Η ταβέρνα του Νταχμίρη στη Λάρισα: Η πρώτη επιλογή των Λαρισαίων στο φαγητό, για πενήντα και πλέον χρόνια

Σχεδόν δυόμισι γενιές «μεγάλωσε» η ταβέρνα του Νταχμίρη στη Λάρισα, προσφέροντας ποιοτικό φαγητό και γευστικά πιάτα! Από το 1960 έως σχεδόν τα μέσα της δεκαετίας του 2000,  μονοπωλούσε το γαστρονομικό ενδιαφέρον, τόσο των Λαρισαίων όσο και των επισκεπτών στην πόλη! Εύκολα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ο Μπαϊραχτάρης της Θεσσαλίας! Είναι άλλωστε γνωστό, ότι ο Μπαϊραχτάρης λειτουργεί στο Μοναστηράκι της Αθήνας από το 1879 και έχει τη φήμη, ως το καλύτερο σουβλάκι της Αθήνας! Κατ’ αναλογία λοιπόν, ο Νταχμίρης στη Λάρισα, είχε συνδεθεί για τουλάχιστον 50 χρόνια με το καλό, ποιοτικό φαγητό, με τρόπο που ήταν αδιανόητο, να μην έχεις δοκιμάσει έστω και μια φορά τα πιάτα του!

Ήταν το 1950, όταν τα δύο μεγαλύτερα αδέρφια της οικογένειας Νταχμίρη, ο Χρήστος και ο Θωμάς, ερχόμενοι από το χωριό Άγιος Γεώργιος της Καρδίτσας στη Λάρισα, αποφάσισαν να συνεργαστούν και να ανοίξουν την ταβέρνα του Νταχμίρη για βιοποριστικούς λόγους. Ο Χρήστος ήταν μόλις 19 και ο Θωμάς 21. Ωστόσο, μετρούσαν ήδη κάποια χρόνια εμπειρίας, ο μεν Χρήστος ως σερβιτόρος, ενώ ο Θωμάς δούλευε σε καφενεία… Ένωσαν λοιπόν τις εμπειρίες τους, την όρεξή τους, και άνοιξαν την ταβέρνα του Νταχμίρη στη Λάρισα, το 1950, στην οδό Ανδρούτσου 4, στα «καζαντίδικα» ή «παλιατζίδικα».

Όπως έδειξε η συνέχεια, οι στενοί οικογενειακοί δεσμοί, αποτέλεσαν ένα από τα μυστικά της επιτυχίας της επιχείρησης! Το ζεστό, οικογενειακό κλίμα, και οι σπιτικές συνταγές συνόδευαν την ταβέρνα του Νταχμίρη, καθ’ όλη τη διάρκεια της πορείας της, στον τομέα της εστίασης στην πόλη της Λάρισας! Ήταν κάτι που οι Λαρισαίοι εκτιμούσαν ιδιαίτερα: Τη ζεστή ατμόσφαιρα και το ποιοτικό φαγητό! Όμως, η διακριτικότητα από πλευράς ιδιοκτητών, πολύ περισσότερο εκτιμήθηκε από τους διάσημους – επώνυμους επισκέπτες στην πόλη, οι οποίοι ανελλιπώς επέλεγαν να γευματίσουν στην ταβέρνα του Νταχμίρη, όποτε διέμεναν στη Λάρισα, και μάλιστα σε καθημερινή βάση! Ηθοποιοί και συντελεστές κάθε θεατρικού θιάσου, τραγουδιστές, πολιτικοί όλων των κομμάτων: Όπως χαρακτηριστικά περιγράφει ο Απόστολος Νταχμίρης -γιος του Χρήστου Νταχμίρη- «…το μαγαζί μας ήταν υπερκομματικό: Θα μπορούσε κάποιος να δει να τρώνε μέσα στο μαγαζί, την ίδια στιγμή, βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας, του ΠΑΣΟΚ και του ΚΚΕ, σε διπλανά τραπέζια… Ήμασταν πάντα ανοιχτοί με όλους, δεν υπήρχαν διακρίσεις σε αυτό το επίπεδο!»

