Η Λάρισα του Κώστα Αρζόγλου: “Η σχέση μου με την πόλη είναι ερωτική”

Ο Κώστας Αρζόγλου σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών και στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, απ’ όπου αποφοίτησε το 1969. Αποτέλεσε ιδρυτικό στέλεχος του Ελεύθερου Θεάτρου το 1970. Συμμετείχε σε πολλές θεατρικές παραστάσεις και επιθεωρήσεις και συνεργάστηκε με τους θιάσους της Έλλης Λαμπέτη, του Δημήτρη Παπαμιχαήλ, του Αλέκου Αλεξανδράκη κ.ά. Τα τελευταία χρόνια έχει ασχοληθεί με την σκηνοθεσία θεατρικών παραστάσεων. Το 1984 ίδρυσε τη δική του θεατρική ομάδα που πήρε το όνομα “Αεικίνητο”.

Συνέντευξη στην Εύη Μποτσαροπούλου

Αυτό που δεν είναι ιδιαίτερα γνωστό στο λαρισαϊκό κοινό είναι η σύνδεση του Κώστα Αρζόγλου με τη Λάρισα. Μια Λάρισα, που ο ίδιος τη χαρακτηρίζει σχολείο «έγινα καλύτερος ηθοποιός» λέει χαρακτηριστικά και περιγράφει το κλίμα που διέτρεχε ολόκληρη την πόλη στα πρώτα χρόνια του Θεσσαλικού Θεάτρου.

«Όταν ερωτεύεται κανείς, συμβαίνει από μια λεπτομέρεια, από μια χαραμάδα· δεν μπορώ να βρω άλλη αντιστοιχία εμού και της Λάρισας, πέραν της ερωτικής».

Κύριε Αρζόγλου, έχετε μια ιδιαίτερη σχέση με τη Λάρισα. Συνεργαστήκατε με το Θεσσαλικό Θέατρο και ζήσατε στην πόλη…

Θα έλεγα ότι η Λάρισα μου είναι πολύ οικεία· για μια τριετία περίπου η βάση μου ήταν στη Λάρισα. Έχω καταπληκτικές αναμνήσεις, μακάρι να γινόταν ξανά… Τελείωνε μια δουλεία παραστάσεων και ήθελα κι άλλο. Στη Λάρισα έχω φίλους…

Το 1984 άρχισε η συνεργασία μου το Θεσσαλικό Θέατρο με το Καφενείο του Γκολντόνι σε σκηνοθεσία Βασίλη Παπαβασιλείου, το οποίο ξαναπαίχτηκε και το καλοκαίρι του ΄85. Ακολούθησε το Όνειρο Καλοκαιρινής Νύχτας του Σαίξπηρ σε σκηνοθεσία Κυριάκου Αργυρόπουλου το 1989 και την ίδια χρονιά ανέβηκε ο Οδυσσεβάχ σε σκηνοθεσία δική μου. Όλες αυτές οι παραστάσεις παιζόταν τότε στο Γαλαξία. Πολύ αργότερα, το 2004, σκηνοθέτησα και το Ιφιγένεια εν Αυλίδι για την παιδική σκηνή του Θεσσαλικού, επί θητείας Ηρώς Μουκίου ως καλλιτεχνικής διευθύντριας, το οποίο παίχτηκε στην Πινακοθήκη, ενώ οι πρόβες γινόταν στο Θέατρο του Μύλου.

Κάνατε και άλλες παραγωγές στη Λάρισα, εκτός από τις παραστάσεις στο Θεσσαλικό;

Το καλοκαίρι του 1988 και 1989 που το Θεσσαλικό ανέβασε την Ηλέκτρα, ο χορός ήταν γυναικείος με αποτέλεσμα τα αγόρια του Θεσσαλικού να μείνουν χωρίς δουλεία. Μου ζήτησαν τότε να σκηνοθετήσω κάποια νούμερα επιθεώρησης που παίζονταν εμβόλιμα στα τραγούδια στο νυχτερινό κέντρο Buzios. Είχα πάρει κείμενα από το Λαζόπουλο και από άλλους, κάποια ήταν και δικά μου και φτιάξαμε αυτά τα νούμερα, τα οποία είχαν πάρα πολύ μεγάλη επιτυχία. Ήταν νούμερα για τον Τάκη Βαμβακίδη και για κάποιους ακόμη ηθοποιούς.

Αυτή ήταν η δική μου είσοδος στον κόσμο της νυχτερινής Λάρισας…

Μπορεί να υπήρχε μεγάλη πείρα από το Ελεύθερο Θέατρο και την επιθεώρηση, αλλά αυτά τα νούμερα ήταν για μένα μεγάλο σχολείο· τα κουβαλάω στις αποσκευές μου. Ο ιδιοκτήτης του μαγαζιού ήταν πολύ καλής προαίρεσης και ό,τι του ζητούσα το έκανε· μου έδωσε θυμάμαι 20 προβολείς θεάτρου, που έχουν τελείως διαφορετικό φως, πιο θερμό, για να έχω το αποτέλεσμα που θέλω.

