Κατερίνα Τσιάπανου: Η πρώτη γυναίκα προπονητής σε αντρική ομάδα ποδοσφαίρου της Λάρισας!

Ένα από τα τελευταία οχυρά στο ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο της Λάρισας έπεσε. Η πρώτη γυναίκα προπονήτρια σε αντρική ποδοσφαιρική ομάδα είναι γεγονός και η Κατερίνα Τσιάπανου είναι έτοιμη να γράψει ιστορία καθήμενη στον πάγκο του Φιλοκτήτη Μελιβοίας.

Όταν η Κατερίνα Τσιάπανου με καταγωγή από τη Μελιβοία, ετοίμαζε τις βαλίτσες της για τη Θεσσαλονίκη, για να σπουδάσει Συντήρηση Αρχαιοτήτων και Έργων Τέχνης, κανείς δε μπορούσε να φανταστεί τη «μαγική» πορεία που έμελλε να ακολουθήσει στον κόσμο του ποδοσφαίρου.

Από μικρή λάτρης του αθλητισμού, με πρότυπο τα δυο της αδέλφια που έπαιζαν ποδόσφαιρο, τον αδικοχαμένο Σταύρο που έφυγε από τη ζωή μόλις στα 33 του όντας πρόεδρος της ομάδας, το όνομα του οποίου φέρει σήμερα το γήπεδο της Μελιβοίας, στα ορεινά της Αγιάς.

Το νήμα αυτής ιστορίας ξεκινά περί τα 23 χρόνια πίσω, με την Κατερίνα να εξηγεί πως «το κίνητρό μου ήταν τα αδέλφια μου. Ήταν το πρότυπό μου. Είχα μία ιδιαίτερη κλίση στον αθλητισμό. Έχω κάνει πολλά αθλήματα, έχω παίξει βόλεϊ και μπάσκετ σε ομάδες με δελτίο.

Με το ποδόσφαιρο ασχολήθηκα όταν πήγα στη Θεσσαλονίκη για σπουδές.

Κατά τη διάρκεια του Λυκείου έπαιζα μπάσκετ στη Λάρισα. Συνέχισα αυτό το άθλημα. Πηγαίνοντας όμως στη Θεσσαλονίκη έψαξα να δω αν υπάρχει κάποια γυναικεία ποδοσφαιρική ομάδα. Ο πρώτος μου σταθμός ήταν ο Α.Ο. Ηλιούπολης Θεσσαλονίκης και το 2003 μετακόμισα στον ΠΑΟΚ, ο οποίος τότε έκανε τα πρώτα του βήματα».

Δουλεύοντας σε επαγγελματικά πρότυπα, οι κόποι αμείφθηκαν και σύντομα ήρθε η κλήση από την Εθνική Ομάδα ποδοσφαίρου. Οι εμπειρίες με το εθνόσημο στη φανέλα πολλές, όσες και οι ευρωπαϊκές συμμετοχές, όμως η μοίρα επιφύλασσε μία άσχημη έκπληξη. Η Κατερίνα υπέστη ρήξη χιαστού συνδέσμου στο γόνατο, με αποτέλεσμα να χάσει τη συμμετοχή στο όνειρο, στους Ολυμπιακούς του 2004 στην Αθήνα.

Επέστρεψε όμως στα γήπεδα δυνατότερη και όπως εξηγεί «το 2006 εν ενεργεία ακόμη παίκτρια, αποφάσισα να ασχοληθώ και με την προπονητική. Ακολούθησα τη σχολή προπονητών στη Θεσσαλονίκη και από το 2009 ασχολήθηκα με ακαδημίες. Το 2010 ανέλαβα την ομάδα του ΠΑΟΚ και ήμουν η πρώτη γυναίκα προπονήτρια στον ΠΑΟΚ που πήρε πρωτάθλημα Ελλάδας».

Έχοντας πλέον μπει για τα καλά στο πετσί της προπονητικής, ασχολήθηκε με αναπτυξιακές ηλικίες στα αγόρια. Και το 2018 μαζί με το πλήρωμα του χρόνου, ήρθε η πρόταση από Κεραυνό Αγίου Παύλου, ερασιτεχνική ομάδα ανδρών στη Θεσσαλονίκη. «Ήταν μία πολύ καλή εμπειρία… φθάσαμε τρεις βαθμούς πριν την κατάκτηση του πρωταθλήματος» θυμάται.