Άριστη φιλική σχέση με τα αδέρφια Νταχμίρη διατηρούσε και ο Κώστας Τσιάνος, ο οποίος σύμφωνα με τον Αποστόλη Νταχμίρη ήταν κομμάτι της ιστορίας του μαγαζιού…Μεσημέρι, βράδυ στου Νταχμίρη, κυρίως ως φίλος… Όμως και η Αλίκη Βουγιουκλάκη, όποτε βρισκόταν στη Λάρισα έτρωγε κατά κύριο λόγο στα αδέρφια Νταχμίρη, επιλέγοντας μόνο «παϊδάκια» και «σουτζουκάκια». Άλλωστε, αυτά τα σουτζουκάκια ήταν «διάσημα», πιθανώς και εκτός Λάρισας! Μάλιστα, στα 90’s, μετά την απώλεια της Βουγιουκλάκη, στην ταβέρνα του Νταχμίρη βρέθηκε και ο Δημήτρης Παπαμιχαήλ, ο οποίος ζήτησε να καθίσει στο ίδιο τραπέζι που καθόταν η Αλίκη. Όταν ο Χρήστος Νταχμίρης τον ρώτησε τι θα φάει, ο Παπαμιχαήλ απάντησε:

«Ό,τι έτρωγε η Αλίκη!», χωρίς να γνωρίζει τι έτρωγε…Στο τέλος του γεύματος, αποχαιρετώντας τους ιδιοκτήτες, σχολίασε: «… Κάτι ήξερε η Αλίκη και έτρωγε εδώ!»

Άριστη -οικογενειακή-ατμόσφαιρα λοιπόν, καθαρό, ποιοτικό φαγητό με τη δύναμη των σπιτικών γεύσεων…

 Ήταν αυτά τα στοιχεία που κράτησαν την επιχείρηση στην κορυφή των γευστικών προτιμήσεων Λαρισαίων και μη για σχεδόν μισό αιώνα; Ρωτήσαμε τον Απόστολο Νταχμίρη…

Κατά τον ίδιο, υπήρχε ακόμη ένας παράγοντας: Η προσωπικότητα του πατέρα του. Άνθρωπος, ευγενικός, δοτικός, ιδιαίτερα εμφανίσιμος για την εποχή, συγκέντρωνε όλα τα χαρακτηριστικά του  «bon viveur», έχοντας όμως και ατελείωτη ενέργεια για δουλειά, με μια χαρακτηριστική σβελτάδα στην εξυπηρέτηση του κόσμου. Ήταν ένας συνδυασμός, που τον έκανε να ξεχωρίζει από πολύ νωρίς, ήδη από την εποχή που δούλευε ως σερβιτόρος…Ο Απόστολος Νταχμίρης θυμάται ότι όταν ο πατέρας του υπηρετούσε ως φαντάρος στη Λέσχη Αξιωματικών της Λάρισας, δούλευε ως σερβιτόρος, και λόγω εμφάνισης, ευγένειας, και αποτελεσματικότητας στο σερβίρισμα, ήταν αυτός που εξυπηρετούσε αποκλειστικά στο σέρβις, το  βασιλικό ζεύγος, κάθε φορά που αυτό ερχόταν και διέμενε στη Λάρισα.

Έχοντας αυτά τα δυνατά σημεία -με σημερινούς όρους θα τα λέγαμε ανταγωνιστικά πλεονεκτήματα- η ταβέρνα του Νταχμίρη από τη δεκαετία του 1960 απογειώθηκε, «αιχμαλωτίζοντας» γευστικά, όποιον επέλεγε να δοκιμάσει τα πιάτα του! Ήταν τέτοιο το μέγεθος της κατανάλωσης κρέατος στο μαγαζί, που ο Χρήστος Νταχμίρης είχε φτάσει να προμηθεύεται κρέατα σχεδόν από όλα τα κρεοπωλεία της Λάρισας, σε καθημερινή βάση. Μάλιστα, ο γιος του, ο Απόστολος Νταχμίρης θυμάται ότι ο πατέρας του είχε αποκτήσει το παρατσούκλι «ο διαλεχτάκιας», διότι από ένα σημείο και μετά, έμπαινε στα ψυγεία των κρεοπωλείων μόνος του, και διάλεγε τα κρέατα που ήθελε… Άλλο «level» συνεργασίας!

