AEL Arena: Πώς θα επανέλθει στον κόσμο της Λάρισας

Του Θωμά Παπαλιάγκα, δικηγόρου

Αναμφίβολα η αλλαγή ιδιοκτησίας στην ΑΕΛ έδωσε νέα πνοή και έθρεψε πολλές ελπίδες στον κόσμο της Λάρισας για καινούργιες μέρες δόξας. Για να έρθουν αυτές όμως, χρειάζεται να μπουν στην άκρη οι έχθρες του παρελθόντος και ίσως και τα πρόσωπα που πρωταγωνίστησαν σε αυτές. Η νέα ιδιοκτησία δείχνει τις πρώτες ώρες της μία νηφαλιότητα και ήπια πρισέγγιση στα πράγματα.

Έθεσε το θέμα που θέτει η ομάδα από τότε που την εγκατέλειψε ο Κ. Πηλαδάκης στην Γ΄ Εθνική, στέλνοντάς την, μετά τη δεύτερη άνοιξή της, στην ανυπαρξία του ερασιτεχνικού ποδοσφαίρου με την ρετσινιά του μπαταχτσή: τη χρήση του AEL Arena, του γηπέδου της. Η χρήση του υπήρξε πανάκριβη και μέσα στην κρίση απαγορευτική για την ομάδα, η οποία βολόδερνε στις τελευταίες θέσεις της Α΄ Εθνικής και εσχάτως στις καθόλου τιμητικές πρώτες μίας τελείως υποτιμημένης Β΄ Εθνικής των δύο ομίλων.

Ορθώς λοιπόν η νέα ιδιοκτησία θέτει το θέμα της χρήσης του γηπέδου από την ομάδα. Εδώ υπάρχει μία σειρά από αβελτηρίες και ευθύνες τόσο της Γ.Γ.Α. όσο και του Δήμου Λαρισαίων, οι οποίοι όφειλαν να ξεκαθαρίσουν το θέμα πολύ νωρίτερα.

Το AEL Arena κτίστηκε στον Πυρήνα Β΄, που ανήκε στο ΕΑΚΛ, το οποίο και τον παραχώρησε στον Δήμο. Ο Δήμος το παραχώρησε στη ΓΓΑ και εκείνη για 49 χρόνια στον επενδυτή, ο οποίος ανέλαβε την υποχρέωση να κτίσει, πέραν του γηπέδου, εμπορικούς χώρους 16.000 τ.μ., υπαίθριο θέατρο 1.500 θέσεων, 2 ανοιχτοί κινηματογράφοι, 12 γήπεδα τένις και αθλητικοί ξενώνες. Μέχρι σήμερα έχουν κατασκευαστεί μόνο το γήπεδο, τα 12 γήπεδα τένος και 1104 θέσεις πάρκινγκ. Το δε μίσθωμα που ζητά η επενδύτρια εταιρεία από την ΑΕΛ είναι απαγορευτικό.

Εξ αρχής σκοπός της παραχώρησης ήταν η ανάπτυξη ενός ολοκληρωμένου εμπορικού, αθλητικού και πολιτιστικού συγκροτήματος, το οποίο θα μπορούσαν να χαρούν οι λαρισαίοι, και ενός ποδοσφαιρικού γηπέδου που θα ανήκε πρακτικά στην ομάδα. Ο βασικός σκοπός της παραχώρησης στον παραχωρησιούχο επενδυτή δεν επετεύχθη με δική του υπαιτιότητα, καθώς δεν ανεγέρθηκαν ούτε οι εμπορικοί χώροι ούτε το θέατρο ούτε οι θερινοί κινηματογράφοι ούτε οι αθλητικοί ξενώνες, που θα έδιναν πνοή στην περιοχή και στην πόλη. Το δε ζητούμενο από την ομάδα μίσθωμα για τη χρήση του γηπέδου ήταν δυσθεώρητο.

Η έκταση ανήκει στην ΓΓΑ από το 1988, επί δημαρχίας Λαμπρούλη, και μάλιστα χωρίς τον όρο ότι, σε περίπτωση μη ανέγερσης εντός πέντε ετών, η έκταση θα επέστρεφε στον Δήμο. Έστω και έτσι όμως, ο Δήμος Λαρισαίων, ως παραχωρήσας την έκταση στη ΓΓΑ με σκοπό την ανέγερση του αθλητικού και πολιτιστικού κέντρου, αλλά κυρίως με το θεσμικό του βάρος, όφειλαν να είχαν κινήσει διαδικασίες διαπραγμάτευσης ή δικαστικές για την καταγγελία της σύμβασης παραχώρησης λόγω αθέτησης ουσιωδών όρων της, λόγω κακής χρήσης της έκτασης από την παραχωρησιούχο εταιρεία και για άλλους νομικούς λόγους, που δεν έχει νόημα να αναλυθούν εδώ.

Σε τέτοιες “καυτές” υποθέσεις πολλές φορές οι Δήμοι κρύβονται πίσω από την έλλειψη αρμοδιότητας και προβάλλουν διάφορα νομικά εμπόδια. Πρέπει όμως όλοι να αντιληφθούμε πόσο μεγάλο θεσμικό και πολιτικό βάρος έχει ο Δήμος Λαρισαίων σε πανελλήνιο επίπεδο. Και με βάση αυτό μπορεί και πρέπει να κινείται ακόμη και πέραν των στενών αρμοδιοτήτων του, όταν τίθενται τόσο σοβαρά ζητήματα, ιδίως δε όταν αφορούν στην ίδια την πόλη.

Η κίνηση σκληρής διαπραγμάτευσης ή νομικών ενεργειών καταγγελίας της σύμβασης θα σήμαινε ότι θα έπαιρναν πίσω τη χρήση της έκτασης και του γηπέδου, ώστε να αναπτύξουν το πλάνο τους, να παίζει στο γήπεδο η ομάδα με λογικό μίσθωμα και τα υπόλοιπα ας λύνονταν στα δικαστήρια, τα οποία λογικά θα δικαιώσουν τις θέσεις της πόλης και της ΓΓΑ.

Έστω και στο σημείο αυτό, και με την ευκαιρία της αλλαγής ιδιοκτησίας στην ΠΑΕ, είναι καιρός ο Δήμος και η ΓΓΑ είτε με σκληρή διαπραγμάτευση είτε με νομικές ενέργειες (καταγγελία) να το διεκδικήσουν και να περιέλθει το γήπεδο και ο Πυρήνας Β΄ στα χέρια των Λαρισαίων.