Τι γυρεύει η αλεπού στο παζάρι;

Παρασυρμένη από τον αλλοπρόσαλλο ηγέτη της, η Τουρκία πάσχει εδώ και πολλά χρόνια από εσκεμμένη διπολική διαταραχή σε ότι αφορά την εξωτερική της πολιτική.

Αφού παρίστανε για μήνες το «νταβατζή» του Αιγαίου, του Έβρου και της Ανατολικής Μεσογείου με τα ερευνητικά σκάφη της να αλωνίζουν σε ξένα χωρικά ύδατα, τώρα θυμήθηκε να φορέσει το μανδύα ενός «δημοκρατικού» κράτους που επιθυμεί με διάλογο να επιλύσει τις διμερείς διαφορές του με τους γείτονες.

Ας μη γελιόμαστε όμως… Όταν ζητάς επανέναρξη των συζητήσεων και διευρύνεις μονομερώς την ατζέντα, χάνεις κάθε αγαθή πρόθεση και προεξοφλείς το ναυάγιο.

Η Ελληνική πλευρά ορθώς ξεκαθαρίζει σε όλους τους τόνους πως σε ενδεχόμενη επανέναρξη του διαλόγου δεν τίθεται άλλο ζήτημα πέραν εκείνου του καθορισμού των θαλάσσιων ζωνών σε Αιγαίο και ανατολική μεσόγειο.

Γιατί τότε – θα πει κανείς – η Τουρκία επιμένει σε μία τελματώδη διαδικασία; Μα πολύ απλά γιατί νιώθει στριμωγμένη στη γωνία. Όχι μόνον από την αλλαγή ρότας των Ηνωμένων Πολιτών με την έλευση Μπάιντεν στην εξουσία, αλλά πολύ περισσότερο γιατί θέλει να αποφύγει μία δεύτερη δέσμη κυρώσεων την ερχόμενη άνοιξη από την Ευρωπαϊκή Ένωση, μετά από τις ήδη επιβληθείσες από τις ΗΠΑ.

Είναι απροκάλυπτες και αμαρτωλές οι προφάσεις. Είναι σάπιο το κλαδί ελιάς που προσφέρει η γείτονα χώρα. Δεν έχουμε αυταπάτες. Είναι οι ίδιοι που μέχρι προ ημερών μιλούσαν για «γαλάζια πατρίδα», που έστελναν κατά χιλιάδες τους πρόσφυγες για να αποσταθεροποιήσουν τα χερσαία μας σύνορα στον Έβρο, που έφθασαν να αμφισβητήσουν τη διεθνή συνθήκη της Λοζάνης.

Γι’ αυτό και η – σε ασυνήθιστο ύφος – απάντηση του Έλληνα πρωθυπουργού στην πρόσκληση για διάλογο. Ο Ερντογάν παίζει τις κουμπάρες αναζητώντας έναν πολιτικά αφελή συμπαίκτη, που όμως δεν πρόκειται να βρεθεί στο πρόσωπο της χώρας μας. Η καλοπιστία που δείχνει ο «σουλτάνος» είναι κάλπικη και η αλεπού βγήκε ξανά στο παζάρι με προφανείς σκοπούς. Ματαιοπονεί όμως.

Απόστολος Ράιδος