Μπορεί να αποτυπωθεί η επιτυχία της ταβέρνας με εικόνες; Ρωτήσαμε τον Αποστόλη..

«…Θα σου μεταφέρω τις πιο χαρακτηριστικές για μένα, που αποτυπώνουν πλήρως αυτό που συνέβαινε για χρόνια, στην ταβέρνα του Νταχμίρη… Τα καλοκαίρια, τα βράδια, όταν έκλειναν οι επιχειρήσεις του στενού, ήταν τέτοια η πληρότητα στην ταβέρνα, που όλο το στενό της Ανδρούτσου γέμιζε από τραπέζια του Νταχμίρη…Από την Κύπρου μέχρι και τη Βενιζέλου… Και αυτό πήγαινε μέχρι αργά το βράδυ ή ξημερώματα, καθημερινά…Ήταν τόσο ασφυκτικά γεμάτο το στενό από τραπέζια, που στο τέλος της βραδιάς, μαζί κι εγώ, θυμάμαι να σκουπίζουμε όλο το στενό της Ανδρούτσου και να το καθαρίζουμε, για να βρουν καθαρό το σημείο, οι επιχειρήσεις το επόμενο πρωί…»

Η πιο χαρακτηριστική όμως εικόνα, της μεγάλης -εμμονικής σχεδόν- ζήτησης, είναι αυτή που θυμάται ο Αποστόλης από κάποιο βράδυ του χειμώνα, τη δεκαετία του 1970, η οποία, στα μάτια του -δικαίως- φάνταζε ως σουρεαλιστική! Δύο ζευγάρια περίμεναν να γευματίσουν στην ταβέρνα, η οποία ως συνήθως ήταν ασφυκτικά γεμάτη: Καρφίτσα δεν έπεφτε! Ωστόσο, ήταν τέτοια η επιθυμία τους να φάνε εκεί, που αντί να αποχωρήσουν, επέλεξαν να φάνε σε ένα στρόγγυλο σιδερένιο τραπέζι, καθισμένοι πάνω σε άδεια κασάκια μπύρας…Ας σημειωθεί, ότι οι δύο κυρίες φορούσαν γούνες… Εντελώς κινηματογραφικό! Θα μπορούσε κάλλιστα να είναι και σκηνή από ταινία του Παντελή Βούλγαρη!

Όλα αυτά τα χρόνια, υπήρξε «peak» στη ζήτηση;

«Peak, ήταν όλα τα χρόνια! 40 χρόνια χωρίς καμία διαφορά…» Ειδικά για τη δεκαετία του 90, όπου οι Λαρισαίοι τα βράδια τους διασκέδαζαν μέχρι πρωίας στον Μύλο, επτά ημέρες την εβδομάδα, φαίνεται ότι ο συνδυασμός φαγητό στου Νταχμίρη και χορό – ποτό στον Μύλο, ήταν μάλλον συνήθης πρακτική των Λαρισαίων!

Κάπου στα μέσα της δεκαετίας του 2010, αυτός ο γαστρονομικός κύκλος του Νταχμίρη, έκλεισε… Ευχή του Αποστόλη είναι να μπορέσει με κάποιο τρόπο να αναβιώσει, μεταφέροντας ο ίδιος, σε όποιον ενδιαφερθεί να συνεχίσει το «brand» Νταχμίρης, ό,τι γνωρίζει: Ακόμη και τις συνταγές, τις οποίες τις έχει κρατημένες μία προς μία! Σε αυτό το σενάριο, θα ήταν σίγουρα ενδιαφέρουσα για την ιστορία της γαστρονομίας της πόλης, η αναβίωση της ταβέρνας του Νταχμίρη, με πολλή δόση όμως από το σήμερα!

Ρεπορτάζ: Κατερίνα Δημηνίκου

Πληροφορίες – φωτογραφίες: Αποστόλης Νταχμίρης