Στη Βιλαρίμπα και το Βιλαμπάχο… Μια φανταστική πολιτική ιστορία!

Στη Βιλαρίμπα ακόμα… ψάχνουν τις αιτίες που ο υποψήφιος τους έχασε στις τελευταίες εκλογές!

Φταίει η μοίρα, φταίνε τα συμφέροντα που στάθηκαν απέναντί του, φταίνε οι των άλλων κομμάτων που ήρθανε και ψήφισαν (ξέρουν ο καθένας και έναν…), φταίνε οι συνυποψήφιοι του α’ γύρου που δεν έκαναν δηλώσεις στήριξης στο β’, φταίνε … όλοι και όλα … (μέχρι και ο Μπέος…)

Φταίνε τα άστρα που συνωμότησαν, η πανσέληνος που δεν εμφανίστηκε, η μαύρη γάτα που πέρασε μπροστά από το εκλογικό κέντρο…

Στη Βιλαρίμπα λοιπόν, κάποιοι αρνούνται να δούνε την απλή πραγματικότητα…

Κάποια στιγμή ο κύκλος των πολιτικών κλείνει, τα χρόνια χρεώνουν πολλά στην πλάτη τους και χαρακτηρίζονται από συγκεκριμένες επιλογές τους.

Αρνούνται να καταλάβουν ότι καμία επιλογή δεν μπορεί να είναι πετυχημένη, αν δεν λαμβάνει υπόψη της τα πραγματικά “θέλω” της κοινωνίας, αν δεν ακούει τις αληθινές φωνές του κόσμου, αν δεν είναι ανεξάρτητη από ανεδαφικές προσεγγίσεις, αναλύσεις και προτροπές του “περιβάλλοντος”

Αρνούνται να δούνε την πραγματικότητα γιατί ίσως είναι πιο σκληρή από αυτό που μπορούν να αντέξουν:

Το πολιτικό προσωπικό που “κάηκε” στη μνημονιακή περίοδο δεν θα μπορούσε να ηγηθεί της επόμενης ημέρας. Όσοι ήταν πρωταγωνιστές στο γκρέμισμα του πολιτικού οικοδομήματος, δεν θα μπορούσαν να πείσουν, ότι θα το χτίσουν από την αρχή.

Η ελπίδα ποτέ δεν ήρθε από το παλιό, που σταδιακά χάνει τη λάμψη του…

Νομοτέλεια; Όχι, αλλά πραγματικότητα!

Στη Βιλαρίμπα κάποιοι – όχι όλοι – δεν καταλαβαίνουν ότι τα κόμματα που χάνουν την επαφή με την κοινωνία ή διαψεύδουν τις προσδοκίες της, για να σταθούν στα πόδια τους πρέπει να ανανεώσουν και τα πρόσωπα και τις ιδέες τους. Να αλλάξουν πρωταγωνιστές, να αλλάξουν το φθαρμένο πολιτικό τους προσωπικό, να αλλάξουν τα δεδομένα της στιγμής.

Να τελειώσουν με τους “διχασμούς” του παρελθόντος και να πάνε με ενιαίο πολιτικό αφήγημα στην επόμενη ημέρα. Να ενώσουν δυνάμεις για να αλλάξουν συσχετισμούς και κυρίως να αποφασίσουν με καθαρό τρόπο τι και ποιους θέλουν να εκφράσουν. Σε ποια όχθη του πολιτικού χάρτη θέλουν να σταθούν, χωρίς κρυφές διαδρομές και περάσματα στην απέναντι.

Στη Βιλαρίμπα ίσως κάποια στιγμή, οι εναπομείνοντες θιασώτες του παρελθόντος να αντιληφθούν ότι δεν κάνει το όνομα τον πολιτικό, αλλά ο πολιτικός γράφει το όνομά του στην ιστορία, με τις επιλογές και τις πράξεις του.

Και αυτό το κρίνει η κοινωνία, όχι οι ακόλουθοι και οι φανατικοί υπερασπιστές του ανεμόμυλου του Δον Κιχώτη…

Στο Βιλαμπάχο, κάποιοι συνεχίζουν να πανηγυρίζουν…

Κάποιοι, ελάχιστοι, ασχολούνται με κάτι πιο …ουσιαστικό:

Πως χόρεψε , αν χόρεψε και γιατί χόρεψε το βράδυ της ήττας του ο “αντίπαλος”.

