Γυρίζοντας τον κόσμο εν μέσω καραντίνας – Οι εμπειρίες μιας Λαρισαίας ταξιδεύτριας στα χρόνια του κορωνοϊού και το περιστατικό που την ταρακούνησε (φωτό)

Είναι λάτρης των ταξιδιών και των εμπειριών που βιώνει μέσα από αυτά. Ταξιδιάρα ψυχή, δεν θα μπορούσε να σταματήσει να τρέφεται με τις εμπειρίες που προσφέρει η επαφή με άλλους τόπους και πολιτισμούς.

Η Λαρισαία Σιμόνα Ιόβτσεβα έχει επισκεφθεί στα 34 της χρόνια ούτε λίγο ούτε πολύ σχεδόν τόσες χώρες όσες τα χρόνια της, όπως συνηθίζει να λέει χαριτολογώντας. Μερικές από αυτές είναι η Ρωσία, το Μεξικό, η Κούβα, η Ινδονησία, η Ταϊλανδή, οι  Μπαχάμες, η Σιγκαπούρη, η Ιορδανία και φυσικά αρκετές ευρωπαϊκές όπως Αγγλία, Γαλλία, Ιταλία, Ισπανία, Γερμανία, Ελβετία, Πορτογαλία και άλλες, όμως όπως μας αναφέρει οι επισκέψεις που έκανε σε κράτη εν μέσω πανδημίας έχουν χαραχθεί βαθιά στην ψυχή της λόγω των ειδικών συνθηκών και ιδιαιτέρως ένα συγκεκριμένο ταξίδι στην Γερμανία, στο Μόναχο τον περασμένο Φεβρουάριο.

Ήταν η στιγμή που ένα δικό της άτομο από το οικογενειακό της περιβάλλον νόσησε από κορωνοϊό ενώ βρισκόταν στην Γερμανία για επαγγελματικούς λόγους και η ίδια στη Λάρισα. Έπρεπε λοιπόν να ταξιδέψει στο Μόναχο καθώς η περίπτωση αποδείχθηκε αρκετά σοβαρή.

Πριν όμως την αφήσουμε να μας περιγράψει η ίδια τις συγκλονιστικές στιγμές που έζησε την ρωτάμε να μας πει αν είχε ποτέ δεύτερες σκέψεις στο να συνεχίσει να ταξιδεύει εν μέσω πανδημίας και καραντίνας.

“Κάποια ταξίδια έγιναν ούτως η άλλως για επαγγελματικούς λόγους και ορισμένα για προσωπικούς που δεν μπορούσα να αναβάλλω. Ωστόσο αρκετά από αυτά όντως έγιναν και για λόγους αναψυχής ή καλύτερα για λόγους απόλυτης… δίψας και επιθυμίας να συνεχίσω να έρχομαι σε επαφή με ξένους τόπους και πολιτισμούς. Είναι τρόπος ζωής όλο αυτό, είναι το οξυγόνο μου. Σίγουρα αρχικά ο φόβος του ιού σκέπασε τα πάντα, επιθυμίες, σχέδια, στόχους και ο χρόνος φάνηκε να σταματάει όπως για όλους μας, ειδικά στο διάστημα της πρώτης καραντίνας. Μετά όμως από το πρώτο αυτό διάστημα και το αρχικό σοκ, ο φόβος επισκιάστηκε, σκέφτηκα ότι όσες πιθανότητες έχω να νοσήσω στην Ελλάδα, άλλες τόσες έχω και σε κάποια άλλη χώρα. Ούτως ή άλλως ήταν δεδομένο ότι τηρούσαμε όλα τα μέτρα προστασίας και μάλιστα στον μέγιστο βαθμό. Διπλές μάσκες, αντισηπτικά και φροντίζαμε να μην βρισκόμαστε στην εκάστοτε χώρα σε μέρη όπου θα μπορούσε να υπάρξει συνωστισμός ή συγχρωτισμός.

Την ρωτάω ποια ήταν η χώρα σε συνδυασμό με το timing του ταξιδιού που ίσως ένιωσε μεγαλύτερη απειλή ή φόβο. Η απάντηση της είναι άμεση και αφοπλιστική: «Απειλή δεν ένιωσα πουθενά. Στο εξωτερικό τα μέτρα ήταν τόσο όσο. Δηλαδή δεν ένιωθες τον τρόμο που μερικές φορές τα δικά μας ΜΜΕ σου μετέδιδαν. Ναι μεν τηρούσαν απαρεγκλίτως όλα τα μέτρα αλλά σου φαινόταν ότι ήταν κάτι φυσιολογικό χωρίς να πιέζεσαι για κάτι ιδιαίτερα. Ήταν απλά κάτι κακό που μπήκε στην ζωή μας και έπρεπε να το αντιμετωπίσουμε με συγκεκριμένο τρόπο, αυτή ήταν η εικόνα που εισπράτταμε έξω».

