Βλαχάκης στο onlarissa.gr: Η πανδημία έδειξε ότι το ΓΝΛ είναι απαραίτητο για την περιοχή – Οι δύσκολες στιγμές στο τιμόνι του νοσοκομείου

Ο Γρηγόρης Βλαχάκης είναι αδιαμφισβήτητα από τους λίγους Λαρισαίους με τόση εμπειρία αλλά και τεχνογνωσία στη διοίκηση της δημόσιας υγείας. Ως διοικητής του Γενικού Νοσοκομείου Λάρισας “έπεσε” πάνω στην πανδημική κρίση που η ανθρωπότητα θα συζητά για το υπόλοιπο της ύπαρξής της.

Κλήθηκε να διαχειριστεί μία φουρτούνα, όντας στο τιμόνι ενός καραβιού μεγάλης ηλικίας, με πολλά προβλήματα και ακόμη περισσότερες ελλείψεις. Ωστόσο, το αποτέλεσμα – που κρίνει τους πάντες – έδειξε πως το “καράβι” που λέγεται Γενικό Νοσοκομείο Λάρισας, άντεξε.

Ο κ. Βλαχάκης μιλά στο onlarissa.gr, γι’ αυτή του την εμπειρία, τις κρίσιμες στιγμές στο νοσοκομείο, απαντά στο ερώτημα αν μπορεί το ΓΝΛ να “αναγεννηθεί” καθώς και εξηγεί τι θα αφήσει πίσω της στο Εθνικό Σύστημα Υγείας αυτή η πανδημία.

||| ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΟΝ Απόστολο Ράιδο

Εκ του αποτελέσματος φάνηκε πως το Γενικό Νοσοκομείο Λάρισας, ένα ίδρυμα με… αιωνόβιες υποδομές, άντεξε στην πανδημία, κόντρα στις κινδυνολογίες και παρά τις γνωστές ελλείψεις σε προσωπικό και υποδομές. Τελικά το φιλότιμο είναι πάνω απ’ όλα;

Βασικό χαρακτηριστικό της ελληνικής κουλτούρας και νοοτροπίας είναι το φιλότιμο. Η αλήθεια είναι ότι την κρίσιμη στιγμή ούτε οι ελλείψεις σε προσωπικό ούτε αυτές σε υποδομές έκαναν τους ανθρώπους του Γενικού να φυγομαχήσουν.

Οι αποφάσεις ήταν συλλογικές και οι εισαγωγές ήταν σε κάθε εφημερία τόσες που δεν επέτρεπαν κάτι άλλο. Δεκάδες συμπολίτες μας χτυπούσαν την πόρτα των επειγόντων και ζητούσαν νοσηλεία από το ΓΝΛ.

Σκεπτόμενος τον καθηγητή Τσιόρδα θα πω πως ήταν μανάδες και πατεράδες μας, ήταν γιαγιάδες και παππούδες. Τιμούμε όλους, σεβόμαστε όλους, προστατεύουμε όλους αλλά κατεξοχήν αυτούς. Δεν μπορούμε να έχουμε ταυτότητα χωρίς αυτούς… και γι αυτό δεν μπορούσαμε να κλείσουμε τα μάτια, να φέρουμε ως πρόσχημα τις ελλείψεις και να αρνηθούμε την μάχη.

Στη πορεία έγιναν οι απαραίτητες ενέργειες ώστε να αντιμετωπιστούν οι ελλείψεις. Επικουρικά προσλήφθηκαν δεκάδες εργαζόμενοι, πήραμε χωρίς καθυστέρηση τις απαραίτητες ποσότητες υλικών ατομικής προστασίας, εξοπλιστήκαμε με ταχύτατες διαδικασίες. Έγιναν έργα διαμόρφωσης χώρων, επεκτάσεις του δικτύου αερίων κ.α. Συνεργαστήκαμε, ίσως και πρώτοι στην Ελλάδα, με τον ιδιωτικό τομέα και πολλαπλασιάσαμε της δυνατότητές μας.

Θεωρείτε πως η κουβέντα που έχει από καιρό ανοίξει για την ανάγκη ενός νέου Γενικού Νοσοκομείου είναι επιβεβλημένη, τηρουμένων των συνθηκών κι αν ναι, μπορεί αυτό να γίνει με μία σταδιακή «αναγέννηση» του υφιστάμενου;

Η πανδημία έδειξε ότι το ΓΝΛ είναι απαραίτητο για την περιοχή. Η λειτουργία του είναι απαραίτητη για την Λάρισα και όχι μόνο. Όσο καλύτερα λειτουργεί το ΓΝΛ τόσο λιγότερα είναι τα προβλήματα στις τοπικές κοινωνίες.

Η αναγέννησή του μπορεί να γίνει, αρκεί να αποκτήσει ξεκάθαρη ταυτότητα που θα είναι σεβαστή από όλους. Η διοίκησή μας με τη δημιουργία του νέου λογότυπου του νοσοκομείου έδειξε την πρότασή της.

Ένα σύγχρονο, λειτουργικό, φιλικό στο περιβάλλον νοσοκομείο που έχει ιστορία συνυφασμένη με την περιοχή και που θα οδηγηθεί στο μέλλον εκμεταλλευόμενο την σύγχρονη τεχνολογία και την καινοτομία.

