Οι «φοβίες» για το νέο και η στασιμότητα του παλιού

Η ανανέωση στην πολιτική είναι μια πονεμένη ιστορία!

Όλοι τη θέλουν , όλοι την … ευαγγελίζονται, όλοι την αποδέχονται αλλά όταν έρχεται η ώρα, αρχίζουν τα μεν, δε αλλά…

Το παλιό πολιτικό προσωπικό ανακαλύπτει νέα επιχειρήματα για την ακυρώσει, γιατί αντιλαμβάνεται ότι πλησιάζει το τέλος των προνομίων του.

Κάπως έτσι ακούμε: “το νέο δεν είναι κατά συνθήκη προοδευτικό” ή “το νέο δεν έχει την απαιτούμενη εμπειρία”, “η ηλικιακή νεότητα δεν εξασφαλίζει την πολιτική ανανέωση” κ.ο.κ.

Στερεότυπες δικαιολογίες, μόνιμες αρνήσεις, συνηθισμένα φαινόμενα εδώ και χρόνια.

Ο παλαιοκομματισμός, τα συμφέροντά του αλλά και τα συμφέροντα όσων εξυπηρετεί και κυρίως όσων έχουν μάθει να εξυπηρετούνται από αυτόν, δίνουν πάντοτε τη μάχη των χαρακωμάτων, γνωρίζοντας ότι ένας νέος πολιτικός έχει να ξεπεράσει πολλούς σκοπέλους για να αναδειχθεί και να αποδείξει στην πράξη τις ανανεωτικές του προσεγγίσεις.

Οι εκλογές για την προεδρία του ΚΙΝΑΛ, αναζωπύρωσαν τις ίδιες “αντιπαραθέσεις” και τα γνωστά επιχειρήματα πήραν τη θέση τους στις φαρέτρες των υποψηφίων.

Ενδιαφέρον αλλά και προβληματισμό μου προκαλεί η συζήτηση σχετικά με την  ανανέωση.

Είναι εντυπωσιακό το πόσο εύκολα η υπερβολή καταργεί τη λογική και η μικροπολιτική στόχευση προσπαθεί να ανατρέψει τα αυτονόητα.

Η απόρριψη  της αναγκαιότητας ανανέωσης ενός πολιτικού  χώρου  σε Ιδέες,  Όργανα,  Πολιτικές και Πρόσωπα στο όνομα της υπεράσπισης μιας υποψηφιότητας, αποτελεί βαθιά συντηρητική αντίληψη.

Ειδικά όταν δεν υπάρχει ουσιαστική πολιτική διαφωνία!

Ειδικά όταν ο συγκεκριμένος χώρος δείχνει απίστευτα γερασμένος και αδυνατεί να βρει εκφράσεις σε νεότερα στρώματα της ελληνικής κοινωνίας.

Το ότι η ηλικιακή νεότητα δεν είναι κατ’ ανάγκη ταυτόσημη της πολιτικής είναι γεγονός που κανένας δεν αμφισβητεί. Η σχέση τους δεν αποτελεί δεδομένο αλλά ζητούμενο.

Αυτό όμως δε σημαίνει για τους οπαδούς της αναπαλαίωσης και της στασιμότητας, ότι κάθε τι το νέο είναι κατ’ ανάγκη και εκ προοιμίου, συντηρητικό, αρνητικό και οπισθοδρομικό!

Είναι δεδομένο ότι οι παλαίμαχοι πολιτικοί με αυτούς της νεώτερης γενιάς. δεν έχουν την ίδια αντίληψη των όψεων των κοινωνικών προβλημάτων (και άρα και των απαιτούμενων πολιτικών δράσεων). 

Η λογική, που μόνο φοβία για το καινούργιο δείχνει, οδηγεί στην αποδοχή του κόσμου των δεινοσαύρων στην πολιτική, στην απόρριψη κάθε νέου προσώπου ή δυναμικής και μετατρέπει την πολιτική σε υπόθεση λίγων, ισχυρών και μόνιμων διαχειριστών της.

Η χαρά του παλαιοκομματισμού…

“Μα είναι έμπειρος ο παλιός”. Εντάξει και το  “νέο” πότε θα τον κρίνεις;

Όταν παλιώσει;

Η πολιτική δεν είναι σαν το κρασί, που γίνεται καλύτερο όσο παλιώνει.

Η πολιτική θέλει την ορμή και τις ιδέες, τη διάθεση και την όρεξη, τη δυναμική και την αντίληψη του νέου. Η κοινωνία θέλει το νέο και άφθαρτο για να ακούσει, να κρίνει , να εμπιστευτεί.

Πολύ περισσότερο όταν το παλιό το έχει απορρίψει. Ίσως άδικα, αλλά το έχει κρίνει.

Δεν μπορεί κανένας να αποφύγει  τη χρονική διαδρομή μέσα στην οποία γεγονότα, επιλογές και πολιτικές διαμόρφωσαν την σχέση των πολιτικών προσώπων με την κοινωνία. Πόσο δύσκολο αλήθεια είναι να γίνει κατανοητό ότι οι εξελίξεις στη χώρα μας, η οικονομική κρίση, τα μνημόνια και οι πολιτικές που τα εξυπηρέτησαν – άσχετα με τις αναγκαιότητες – “έκαψαν” ένα ολόκληρο πολιτικό προσωπικό;

Γκρέμισαν πολιτικές ισορροπίες. Ανέτρεψαν δεδομένα χρόνων.

Οδήγησαν το άλλοτε κραταιό ΠΑΣΟΚ στην απαξίωση, το μετέτρεψαν από λαϊκό κίνημα σε κόμμα “αναμνήσεων”, που θυμίζει περισσότερο “εταιρεία στελεχών περιορισμένης ευθύνης”, χωρίς κοινωνικές αναφορές και συμμαχίες.

Αν θέλει να προχωρήσει στο μέλλον, αν θέλει να ανατρέψει τις ισορροπίες που διαμορφώθηκαν τα προηγούμενα χρόνια και δημιούργησαν αυτή την εικόνα για τον πολιτικό χώρο που προσπαθεί να εκφράσει σήμερα το ΚΙΝΑΛ, δεν μπορεί να έχει στην πρόσοψή του το παλιό πολιτικό προσωπικό.

Πρέπει να συνδυάσει νέες ιδέες, νέες πρακτικές με νέα πρόσωπα.

Ναι αλλά ξέρεις τι μπορεί να κάνει το … νέο; (θα ρωτούσε ο οπαδός της αναπαλαίωσης).

Με σιγουριά όχι, θα απαντήσω. Αλλά ξέρω πολύ καλά μέχρι που μπορεί να φθάσει το παλιό…

Και αυτό είναι αρκετό.

Βασίλης Ραούλης