«Αυτό όμως που με ταρακούνησε πολύ ήταν ένα ταξίδι μου στο Μόναχο λόγω ενός δικού μου ατόμου που νόσησε» θα μας πει και θα μας περιγράψει την συγκλονιστική της εμπειρία: «Στο Μόναχο βρέθηκα όχι για ταξίδι αναψυχής αλλά διότι ένα πρόσωπο της οικογένειας μου το οποίο βρισκόταν εκεί για επαγγελματικούς λόγους νόσησε από κορωνοϊό και μάλιστα χρειάστηκε να νοσηλευτεί για κάποιες μέρες. Εκεί ίσως ήταν η πρώτη φορά που ένιωσα φόβο και ανησυχούσα για τα χειρότερα… Στη Γερμανία λοιπόν παρόλο που είχαν και εκείνοι lockdown και περίμενα να είναι πιο τυπικοί στη τήρηση των μέτρων διαπίστωσα το αντίθετο, καθώς δεν ήταν λίγοι εκείνοι που κυκλοφορούσαν χωρίς μάσκες και δεν κρατούσαν τις αποστάσεις. Γενικά ο κόσμος έδειχνε λιγότερο προβληματισμένος με την πανδημία γιατί ναι μεν ήταν τα περισσότερα καταστήματα κλειστά, αλλά δεν υπήρχε απαγόρευση κυκλοφορίας. Αυτό όμως που μου έκανε εντύπωση στην Γερμανία ήταν το πόσο πολύ οργανωμένοι ήταν στο θέμα του COVID αφού ακόμα και στα ξενοδοχεία είχαν προβλέψει να απομονώσουν ολόκληρους ορόφους για ανθρώπους που νοσούν.

Θυμάμαι ότι ενώ βρέθηκα κοντά στο δικό μου πρόσωπο ουσιαστικά δεν ήμουν κοντά του, δεν μπορούσα να το δω, να το φροντίσω και ήμασταν αναγκασμένοι να μένουμε όχι απλά σε διαφορετικά δωμάτια, αλλά σε διαφορετικό όροφο στο ξενοδοχείο. Η μια εβδομάδα εκεί ήταν γεμάτη αγωνία και φόβο, όμως ύστερα από νοσηλεία τριών ημερών σε τοπικό νοσοκομείο, τα χειρότερα αποφεύχθηκαν.

Ήταν μια δύσκολη περίοδος για εμένα και την οικογένεια μου η οποία ευτυχώς είχε αίσιο τέλος σε αντίθεση με άλλες οικογένειες οι οποίες πέρασαν πολύ μεγαλύτερες περιπέτειες και είχαν απώλειες. Τέλος καλά όλα καλά λοιπόν…».

Η Μόσχα και το ξεκίνημα της εφιαλτικής πανδημίας…

«Ήταν στην αρχή της πανδημίας, τον Φεβρουάριο του 2020, όταν ακόμα δεν είχαμε εικόνα για το τι ακριβώς είναι αυτός ο ιός ο οποίος επεκτάθηκε τελικά σε όλον τον πλανήτη, όποτε δεν υπήρχαν καν μέτρα στη Ρωσία. Μάλιστα όταν αναχωρούσαμε για τη Μόσχα δεν είχε εντοπιστεί κάποιο κρούσμα στην χώρα μας, όταν «πατήσαμε» το πόδι μας στην Ρωσία ενημερωθήκαμε ότι το πρώτο κρούσμα στην Ελλάδα (Θεσσαλονίκη, ήταν γεγονός). Σίγουρα η πληροφορία μας θορύβησε ωστόσο δεν είχαμε (ακόμη) τρομοκρατηθεί γιατί ήταν η αρχή όλου αυτού του εφιάλτη» θα σημειώσει η Σιμόνα.

«Τις ημέρες της παραμονής μας εκεί δεν αισθανθήκαμε τον κίνδυνο, βέβαια διαβάζοντας τις ειδήσεις από την Ελλάδα και την αύξηση των κρουσμάτων αρχίσαμε να συνειδητοποιούμε ότι αυτό το οποίο είχε ξεκινήσει ήταν κάτι το οποίο έπρεπε να μας ανησυχεί, αλλά φυσικά δεν μπορούσαμε να φανταστούμε όλο αυτό που επακολούθησε στη συνέχεια. Με την επιστροφή μας στην χώρα μας κάτι φαινόταν ότι είχε αλλάξει στην συμπεριφορά του κόσμου ο οποίος είχε αρχίσει να είναι πιο επιφυλακτικός και πιο καχύποπτος απέναντι στους ανθρώπους που συναναστρέφεται. Παρόλα αυτά η αύξηση των κρουσμάτων στον κόσμο αλλά και στην Ελλάδα ήταν ραγδαία με αποτέλεσμα μετά από δεκαπέντε μέρες να ανακοινώσουν την πρώτη καραντίνα. Κατά την επιστροφή μας στην Ελλάδα παρότι ακόμη δεν ήταν υποχρεωτική η μάσκα, την φορέσαμε και κάπου εκεί αρχίσαμε να αντιλαμβανόμαστε κάπως ότι κάτι πολύ κακό έρχεται…», θα σημειώσει.

