Σφαιρικά και ολιστικά…

Ήταν η μέρα δύσκολη.

Όχι μόνο γιατί η Δευτέρα έχει τα δικά της χαρακτηριστικά αλλά γιατί έτυχε να έρθουν και κάποιοι λογαριασμοί… Ρεύμα, αέριο… ξέρετε εσείς, που συνήθως ακολουθούνται από τη γνωστή κίνηση (στυλό, χαρτί και υπολογισμοί), τη γνωστή απογοήτευση μετά το τέλος των πράξεων με την εμφάνιση του διαθέσιμου “υπολοίπου” (!) και τους γνωστούς νεοελληνικούς χαρακτηρισμούς που συνοδεύουν, μια δύσκολη κατάσταση…

Το πρωί είχα βάλει 25 ευρώ βενζίνη στο αυτοκίνητο, διαπιστώνοντας ότι ήταν μόλις 10 λίτρα και κάτι ψιλά και ήταν πρόσφατα τα λόγια του υπεύθυνου , ότι “πάμε ολοταχώς για 3 ευρώ το λίτρο”!

Πρόσφατη και η συζήτηση το προηγούμενο βράδυ, με φιλική παρέα, για την ακρίβεια στο σούπερ μάρκετ, το πως αυξάνονται οι τιμές των προϊόντων (δύο φορές την εβδομάδα). Αυτές οι συζητήσεις που καταλήγουν πάντοτε στο ίδιο ερώτημα που μένει αναπάντητο: “Που θα πάμε ρε σύ;;;”

Κάπως έτσι έπεσα πάνω στις δηλώσεις του Πρωθυπουργού, απευθυνόμενος σε νέους, περί αναγκαιότητας να δούμε τη ζωή σφαιρικά και ολιστικά:

«Η Ελλάδα, το έχω πει πολλές φορές και παρότι της αντιπολίτευσης της αρέσει να μου ασκεί κριτική γι΄ αυτό, θα επιμείνω σε αυτό, μπορεί να προσφέρει μία εξαιρετική ποιότητα ζωής και σε ένα κόσμο όπου τα ζητήματα αυτά αποκτούν ολοένα και μεγαλύτερη σημασία. Όπου ο σκοπός πλέον δεν είναι απλά πόσα λεφτά θα βγάλω, είναι πολύ σημαντικό αυτό, αλλά δεν είναι το μοναδικό κίνητρο, το να βγάζει κανείς ολοένα και περισσότερα λεφτά, αλλά να βλέπουμε τη ζωή μας λίγο πιο σφαιρικά, λίγο πιο ολιστικά».

Έχοντας δώσει λίγο πρίν και …διεξόδους στην έλλειψη χρημάτων λέγοντας “…υπάρχει πάντα και στην Ελλάδα ένας μηχανισμός υποστήριξης, οικογένεια, φίλοι, που κάνουν τη ζωή μας εδώ πιο εύκολη και πιο ευχάριστη”!

Τα ξαναδιάβασα. Είναι αυτή η έκπληξη που σε κάνει να σκέφτεσαι το “πλάκα μας κάνει” και να διαβάζεις πάλι το ίδιο, πιστεύοντας ότι κάτι σου έχει ξεφύγει.

Γιατί δεν είναι μια απλή έκφραση ανεμελιάς τα παραπάνω.

Δεν είναι ένα αστείο της στιγμής ούτε μια συμβουλή  σε μια κατάσταση ευθυμίας.

Είναι τα λόγια ενός Πρωθυπουργού μιας χώρας που βιώνει τον υψηλότερο πληθωρισμό της τελευταίας 25ετίας, μια  πρωτοφανή ακρίβεια που σαρώνει τα όποια εισοδήματα, μια ενεργειακή κρίση με απρόβλεπτες συνέπειες.

Είναι τα λόγια ενός Πρωθυπουργού στη χώρα με τον κατώτατο μισθό των 613 ευρώ (καθαρά), των χιλιάδων ξενιτεμένων νέων επιστημόνων, των χιλιάδων εργαζομένων με ελαστικά ωράρια, των χιλιάδων εποχιακά απασχολούμενων, των εκατομμυρίων νέων που δεν μπορούν να κάνουν σχέδια για τη ζωή τους. Γιατί είναι τόσο μεγάλο το βάρος της οικονομικής πραγματικότητας που δεν τους επιτρέπει να δούνε παραπέρα από το …σήμερα!

Για ποια ποιότητα ζωής να μιλήσεις, όταν υπάρχει, καθημερινά, το ζητούμενο της επιβίωσης;

Για ποια ολιστική θεώρηση της ζωής να μιλήσεις όταν για τα περισσότερα, πολλές φορές αναγκαία, καταλήγεις στο απογοητευτικό … “δεν φτάνουν”!

Και τι σημαίνει ότι υπάρχει ο “μηχανισμός υποστήριξης, οικογένεια και φίλοι”; Αυτό που καταλαβαίνει ο καθένας: Να “τσοντάρει” η μάνα και ο πατέρας, η γιαγιά και ο παππούς, ο θείος ή η θεία γιατί αδυνατεί το κράτος στην ηγεσία του οποίου βρίσκεται, να καλύψει τις πραγματικές, έστω βασικές, ανάγκες των νέων σήμερα και όχι μόνο!

Δεν είμαστε μόνο σώμα αλλά και ψυχή. Είμαστε, πάνω απ’ όλα, πνευματικά όντα, ψιθύρισε ο “γκουρού” της χώρας και χάθηκε πάλι στο διαλογισμό του.

Άλλωστε όπως έγραφε και ο Μπρεχτ:

“Αυτοί που βρίσκονται ψηλά θεωρούνε ταπεινό να μιλάς για φαΐ.

Ο λόγος : έχουνε κιόλας φάει”

Βασίλης Ραούλης