Και τώρα ο λογαριασμός… πίσω στον Αλέξη!

“Στην πολιτική, δεν υπάρχει ηθική, υπάρχει μόνο σκοπιμότητα”.

Αυτή τη φράση του Λένιν σκέφτηκα, παρακολουθώντας τα όσα συνέβησαν με την εκλογή του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ…

Είναι η πρώτη φορά στην μεταπολιτευτική ιστορία της χώρας, που εκλογική διαδικασία κόμματος, παίρνει χαρακτηριστικά σύγκρουσης με την κυβέρνηση και προσμονής κεντρικών πολιτικών εξελίξεων!

Αυτό από μόνο του είναι τουλάχιστον πολιτικά βλακώδες και προκαλεί λογικά την απορία για τον στόχο αυτών που το σκέφτηκαν και το υλοποίησαν…

Πολύ περισσότερο όταν ήταν αναμενόμενο (ή μήπως όχι;) ότι το “μέγα” πλήθος που θα προσέρχονταν στις κάλπες του ΣΥΡΙΖΑ, για την επανεκλογή του μοναδικού υποψηφίου του προέδρου, θα υστερούσε αριθμητικά και από το αντίστοιχο της ΝΔ και εκείνο του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ.

Αναμενόμενο, όχι γιατί κάποιοι το επιθυμούν αλλά, γιατί ήταν πολύ νωπή η χλιαρή έως προβληματική σε κάποιες περιπτώσεις, συμμετοχή των ίδιων των μελών του στις εκλογές για τους συνέδρους (αυτές για τις οποίες ποτέ δεν δόθηκαν αριθμοί στη δημοσιότητα)…

Αποτελεί πολιτική σχιζοφρένεια για ένα κόμμα, που στις περασμένες εκλογές συγκέντρωσε 31,53%, που δημοσκοπικά – τουλάχιστον μέχρι στιγμής- καταγράφεται σαν δεύτερο, να οριοθετεί σα μείζον πολιτικό γεγονός μια εσωτερική διαδικασία με όρους  σύγκρουσης με τους αντιπάλους του!

“Στις 15 Μαίου επιστρέφουμε το λογαριασμό στον Μητσοτάκη… Ψηφίζουμε για την πολιτική αλλαγή που έχει ανάγκη ο τόπος” ήταν το επίσημο σύνθημα του ΣΥΡΙΖΑ για αυτή τη διαδικασία!

Και κάπως έτσι, βλέποντας το αποτέλεσμα ( δε σχολιάζω το πως προέκυψε, όταν στις περισσότερες περιοχές η συμμετοχή κυμαίνονταν στο 50%, της συμμετοχής για τις εκλογές συνέδρων και οργάνων του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ), ο “λογαριασμός” προφανώς και επέστρεψε … στην Κουμουνδούρου.

Με βάση το κεντρικό ζητούμενο, όταν συγκεντρώνεις πολύ λιγότερους συμμετέχοντες από τις αντίστοιχες εκλογικές διαδικασίες άλλων κομμάτων, γιατί να είσαι ικανοποιημένος;

Η κοινή λογική λέει ότι είναι πολύ πιο ισχυρό το μήνυμα των 270.000 πολιτών που συμμετείχαν το Δεκέμβριο στις εκλογές για πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ (ενός κόμματος που υπολείπεται μάλιστα δημοσκοπικά του δικού σου), από αυτό των 170.000 (πολύ αμφιβάλω αλλά ας μην το κάνουμε θέμα) της δικιάς σου διαδικασίας.

Και επειδή η θλίψη πραγματικά δημιουργεί και παρενέργειες λογικής… κάπως έτσι καταλήγεις στο δημόσιο (άκρως πολιτικό) συμπέρασμα ότι “τον Τσίπρα ψήφισαν 150.000 άνθρωποι ενώ τον Ανδρουλάκη 69.000” και ως εκ τούτου… κερδίζουμε αδέλφια!!!

Ή το επίσης καταπληκτικό που άκουσα το βράδυ της Κυριακής από τα χείλη του Τσίπρα : “Γίναμε σήμερα το μαζικότερο κόμμα ενεργών μελών της χώρας”.

Μαζικότερο δεν είναι προφανέστατα. Αλλά και “ενεργών στελεχών”;

Πότε κρίθηκε το “ενεργό” των νεοεγγραφέντων στελεχών του;

Ποιο είναι αυτό το “ενεργόμετρο” για να το χρησιμοποιήσω και εγώ;

Τα παιχνίδια όμως των αριθμών μικρή σημασία έχουν (κάποιοι μπορεί να επιμένουν ότι στο τέλος οι εντυπώσεις μένουν).

Μένει σίγουρα η ουσία που διαμορφώνει πραγματικά νέα δεδομένα:

Και αυτή είναι ότι όπως δημοσκοπικά (με θάρρος το έχουν παραδεχτεί και σοβαρά στελέχη του), ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να εκμεταλλευτεί τη φθορά της κυβέρνησης, έτσι και πρακτικά η αριθμητική της χθεσινής κάλπης, όσο και να “τεντωθεί”, όσο και “φτιασιδωθεί” παγιώνει την αίσθηση της εκλογικής του υποχώρησης.

Σημειώνω για την ιστορία:

Οι 1.000.000 ψήφοι για τον Γ. Παπανδρέου το 2004 στην εκλογή προέδρου του ΠΑΣΟΚ, δεν τον βοήθησαν στο να αποφύγει την εκλογική ήττα, λίγους μήνες αργότερα…

Οι 250.000 ψήφοι στην εκλογή του Β. Βενιζέλου τον Μάρτιο του 2015, δεν τον βοήθησαν να αποφύγει το 12,5%, του ΠΑΣΟΚ στις εκλογές του Μαΐου…

Οι 211.000 ψήφοι στην εκλογή προέδρου του ΚΙΝΑΛ το Νοέμβριο του 2017 δεν έκαναν την αείμνηστη πρόεδρο του… πρωθυπουργό.

Οπότε ας είναι έτοιμοι στο ΣΥΡΙΖΑ να παραλάβουν τον λογαριασμό του μηνύματος, που οι ίδιοι απέστειλαν, σε άγνωστο παραλήπτη, χαμένο στα απόνερα της δικιάς τους μνημονιακής πολιτικής και των κυβερνητικών τους κατορθωμάτων…

Βασίλης Ραούλης