Στην Ελβετία το πρώτο… καραντινάτο ταξίδι

«Στο διάστημα της πρώτης καραντίνας ανυπομονούσα να τελειώσει σύντομα όλο αυτό και να επιστρέψουμε στην κανονικότητα. Όσο η κανονικότητα απομακρυνόταν όμως, τόσο μεγάλωνε και η δίψα μου για ταξίδια, τα οποία είναι στο αίμα μου και ένιωθα ότι τίποτα δεν μπορούσε να με σταματήσει, ακόμη και ο κορωνοϊός. Οπότε αποφάσισα να κάνω το πρώτο… καραντινάτο ταξίδι, έχοντας πάρει όμως όλα τα μέτρα προστασίας.

Το ταξίδι στην Ελβετία ήταν ένα ταξίδι της τελευταία στιγμής! Δεν ήταν κάτι το οποίο είχαμε προγραμματίσει διότι στην Ελλάδα ήδη διανύαμε το δεύτερο μήνα της δεύτερης καραντίνας, ωστόσο αποφασίσαμε να το τολμήσουμε να πάμε εκεί διότι ήταν από τα ελάχιστα μέρη στην Ευρώπη το οποίο δεν είχε καθεστώς καραντίνας.

Φυσικά η χαρά μας κράτησε λίγο γιατί δυο μέρες μετά την άφιξη μας εκεί, ανακοινώθηκε ολικό lockdown. Φυσικά lockdown με lockdown έχει διαφορά γιατί όταν στην Ελλάδα χρειαζόταν να στείλεις μήνυμα για να πας βόλτα τον σκύλο σου στην Ελβετία μπορούσες να κυκλοφορήσεις παντού και να κάνεις τα πάντα εκτός από το να καθίσεις σε εστιατόριο, τα οποία λειτουργούσαν κανονικά για να πάρεις πακέτο (Take away).

Θυμάμαι μάλιστα χαρακτηριστικά το βράδυ των Χριστουγέννων το οποίο ήταν ουσιαστικά η 3η μέρα της καραντίνας τους, δεν είχαμε κάπου να πάμε και αγοράσαμε πίτσες, πηγαίνοντας σε ένα μέρος με καταπληκτική θέα στη Ζυρίχη και απολαύσαμε εκεί το χριστουγεννιάτικο γεύμα μας με …πίτσα στο πεζούλι.  Όταν επέστρεψα στην Ελλάδα μου κακοφάνηκε γιατί ένιωσα ότι είχαμε τα αυστηρότερα μέτρα που έχω συναντήσει».

Στο Ντουμπάι  όλα ανοιχτά…

Συνεχίζοντας την περιπέτεια της εν μέσω καραντίνας η Λαρισαία λάτρης των ταξιδιών θα μας πει: «Δυο μήνες αργότερα, τον Απρίλιο δηλαδή, αποφασίσαμε να κάνουμε ένα ταξίδι κυρίως γιατί το χρειαζόμασταν ψυχολογικά και φυσικά γιατί αγαπάμε τα ταξίδια. Οι επιλογές ήταν ελάχιστες διότι όλες οι χώρες είχαν lockdown έτσι αποφασίσαμε να πάμε στο Ντουμπάι το οποίο ήταν και στη «μόδα» μιας και ήταν σαν να μην υπήρχε κορωνοϊός, εκεί γύρω στο Πάσχα. Τα μέτρα ήταν το ίδιο αυστηρά όπως σε όλο τον κόσμο με την μόνη διαφορά ότι τα τηρούσαν όλοι, κάτι που μου έκανε θετική εντύπωση… όλα ανοιχτά, όλα με μέτρα και πάνω απ’ όλα ελάχιστα κρούσματα. Παντού υπάρχουν αντισηπτικά και παντού υπήρχαν άνθρωποι οι οποίοι με ευγενικό τρόπο σου επισημαίναν ότι έπρεπε να φοράς την μάσκα σου. Ήταν όντως σαν να μην υπάρχει ο ιός παρόλο τον τουρισμό που δέχονται. Σε όλα τα ξενοδοχεία υπήρχε εξειδικευμένο προσωπικό για να κάνουν COVID tests στους τουρίστες και αν ήθελες να εμβολιαστείς υπήρχε και αυτή η δυνατότητα.