Πώς όμως σε ένα κατ’ εξοχήν ανδροκρατούμενο άθλημα στη χώρα μας, μπορεί να επιβιώσει μεταξύ αρσενικών μία γυναίκα; «Στην αρχή, μας λέει, ήταν πολύ δύσκολο. Τότε που ξεκινούσα εγώ πριν από 12 χρόνια. Τώρα οι καταστάσεις έχουν ωριμάσει αρκετά… Τότε όμως, στην αρχή έζησα την αμφισβήτηση του αγνώστου. Θυμάμαι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα με έναν πατέρα, που όταν έγινε ο διαχωρισμός ενός τμήματος ακαδημίας κι εγώ θα έπαιρνα το παιδί του, αυτός διαμαρτυρήθηκε στη διοίκηση ότι δε θα είναι ίδια η προπόνηση με μία γυναίκα. Μετά βέβαια άλλαξε γνώμη…»

Και μέσα στα αποδυτήρια τι συμβαίνει; Πώς μπαίνει μία γυναίκα στα αποδυτήρια; «Περιμένει μέχρι οι ποδοσφαιριστές να είναι έτοιμοι…» απαντά χαμογελώντας, θυμούμενη ένα «ατύχημα» όπως το περιέγραψε: «Κερδίσαμε το παιχνίδι, αλλά η εμφάνιση της ομάδας δεν ήταν καλή, υπήρξε και ένταση στο γήπεδο και ήμουν πολύ εκνευρισμένη. Ενώ το παιχνίδι είχε τελειώσει, μπήκα στα αποδυτήρια έξαλλη και άρχισα να κατσαδιάζω τους παίκτες, ενώ ο τερματοφύλακας είχε αρχίσει να αλλάζει τα ρούχα του. Όσο εγώ μιλούσα, εκείνος προφανώς αφηρημένος συνέχιζε να βγάζει τα ρούχα του, έως ότου ήρθαμε όλοι σε… αμήχανη θέση… (χαμογελά!)»

Ο φίλαθλος της κερκίδας όμως που είθισται να θέλει τη γυναίκα «να πηγαίνει να πλύνει κανένα πιάτο» πώς αντιδρούσε βλέποντας μία μακρυμαλλούσα στον πάγκο;

«Στα πρώτα μου βήματα, εξηγεί, υπήρχε αυτή η αμφισβήτηση γιατί δεν με γνώριζαν. Από τότε πέρασαν πολλά χρόνια και έχουν μπει πολλές γυναίκες στην προπονητική. Η αλήθεια όμως είναι πως ακόμη και τώρα μία γυναίκα πρέπει να προσπαθήσει τρεις φορές περισσότερο από έναν άντρα για να γίνει αποδεκτή…»

Κάνω το ερώτημα που ξέρω ότι οι πιθανότητες να πάρω απάντηση είναι λίγες… «Σε έχει φλερτάρει ποτέ ποδοσφαιριστής;» Η Κατερίνα όμως δεν «κολλάει». Απαντά γρήγορα και αυθόρμητα: «Πολλές φορές. Είναι κάτι σίγουρα σε κολακεύει. Όμως ξέρω πως να το διαχειρίζομαι, να κρατώ τις αποστάσεις και να τους κρατώ όλους φίλους».

Η προπονητική περιπέτεια για την Κατερίνα συνεχίζεται στη γενέτειρά της, στην προσπάθεια του ιστορικού Φιλοκτήτη – που προ ετών φιγουράριζε στις εθνικές κατηγορίες – να ξαναγεννηθεί από τις στάχτες της. Γύρισε πίσω γιατί οι συνθήκες της το επέβαλαν και αποφάσισε να ανταποκριθεί θετικά στη νέα πρόκληση.

«Μετά από δύο συνεχόμενα lockdown οι ζωές πολλών ανθρώπων έχουν αλλάξει. Έτσι και η δική μου. Γύρισα πίσω μετά από 20 και πλέον χρόνια. Είχα και κάποιες επαγγελματικές υποχρεώσεις εδώ που έπρεπε να γίνουν. Πάντα μου έλεγαν να γυρίσω στον Φιλοκτήτη. Φέτος είναι η ευκαιρία» εξηγεί.

Όσο για τον στόχο, είναι ξεκάθαρη: «επειδή προέρχομαι κι από ακαδημίες που ο στόχος είναι τα παιδιά να μαθαίνουν σωστό ποδόσφαιρο, αυτό είναι το πρώτο που θέλω, να παίξουμε καλό ποδόσφαιρο. Να αξιοποιήσουμε τα παιδιά από την περιοχή μας, να παραμείνουμε στην κατηγορία κι αν έρθει και μία άνοδος θα είναι ευπρόσδεκτη».

Το μαγικό ταξίδι στο ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο της Λάρισας, μόλις ξεκινά για την πρώτη θηλυκή κόουτς…

Απόστολος Ράιδος