Παρέμβαση του Λαρισαίου καθηγητή Αχιλλέα Γραβάνη: Η… άλλη “προοδευτική” αστυνομία στα ΑΕΙ

Με ένα άρθρο – παρέμβαση ο Λαρισαίος καθηγητής Φαρμακολογίας στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστήμιου Κρήτης και συνεργαζόμενος καθηγητής έρευνας στο Κέντρο Ανάπτυξης Φαρμάκων του Πανεπιστημίου Northeastern της Βοστώνης κ. Αχιλλέας Γραβάνης, παίρνει θέση στο μέτωπο αντιπαράθεσης που άνοιξε η πρόθεση της κυβέρνησης να αλλάξει άρδην το τοπίο στα Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα, φέρνοντας στο προσκήνιο την ακαδημαϊκή αστυνομία.

Στο άρθρο που δημοσιεύθηκε στο liberal, ο κ. Γραβάνης αναφέρε: Πολλές αντιδράσεις κατά του πρόσφατου νομοσχεδίου για τα πανεπιστήμια, ιδιαίτερα αυτές κατά της σύστασης πανεπιστημιακής αστυνομίας, είναι χαρακτηριστικές της ανώτατης εκπαίδευσης της μεταπολίτευσης : Οι «προοδευτικοί» του πανεπιστημίου έχουν το αναφαίρετο, ιερό στη συνείδηση τους δικαίωμα να στοχοποιούν κατά βούληση όποιον έχει άλλη άποψη, να τον χαρακτηρίζουν αντιδημοκράτη, φασίστα, ρατσιστή, νεοφιλελεύθερο, δρώντας ως η «προοδευτική» αστυνομία για την προστασία του δημοκρατικού πανεπιστημίου.

Στους «προοδευτικούς» επιτρέπεται να γεμίζουν τα πολιτικά προσκείμενα τους έντυπα με επιθετικά κείμενα, μερικές φορές με λιβέλους, με απειλές, με συκοφαντίες κατά της άλλης άποψης που στοχεύει στον εύλογο εκσυγχρονισμό του ελληνικού πανεπιστημίου ώστε να πλησιάσει σε αυτό που υφίσταται στα μεγάλα πανεπιστήμια του εξωτερικού.

Οι «προοδευτικές», στην ουσία βαθιά συντηρητικές (δεν θέλουν να αλλάξει τίποτα), αυτές δυνάμεις θεωρούν καθήκον τους να κινητοποιούν τους προσκείμενους πολιτικά μειοψηφικούς «μαζικούς φορείς» – σφραγίδες (πολέμιους της αναμφισβήτητα μαζικής ηλεκτρονικής ψηφοφορίας) να βγάζουν ανακοινώσεις με προσωπικές επιθέσεις κατά της άλλης άποψης, να αστυνομεύουν στην ουσία την άλλη άποψη.

Οι «προοδευτικοί» ένιωθαν πάντα ως επικυρίαρχοι του μεταπολιτευτικού ακαδημαϊκού συστήματος, όχι βέβαια γιατί πλειοψηφούσαν αλλά γιατί η πλειοψηφία της ακαδημαϊκής κοινότητας αδιαφορούσε, ήταν απούσα, πότε κουρασμένη, πότε φοβισμένη από τη βία, λεκτική η και φυσική, την οποία οι δυνάμεις αυτές υπέθαλπαν, αν δεν υποκινούσαν. Ελεύθερος διάλογος δυστυχώς δεν υπάρχει σήμερα στα ελληνικά πανεπιστήμια. Δεν υπάρχει διάλογος αν δεν εγκριθεί από την «προοδευτική» αστυνομία.

Αλήθεια πότε μίλησε μη-αριστερός υπουργός παιδείας σε ποιο ελληνικό πανεπιστήμιο τα τελευταία χρόνια; Οι πρώην και νυν υπουργοί κκ Γιαννάκου, Διαμαντοπούλου, Κεραμέως μπορούν να μιλήσουν σε ελληνικό πανεπιστήμιο δίχως οι «προοδευτικοί» να τα κάνουν γης μαδιάμ;

Γνωρίζει η ελληνική κοινωνία ότι για να κάνουμε μια εκδήλωση στο πανεπιστήμιο με την οποία δεν συμφωνεί η «προοδευτική» αστυνομία πρέπει να βγούμε έξω από το πανεπιστήμιο; Να πάμε σε κινηματογράφους, σε ξενοδοχεία, όταν διαθέτουμε θαυμάσια αμφιθέατρα; Στο ελληνικό πανεπιστήμιο δεν επιτρέπεται να μιλάς παρά μόνο αν με αυτό που λες συμφωνούν οι «προοδευτικοί».

Δεν είναι λοιπόν έκπληξη που για το θέμα της προτεινόμενης πανεπιστημιακής αστυνομίας παραπονούνται ότι ο μη ελεγχόμενος, μη προσκείμενος σε αυτούς Τύπος φιλοξενεί άρθρα που τους κάνουν κριτική, που συμφωνούν με την ίδρυση της πανεπιστημιακής αστυνομίας που στοχεύει τα προστατεύσει τα πανεπιστήμια από τον διαχρονικό βιασμό τους από τους πολιτικούς τους συγγενείς και τα γκρουπούσκουλα τους, από την «προοδευτική» αστυνομία με τις κουκούλες και τα στειλιάρια.

Τα πανεπιστήμια μας μετά την μεταπολίτευση βρίσκονται σε κλοιό, κάποιες φορές σε κατοχή, κοσμοθεωριών του προηγούμενου αιώνα που η παγκόσμια κοινωνία έβαλε στο χρονοντούλαπο της ιστορίας πληρώνοντας βαρύ τίμημα σε ανθρώπινες ζωές και δυστυχία. Την στιγμή που ο υπόλοιπος κόσμος τρέχει με απίστευτες ταχύτητες το ελληνικό πανεπιστήμιο αναδύει μυρωδιά ναφθαλίνης. Κι όμως έχει τόσο ανάγκη να ανασάνει, η χώρα έχει τόση ανάγκη από την ανάσα του.

Η χώρα έχει εξαιρετικό ανθρώπινο-πνευματικό και υλικοτεχνικό κεφάλαιο μέσα στα πανεπιστήμια της που μπορεί να διασφαλίσει το μέλλον των παιδιών της. Αυτό το κεφάλαιο θα προστατεύσει η πανεπιστημιακή αστυνομία. Από τους βάνδαλους με τις κουκούλες και τα στειλιάρια που ενοχλούν πλέον όχι μόνο την ακαδημαϊκή κοινότητα αλλά και ολόκληρη την κοινωνία. Τα «ανδραγαθήματα» τους στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών είναι ακόμη νωπά.