Επίσης, το 1988 έπαιξα στη σειρά της ΕΤ1 Το πήδημα του βατράχου, με την Πέγκυ Σταθακοπούλου, την Ελένη Γερασιμίδου, την Δημήτρη Πιατά και άλλους πολλούς… Τα γυρίσματα κράτησαν περίπου πέντε μήνες και έγιναν στον Παλιό Παντελεήμονα.

Μέναμε όλοι, ηθοποιοί και τεχνικοί, περίπου 45-50 άτομα, στο ξενοδοχείο Μαξίμ ιδιοκτησίας του Γιώργου Αρβανίτη, του γνωστού διευθυντή φωτογραφίας σε ταινίες του Αγγελόπουλου, Βούλγαρη και Γαβρά, που τότε ήταν ο κάμερα-μαν της σειράς. Ερχόταν τότε, η Βάνια η Τλούπα και μας φωτογράφισε και είχε κάνει και ένα αφιέρωμα ο Αχιλλέας Τραγούδας για το περιοδικό Στιγμές.

Σας επηρέασε δηλαδή η Λάρισα;

Η Λάρισα, και με το θέατρο και τις παραθεατρικές παραγωγές, ήταν πολύ μεγάλο σχολείο. Έγινα καλύτερος ηθοποιός. Οι σκηνοθέτες με αυτά που ζητούσαν και το λαρισαϊκό κοινό με οδήγησαν σε δρόμους πολύ καινούργιους για μένα.

Ένα πολύ σημαντικό κομμάτι μου ανήκει στη Λάρισα. Αν και έχω δουλέψει και ζήσει και σε άλλες πόλεις, τη Λάρισα τη νιώθω πιο πολύ πατρίδα μου· τις άλλες πόλεις, όπως για παράδειγμα τη Θεσσαλονίκη, τις αισθάνομαι ως μια τεράστια επιτυχία μετά από μια περιοδεία.

Όταν ερωτεύεται κανείς, συμβαίνει από μια λεπτομέρεια, από μια χαραμάδα· δεν μπορώ να βρω άλλη αντιστοιχία εμού και της Λάρισας, πέραν της ερωτικής.

Πως θα χαρακτηρίζατε τους Λαρισαίους;

Πολύ συχνά λέμε στο θέατρο για το κοινό. Το λαρισαϊκό κοινό τότε, ήταν τόσο αθώο και παρθένο που το χαιρόσουν. Ταυτόχρονα όμως, ήταν απαιτητικό κοινό.

Αυτό το κράμα καλού θεάματος, ήταν αυτό που είχε καταφέρει τότε ο Τσιάνος με την αισθητική του. Η πρώτη ομάδα του Θεσσαλικού Θεάτρου ήταν οι άνθρωποι που είχαν κάνει το Ελεύθερο Θέατρο.

Ο Λαρισαίος δεν κοροϊδεύεται· γελούσε, χαιρόταν, αγωνιούσε με την ψυχή του γιατί υπήρχε μια αλήθεια που την εισέπραττε ο πολίτης.

Η πόλη ήταν περήφανη για το θέατρό της. Πήγαινα στην πρόβα και βγαίναν οι καταστηματάρχες, άγνωστοι σε μένα, και με ρωτούσαν πώς πάνε οι πρόβες. Αυτό το κλίμα το είχε δημιουργήσει ο Τσιάνος, ο οποίος είχε τη σημαντική στήριξη του Δημάρχου τότε, του Λαμπρούλη και του αντιδημάρχου που ήταν υπεύθυνος Πολιτιστικού Θεάτρου. Όλο αυτό το κλίμα διαπερνούσε την πόλη…

Θυμάμαι, κάναμε γενική πρόβα, το 1988, όταν η ΑΕΛ κέρδισε την Xamax Neuchatel στην Ελβετία. Στην κεντρική πλατεία γινόταν χαμός· διακόψαμε την πρόβα και πήγαμε και μεις. Μου έχει μείνει αυτή η υπερηφάνεια των Λαρισαίων για την πόλη τους.

Που διασκεδάζατε τότε στη Λάρισα;

Η ζωή ήταν σπουδαία! Ο Τσιάνος μας είχε δείξει τα κατατόπια… αν και τις περισσότερες φορές ήταν μαζί μας. Πηγαίναμε για φαγητό στο Παραμύθι και στον Διόνυσο. Για κάποια διάστημα μέναμε δίπλα στο Αστόρια.

