Πίνοντας το πικρό ποτήρι του debate

Ας πούμε λοιπόν δύο πραγματάκια για το debate. Να ανταποκριθώ έτσι και στην έκκληση των «φανατικών» του απόντος από αυτό. Οι οποίοι παρεμπιπτόντως, εμφανίζονται πιο ενημερωμένοι και από εμάς. Το παρακολούθησαν; Ήπιαν το πικρό αυτό ποτήρι;

Δε γνωρίζω γιατί αν κρίνω από …την κριτική τους σε αυτό και αναμενόμενη είναι και τόσο αστεία, ειδικά όταν αναπαράγονται τα ίδια παιδικά επιχειρήματα.

Το ότι το παρακολούθησαν διπλάσιοι από το αντίστοιχο του 2017 δεν τους λέει κάτι. Εντάξει…
Το ότι οι πέντε από τους έξι υποψήφιους ( ο έκτος επειδή συμμετείχε παλιότερα σε debate δεν ήταν δυνατόν να συνομιλήσει με αυτούς «που φοβούνται τον ίσκιο τους»), απέφυγαν τις «κατινιές», τις σκιαμαχίες, την παρελθοντολογία και την ανακύκλωση της κομματικής μιζέριας, επίσης δεν τους είναι σημαντικό.

Το ότι ακούστηκαν απόψεις (με άλλες μπορείς να διαφωνήσεις, με άλλες να συμφωνήσεις), μένοντας σε ένα επίπεδο καλό για τα δεδομένα της συγκυρίας, επίσης δεν είναι σημαντικό.

Το ότι μετά από καιρό στο επίκεντρο της πολιτικής συζήτησης – όλων – βρέθηκε ο συγκεκριμένος πολιτικός χώρος, αναδεικνύοντας μια δυναμική, πολύ διαφορετική από αυτή που είχαμε συνηθίσει, επίσης δεν είναι άξιο λόγου…

Ναι αλλά τι είπε ο ένας, γιατί δεν απάντησε ο άλλος, ο χρόνος δεν έφτανε… κ.τ.λ.

Πάντοτε είναι εύκολη η κριτική εκ του ασφαλούς και εκ του… μακρόθεν.

Και στο τέλος, σε πλήρη αντίθεση με την εικόνα των πέντε υποψηφίων, που χαμογελούν στο τέλος της συζήτησης – στέλνοντας ένα σαφές μήνυμα για την επόμενη ημέρα – να έρχεται ο απών , και να υποτιμά όλους τους άλλους, με τα «φοβούνται τον ίσκιο τους» και το αμίμητο « έδωσα μάχες που ούτε στο όνειρό τους δεν θα δούν»!

Και εκεί τελειώνει το παιχνίδι. Γιατί η απαξίωση, η υπερτίμηση του εγώ σου και η αδυναμία να κατανοήσεις ότι μόνο μαζί με όλους μπορείς να προχωρήσεις, σκιαγραφούν το κοντινό μέλλον σου.

Σωστό ή λάθος μένει σε λίγες μέρες να αποκαλυφθεί…

Βασίλης Ραούλης