Όταν επιστρέψαμε η προσαρμογή στην Ελλάδα ήταν λίγο δύσκολη γιατί εδώ εξακολουθούσαν να είναι όλα κλειστά και τα κρούσματα συνέχισαν να αυξάνονται.

Ευτυχώς σιγά σιγά τον Μάιο, μετά από ένα εξάμηνο καραντίνας, άρχισαν να χαλαρώνουν κάπως τα πράγματα και στην Ελλάδα με αποτέλεσμα να φεύγω σχεδόν κάθε Σαββατοκύριακο εκτός Λάρισας εντός και εκτός Ελλάδας.

Οι Μπαχάμες, τα μέτρα και τα μηδαμινά κρούσματα…

«Επειδή τρώγοντας έρχεται η όρεξη, όσο πιο πολύ ταξιδεύεις τόσο πιο πολύ μεγαλώνει η δίψα σου να «ανοίξεις ακόμα ένα παράθυρο στον κόσμο» εξηγεί η Σιμόνα. «Έτσι αρχές καλοκαιριού του 2021 αποφασίσαμε να κάνουμε ένα υπερατλαντικό ταξίδι.

Οι επιλογές που είχαμε στο μυαλό μας ήταν αρκετές, αλλά δυσκολευόμασταν πάρα πολύ και να αποφασίσουμε τον προορισμό αλλά και να τον κλείσουμε γιατί τα πράγματα ήταν πολύ ασταθή σε όλο τον κόσμο και οι χώρες άνοιγαν και έκλειναν τα σύνορα τους για τους τουρίστες σε μικρό χρονικό διάστημα.

Ωστόσο τελευταία στιγμή αφού είχα κάνει την σχετική έρευνα για το τι επικρατεί στη χώρα και τι μέτρα ισχύουν  αποφασίσαμε να πάμε στις Μπαχάμες.

Εκεί λοιπόν ίσχυαν τα μέτρα, μάσκες, αντισηπτικά, αποστάσεις συν το ότι έπρεπε να κάνεις κάθε τέταρτη μέρα rapid test και να το δηλώνεις στη σχετική πλατφόρμα και φυσικά να συμπληρώνεις κάθε μέρα ένα ερωτηματολόγιο για το αν έχεις συμπτώματα, αν έχεις έρθει σε επαφή με κρούσμα και άλλες τέτοιες ερωτήσεις. Το εντυπωσιακό ήταν ότι 15 μέρες εκεί και με τόσους τουρίστες είχαν μόνο 2 κρούσματα».

Η Καππαδοκία και η οργάνωση…

Το «κερασάκι» στην  ταξιδιωτική περιπέτεια της Σιμόνας Ιόβτσεβα εν μέσω κορωνοϊού ήταν ένα ταξίδι το οποίο εκείνη και η οικογένειά της θέλανε χρόνια να κάνουν αλλά συνεχώς αναβάλανε: «Αφού είχαμε κάποιες ελεύθερες μέρες αποφασίσαμε να κάνουμε το ταξίδι (νομίζω πλέον δεν έχουμε ενδοιασμούς και δεύτερες σκέψεις έχουμε εντάξει τον κορωνοϊό στη ζωή μας και συνεχίζουμε να ζούμε), αποφασίζουμε λοιπόν και φεύγουμε εφόσον το επιτρέπουν οι συνθήκες.  Εκεί η αλήθεια είναι ότι δεν συναντήσαμε κάτι διαφορετικό, που αν με ρωτάς περίμενα να είναι πιο χαλαροί με τα μέτρα, ωστόσο δεν ήταν. Μάλιστα υπήρχαν και μαγαζιά τα οποία ζητούσαν πιστοποιητικό νόσησης, εμβολιασμού η rapid test το τελευταίο 24ωρο ακόμα και αν ήθελες να καθίσεις έξω. Η εμπειρία αυτή ήταν εκπληκτική και κατατάσσω το εν λόγω ταξίδι σε ένα από τα πιο ενδιαφέροντα παρότι είναι τόσο κοντά μας και το συστήνω σε όλους».

Ποια είναι όμως η συμβουλή της σε όσους θέλουν να ταξιδέψουν αλλά έχουν δεύτερες σκέψεις λόγω της κατάστασης; «Γενικά δεν είναι εύκολο να ταξιδεύεις εν μέσω πανδημίας καθώς χρειάζεται να συμπληρώσεις αρκετά έγγραφα αλλά και να κάνεις ακόμα πιο πολλά τεστ ανεξάρτητα αν είσαι εμβολιασμένος ή αν έχεις νοσήσει, ωστόσο για μένα αξίζει τον κόπο γιατί οι εμπειρίες είναι ανεκτίμητες. Καλά ταξίδια σε όλους και γρήγορα να φύγει ο εφιάλτης που θεωρώ ότι μας έχει αλλάξει όλους -με κάποιον τρόπο- για πάντα».

Αθανασία Παύλου