Ήταν πάντα έτσι η Αριστερά ή πρόκειται για σημείο των καιρών;

Γράφει ο Ανδρέας Γιουρμετάκης

ΠΡΙΝ από αρκετά χρόνια εορτή του Αγίου Πνεύματος, κάπου στην Εύβοια, οι δημοσιογράφοι-μέλη της Ένωσης Συντακτών κάνουμε την καθιερωμένη μας εκδρομή. Η Νομαρχιακή Αρχή παραθέτει δείπνο προς τιμή μας, σ΄ ένα ειδυλλιακό τοπίο, παρά θιν΄ αλός, όπως λέγαν οι παλιοί… Ένα μουσικό συγκρότημα ντύνει μελωδικά την δροσερή βραδιά και τη βοηθεία (μ΄αρέσει η δοτική από τότε που εξέπεσε) του ρέοντος οίνου, αρχίζει το τραγούδι… Η ευειδής τραγουδίστρια είναι δεκτική σε συμπράξεις wannabe καλλιτεχνών, όπως η αφεντιά μου κι όταν σηκώνομαι και παίρνω το μικρόφωνο να τραγουδήσω τον αγαπημένο μου (άραγε γιατί;) «Επιπόλαιο» έχει ξεμείνει δίπλα μου, από το προηγούμενο τραγούδι ο Ντίνος, εμβληματική μορφή των εκδρομών του δημοσιογραφικού κόσμου…

ΤΟ ΤΡΙΟ μπελκάντο (ο Θεός να το κάνει) άδει επιτυχώς χωρίς μεγάλες παρεκκλίσεις (στους στίχους τουλάχιστον) το δημιούργημα των Γιώργου Κατσαρού και Πυθαγόρα, αλλά η κασέτα του Ντίνου έχει κολλήσει στο προηγούμενο άσμα… Και κάθε φορά που φθάνουμε στο ρεφρέν, ενώ η τραγουδίστρια κι εγώ τραγουδάμε «επιπόλαιο με λες που γυρνάω με πολλές», ο Ντίνος στεντορεία τη φωνή (πάλι η άτιμη δοτική!) επιμένει «δελφίνι δελφινάκι, πάμε πιο γρήγορα…»!..Ρεφρέν που κόλλησε στη συνέχεια σε όποιο άλλο τραγούδι αποπειράθηκε να τραγουδήσει εκείνη την υπέροχη βραδιά!…

ΘΥΜΗΘΗΚΑ το κόλλημα του Ντίνου, όταν διάβασα την περασμένη Τρίτη στα ΝΕΑ, το άρθρο της Διονυσίας Μαρίνου για τα συνθήματα που ακούστηκαν από το πλήθος στην περίφημη «συναυλία ειρήνης» που διοργανώθηκε στην Αθήνα για να σώσει την τιμή των καλλιτεχνών που επειδή αυτή τη φορά ο θύτης δεν ήταν το ΝΑΤΟ, σιώπησαν εμφατικά για τον πόλεμο της Ουκρανίας. Κάποια στιγμή γράφει η δημοσιογράφος στα ΝΕΑ, από μέρος του πλήθους ακούστηκε το σύνθημα «Αυτοί σκότωσαν Λαμπράκη, Μπελογιάννη, φονιάδες των λαών Αμερικάνοι» σε μια συγκέντρωση η τύποις αφορμή της οποίας ήταν η ρωσική εισβολή, ενώ το πανό του Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος έγραφε «ΌΧΙ στον πόλεμο, έξω από το ΝΑΤΟ. Σταματήστε τους εξοπλισμούς». Αργότερα ακούστηκε και το σύνθημα «Η αλληλεγγύη όπλο των λαών, πόλεμο στον πόλεμο των αφεντικών» ενώ στη σκηνή εμφανίστηκαν και υγειονομικοί που ανέφεραν «εκτός από τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, γύρω μας μαίνεται και ο κοινωνικός με 7.500 υγειονομικούς που παραμένουν σε αναστολή». Μια συναυλία αντιπολεμική που φλέρταρε με το αντισυστημική και με το ίδιο ρεφρέν, την επομένη μέρα που η χαρά της πεζοδρομιακής συνεύρεσης εκφράστηκε στα social media: «Κούλης τέλος..!..»

ΝΑΙ, η κασέτα της Αριστεράς είναι σαν την κασέτα του Ντίνου εκείνη την αλησμόνητη βραδιά: το ΝΑΤΟ κι οι Αμερικάνοι, τα αφεντικά, ο Λαμπράκης κι ο Μπελογιάννης, ο ιμπεριαλισμός κι ο καπιταλισμός…Δελφίνι δελφινάκι! Δεκαετίες ολόκληρες κολλήματος, όχι μιας βραδιάς….