Όσο παίζαμε, δεν είχα μπει στο νυχτερινό μικρόκοσμο της πόλης, μάλλον από προσωπική δειλία… Σε αυτόν μπήκα βαθιά όταν σκηνοθέτησα τα νούμερα της επιθεώρησης για το Buzios.

Από το 1986 είχα παντρευτεί ήδη με την Έλενα Ακρίτα και ήταν μια περίοδος που πηγαίναμε πολύ στον Πλαταμώνα. Μέναμε στον ξενώνα του Λάκη στον Παντελεήμονα… Υπήρχε προσωπικός χρόνος τότε, τώρα είναι πολύ στριμωγμένα τα πράγματα· ήταν η εποχή που φεύγαμε και ταξιδεύαμε πολύ εύκολα…

Τώρα θυμήθηκα και το ταξίδι με τον Σπύρο Κολοκοτρώνη τον Λαρισαίο Ευρωβουλευτή που με κάλεσε στις Βρυξέλλες και μέσα σε ένα 20ήμερο τριγυρίσαμε στην Ευρώπη… Βερολίνο, Γαλλία, Ολλανδία… Τότε, κάθε ευρωβουλευτής είχε το δικαίωμα να καλέσει κάποιον στα πλαίσια ενός προγράμματος της Commision, και ο Κολοκοτρώνης διάλεξε εμένα· ήταν θιασώτης από το ΔΗΠΕΘΕ Λάρισας…

Με την Άννα Βαγενά είστε πολύ φίλοι αν δεν κάνω λάθος…

Με την Άννα είμαστε πραγματικοί φίλοι. Για ένα διάστημα που η Άννα έμενε στο Μαρούσι με την ξαδέρφη της, την θεατρολόγο Άννυ Κολτσιδοπούλου, και με φιλοξενούσαν σπίτι τους όταν ξενυχτούσαμε… κοιμόμασταν στο ίδιο κρεβάτι με την Άννα, χωρίς να έχει υπάρξει ποτέ τίποτα το ερωτικό μεταξύ μας… τόσο κοντά ήμασταν. Μετά ξαναβρεθήκαμε σε συνεργασίες και με τον Λουκιανό, είχαμε μεγαλώσει πια…

Η χαρακτηριστική ιστορία της Βαγενά, που είναι σαν να την έχω ζήσει ο ίδιος… είναι για την πρεμιέρα του Θεσσαλικού με την Αυλή των Θαυμάτων. Η μητέρα της Άννας ήταν πολύ βασιλικιά και είχε οργανώσει ένα λεωφορείο για να έρθουν οι φίλες της από τον Αγιόκαμπο στη Λάρισα για την πρεμιέρα. Ανοίγει η αυλαία και ακούγεται η μητέρα της να φωνάζει «Ααα… ο καναπές μας»! Στην αρχή, στο θεσσαλικό όλοι μάζευαν από όπου έβρισκαν για να μπορέσουν να ανεβάσουν τις παραστάσεις… Εγώ ήρθα στο Θεσσαλικό αρκετά κοντά στο ξεκίνημα, αλλά βρήκα ένα πολύ καλά οργανωμένο θέατρο από τον Τσιάνο…

Πόσο καιρό έχετε να έρθετε στη Λάρισα;

Έχω 15 χρόνια περίπου να έρθω ουσιαστικά… Υπήρξε εμβόλιμα μια πρεμιέρα του Θεσσαλικού που με κάλεσε ο Τσιάνος και ήρθα και μια ακόμη φορά με τον Μπένο και το Διάζωμα πριν από δέκα χρόνια περίπου στο Β΄ Αρχαίο Θέατρο.

Τι ετοιμάζετε επαγγελματικά αυτή την περίοδο;

Υπάρχει μία πρόταση, που έχει λάβει θετική ανταπόκριση αλλά δεν εγκρίθηκε ακόμη λόγω της πανδημίας, για το ΔΗΠΕΘΕ Κοζάνης και το Μετά την Πρόβα του Μπέργκμαν. Είμαι αρκετά ώριμος για να το κάνω και με συνδέει και κάτι προσωπικό. Όταν βρισκόμουν στη Σουηδία για τις περιπέτειες της υγείας μου, επισκέφτηκα το Εθνικό Θέατρο και συναντήθηκα με τον Μπέργκμαν που ήταν τότε Διευθυντής· μιλήσαμε πολύ ώρα για το Μετά την Πρόβα…

Θα σας ενδιέφερε μια συνεργασία για κάποια παραγωγή ξανά στη Λάρισα;

Με μεγάλη άνεση… θα ήταν σαν να ξαναγύρισα εκεί που ήμουν…

Κύριε Αρζόγλου, σας ευχαριστώ πολύ γι’ αυτή τη συνέντευξη…

Εγώ μπορεί να το χάρηκα περισσότερο… με βουτήξατε στις αναμνήσεις…