Πόσο κοστίζει η ιστορία μιας ιστορικής ομάδας;

***Του Νίκου Ράπτη

Ανήκω στους σχετικά λίγους Λαρισαίους που δήλωναν ΑΕΛ ήδη στις αρχές της δεκαετίας του ’70, ζώντας μάλιστα μόνιμα στην Αθήνα. Οι συμμαθητές μου με κοιτούσαν σαν ούφο, ούτε που είχαν ξανακούσει πως υπάρχει τέτοιο πράγμα. Για εμένα όμως, ο Βαγιέχο και ο Σεϊταρίδης ανήκαν στο ίδιο σύμπαν με τους ήρωες της ελληνικής μυθολογίας, που μάθαινα στο σχολείο. Αργότερα, η ΑΕΛ παρακολούθησε την άνθηση της πόλης. Το 1987 ήταν το ποδοσφαιρικό 1981 -ο λαός στην εξουσία, Ελλάδα δεν είναι μόνο η Αθήνα και τα ρέστα. «Αν δεν υπήρχε ο Πρόεδρος, δεν θα μας ήξερε ούτε ο θυρωρός της πολυκατοικίας μας». Με παιδιά από την περιοχή πήραμε πρωτάθλημα, κύπελλο και είχαμε μεγάλες διεθνείς επιτυχίες. Η μπάλα που παίζαμε «έβγαζε μάτια» -προσωπικά θυμάμαι το 4-1 με τον ΟΦΗ, που το είδα στο Ηράκλειο. Μετά τον Καντώνια όμως, η ΑΕΛ έγινε μία ομάδα σαν τις άλλες.

Όλες οι παρέες και όλες οι οικογένειες έχουν ιστορίες -αυτό όμως δεν τις κάνει ιστορικές. Η ΑΕΛ δεν είναι «ιστορική» ομάδα. Εδώ που τα λέμε, καμία ποδοσφαιρική ομάδα δεν είναι. Ήδη τα παιδιά μας δηλώνουν οπαδοί ξένων ομάδων που τις βλέπουν μόνο στην τηλεόραση. Και περιμένετε να δείτε τι θα γίνει σε λίγα χρόνια -με τις Ίντερ του Μαϊάμι και τις Αλ Αχλί. Το ποδόσφαιρο γίνεται παγκόσμια μέγα-μπίζνα και η Ελλάδα δεν μπορεί να παρακολουθήσει τις εξελίξεις. Υπάρχει βέβαια η συνήθεια -οι άνθρωποι έχουμε ανάγκες από ρουτίνες. «Τι έκανε η ΑΕΛ στο ματς;», είναι μια ερώτηση που μας απασχολεί από τα εφτά μας -και ελπίζουμε να το κάνει έως τα εκατόν εφτά μας. Αλλά να μην ξεχνάμε πως αφορά μια ασήμαντη ομάδα. Η ΑΕΛ κατέχει τη θέση 1,424 στην παγκόσμια κατάταξη.

Στην Ελλάδα, το πράγμα που αποκαλείται «ποδόσφαιρο» εμπορεύεται τη νοσταλγία των πολλών και τον φανατισμό των λίγων. Κύρια δουλειά του είναι να παράγει πολιτική ισχύ ή/και νομική θωράκιση για τους «παράγοντες» (που συνήθως είναι κάπως γραφικοί επαρχιώτες «ολιγάρχες»). Από ποιότητα παιχνιδιού άστα να πάνε -όταν βλέπεις ελληνικό ματς συνήθως «σου πονάνε τα μάτια». Παντού στον κόσμο το ποδόσφαιρο είναι πολιτικό και οικονομικό όπλο, αλλά μέσα σε ένα πλαίσιο υπεράσπισης του δημοσίου συμφέροντος και της ποινικής και οικονομικής νομιμότητας. Εδώ όμως, εάν ξεμυτίζεις λιγάκι πάνω από τον μέσο όρο, κι αυτά μπορείς να τα διαπραγματευτείς. Χρειάζεται να έρθει η Ιντερπόλ για να ελέγξει τα στημένα ματς, η PEGA τις παρακολουθήσεις, η Frontex τις παράνομες επαναπροωθήσεις και πάει λέγοντας. Εντωμεταξύ, ελέω «επικουρικότητας», γίνεται του Κουτρούλη ο γάμος.