ΑΝΑΡΩΤΙΕΜΑΙ: ήταν πάντα τόσο γελοία η Αριστερά ή πρόκειται για σημείο των καιρών; «Έστηνε» πάντα συναυλία για έναν πόλεμο για να διώξει τον οποιοδήποτε Κούλη και να καταγγείλει διωγμό ανεμβολίαστων νοσηλευτών; Και ούτε τα προσχήματα δεν κρατούσε για τα θύματα και τον θύτη; Το ΝΑΤΟ και οι Αμερικανοί είναι το πρόβλημα όταν ο σύγχρονος Χίτλερ ισοπεδώνει πόλεις και σπέρνει τον θάνατο; Τα αφεντικά χωράνε στο κάδρο μιας υποτίθεται αντιπολεμικής συναυλίας και μία έστω ουκρανική σημαία όχι; Και πόσο αντιπολεμική είναι μια συναυλία που ακούει από έναν από τους συμμετέχοντες καλλιτέχνες να απευθύνεται στο κοινό λέγοντας «είμαστε κατά κάθε μορφής πολέμου – εκτός από τον ταξικό, κατά της βίας και της πατριαρχίας»;

ΕΙΝΑΙ προφανές ότι αυτό που ενδιέφερε την Αριστερά, την περασμένη Δευτέρα, ήταν να διοργανώσει μια μετά από καιρό συνεύρεση στο πεζοδρόμιο και να φέρει στα «μέτρα» της μια συναυλία που υποτίθεται ότι αφορούσε τον πόλεμο. Και μόνο που αποκαλύφθηκε ότι διοργανωτές της συναυλίας ήταν οι κυρίες Φωτίου και Αναγνωστοπούλου και σκηνοθέτης, ο σκηνοθέτης της εκπομπής της Κατερίνας Ακριβοπούλου, αντιλαμβάνεται κανείς ότι η Ουκρανία ήταν απλώς το πρόσχημα. Όπως ακριβώς πρόσχημα δυστυχώς ήταν το ενδιαφέρον για τον βιασμό της Κατερίνας στη Θεσσαλονίκη για να καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι βιάζουν οι δεξιοί και οι πλούσιοι ή το ενδιαφέρον για την υπόθεση Λιγνάδη για να τον συνδέσει με τον Μητσοτάκη και την Μενδώνη κι η υπόθεση Novartis για να ενοχοποιηθούν πολιτικοί αντίπαλοι… Και πολλά-πολλά ακόμη…

ΕΠΑΝΕΡΧΟΜΑΙ στο ερώτημα: ήταν άραγε πάντα τόσο γελοία η Αριστερά ή είναι σύμπτωμα των καιρών η έκπτωσή της; Παρά το γεγονός ότι ο Λεωνίδας Κύρκος στην ιστορική του εκείνη συνέντευξη στους «Φακέλλους», είχε τολμήσει να εκστομίσει τη φράση «με πιάνει τρόμος άμα σκεφτώ ότι αν νικούσε τότε η επανάστασή μας θα είχαμε πρωθυπουργό τον Μάρκο» θεωρώ ότι η σημερινή της έκπτωση δεν έχει προηγούμενο. Κι ας έχει μεσολαβήσει εν τω μεταξύ, η δημοσίευση των αρχείων του ΚΚΣΕ που επιβεβαίωνε τον Κύρκο για την …σοβαρότητα του Μάρκου, αποκαλύπτοντας ότι ζητούσε από τον Στάλιν να μεσολαβήσει γιατί ο Ζαχαριάδης φλέρταρε την γυναίκα του ενώ μαινόταν ο εμφύλιος…

ΟΧΙ δεν μπορεί να ήταν τόσο γελοία η Αριστερά στην οποία πίστεψαν τόσοι σοβαροί άνθρωποι…Η αντίδραση ας πούμε, στην απόλυτη εξάρτηση του ΚΚΕ από τις επιλογές της σοβιετικής ηγεσίας μετά την «Άνοιξη της Πράγας», ήταν αριστερή – επίσης – αντίδραση… Ουσιαστική αριστερή αντίδραση, καθώς απ’ αυτή γεννήθηκε το ΚΚΕ Εσωτερικού όταν η ευαισθησία κάποιων τους οδήγησε σε μία θέση που θα μπορούσε να παραδειγματίσει τους αριστερούς του σήμερα. Ελπίζω να μην φταίει ο συναισθηματισμός μου, που με οδηγεί σε αυτό το συμπέρασμα…

ΣΗΜΕΡΑ η κασέτα δεν επιτρέπει παρεκκλίσεις… Η τσίχλα έχει κολλήσει στο μυαλό και η μονοκαλλιέργεια αφορά είτε τους Αμερικάνους, είτε τον …Κούλη. Ο οποίος νομίζω πως οφείλει κάποια στιγμή να της αναγνωρίσει ότι όση φθορά κι  αν έχει, με τέτοια αντιπολίτευση μηδαμινές ελπίδες έχει να χάσει τις επόμενες εκλογές… Εκτός κι αν το εκλογικό σώμα δεν έχει αντισώματα στην γελοιότητα…