«Influencer» πολιτικοί και Πολιτική για λίγους;

Η ρομαντική άποψη που θέλει την ενασχόληση με την πολιτική να ταυτίζεται με την κοινωνική προσφορά και την προσπάθεια για επίλυση των προβλημάτων των πολιτών και της χώρας, μάλλον αντιμετωπίζεται στις μέρες μας με ένα χαμόγελο ειρωνείας…

Το ίδιο και η αντίληψη που θέλει τους υποψήφιους βουλευτές, άρα και τους εκλεγμένους, να διαθέτουν τουλάχιστον πολιτική συγκρότηση, εμπειρία ενασχόλησης με τα «κοινά» και να έχουν προσφέρει στην κοινωνία.

Για να μπορέσει να προσφέρει κάποιος(α) από τη θέση  του βουλευτή θα πρέπει να γνωρίζει τουλάχιστον τις πραγματικές ανάγκες αυτών που θα εκπροσωπήσει, να μπορεί να οργανώσει τη σκέψη του βάζοντας προτεραιότητες, σχεδιάζοντας και προτείνοντας λύσεις, να μπορεί να διεκδικήσει και να πείσει για την ορθότητα των προτάσεων του.

Η κρίση αξιοπιστίας της πολιτικής που μεγεθύνθηκε στα χρόνια της οικονομικής κρίσης, των μνημονίων και του θριάμβου του λαϊκισμού, οδήγησε, εκτός των άλλων σε κρίση αντιπροσώπευσης και στο εσωτερικό των κομμάτων.

Η υποχώρηση της εσωκομματικής δημοκρατίας, η ανάπτυξη μηχανισμών επιβίωσης πολιτικών συμφερόντων, οι μηχανισμοί και οι κάθετες συστοιχίσεις απολίτικων ομάδων, η απονεύρωση των διαδικασιών διαλόγου, οδήγησαν πολλούς εκτός της κομματικής ζωής και απέτειναν την απογοήτευση για την ίδια την πολιτική (ενισχύοντας και την αποχή από εκλογικές διαδικασίες).

Τα πολιτικά κριτήρια στην επιλογή των υποψηφίων βουλευτών υποχωρούν συνήθως μπροστά στην «αναγνωρισιμότητα», οι «influencer» πολιτικοί υπερτερούν τω πολιτικοποιημένων ανθρώπων, οι «έχοντες» να διαθέσουν και να δαπανήσουν χρήματα υπερισχύουν εκείνων που έχουν γνώσεις και άποψη αλλά όχι … ευρώ για ξόδεμα!

Προσθέστε στα παραπάνω την αντίληψη που θεωρεί το «βουλευτιλίκι» επάγγελμα, εκείνη που το αντιλαμβάνεται σαν «οικογενειακή υπόθεση», αλλά και εκείνη που στο όνομα της ανοησίας «όλοι το ίδιο είναι», αδιαφορεί για το αν αύριο, ένας ή μία, παντελώς άσχετος(η) θα αποφασίσει για το μέλλον του, τα εργασιακά του δικαιώματα ή την οικονομική του επιβίωση. (Πρόσφατη η περίπτωση κωμικού ηθοποιού, χωρίς ουσιαστική ανάμιξη με την πολιτική, που ορκίστηκε Υφ. Εργασίας (!) και δεν είναι ο μόνος…)

Η διατήρηση αυτής της κατάστασης απλά ανακυκλώνει και ανατροφοδοτεί το πρόβλημα της κρίσης στη αξιοπιστία της πολιτικής. Δυναμώνει στην ουσία τις δυνάμεις εκείνες που στοχεύουν τη δημοκρατία, αξιοποιώντας τις ανοχές και τις αδυναμίες της.

Τα κόμματα αυτοϋπονομεύονται, μένουν εξαρτημένα σε λογικές άλλων δεκαετιών, που έπρεπε να έχουν αποβάλλει, απομακρύνουν σκεπτόμενους πολίτες από την ενεργή συμμετοχή, υποχωρούν ιδεολογικά και πολιτικά. «Αδυνατίζει» η Κοινοβουλευτική Δημοκρατία, απαξιώνεται το Κοινοβούλιο και τελικά ενισχύονται φαινόμενα παραγοντισμού, παλαιοκομματισμού και πελατειακής αντίληψης για την πολιτική.

Δεν είναι περίεργο το ότι δεν έχει λυθεί το πρόβλημα των «αιωνίων» βουλευτών;

Πόσο δύσκολο δηλ. θα ήταν να συμφωνήσουν όλοι και να κατοχυρώσουν νομοθετικά τρεις, για παράδειγμα, το πολύ βουλευτικές θητείες;

Πόσο δύσκολο θα ήταν για παράδειγμα τα κόμματα, να κατοχυρώσουν στο εσωτερικό τους και να υλοποιήσουν, ουσιαστικές διαδικασίες επιλογής υποψηφίων βουλευτών και να κάνουν υποχρεωτική τη λογοδοσία και των απολογισμό των εκλεγμένων;

Πόσο δύσκολο είναι να θεσμοθετήσουν την ισότιμη παρουσία των υποψηφίων βουλευτών στα ΜΜΕ και να γίνεται πραγματικός, ουσιαστικός έλεγχος των εκλογικών δαπανών του καθένα και της καθεμιάς;

Ή να καταργηθεί τυπικά και ουσιαστικά η έννοια του «πολιτευτή»(!), να υπάρξει μέγιστος αριθμός στην επανάληψη υποψηφιοτήτων του ιδίου ατόμου (π.χ. για δύο ή τρεις εκλογικές αναμετρήσεις), να μην αξιοποιούνται σε έμμισθες κρατικές θέσεις αποτυχόντες υποψήφιοι βουλευτές, όταν δεν έχουν καμία σχέση με το αντικείμενο;

Μπορεί τα παραπάνω να κινούνται για κάποιους στη … σφαίρα του φανταστικού, αλλά αυτό θα σήμαινε έμμεση αποδοχή μιας νοσηρότητας που κανέναν δεν βοηθά. Η χαμένη αξιοπιστία του πολιτικού συστήματος πρέπει να αποτελέσει άμεσα… παρελθόν.

Η ποιότητα στη σύνθεση του Κοινοβουλίου είναι σημαντική παράμετρος της ίδιας της δημοκρατίας μας. Οι συνθέσεις των Κοινοβουλευτικών Ομάδων των κομμάτων επίσης.

Όταν πάψουν να ισχύουν και τα: «η πολιτική είναι ακριβό σπορ» ή το «πόσα πρέπει να διαθέσω για να είμαι υποψήφιος βουλευτής», θα έχουμε κάνει ένα πολύ μεγάλο βήμα…

Υ.Γ. Σε κάθε περίπτωση, υπάρχει και η προσωπική ευθύνη, του καθενός μας. Εμείς ψηφίζουμε και τελικά εμείς ορίζουμε τις τύχες των υποψηφίων και σε ένα μεγάλο βαθμό και τις δικές μας.

Το παράδειγμα του ηθοποιού – Υφ. Εργασίας έχει και 18.500 ψήφους σε εκείνες τις εκλογές, που τον εξέλεξαν βουλευτή, όπως πιθανώς να έκαναν, στο όνομα των δικαιωμάτων των φτωχών συμπολιτών μας και με τον … αποβιώσαντα μεγαλοδημοσιογράφο με τα εκατομμύρια των καταθέσεων και τα ατελείωτα σπίτια…

Για να μη μας φταίνε μόνο οι άλλοι!

Βασίλης Ραούλης