μεγάλη σε μήκος, με βοτσαλάκι και αμμουδιά και με χαρακτηριστικό τον ελαιώνα που φτάνει ως την ακτή, είναι πλέον οργανωμένη σε ένα μικρό μέρος της, αφού η προϋπάρχουσα ταβέρνα επεκτάθηκε με beach bar, παραμένει όμως αρκετά ήσυχη, παρότι οι επισκέπτες της διαρκώς αυξάνονται. Τα μονίμως ήρεμα, ρηχά νερά της προσελκύουν ιδιαίτερα οικογένειες με μικρά παιδιά, ενώ η νότια πλευρά της που οριοθετείται από ένα βράχο, προτιμάται από ζευγάρια. Θα σας οδηγήσει ως εδώ μια ταμπέλα από τον κεντρικό δρόμο και μια πολύ σύντομη διαδρομή σε ασφαλτόδρομο. Καθώς οι ξαπλώστρες είναι λίγες και σε οικονομικές τιμές, θα πρέπει να προνοήσετε και να φτάσετε νωρίς.
Η Άφησσος που θυμίζει νησί
Ένα Πηλιορείτικο χωριό που σε αρκετά στοιχεία του θυμίζει πιο πολύ νησί, η Άφησσος ανέκαθεν είχε πιστούς παραθεριστές, γεγονός στο οποίο σίγουρα συμβάλουν και οι 3 παραλίες της. Στην είσοδο του χωριού θα συναντήσετε τη χρυσαφένια αμμουδιά της Καλλιφτέρης, έναν ειδυλλιακό κολπίσκο με στενή παραλία, άφθονη φυσική σκιά και 3 beach bars που παρέχουν πλήρη οργάνωση σε σχεδόν ολόκληρη την άλλοτε παρθένα ακρογιαλιά. Πλέον στην Καλλιφτέρη, εκτός από ξαπλώστρες, ομπρέλες, ντους και ένα μεγάλης έκτασης ανοιχτό πάρκινγκ, θα έχετε στη διάθεσή σας καφέ, σνακ και cocktails στην αμμουδιά, με θέα τα αραγμένα βαρκάκια και τα κανό ή SUP που νοικιάζονται εδώ και διασχίζουν τα ατάραχα νερά.
Στη δεύτερη, μικροσκοπική παραλία Λαγούδι με τα καταγάλανα νερά, θα φτάσετε κατηφορίζοντας ένα μονοπάτι πριν την είσοδο στον κυρίως οικισμό και θα πρέπει να μεριμνήσετε ώστε να έχετε μαζί σας τις απαραίτητες προμήθειες.
Τέλος, η βασική παραλία της Αφήσσου, ο Αμποβός, αποτελεί ένα από τους δημοφιλέστερους προορισμούς για μπάνιο στο Πήλιο. Τα γαλαζοπράσινα, διάφανα νερά του και το ψιλό βοτσαλάκι σαν αυτό που συνήθως συναντά κανείς στις ακρογιαλιές από την πλευρά του Αιγαίου, κάνουν πολλούς να τον θεωρούν από τις ωραιότερες παραλίες του Παγασητικού, ενώ το πλήθος από παρατεταγμένα στη σειρά beachbars και ταβερνάκια προσφέρουν από σκιά και καφέ ως χαλάρωση και νόστιμους μεζέδες πλάι στη θάλασσα.
Λεφόκαστρο: Το γραφικό ψαροχώρι
Για όσους δεν είναι διατεθειμένοι να οδηγήσουν στο δύσκολο, ανηφορικό δρόμο που ενώνει απευθείας την Άφησσο με τους κολπίσκους του Λεφόκαστρου, υπάρχει η επιλογή της 30λεπτης περίπου διαδρομής από τον κεντρικό δρόμο. Μια διαδρομή που αποζημιώνει σε όλο της το μήκος με μοναδικές εικόνες των καταπράσινων πλαγιών του βουνού. Το ίδιο το Λεφόκαστρο, είναι γραφικό ψαροχώρι, με όμορφα πέτρινα σπίτια με κεραμιδένιες στέγες, δυο απλά ταβερνάκια όλα κι όλα που βγάζουν απέναντι τα χταπόδια να λιαστούν, και απάνεμους όρμους που μαζί με την παραλία εντός του οικισμού, σας δίνουν 4 επιλογές για μπάνιο σε σκηνικά ήρεμα κι απόλυτα χαλαρωτικά. Στην παραλία Ραζή τα αρμυρίκια παρέχουν φυσική σκιά, ενώ τα μεγάλα βότσαλα και οι αχινοί αποτρέπουν τη συσσώρευση πλήθους λουόμενων. Εδώ ακόμη και το Δεκαπενταύγουστο θα κολυμπήσετε σχεδόν μόνοι. Το ίδιο περίπου σκηνικό σας περιμένει και στην παραλία της Αγίας