«Αυτά που θέλω να σου πω»: Ο Κώστας Τσαντίλης στο νέο του βιβλίο φωτίζει γνωστές και άγνωστες πτυχές της Λάρισας των τελευταίων δεκαετιών

Κυκλοφόρησε μόλις χθες το βιβλίο του πολιτικού μηχανικού Κώστα Τσαντίλη, του ανθρώπου που συνέδεσε το όνομά του με τα κοινά της πόλης όσο λίγοι Λαρισαίοι. Πρόκειται για ένα αυτοβιογραφικό βιβλίο που μέσα από την ανάπτυξη προσωπικών αναμνήσεων νομοτελειακά οδηγεί στην καταγραφή της σύγχρονης ιστορίας της Λάρισας και διανύει οχτώ δεκαετίες από τις αρχές του ΄40 μέχρι σήμερα.

«Αυτά που θέλω να σου πω» είναι ο τίτλος του βιβλίου, το οποίο θα παρουσιαστεί στο κοινό την επόμενη Παρασκευή, 1 Οκτωβρίου στις 7:15 το απόγευμα στο Θερινό Κινηματογράφο στο Μύλο του Παππά με ομιλητές τους Νίκο Παπαθεοδώρου και Ανδρέα Γιουρμετάκη. «Στην παρουσίαση την επόμενη Παρασκευή, θα αποκαλύψω πως εμπνεύστηκα τον τίτλο…» λέει χαρακτηριστικά στο onlarissa.gr ο Κώστας Τσαντίλης, ο οποίος μιλά για το πως προέκυψε η συγγραφή αυτού του «βιβλίου μνήμης», το οποίο κατά τα λεγόμενά του γράφτηκε με ράθυμο τρόπο και κάθε φορά που ο συγγραφέας είχε όρεξη να καταγράψει κάτι.

«Βιβλίο μνήμης» το χαρακτηρίζει ο ίδιος και εξηγεί ότι πρόκειται ουσιαστικά για μια προσωπική μαρτυρία γεγονότων και καταστάσεων που συνέβησαν σε εκείνον, στους φίλους, την οικογένειά του και εν τέλει στη γενιά του και φυσικά στην πόλη της Λάρισας.

Όταν τον ρωτάω ποια ήταν η κυρίαρχη εσωτερική του ανάγκη κατά τη συγγραφή του, μου απάντησε πως σε μια πρώτη ανάγνωση τον ενδιέφερε να βγούνε οι μνήμες· μνήμες που συχνά κάποιες από αυτές τις έλεγε ως ιστορίες σε φίλους και αποφάσισε να αρχίσει να τις  καταγράφει πριν από 7-8 χρόνια συστηματικά, αλλά ράθυμα, χωρίς πίεση και μόνο όταν είχε όρεξη. Το βιβλίο τελείωσε τον Μάιο του 2020 και ακολούθησαν οι διορθώσεις και η σελιδοποίηση που ανέλαβαν φίλοι για να καταλήξει να εκδοθεί από Τυπογραφείο της Θεσσαλονίκης και βρίσκεται από χθες το πρωί στα ράφια του βιβλιοπωλείου «Καλτσάς».

Ξεκινά τη δεκαετία του ΄40 όταν ο Κώστας Τσαντίλης ήταν πιτσιρίκος, όπως λέει χαρακτηριστικά, σε ένα κλίμα εμφυλιοπολεμικό. Ένα μεγάλο τμήμα του καταγράφει μνήμες από το κέντρο της Λάρισας όπου μεγάλωσε στο πατρικό του σπίτι μέχρι τα 15 έτη του στην οδό Μεγάλου Αλεξάνδρου στο ύψος της Κεντρικής Πλατείας. Μνήμες από τον κινηματογράφο Ορφέα, τα παλιά δικαστήρια, την τεράστια αλάνα που υπήρχε τότε στο σημείο που σήμερα είναι η πλατεία, το περίφημο εστιατόριο Ερμής, τα αμαξάκια που στάθμευαν έξω από το σπίτι του, όλα που για εκείνον ήταν… «το κέντρο του κόσμου».

Ακολουθούν αναφορές από την περίοδο που ο Κώστας Τσαντίλης ήταν φοιτητής στις αρχές της δεκαετίας του ΄60 στη Θεσσαλονίκη που βίωνε την πολιτιστική και πολιτική της άνθιση, οι φοιτητές ήταν λίγοι και το Πανεπιστήμιο «μεγάλο χωριό». Καταγράφει την φανταχτερή όψη της πόλης, αλλά και τη σκοτεινές στιγμές της όπως με τη δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη, στιγμές που όπως λέει ο ίδιος «τις έζησε από κοντά και διαμόρφωσαν τον χαρακτήρα του».

Ο συγγραφέας επιστρέφει στη Λάρισα της μεταπολίτευσης και ασχολείται με το βιβλιοπωλείο «Κέραμος», την έκδοση του περιοδικού «Αυτό» και την ενασχόλησή με τα κοινά. Την δεκαετία του ΄80 ιδρύεται η δημοτική παράταξη «Λάρισα Ανεξάρτητη Αυτοδιοίκηση» της οποίας ο Τσαντίλης είναι επικεφαλής και καταφέρνει να κινήσει το πανελλήνιο ενδιαφέρον καθώς αποτελεί την μοναδική περίπτωση παράταξης πλήρως ανεξάρτητης από κόμματα που καταφέρνει να συγκεντρώσει το ποσοστό του 11% σε εποχή έντονης πολιτικής πόλωσης. «Ασχολήθηκα με την αυτοδιοίκηση για πάρα πολλά χρόνια· ο κόσμος μας έχει συνδέσει περισσότερο με το αποχετευτικό, αλλά ήταν η εποχή που έγιναν πολλά στην πόλη, όπως το Θεσσαλικό Θέατρο, η πεζοδρόμηση του κέντρου, η ίδρυση της Ιατρικής Σχολής… Ήταν μια πάρα πολύ ζωντανή περίοδος της ζωής μου που ήθελα να την καταγράψω» λέει ο Τσαντίλης εξηγώντας παράλληλα ότι στο βιβλίο περιλαμβάνονται ιστορίες, άγνωστες στους περισσότερους Λαρισαίους, που αφορούν τα παρασκήνια για το πως πάρθηκαν από το Δήμο οι μεγάλες αποφάσεις για το αποχετευτικό και τον ΧΥΤΑ.

Ενώ ο αρχικός στόχος του Κώστα Τσαντίλη ήταν οι προσωπικές του μνήμες, κατά την πορεία της συγγραφής του βιβλίου συνειδητοποίησε ότι, χωρίς να το καταλαβαίνει, παράλληλα με αυτές καταγράφει την ιστορία της πόλης. «Όταν ζεις μερικά πράγματα οδυνηρά, και οι μνήμες πολλές φορές είναι οδυνηρές όπως λέει και ο Σεφέρης, όταν υπήρξες τυχερός να ζήσεις κάποια ιστορικά γεγονότα, που για σένα είναι η μνήμη σου, θες τα αφήσεις στην πόλη σου. Μνήμες, ιστορίες, φωτογραφίες και αναφορές στα ταξίδια που έκανα που μου άνοιξαν τους ορίζοντές μου και συχνά μου έδιναν πληροφορίες και εικόνες που ήθελα να τις χρησιμοποιήσω στην πόλη μου. Όλα αυτά συνθέτουν το βιβλίο μου που τελικά ξεπέρασε τις 300 σελίδες…» εξηγεί ο Κώστας Τσαντίλης πως είναι «αυτά που θέλει να μας πει»…

Εύη Μποτσαροπούλου