Τι παζάρι θέλουμε τελικά στη Λάρισα; – Η κρίση ταυτότητας και ο δημόσιος διάλογος

Στον απόηχο του παζαριού της Λάρισας,  ο δημόσιος λόγος που αναπτύσσεται ακόμη, γύρω από αυτό είναι εκτενής, εμπεριέχοντας ωστόσο, άκρως αντιφατικά μηνύματα  για την ύπαρξη και τη διοργάνωσή του στην πόλη: Από διθυραμβικά σχόλια μέχρι επικρίσεις και αρνητικές τοποθετήσεις που αφορούν διάφορες διαστάσεις του. Με αφορμή ένα πρόσφατο άρθρο, που θίγει αναλυτικά, σημαντικά πράγματι ζητήματα που σχετίζονται με την οργάνωσή της εν λόγω εμποροπανήγυρης στην πόλη μας, μεταξύ αυτών,  προβάλλονται ως ιδιαιτέρως σημαντικά: Πρώτον, το κατά πόσο πράγματι αποτελεί το παζάρι της Λάρισας σημείο πώλησης των αμιγώς ελληνικών ή τοπικών προϊόντων, και δεύτερον η περιορισμένη στήριξη των τοπικών βιοτεχνιών και εμπόρων τόσο από την κεντρική διοίκηση της χώρας, όσο και από την Περιφέρεια.

Όμως, πιθανώς πριν ακόμη και από τη συζήτηση περί στήριξης των εμπόρων και προϊόντων από τους τοπικούς και κυβερνητικούς θεσμούς – που προφανώς είναι θέμα μείζονος σημασίας- η ερώτηση που πρωτίστως πρέπει να απαντηθεί είναι: «Τι είδους παζάρι θέλουμε στην πόλη;» ως άρρηκτα συνδεδεμένο, εδώ και χρόνια με την ιστορία και την ταυτότητα αυτής.

Διότι ο θεσμός του παζαριού, της εμποροπανήγυρης, της ανοιχτής αγοράς ή αντίστοιχης διοργάνωσης, είναι διαχρονικός και υπάρχει ως έθιμο όχι μόνο στην πόλη μας, αλλά και σε πλείστες άλλες ευρωπαϊκές πόλεις. Με μία όμως βασική διαφορά: Οι αντίστοιχες ευρωπαϊκές -και μη- ανοιχτές αγορές έχουν ταυτότητα. Ταυτότητα σαφή και συγκεκριμένη: Στην Γερμανία, εμφανίζονται ως «German Markets», στην Γαλλία ως ανοικτές αγορές –«marchés»- που έμποροι – πωλητές παντός είδους προϊόντων πουλούν απευθείας τα προϊόντα τους στην τοπική αγορά (άλλωστε όπως βάσιμα υποστηρίζει το εν λόγω άρθρο, ο σκοπός «της θεσμοθέτησης του παζαριού (εμποροπανήγυρης) ήταν ακριβώς αυτός: να βρουν οι τοπικοί παραγωγοί και βιοτέχνες απευθείας αγορές για τα προϊόντα τους». Ακόμη και η μη ευρωπαϊκή πια Αγγλία, τιμάει δεόντως  τον θεσμό, οργανώνοντας σε διάφορες πόλεις, τις αντίστοιχες ανοικτές αγορές, με ιδιαίτερη μάλιστα επιτυχία.

Μιλώντας λοιπόν για ταυτότητα, είναι βέβαιο, ότι στα «German Markets» τις εντυπώσεις θα κλέψουν τα άπειρα είδη λουκάνικων που διατίθενται στο κοινό σε πολύ χαμηλές τιμές και στη Γαλλία το ίδιο: Κάθε είδος τυριού που μπορεί να φανταστεί (ή και να μη φανταστεί) κάποιος διατίθεται στο κοινό προς κατανάλωση σε χαμηλότερες τιμές από τις τιμές των καταστημάτων, ενώ παράλληλα ιδιαίτερος χώρος διατίθεται στην πώληση των  φρέσκων λαχανικών και φρούτων της γαλλικής υπαίθρου (κάτι αντίστοιχο με τις ελληνικές λαϊκές αγορές). Όμως, ακόμη και στην Αγγλία, που σε επίπεδο γεύσεων δεν έχει να παρουσιάσει πολλά η χώρα πέρα από το «fish and chips», η πολυπολιτισμικότητα που διακρίνει την Αγγλία – ή τουλάχιστον τη διέκρινε μέχρι πρόσφατα-, συναντάται και στις αντίστοιχες αγορές: Είτε ως αγορά πώλησης προϊόντων διαφορετικής προέλευσης (π.χ. Leeds market) είτε ως αγορά πώλησης προϊόντων συγκεκριμένης προέλευσης (κινέζικη αγορά, γνωστή ως «Chinese Market» στο Manchester). Ακόμη και αυτός ο πολυπολιτισμικός χαρακτήρας των ανοιχτών αγορών της Αγγλίας, είναι ταυτότητα.

Στη Λάρισα, ποια είναι ακριβώς η ταυτότητα του παζαριού και ποια θέλουμε να είναι; Θα έχει το χαρακτήρα  ενός «Greek Market» κατά το «German Market», με έμφαση σε όποιο προϊόν συνδέεται με την ελληνική κουλτούρα;  Θα είναι το παζάρι της Λάρισας, με αποκλειστική διάθεση προϊόντων του Νομού, ως ένδειξη στήριξης στους τοπικούς παραγωγούς και εμπόρους ή θα είναι ένα παζάρι γενικώς, όπως μάλλον είναι τώρα; Και γιατί αυτό είναι σημαντικό; Γιατί η εύρεση ταυτότητας είναι μάλλον το πιο  ισχυρό βήμα και στη συνέχεια επιχείρημα, για τη στήριξη παντός είδους (οικονομική, τουριστική, πολιτιστική) σε έναν κατά τα άλλα ιστορικό θεσμό της πόλης, που αξίζει να παραμείνει, αλλά που στην πορεία των ετών, φαίνεται ότι έχασε την ταυτότητά του… Τροφή για σκέψη και γιατί όχι, για ανάλογη δράση…

Κατερίνα Δημηνίκου