Δήμαρχε, γιατί χάσαμε έτσι;

Η ιστορική και ευρεία νίκη του Θανάση Μαμάκου επί ενός κατά τα μέχρι πρότινος φαινόμενα «πανίσχυρου» Δημάρχου, όπως ο Απόστολος Καλογιάννης, προφανώς και θα αποτελέσει αντικείμενο βαθιάς μελέτης στην πολιτική επιστήμη.

Τι μέτρησε περισσότερο; Οι προγραμματικές δεσμεύσεις που δεν τηρήθηκαν; Οι προκλήσεις της καθημερινότητας που δεν αντιμετωπίστηκαν; Οι εμμονές για έργα που περισσότερο έμοιαζαν ότι γίνονται για να εξασφαλίσει την υστεροφημία του ο Δήμαρχος, παρά για να γίνει λειτουργικότερη η πόλη; Μία διοίκηση που ειδικά μετά την επανεκλογή της είχε εμποτιστεί μέχρι το μεδούλι με το δόγμα «εγώ είμαι το κράτος» αρνούμενη να κάνει έστω και μεταξύ σοβαρού και αστείου αυτοκριτική; «Αν έχω κάνει κάπου λάθος…» θυμάμαι ήταν η ατάκα του κ. Καλογιάννη σε ένα δημοτικό συμβούλιο των περασμένων μηνών, δείχνοντας ακριβώς το πώς αντιλαμβάνεται ο ίδιος την ανάγκη της αυτογνωσίας, της ταπείνωσης της εξουσίας απέναντι στους πολλούς και εν τέλει της αυτοβελτίωσης μέσα από αυτή τη λυτρωτική διαδικασία.

Συνοδές συμπεριφορές με τις παραπάνω, ήταν κι εκείνες στενών συνεργατών του κ. Καλογιάννη που ακολουθώντας τα δικά του χνάρια, σήκωσαν ψηλά το λάβαρο της «τοξικότητας» θεωρώντας πως οι ίδιοι κατέχουν τη μία και μοναδική αλήθεια (κλασσικό σύμπτωμα της αριστεράς), είναι οι «υπερασπιστές της πόλης», οι «πολέμιοι των βαρβάρων» και εκείνοι που έχουν… ιερό καθήκον να αποτρέψουν το ρεσάλτο του… «τραμπισμού» (άκουσον – άκουσον!) στη Λάρισα! Και ήρθε να «κουμπώσει» με όλα αυτά, ο χαρακτηρισμός ως «τοξικού» ενός πολίτη που τόλμησε να χαλάσει τα εγκαίνια του εκλογικού κέντρου του Δημάρχου Λαρισαίων, διαμαρτυρόμενος για την κατάσταση που βίωσε με τις πλημμύρες!

Μη με ρωτάτε λοιπόν αν οι Λαρισαίοι αποδοκίμασαν τον κ. Καλογιάννη και τον υποχρέωσαν στην χειρότερη ήττα πρώτης Κυριακής Δημάρχου τουλάχιστον από τη μεταπολίτευση, για τα έργα που έκανε, που δεν έκανε, για τις υπηρεσίες που προσέφερε ή δεν προσέφερε. Προφανώς και αυτό ισχύει νομοτελειακά σε κάθε εξουσία που κρατά για χρόνια τα ηνία ενός τόπου.

Γιατί πιστεύω πως μία κοινωνία μπορεί να ανεχτεί και να συγχωρέσει πολλά. Όχι όμως κάποιους άρχοντες που λίγο ακόμη και θα έφθαναν να νιώθουν ότι κυβερνούν «ελέω θεού».

Εύστοχη περιγραφή παρόμοιων συμπεριφορών έκανε με ανάρτηση (που με ξάφνιασε οφείλω να ομολογήσω) ο καταξιωμένος καθηγητής Πνευμονολογίας Κωνσταντίνος Γουργουλιάνης. Παραθέτω το απόσπασμα ως κατακλείδα, χωρίς περαιτέρω σχόλια: «Η «τοξικότητα» λοιπόν βγήκε «λέξη της χρονιάς» το 2018 στο Λεξικό του Όξφορντ, και από τότε διαδόθηκε παντού, σαν την πρόσφατη πανδημία. Έτσι, όποιος  χρησιμοποιεί τον όρο, καλύπτει την λεξιπενία του και το χειρότερο καταφέρνει με λανθασμένες γενικεύσεις να διασπείρει ένταση, άσκοπο και κυρίως άστοχο φανατισμό».

Απόστολος Ράιδος