Τι τσαλιμάκια έκανε… Πως τα έκανε… λες και υπάρχουν κανόνες στο πως ο καθένας μας εκφράζεται την ώρα της χαράς ή της λύπης! Λες και το ανθρώπινο συναίσθημα πρέπει να μπαίνει συνέχεια σε κουτάκια. Αυτά τα κουτάκια που κατέστρεψαν πολλούς…

Θα βρεθούν και κάποιοι θερμοκέφαλοι, που θα σφυρίξουν αδιάφορα στις εκκλήσεις για ενότητα και κοινή πορεία, γιατί και αυτοί κολλημένοι στη δικιά τους ανάγνωση του παρελθόντος (και πάλι το παρελθόν εδώ), έχουν βαφτίσει αιτία όλων των κακών τον αντίπαλό τους το … 2007!!!

Διαστρεβλώνοντας γεγονότα, αποκρύπτοντας δεδομένα, σιωπώντας για πρακτικές που τραυμάτισαν, πόνεσαν και τελικά μίκρυναν την παράταξη…

Στο Βιλαμπάχο θα πρέπει επίσης να αντιληφθούν ότι το “νέο” πρέπει να αποδείξει ότι είναι διαφορετικό. Αυτό θέλει προσπάθεια και έχει δρόμο πολύ. Αν η πραγματικότητα διαψεύσει την προσδοκία, τότε σύντομα θα ξαναφανεί ο πάτος του πολιτικού βαρελιού.

Δεν υπήρξαν ψήφοι λευκής επιταγής αλλά ψήφοι δέσμευσης  για συγκεκριμένα ζητούμενα.

Δε χωρά εδώ καμία λογική “αυθεντίας”.

Η επιτυχής κατάληξη της νέας προσπάθειας πρέπει να στηριχτεί στον ουσιαστικό διάλογο, σε αποτελεσματικές μορφές πρωτοβουλιών και πράξης, σε συναινέσεις, σε αναζήτηση και οικοδόμηση των αναγκαίων μίνιμουμ συγκλίσεων και κοινών στάσεων πάνω στη διαλεχτική σύνθεση των αντιθέσεων.

Στη Βιλαρίμπα και στο Βιλαμπάχο έχουν μία και μόνη επιλογή:

Να αντιληφθούν ότι πρέπει να βάλουν στην άκρη, όσους επιλέγουν να μείνουν αγκυλωμένοι στο παρελθόν και αναπαράγουν διχασμούς, μιζέριες και πάθη άλλων εποχών.

Να ασχοληθούν σοβαρά με την κοινωνία που βρίσκεται σε μια διαρκή κατάσταση κατάθλιψης και απογοήτευσης.

Με το λαό που έχει πάψει να χαμογελά και να ελπίζει.

Με τη χώρα που καθημερινά θρηνεί δεκάδες νεκρούς από την πανδημία, που αδυνατεί να διαχειριστεί η κυβέρνηση.

Με την ενεργειακή φτώχεια που υπόσχονται οι τιμές σε ρεύμα και αέριο, με τις αυξήσεις που οδηγούν τον πληθωρισμό, σε πρωτοφανή για τα τελευταία χρόνια, ύψη , με τις επιχειρήσεις που στενάζουν και προσπαθούν να επιβιώσουν δίνοντας ένα άνισο αγώνα, χωρίς ουσιαστική βοήθεια, με τους εργαζόμενους που αδυνατούν να τα βγάλουν πέρα, με τους συνταξιούχους που η ελάχιστη σύνταξή τους γίνεται αέρας τις πρώτες μέρες της καταβολής της.

Με τη χώρα που αντιμετωπίζει το φάσμα μιας βαθιάς ύφεσης, το φόβο μιας χρεωκοπίας, τον κίνδυνο μιας μεγάλης οπισθοχώρησης.

Μια κοινωνία που ψάχνει απεγνωσμένα να ακουμπήσει κάπου, θέλοντας να μην ξανακάνει το λάθος να εμπιστευτεί όσους αποδείχθηκαν μικροί και επικίνδυνα λίγοι.

Αυτό είναι το δάσος που πρέπει να δούνε, όσοι θέλουν να πρωταγωνιστήσουν ξανά και να προσφέρουν στο λαό και την πατρίδα…

Το μέλλον έχει ανοίξει , χωρίς να μας ρωτήσει, ένα λογαριασμό με το Έθνος, για την κοινωνία, για όλους τους πολιτικούς σχηματισμούς, για όλους τους κοινωνικούς και παραγωγικούς φορείς , για όλα τα συνδικάτα, για όλους τους πολίτες.

Αυτό το λογαριασμό οφείλουν να τον ξοφλήσουν χωρίς καμία δυνατότητα υπεκφυγής και άρνησης.

ΥΓ Τα παραπάνω αποτελούν προϊόντα μυθοπλασίας. Τα πρόσωπα, τα ονόματα και οι καταστάσεις είναι φανταστικά και οποιαδήποτε ομοιότητα είναι συμπτωματική και δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα.

Βασίλης Ραούλης