Ευθυμίας – την Αγιαθυμιά όπως την αποκαλούν οι ντόπιοι-, ενώ όπως είναι φυσικό, οι περισσότεροι επιλέγουν τη μικρή και γραφική παραλία μέσα στο χωριό, με τα παιδιά να ξεχύνονται ξυπόλυτα από τα σπίτια πίσω από το στενό δρόμο για να βουτήξουν ξέγνοιαστα στη θάλασσα. Ωστόσο, η πιο γραφική παραλία του Λεφόκαστρου είναι η υπέροχη αμμουδιά της Γούρνας. Ένα πέτρινο μονοπάτι που ξεκινά από μια μαρμάρινη κρήνη και κατηφορίζει παράλληλα με μια ρεματιά, θα σας οδηγήσει σ΄ένα πανέμορφο κόλπο που ούτε καν φαίνεται από το δρόμο, καθώς κρύβεται από κυπαρίσσια και καλαμιές. Τα νερά είναι ρηχά και σε κάποια σημεία ευπρόσδεκτα δροσερά λόγω των πηγών που καταλήγουν εδώ, τα εκατέρωθεν βράχια που απομονώνουν την παραλία από το χωριό συμβάλουν στη γραφικότητά της, ενώ το ηλιοβασίλεμα που θα απολαύσετε μέσα σε τόση ησυχία θα σας κάνει να ερωτευτείτε το Λεφόκαστρο.
Μικρή Πάου: Η πιο ερημική παραλία
Ίσως η πιο ερημική παραλία του Παγασητικού. Θα δυσκολευτείτε να πάρετε τα μάτια σας από τη συγκλονιστική θέα καθώς θα κατηφορίζετε 3χλμ. βατού αλλά με αλλεπάλληλες στροφές ασφαλτοστρωμένου δρόμου, μετά τη σχετική ταμπέλα που θα δείτε κατευθυνόμενοι νοτιοδυτικά από το κεφαλοχώρι της Αργαλαστής. Το ζωηρόχρωμο μπλε ξεπροβάλει ξαφνικά μέσα από την πλούσια βλάστηση και καθηλώνει το βλέμμα με τα νησάκια που φωλιάζουν στο βάθος του κόλπου.
Το πέτρινο μοναστήρι του 18ου αιώνα που θα συναντήσετε στο δρόμο σας, δελεάζει για μια στάση στη σκιερή συστάδα από κυπαρίσσια που το περιβάλλουν, ενώ καθώς στεγάζει πλέον το Πολιτιστικό Κέντρο του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, φιλοξενεί τακτικά πολιτιστικές εκδηλώσεις και ενδιαφέροντα δρώμενα. Φτάνοντας στα τελευταία μέτρα του δρόμου, τα κρυστάλλινα νερά της απομονωμένης, χωρίς καμιά υποδομή παραλίας, σας προσκαλούν να βουτήξετε αμέσως. Η ακτή είναι στρωμένη με επίπεδες σχετικά πέτρες, το ίδιο και ο βυθός, αλλά έχουν ανοιχτεί διάδρομοι για να βουτά κανείς ευκολότερα. Έτσι κι αλλιώς δεν θα έρθετε εδώ για τις ανέσεις, αλλά για απόλυτη ησυχία, αποσύνδεση από τα πλήθη κι ένα πορφυρό, μαγευτικό ηλιοβασίλεμα.
Κάλαμος με αίσθηση νοσταλγίας
Η χαλαρότητα και η αίσθηση νοσταλγίας που αποπνέει ο Κάλαμος κέρδισαν ακόμη και τον Roger Waters, που εδώ και αρκετά χρόνια έχει αποκτήσει ένα εξοχικό στον παραθαλάσσιο αυτό οικισμό, ωστόσο εδώ κανείς δεν έρχεται για τον μπασίστα των Pink Floyd. Αν η γαλήνη και η ηρεμία είναι το ζητούμενο για εσάς, αν η αίσθηση της καλοκαιρινής ανεμελιάς σας φέρνει στο νου περασμένες εποχές, ο γραφικός Κάλαμος που ξεπροβάλει καθώς κατηφορίζει ο δρόμος, ανάμεσα σε ελαιόδεντρα και συκιές, θα σας ενθουσιάσει. Τι θα βρείτε εδώ; Ένα λευκό εκκλησάκι κρυμμένο μέσα σε κυπαρίσσια και κατιφέδες, μία και μοναδική ταβέρνα με ξαπλώστρες σ΄ένα τμήμα της στενής, βοτσαλωτής αλλά μεγάλης παραλίας και όμορφα σπίτια με λουλουδιασμένες αυλές. Η υπέροχη θέα μέσα από τα καταγάλανα νερά πίσω στο βουνό και η χρυσαφένια δύση του ήλιου που απολαμβάνει κανείς στην ακτή, είναι δύο επιπλέον στοιχεία που θα εκτιμήσετε στον Κάλαμο.
