Πολιτικός δυϊσμός, η μόνιμη ασθένεια των κυβερνώντων

Το 2010 το ΠΑΣΟΚ, έχοντας θριαμβεύσει ένα χρόνο πριν στις εκλογές, κλήθηκε – εκτός των άλλων – να αντιμετωπίσει  το δίλημμα: Πως ένας πολιτικός φορέας που κυριάρχησε στην ελληνική κοινωνία και ταυτίστηκε με προοδευτικές πολιτικές και στήριξη των ασθενέστερων κοινωνικών ομάδων, καλείται να υλοποιήσει βαθιά συντηρητικές πολιτικές και να συγκρουστεί με τις κοινωνικές δυνάμεις που παραδοσιακά το στήριζαν;

Όταν δε διέγραψε και τη αντι-δεξιά πολιτική  στάση με τη συγκυβέρνηση του με το Σαμαρά, το ΠΑΣΟΚ της προόδου και της αλλαγής – με τη βοήθεια  και των  “εσωκομματικών προθύμων” –  κυριολεκτικά εξαφανίστηκε, φθάνοντας σε εκλογικά ποσοστά εξαΰλωσης!

Το ΠΑΣΟΚ απέτυχε – δεν θα μπορούσε άλλωστε – να διαχειριστεί την αντίθεση ανάμεσα στην προοδευτική εξαγγελία του και τις μονεταριστικές του κυβερνητικές επιλογές επιλογές.

Το αποτέλεσμα γνωστό…

Λίγα χρόνια αργότερα ο ΣΥΡΙΖΑ, θριαμβευτής των  εκλογών,  κλήθηκε να διαχειριστεί μια άλλη αντίφαση, που είχε πολλά κοινά στοιχεία με την προηγούμενη που συνέτριψε το ΠΑΣΟΚ. Για να είμαστε ειλικρινείς κλήθηκε να αντιμετωπίσει ένα πλήθος αντιφάσεων, που δημιούργησαν οι επιλογές της ηγετικής του ομάδας:

Πως μια πολιτική δύναμη που αυτοπροσδιορίζεται στο χώρο της Αριστεράς υλοποιεί βαθιά συντηρητικές πολιτικές ελέω μνημονίων; Και ακόμη περισσότερο πόσο “προοδευτική” μπορεί να είναι μια Κυβέρνηση συνεργασίας ενός “Αριστερού” και ενός ακραία λαϊκίστικου νεοσυντηρητικού σχηματισμού (ΑΝΕΛ);

Και ο συγκεκριμένος πολιτικός δυϊσμός οδήγησε σύντομα τον ΣΥΡΙΖΑ στην εκλογική καταβαράθρωση , κάνοντας σαφές για μια ακόμη φορά ότι: όταν η αφηρημένη αναφορά στο λαό υποκαθιστά την έλλειψη ευδιάκριτης πολιτικής απέναντι σε τάξεις και στρώματα του πληθυσμού, η όποια στρατηγική συμμαχία κοινωνικών στρωμάτων μετατρέπεται σε ένα εκλογικό σώμα, χωρίς στόχους, χωρίς πολιτικό περιεχόμενο και άρα εύκολα μετακινούμενο…

Λίγος καιρός χρειάστηκε από την εκλογική νίκη της ΝΔ για να αντιμετωπίσει και αυτή ,σαν Κυβέρνηση, τη δική της μεγάλη αντίφαση.

Η προσπάθεια του Πρωθυπουργού να παρουσιάσει ένα πιο σύγχρονο κόμμα και μια πιο “ανοικτή” Κυβέρνηση, με αξιοποίηση στελεχών από το χώρο της άλλοτε Κεντροαριστεράς, ήρθε αντιμέτωπη με την πραγματικότητα που αποκάλυψαν ο τελευταίος ανασχηματισμός και η υπόθεση του Μπογδάνου.

Τι σχέση μπορεί να έχει ένα κόμμα με τον πολιτικό χώρο του κέντρου όταν ανέχεται απόψεις και πρακτικές σαν  την τελευταία με τη δημοσιοποίηση  ονομάτων  νηπίων από τον βουλευτή του; Και πως διαμορφώνεται το “στίγμα” μιας Κυβέρνησης με βασικούς υπουργούς  τους Βορίδη – Γεωργιάδη – Πλεύρη;

Πόσο διαφορετική μπορεί να είναι μια Κυβέρνηση από τις “κακές” προηγούμενες (τονίζω τα εισαγωγικά), όταν τόσο σύντομα ,φαίνεται να υποκύπτει στη θεωρία του ενδεχόμενου “πολιτικού κόστους” και τη λανθασμένη αντίληψη περί αναγκαιότητας “πολυσυλλεκτικότητας”;

Η Νέα Δημοκρατία αντιμετωπίζει ήδη και έντονα, το δικό της πολιτικό δυϊσμό . Με αποκλειστική της ευθύνη μάλιστα.  Αν σε αυτόν προσθέσει κανείς τις κυβερνητικές αστοχίες και την ανασφάλεια που καλλιεργούν οι οικονομικές εξελίξεις, αποκτά ιδιαίτερο ενδιαφέρον ο τρόπος απάντησής του. Αν υπάρχει  διάθεση για κάτι τέτοιο…

Βασίλης Ραούλης