Ένας παλιός πρόεδρος της ΑΕΛ αξιοποίησε την «ανάγκη» για νέο γήπεδο στην ΑΕΛ για να αποκτήσει ένα περιουσιακό στοιχείο πολλών δεκάδων εκατομμυρίων. Του συμπαραστάθηκαν ενεργά οι δημότες του Δήμου Λαρισαίων και οι αποταμιευτές των τραπεζών -που δέχτηκαν χωρίς φανερή δυσαρέσκεια τις «παραχωρήσεις» των εκτάσεων και τα «κουρέματα» των δανείων. Πολλές φορές χαμογελάω στην ιδέα πως οι συμπολίτες μας, που με τόση διορατικότητα αντιλαμβάνονται κάθε κρυφό σχέδιο της Λέσχης Μπίλντερμπεργκ και αποκρυπτογραφούν με ευκολία κάθε υπονοούμενο του Ίλον Μασκ, δεν πήραν μυρωδιά κάτι που γινόταν επί χρόνια, ακριβώς κάτω από τη μύτη τους! Κάθε οπαδός που φώναζε «γήπεδο στην ΑΕΛ» μπορεί τελικά να απέφερε έως και εκατό χιλιάδες στον ιδιοκτήτη του γηπέδου. Καθόλου άσχημα.

Σήμερα, πάλι ο Δήμος Λαρισαίων (καθότι αυτά τα πράγματα «έχουν συνέχεια») αποφάσισε ομόφωνα (πλην κάτι μισόλογων «επί της διαδικασίας» και κάτι αντικαπιταλιστικών ποιημάτων άνευ άλλης σημασίας) ότι θα χρηματοδοτεί το γήπεδο για να παίζει ένα τρίτο νομικό πρόσωπο (η ΑΕΛ) για πάνω από τρεις δεκαετίες! Επειδή καμία δημοτική αρχή δεν μπορεί να δεσμεύει τον Δήμο για τόσο μεγάλο διάστημα, από ότι κατάλαβα είναι στα σκαριά μία εταιρεία, αγνώστου μετοχικής και διοικητικής σύνθεσης, που ο Δήμος θα εγγυηθεί (!) τη λειτουργία της…

Το 2011 έγινε μεγάλη φασαρία που οι τράπεζες δάνεισαν πολλά εκατομμύρια ευρώ στα κόμματα εξουσίας, με υποθήκη τις κρατικές χρηματοδοτήσεις που θα (!) έπαιρναν την επόμενη δεκαετία. Ειπώθηκε -και σωστά- πως το μέλλον είναι αόρατο, ακόμα και για τους τραπεζίτες, και πως «ιστορικά» κόμματα σαν το ΠΑΣΟΚ μπορεί ας πούμε να μην έπαιρναν πια στο μέλλον 40 και 45 τοις εκατό, άρα ούτε τις ανάλογες χρηματοδοτήσεις. Τα επόμενα τριάντα χρόνια, η ΑΕΛ μπορεί να διαλυθεί ή μπορεί να πάρει το τσάμπιονς λιγκ (το δεύτερο μάλλον εφόσον ολοκληρωθεί η «μεγάλη αντικατάσταση»). Το να καταθέτει πάντως ο οποιοσδήποτε τα λεφτά μας για τριάντα πέντε χρόνια στη διάθεση μιας επιχείρησης, είναι απλά κοροϊδία και κακοδιαχείριση, και φυσικά εκ των πραγμάτων μία πολύτιμη εξυπηρέτηση στην εταιρεία. Τα υπόλοιπα «ιστορικά» είναι για τα κορόιδα -και τους πολιτικούς που τα εκφράζουν.

***Ο Νίκος Ράπτης είναι εκπαιδευτικός.