Μισθολογικές ανωριμάνσεις

Του Πέτρου Τσιουμάνη**

Όταν κάποιος εκκινεί την επαγγελματικη του σταδιοδρομία χτυπάει ένα κουδουνάκι,σε ένα ρολόι σαν αυτά των παππούδων μας με το χαρακτηριστικό ήχο.

Από αυτή την στιγμή και έπειτα εκκινεί η διαδικασία εργασιακής ωρίμανσης που οι αγώνες των εργαζομένων μετουσίωσαν σε αυτό που ονομάζεται μισθολογική εξέλιξη λόγω χρόνου.

Με λίγα λόγια ανα τρία ή λιγότερα χρόνια αυξάνεται ο μισθος μας,μιας και η εργασιακη μας εμπειρία πρέπει να αποτυπωθεί στην αποζημίωση που λαμβάνουμε από τον εργοδότη μας.

Αντι να γεμίζουμε τον χρόνο μας όπως επιθυμούμε,βρισκόμαστε στην εργασία με αντάλλαγμα ένα μόνο σχετικά μικρό ποσοστό των κερδών εξ αυτών προσφέρουμε στο αφεντικό μας.

Στις 14/02/2012 ο Άγιος Βαλεντίνος μεταμφιεσμένος σε μνημονιακό Μολώχ σταμάτησε το ρολόι των παππούδων μας,για να έρθει κάμποσα χρόνια αργότερα ο Ελληνας πρωθυπουργός να το εκκινήσει πάλι από την 01/01/2024.

Κι όλα αυτά τα χρόνια ανάμεσα;

Προς το παρόν αποτελούν επίσημο καθεστώς μαύρης εργασίας θεσμοθετημένης από το ελληνικό κράτος καθ’υπαγόρευση της παλιάς τρόικας δηλάδη του ΔΝΤ,της Κομισιόν και της Ευρωπαικής Κεντρικής Τράπεζας.

Το ρήγμα όμως σε ένα μνημονιακό νόμο είναι εδώ και ανοίγει τον δρόμο διεκδικήσεων και αποκατάστασης της αδικίας 11 χρόνων.

Η συσπείρωση σε πραγματικά συνδικάτα,με παρουσία στους χώρους δουλειάς και λόγο τεκμηριωμένο είναι το πρώτο βήμα μιας κουβέντας που πρέπει να ανοίξει άμεσα για τι βιώσανε οι εργαζόμενοι στα χρόνια του μνημονίου και τι ζούμε τώρα με τους εκατοντάδες εφαρμοστικούς νόμους που μας άφησε πίσω αυτό το παρασύνταγμα.

Και θα είναι η καλύτερη αρχή για την απάντηση στο υπαρξιακό ερώτημα της εποχής μας.

Σε τι χώρα θέλουν να ζουν οι εργαζόμενοι;Και πως την οραματίζονται;

Ο Πέτρος Τσιουμάνης είναι πρόεδρος του Πανελλαδικού Σωματείου Υπαλλήλων Γερμανός και μέλος του ΔΣ της ΟΜΕ-ΟΤΕ.