Όταν στη Λάρισα μεσουρανούσε το club Λάμπα

Οι αδερφοί Βαρνά, Κώστας και Αποστόλης, μηχανικοί και οι δύο, από το 1981 μέχρι το 2000 έδρασαν επιχειρηματικά στη Λάρισα και στον Πλαταμώνα ως ιδιοκτήτες εστιατορίων και μπαρ τα οποία έχουν αφήσει εποχή… Λάμπα, Ορφέας, Γκάλερυ, Χάντρες, εστιατόριο Διόνυσσος και εν συνεχεία Άρτις είναι μόνο κάποια από αυτά.

Όταν συναντηθήκαμε με τον Κώστα και τον Αποστόλη, μιλήσαμε για τα περισσότερα από τα μαγαζιά που καθόρισαν την εποχή της επιχειρηματικής τους δράσης, όπως την αποκαλούν οι ίδιοι. Στο συγκεκριμένο άρθρο όμως, θα εστιάσουμε στη Λάμπα, όπως αυτή ξεκίνησε από τον Πλαταμώνα και επεκτάθηκε στη Λάρισα τη δεκαετία του ΄80. Θα εστιάσουμε στη Λάμπα αφενός γιατί συνέβαλε στη αλλάγή του τρόπου διασκέδασης των Λάρισαιων, αφετέρου γιατί υπήρξε ένα προσωπικό απωθημένο της παιδικής και εφηβικής μου ηλικίας…

Της Εύης Μποτσαροπούλου

Η πρώτη Λάμπα άνοιξε το 1983 στον Πλαταμώνα και ολόκληρο το μαγαζί ο Κώστας και ο Αποστόλης το έφτιαξαν μόνοι τους. «Κάναμε τα απαραίτητα, δεν υπήρχαν χρήματα για πολλά πράγματα και όταν φτάσαμε να το φωτίσουμε αναγκαστήκαμε να βάλουμε μόνο ντουί, καλώδια και λάμπες… Το κοιτούσαμε όταν τελείωσε και αναρωτιώμασταν πως να το πούμε… και λέμε αφού μόνο λάμπες έχει, θα το πούμε Λάμπα», μου λένε γελώντας.

Και έτσι δημιουργήθηκε το πρώτο μπαρ Λάμπα, το οποίο επρόκειτο να διαδραματίσει σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση της κουλτούρας της διασκέδασης των Λαρισαίων.

Η Λάμπα του Πλαταμώνα, στη χαρακτηριστική γωνία απέναντι από το κάμπινγκ Platamon, είχε αυστηρό μίνιμαλ design, άσπρο με κάποια μαυρα στοιχεία και μοναδικό διακοσμητικό πλουραλισμό τις πολύχρωμες χάντρες από βαρίδια ψαρέματος που διακοσμούσαν τα καλώδια από τις συστάδες λαμπών που δημιουργούσαν ειδικές φόρμες στο χώρο.

Αυτό όμως που διαφοροποίησε τη Λάμπα ήταν οι μουσικες της· άκουγες ξένη μουσική, κυρίως από την εγγλέζικη σκηνή και την αμερικάνικη μαύρη. Η σημαντική καινοτομία κατά τον Κώστα Βαρνά, ήταν ότι «διαγράψαμε τη disco και δημιουργήσαμε ένα club, εκμεταλλευόμενοι το χώρο και τη δισκοθήκη μας. Μέχρι τότε τα περισσότερα βραδινά μαζαγιά ήταν σταθερά χωροθετημένα, με μία πίστα και σεπαρέ των 6 ατόμων γύρω από αυτή και δεν υπήρχε μπαρ που να χρησιμοποιείται για τον κόσμο. Εμείς τους σηκώσαμε όρθιους και τους ανακατέψαμε, διευκολύνοντας την ελευθερία της κίνησης, την επικοινωνία και το φλερτ· ήταν ένα πείραμα που τελικά πέτυχε».

Η μουσική ταυτότητα και η πολλή αυστηρή πόρτα, στοιχεία που κυριάρχησαν στη φιλοσοφία και της Λάμπας στη Λάρισα, που άνοιξε τον επόμενο χρόνο, ήταν τα κύρια χαρακτηριστικά που άλλαξαν τον τρόπο διασκέδασης στη Λάρισα. «Είχαμε όντως, πολύ αυστηρή πόρτα γιατί μας ενδιέφερε πολύ η ασφάλεια του κόσμου… ερχόταν πατεράδες και μας ευχαριστούσαν που είχαμε δημιουργήσει ένα ασφαλή χώρο για να έρχονται τα παιδιά τους να διασκεδάζουν» επισημαίνει ο Απόστολης Βαρνάς και μου διηγείται τις 7 φορές που ο Κώστας κάθησε στο ειδώλο ως κατηγορούμενος μετά από μηνύσεις για προσβολή προσωπικότητας απόρροια του ότι δεν επιτρέπανε σε κάποιους να μπουν στα μαζαγιά «στην πόρτα ήμουν πάντα εγώ και το κριτήριο μου για να μπει ή να μην μπει κάποιος… ήταν τα παππούτσια» μου λέει γελώντας τώρα ο Αποστόλης Βαρνάς.