Το κουκλίστικο Χόρτο
Ένας κουκλίστικος, βοτσαλωτός έξω και με παχιά άμμο μέσα, μικρός κόλπος, με πράσινα, διάφανα νερά, περιτριγυρισμένος από όμορφα πέτρινα σπίτια με κεραμοσκεπές και καταλύματα με υπέροχη θέα, δυο-τρεις προσεγμένες ταβέρνες με περιποιημένα τραπεζάκια και ψαρομεζέδες που σε δελεάζουν για ένα νόστιμο διάλλειμα από τις βουτιές και καταμεσής ένας μόλος απ΄όπου μηχανοκίνητα βαρκάκια ξεκινούν για εκδρομές ψαρέματος στα ήρεμα νερά του Παγασητικού. Αυτή είναι η γραφική παραλία του Χόρτου, η χαρά μικρών και μεγάλων που αναζητούν απλότητα και μη επιτήδευση από τις καλοκαιρινές τους διακοπές.
Αερούτσικα – Βαθιά Σπηλιά
Οδηγώντας νότια του Χόρτου, ο πλησιέστερος παραθαλάσσιος οικισμός είναι η γνωστή Μηλίνα, ένα χωριό με πολλές υποδομές και επιλογές για καφέ και φαγητό. Αν και τα εναπομείναντα τμήματα της παραλίας είναι μικρά, μια βουτιά εδώ σας αποζημιώνει με την πανέμορφη θέα που προσφέρει το νησάκι Αλατάς ή Άγιοι Σαράντα, όπως αποκαλείται από το μοναστήρι που φιλοξενεί.
Πριν το χωριό όμως, δύο πανέμορφες, κρυμμένες από το δρόμο παραλίες, θα σας ενθουσιάζουν με τα πεντακάθαρα νερά και το κρυμμένο στη βλάστηση σκηνικό τους. Τα μεν Αερούτσικα θα βρείτε οργάνωση και ανέσεις από το beach bar που λειτουργεί στη μικρή παραλία, ενώ στη Βαθιά Σπηλιά θα κολυμπήσετε σε σμαραγδένια νερά και θα νοιώσετε πραγματικά ότι ανακαλύψατε ένα κομμάτι του Πηλιορείτικου παράδεισου.
Μηλίνα: To εντυπωσιακό παραθεριστικό θέρετρο
Η Μηλίνα είναι ένα παραθαλάσσιο χωριό σε απόσταση 48 χλμ από τον Βόλο, το οποίο είναι χτισμένο σε ελαιώνα και σε κάμπο με εσπεριδοειδή. Είναι ένα όμορφο, παραθαλάσσιο χωριό στο νότιο Πήλιο και πλέον ένα εντυπωσιακό, δημοφιλές και παραθεριστικό θέρετρο της περιοχής, με μοναδικές παραλίες και πεντακάθαρη θάλασσα. Οι διακοπές στη Μηλίνα ομορφαίνουν χάρη στις παραδοσιακές ταβέρνες με το φρέσκο ψάρι, στα όμορφα ξενοδοχεία και ενοικιαζόμενα δωμάτια και στις καφετέριες που υπάρχουν κατά μήκος της ακτής.
Η ακτή μπροστά από τον οικισμό είναι στρωμένη με χοντρή άμμο ή πετραδάκι, είναι ρηχή και η παραλία της αναγκαστικά στενή, αφού από πάνω αναπτύσσεται η προκυμαία. Η Μηλίνα είναι γνωστή για το όμορφο ηλιοβασίλεμα που προσφέρει σε όσους την επιλέγουν για τις ταξιδιωτικές εξορμήσεις τους.
Κατά την περίοδο του Δεκαπενταύγουστου, οργανώνεται δεκαήμερο πολιτιστικών εκδηλώσεων, με θέμα τη μουσική, το θέατρο και το χορό.
Μπορείτε να μείνετε εδώ και να εξερευνήσετε τους κοντινούς, επίσης, παραλιακούς οικισμούς: τη Μαύρη Πέτρα, τον Άγιο Ανδρέα, τον Μαραθιά, το μικρό καρνάγιο στο Βαλτούδι, το μοναστήρι των Αγίων Σαράντα στο αντικρινό νησάκι Αλατάς και το μοναστήρι της Ζωοδόχου Πηγής του 17ου αι., που βρίσκεται στο νησάκι Πρασούδα δίπλα από τον Αλατά.
Πηγή: magnesianews, με πληροφορίες από https://www.zoominpelion, travel.gr
Ελάτε στην ομάδα μας στο viber για να ενημερώνεστε πρώτοι για τις σημαντικότερες ειδήσεις
