Χρειάζεται νέα στεγαστική πολιτική

Σε αντίθεση με τα άλλα κράτη της ΕΕ, στην Ελλάδα οι κατεστημένες πολιτικές δυνάμεις εκμηδένισαν την κοινωνική κατοικία. Στην Αυστρία, στη Δανία, στη Σκωτία ή στην Ολλανδία, περισσότερες από μία στις πέντε κατοικίες (!) είναι «κοινωνικές» και προσφέρονται με χαμηλή εκμίσθωση. Όπως μας έλεγε ο αντιδήμαρχος του Παρισιού Ιαν Μπροσά, «χωρίς κοινωνική κατοικία, το Παρίσι δεν θα είχε καθόλου μισθοσυντήρητους κατοίκους». Σήμερα, στη γαλλική πρωτεύουσα σχεδόν η μία στις τέσσερις κατοικίες παραχωρείται σε μικρομεσαίους, με χαμηλό μίσθωμα!

Το αποτέλεσμα της εγχώριας στεγαστικής πολιτικής είναι ιδιαίτερα απεχθές για το 1/3 των Ελλήνων που δεν έχουν ιδιόκτητη κατοικία. Στην Ελλάδα, το κόστος της στέγασης αυξήθηκε κατά… 40% από το 2018. Εδώ, πάνω από τα τρία τέταρτα των ενοικιαστών δαπανούν το 50% του εισοδήματός τους για να στεγασθούν, σχεδόν πέντε φορές όσο ο μέσος όρος στην ΕΕ. Οι πολιτικοί μας αντιμετωπίζουν εχθρικά τα χαμηλότερα κοινωνικά στρώματα και τους πιο φτωχούς συμπατριώτες μας.

Σε αυτό το τοπίο, οι αλλαγές που επέφερε η κυβέρνηση στον Πτωχευτικό Νόμο επιδεινώνουν την κατάσταση. Τις επόμενες εκατό ημέρες, σαράντα χιλιάδες πρώτες κατοικίες θα οδηγηθούν στον βωμό των πλειστηριασμών. Σε μία χώρα που σχεδόν ο ένας στους πέντε πολίτες απειλούνται με εκτπώχευση, αυτή η πολιτική επιλογή είναι παράλογη, αντικοινωνική και επικίνδυνη.

Η κυβέρνηση οφείλει να επαναφέρει τα μέτρα προστασίας της πρώτης κατοικίας και να περιορίσει τις απαιτήσεις των τραπεζών σε λογικά επίπεδα, απαγορεύοντάς τους την τοκογλυφία. Έχει έρθει επίσης η ώρα για μεγάλα προγράμματα κοινωνικής στέγασης, που θα συμφωνηθούν από όλα τα κόμματα του δημοκρατικού τόξου και θα εξελιχθούν για πολλά χρόνια, απερίσπαστα από τις όποιες πολιτικές ανακατατάξεις.

Στην εποχή της σπάνης στην οποία οδεύουμε ως ανθρωπότητα, Ευρώπη και Ελλάδα, το κέντρο βάρους της ευημερίας θα πρέπει να μετακινηθεί από την ιδιωτική κατανάλωση στα κοινά αγαθά. Το κράτος καλείται να καταστήσει προσβάσιμα σε όλους την υγεία, την παιδεία, την ασφάλεια, τη στέγαση, την ύδρευση και τις μετακινήσεις. Αυτό είναι όρος επιβίωσης για την κοινωνία, την Πατρίδα και τη δημοκρατία. Το να συνεχίζουμε στον δρόμο του «φιλελευθερισμού» λες και είμαστε στα χρόνια του Ρίγκαν και της Θάστερ, δεν είναι πια ανόητο. Είναι επικίνδυνο.

Ο Νίκος Ράπτης είναι εκπαιδευτικός