Είστε ο πλέον έμπειρος διοικητής νοσοκομείου στην περιοχή, καθώς έχετεθητεύσει σε αρκετά παρόμοια νευραλγικά πόστα. Ποια ήταν μέχρι στιγμής η δυσκολότερη στιγμή που κληθήκατε να διαχειριστείτε μέσα στην κορωνο-κρίση;

Ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια, δημιουργούν ευθύνη. Όλα αυτά τα χρόνια έχω πράγματι περάσει πολλές κρίσιμες στιγμές, όπως το 2007 με τις πυρκαγιές στην Εύβοια.

Στην πρόσφατη κρίση οι δύσκολες στιγμές ήταν αμέτρητες, οι εντάσεις πολλές, οι συγκρούσεις καθημερινές, η μοναξιά ηχηρή.

Θα μπορούσα να αναφέρω τη διαχείριση των περιστατικών κατά την περίοδο των σεισμών ή μετά τον άδικο χαμό των δύο γιατρών της ΜΕΘ στον Όλυμπο, καθώς και τη στήριξη του προσωπικού μετά την ψυχολογική επιβάρυνση που προκαλούσαν οι θάνατοι συμπολιτών μας από covid-19, μεταξύ των οποίων και της προϊσταμένης της Ουρολογικής Κλινικής.

Επιπλέον, μία ιδιαίτερα δύσκολη στιγμή, ήταν όταν ένα κρίσιμο βράδυ καθεστωτικές νοοτροπίες προκαλούσαν μεγάλες αντιστάσεις στην εφαρμογή του σχεδίου που είχαμε αποφασίσει. Προς στιγμή, φοβήθηκα ότι το τείχος προστασίας που κτίζαμε δε θα άντεχε. Λίγα λεπτά όμως ανασυγκρότησης, η έκτακτη σύσκεψη με τους άμεσους συνεργάτες μου και ο καθοριστικός ρόλος της Δικαιοσύνης ήταν αρκετά για να ανασυντάξουμε τις δυνάμεις μας.

Δεν αφήνω το φόβο να με κυριεύσει. Ο θάνατος πρέπει να αντιμετωπίζεται μέχρι τέλους, χωρίς να σημαίνει ότι αυτό είναι το τέλος. Με ενοχλεί πραγματικά ότι όταν ξέραμε όλοι ότι υπήρχαν θάνατοι, κάποιοι συμπολίτες μας αρνούνταν την ύπαρξή τους.

Πόσο έχετε εξοικειωθεί με το θάνατο μέσα από αυτή την πολυετή σας εμπειρία στη δημόσια υγεία;

Δεν αφήνω το φόβο να με κυριεύσει. Ο θάνατος πρέπει να αντιμετωπίζεται μέχρι τέλους, χωρίς να σημαίνει ότι αυτό είναι το τέλος. Με ενοχλεί πραγματικά ότι όταν ξέραμε όλοι ότι υπήρχαν θάνατοι, κάποιοι συμπολίτες μας αρνούνταν την ύπαρξή τους. Ή στη συνέχεια, έβρισκαν συνεχώς δικαιολογίες σχετικά με άλλες ασθένειες. Ο θάνατος για να αντιμετωπιστεί πρέπει να τον αποδεχτείς.

Πιστεύετε πως η πανδημία κλόνισε ή ενδυνάμωσε την εμπιστοσύνη του πολίτη στο Εθνικό Σύστημα υγείας;

Θεωρώ ότι η πανδημία ενδυνάμωσε την εμπιστοσύνη του πολίτη στο Εθνικό Σύστημα Υγείας. Τα γρήγορα αντανακλαστικά που έδειξε το νοσοκομείο μας, η συνεργασία μας με τους ιδιώτες, ενισχύοντας την έννοια του όρου Εθνικό στο Σύστημα Υγείας, η χρήση της τεχνολογίας, κυρίως στον εμβολιασμό, η συμπαράσταση του κόσμου, συνέβαλαν στο να έχω αυτή την άποψη. Στόχος όλων μας, να ενισχύσουμε αυτή την εμπιστοσύνη.

Η πανδημία κάποια στιγμή θα φύγει. Τι είναι αυτό που θα μείνει πίσω ως παρακαταθήκη στο Εθνικό Σύστημα Υγείας;

Όλοι ευχόμαστε να φύγει και μάλιστα το ταχύτερο δυνατό. Αυτό που θα μείνει για το Εθνικό Σύστημα Υγείας είναι η θλίψη και η υπερηφάνεια για τους συναδέλφους που έχασαν τη ζωή του. Η εμπειρία στη διαχείριση μιας παγκόσμιας κρίσης, όπου η χώρα μας και το Σύστημα Υγείας ξεχώρισαν. Ένας σύγχρονος εξοπλισμός που σε κανονικές συνθήκες δε θα είχε έρθει και έργα που δε θα είχαν γίνει. Ένα προσωπικό πιο έμπειρο και κυρίως πιο σίγουρο για τις δυνατότητές του. Ένα προσωπικό που του αξίζουν πολλά μπράβο, αλλά και πολλά περισσότερα από ένα ευχαριστώ.