Το 1984, ένα χρόνο μετά το επιτυχημένο project της Λάμπας στον Πλαταμώνα, ανοίγει η Λάμπα στη Λάρισα, η οποία λειτούργησε μέχρι το 1995, στη γωνία της Οδού Βόλου με την Παλιά Εθνική Οδό, εκεί που σήμερα βρίσκονται τα Lidl απέναντι από την εκκλησία του Αγίου Γεωργίου. Τον πρώτο χρόνο λειτουργίας είχε το ίδιο αυστηρό και μινιμαλιστικό στυλ… «θα το θαύμαζες» μου λέει ο Κώστας ξέροντας ότι λόγω ηλικίας δεν πήγα ποτέ στη ζωή μου στη Λάμπα και ότι άκουγα μόνο ιστορίες… «μετά βάλαμε πλαστικά φυτά και πράσινα φώτα, το κάναμε λίγο κιτς και άρχισε να έρχεται ο κόσμος».

Μου εξηγούν ότι ο χώρος αρχικά ήταν μια αποθήκη μαζί με μια αγροικία και ένα παλιό χοιροστάσιο και ότι αυτό το στοιχείο των τριών ξεχωριστών χώρων το υιοθέτησαν αρχιτεκτονικά όταν έφτιαξαν το μαγαζί που ήταν μεν ενιαίο αλλά είχε τρεις διακριτούς χώρους που αντιστοιχούσαν σε 3 εποχές, η παλιά αποθήκη με το πιο traditional στυλ, ο δεύτερος χώρος με νεοκλασικό ύφος και ο τρίτος με το γυάλινο μπαρ που είχε ένα φουτουριστικό στυλ.

Η Λάμπα που λειτουργούσε επτά ημέρες την εβδομάδα, καθιέρωσε τις ροκ live μουσικές σκηνές, όπου κάθε βράδυ παιζόταν διαφορετικές μουσικές από την ίδια ορχήστρα με τον Νίκο Οικονομίδη στο πρώτο live. Αυτός όμως που Λαρισαίοι, γιατί στο μαγαζί πηγαίναν μόνο Λαρισαίοι και όχι φοιτητές από τα ΤΕΙ, ταυτίστηκαν μουσικά ήταν ο Dj Τάκης Χώτος, ο οποίος όπως λέει ο Κώστας έπαιζε μουσικάρες και που ακόμα και να τον δωροδοκούσες δεν έφευγε από τη Λάμπα….

Για πολλά χρόνια η Λάμπα ήταν εκπληκτικά γεμάτη με κόσμο, σε σημείο που δεν μπορούσες να τη διασχίσεις· μόνο οι σερβιτόροι με μια παραμάνα γεμάτη ποτήρια περνούσαν πάνω από κεφάλια. Ο κόσμος χόρευε, επικοινωνούσε, γλεντούσε αβίαστα, μου λένε, και γινόταν μια μεγάλη παρέα… «Θυμάμαι ένα πρωί Πρωτοχρονιάς ήταν γύρω στις 9 και μια μεγάλη παρέα με τους Καντωναίους βγήκαν και χόρευαν μπροστά στο δρόμο στο πάρκινγκ. Άλλωστε, οι Πρωτοχρονιές ήτνα ιδιαίτερες και στο τοίχο πίσω από τον Dj γράφαμε την ώρα που κλείναμε, με το ρεκόρ μας να είναι 12:30 το μεσημέρι ανήμερα Πρωτοχρονιάς» λέει ο Κώστας και μετά θυμάται τη βραδιά που κάλεσε περιπολικό για να κάνει αλκοοτέστ σε αστυνομικό που είχε έρθει σουρωμένος από το Ρίο στις 3:05π.μ., την περίοδο που υπήρχε το ωράριο λειτουργίας, και επέμενε να τους γράψει ενώ το μαγαζί είχε ήδη κλείσει…

Υπάρχει στην οικογένεια μας μια ιστορία για τη Λάμπα, σαν αστικός μύθος… για ένα ξάδερφο του πατέρα μου, γόη της εποχής, που θέλοντας να κάνει πλάκα σε μια αστή λαρισαία με ένα σκυλάκι, που του άρεσε και δεν ανταποκρινόταν, μπήκε ένα βράδυ στη Λάμπα με μια χήνα από το χωριό, δεμένη με μία κορδέλα…. Άρχισε να γελάει ο Κώστας και μου είπε την συνέχεια της ιστορίας που δεν ήξερα… «κάποια στιγμή η χήνα κουτσούλησε ενώ στο μαγαζί γινόταν χαμός από κόσμο· βγάζω ένα πεντοχίλιαρο, το κολλάω πάνω στην κουτσουλιά και το αφηνώ· περιμένουμε να δούμε αν κάποιος θα το μαζέψει και όντως κάποιος έσκυψε και το πήρε μετά από λίγο· πολύ αργότερα φαντάζομαι θα κατάλαβε τι ακριβώς είχε μαζέψει…».

Ο Κώστας και ο Αποστόλης Βαρνάς, βιώσανε τη Λάμπα από μια θέση ευθύνης και όπως λένε χαρακτηριστικά ήταν πάντα πολύ μεγάλο το άγχος να φιλοξενείς τόσο κόσμο κάθε βράδυ και να προσπαθείς να πάνε όλα καλά και να μην συμβεί κάτι. Οι λοιποί Λαρισαίοι όμως τη βιώσανε διαφορετικά και την έχουν συνδέσει με μια ολόκληρη εποχή της ζώης τους και έχοντας κατά πάσα πιθανότητα πολλές ιστορίες να θυμηθούν…