Καληνύχτα Κεμάλ

“…νικημένο μου ξεφτέρι δεν αλλάζουν οι καιροί,

με φωτιά και με μαχαίρι πάντα ο κόσμος προχωρεί

Καληνύχτα Κεμάλ, αυτός ο κόσμος δε θα αλλάξει ποτέ

Καληνύχτα…”

Αυτοί οι στίχοι του Νίκου Γκάτσου, από το αγαπημένο τραγούδι του Μάνου Χατζιδάκι, γυρνάνε στο μυαλό μου αυτές τις ημέρες, καθώς παρακολουθώ τα όσα συμβαίνουν στην Ουκρανία.

Και παρ’ όλες τις εφηβικές ψευδαισθήσεις για την αλλαγή του κόσμου και της κοινωνίας, για την παγκόσμια ειρήνη και δικαιοσύνη, για την αυτοδιάθεση των λαών και τη συνύπαρξη όλων σε έναν πλανήτη διαφορετικό από αυτόν που γνώρισαν οι προηγούμενες γενιές, προσγειώνομαι και πάλι στην απλή πραγματικότητα και στον σκληρό ρεαλισμό, που καταλήγει στην επικράτηση του ισχυρού, στην ήττα του αδύναμου και στη μοναχική πορεία όσων προσδοκούν σε κάτι περισσότερο, από αυτό που αντιστοιχεί στο μέγεθος της ιστορικής τους διαδρομής.

Δεν είμαι διεθνολόγος ούτε θα διεκδικήσω αυτόν τον τίτλο.

Υπάρχουν οι ειδικοί, αν και το να αναζητάς αντικειμενική κρίση, μέσα σε αυτόν τον κυκεώνα εξαρτήσεων και λεπτών ισορροπιών, είναι σα να ψάχνεις βελόνα στα άχυρα…

Αφήνω και τις σχετικές στρατιωτικές και επιχειρησιακές αναλύσεις για τους “κατά επάγγελμα ειδικούς”, που γέμισαν τις τηλεοπτικές οθόνες, ξεφυτρώνοντας σαν μανιτάρια, γεμάτοι γνώση  – πόσο τους ζηλεύω- για τα πάντα: Τι αριθμούς στρατιωτικών δυνάμεων, τι σχέδια επιχειρήσεων, τι γνώση όλων των ιδιαίτερων συνθηκών ενός πολέμου, τι εκτιμήσεις για την επόμενη κίνηση των δύο πλευρών, τι… Τα πάντα και σε τιμή ευκαιρίας!

Δυο απλά πράγματα θα ήθελα απλά να σας μεταφέρω:

Δεν ξυπνήσαμε , μετά την εισβολή της Ρωσίας, σε έναν “αλλιώτικο κόσμο”, όπως με μεγάλη δόση ρομαντισμού πολλοί υποστήριξαν.

Ξυπνήσαμε και ξυπνάμε στον ίδιο κόσμο, που κυριαρχεί το “δίκαιο του ισχυρού”, που τρελοί και παρανοϊκοί ηγέτες νοιώθουν ότι “ήρθε η στιγμή να συνομιλήσουν μόνοι τους με την ιστορία”, που πολιτικοί συμβιβασμοί και συμφέροντα καθορίζουν τύχες εθνών και λαών, που η στρατιωτική δύναμη, τα όπλα και το αίμα βάφουν τις γραμμές των νέων συνόρων.

Ξυπνήσαμε στον ίδιο κόσμο, που οι “αδύναμες χώρες” απειλούνται από τις ισχυρές, που οι “λυκοσυμμαχίες” στη δύσκολη στιγμή παύουν να υπάρχουν, που απλοί άνθρωποι από τη μια στιγμή στην άλλη χάνουν τις ζωές τους και ανακαλύπτουν το δρόμο της προσφυγιάς.

Ξυπνήσαμε στον ίδιο κόσμο, με τα ίδια προβλήματα, με τις ίδιες ανισότητες, με την αδικία και το φόβο για το αύριο.

Οι αφορμές είναι διαφορετικές αλλά το παιχνίδι στην ουσία το ίδιο: Όπως  στην Κύπρο, όπως στη  Βόρεια Αφρική, όπως στη Συρία, όπως σήμερα στην Ουκρανία ή αύριο κάπου αλλού…

Δεν τον αλλάξαμε τον κόσμο όταν έπρεπε και σήμερα πληρώνουμε το κόστος της αδυναμίας μας.

Και το δεύτερο…

«Αυτό το πρωινό, υπερασπιζόμαστε το κράτος μας μόνοι μας. Όπως χθες, οι πιο δυνατές δυνάμεις του κόσμου κοιτάζουν από απόσταση», είπε σε ένα του διάγγελμα ο Ουκρανός πρόεδρος…

20 λέξεις για να περιγραφεί η πιο σκληρή αλήθεια. Αυτή της  μοναξιάς την ώρα της κρίσης.

Το να μπορείς να υπερασπιστείς μόνος σου τη χώρα σου αν έρθει η στιγμή… Γιατί αν αποκοιμηθείς με τις “διαβεβαιώσεις” των άλλων και ξεχαστείς στις υποσχέσεις όσων θα βρίσκονται από απόσταση, το έχασες το παιχνίδι…

Προφανώς και πρέπει να φτιάξεις τις συμμαχίες σου, να χτίσεις φιλίες και συνεργασίες, αλλά δε γίνεται να βάζεις την άμυνα της χώρας σου σε δεύτερο πλάνο.

Ούτε βέβαια να επιχειρηματολογείς λαϊκίζοντας για το “πόσα σχολεία θα μπορούσαμε να χτίσουμε αν δεν αγοράζαμε τα Rafale”…

ΥΓ

Το ότι σε αυτή τη χώρα υπάρχουν πολίτες αλλά και κόμματα, που υποστηρίζουν έναν παρανοϊκό αρχηγό κράτους, που δε διστάζει να βάλει σε κίνδυνο ολόκληρο τον κόσμο, να εισβάλει σε άλλη χώρα, να απειλήσει τους πάντες και τα πάντα, να ερμηνεύσει “κατά το δοκούν” την ιστορία και να επιχειρήσει να την ξαναγράψει, είναι πραγματικά λυπηρό.

Το ότι οι ίδιοι θεωρούν πως ο Πούτιν θα “μας δώσει” πίσω την Αγιά Σοφιά και θα εξοντώσει τον εχθρό μας (παρόλο που του πουλά οπλικά συστήματα)… είναι πραγματικά επικίνδυνο.

Βασίλης Ραούλης