Ζόρικοι οι καιροί της πανδημίας για τους Λαρισαίους ταξιτζήδες – Δωδεκάωρα δουλειάς για ένα μεροκάματο

Δεύτερο lockdown στην χώρα, εδώ και πάνω από έναν μήνα πλέον. Ο περιορισμός των μετακινήσεων, η τηλεργασία, το κλείσιμο της εστίασης, του λιανικού εμπορίου, των σχολείων και όλα τα υπόλοιπα μέτρα, επακόλουθα της καραντίνας στην Ελλάδα δεν άφησαν ανεπηρέαστο τον κλάδο των οδηγών ταξί, όπως και πολλούς ακόμη.

Κι ενώ κάποια από αυτά τα μέτρα αναπροσαρμόζονται εν όψει Χριστουγέννων και Πρωτοχρονιάς, δε φαίνεται να αλλάζει προς το καλύτερο η κατάσταση για τους οδηγούς των ταξί.

Αφορμή για αυτό το ρεπορτάζ στάθηκε η μετακίνηση μου από το Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Λάρισας, κάνοντας χρήση ταξί. Όταν ο συμπαθέστατος οδηγός αντιλήφθηκε την ιδιότητά μου στο onlarissa.gr, ξεκίνησε την κουβέντα.

«Να γράψετε ότι με τα μέτρα που παίρνει η κυβέρνηση, δεν υποφέρει λιγότερο από άλλους και ο δικός μας ο κλάδος», είπε.

«Δουλεύουμε πλέον, ειδικά εμείς εδώ στην πιάτσα του Πανεπιστημιακού, για τα έξοδα της ημέρας κυριολεκτικά. Πλέον δεν έρχεται κόσμος για επισκεπτήριο, δεν έρχονται άλλα περιστατικά στα επείγοντα, όπως ερχόντουσαν παλιά, με όχι και τόσο σημαντικές αφορμές, που μετά γύριζαν στα σπίτια τους κάνοντας χρήση ταξί».

«Δηλαδή δουλεύετε για το μεροκάματο πλέον;», ρώτησα.

«Ποιο μεροκάματο;», απαντάει, «όταν σας λέω έξοδα της ημέρας, εννοώ του σπιτιού, για να έχουμε φαγητό για την οικογένεια. Είναι πολύ δύσκολα τα πράγματα για τον κλάδο μας, δουλεύουμε δέκα, δώδεκα ώρες και όχι όλες τις μέρες, μπας και πάρουμε κανέναν πελάτη».

Επόμενη στάση, με αλλαγή κατεύθυνσης αυτή τη φορά, η πιάτσα της Κεντρικής Πλατείας, επί της Μεγάλου Αλεξάνδρου. Εκεί συνομίλησα με αρκετούς οδηγούς, αλλά οι περισσότεροι προβληματισμένοι δεν ήθελαν να πουν πολλά. Με παρέπεμψαν στον κ. Αντώνη, ο οποίος πολύ δεκτικός, θέλησε να δώσει κάποιες λεπτομέρειες για τη δύσκολη κατάσταση που βιώνουν ο ίδιος και οι συνάδελφοί του.

«Δύσκολα τα πράγματα για εμάς εδώ και αρκετό καιρό, δεν είναι σημερινό φαινόμενο. Δεν κυκλοφορεί ψυχή, ειδικά μετά τις 9 με 10 η ώρα, πόσο μάλλον με ταξί. Επίσης το μέτρο για ένα άτομο ανά δρομολόγιο, αν δεν έχουν πρώτου βαθμού συγγένεια μας δυσκολεύει πολύ. Για παράδειγμα, είναι δυο φίλες, φοιτήτριες, επιστρέφουν από Αθήνα στη Λάρισα με το τρένο μαζί, κάθονται πλάι πλάι, έχουν μπει σε μετρό, λεωφορείο στην Αθήνα πιο πριν μαζί και φτάνουν στο σταθμό με σκοπό να πάρουν ταξί προς το σπίτι τους. Λέω κορίτσια, ένα άτομο μπορώ να πάρω αν δεν έχετε συγγένεια. Αφήστε το απαντούν, θα πάμε με τα πόδια! Πάει το δρομολόγιο…», περιγράφει για να κατανοήσουμε τη δύσκολη θέση και των ανθρώπων του κλάδου του αλλά και των πολιτών, που δεν μπορούν να δώσουν τα διπλά χρήματα για κοινό προορισμό.

Συνάδελφοι τον παροτρύνουν να αναφέρει ότι τα ταξί και στη Λάρισα εφαρμόζουν πλέον λόγω των περιοριστικών μέτρων για την εξάπλωση του κορωνοϊού τη «μέθοδο μονά-ζυγά», δηλαδή μια μέρα μεροκάματο για τα ταξί με μονές πινακίδες, μια για τις ζυγές. Και πάντα με μάσκες, οδηγός και πελάτες.

Πάνω στην κουβέντα που έχουμε, μου αναφέρει πως στα πλαίσια της συναδελφικής αλληλεγγύης και επειδή για όλους είναι δύσκολο ακόμη και να ήθελε κάποιος για παράδειγμα, αργά τη νύχτα να κάνει τα «στραβά μάτια» και να βγάλει ένα μεροκάματο απλά μεταφέροντας δυο άτομα που αναζητούν μαζί ταξί και δεν έχουν συγγένεια πρώτου βαθμού, κάνοντας βέβαια χρήση μάσκας, δεν το κάνει και παραπέμπει τον έναν στον επόμενο συνάδελφο, που περιμένει να μεταφέρει κάποιον πελάτη. «Να μοιράζεται το μεροκάματο μου λέει, τι να κάνουμε, ο ένας στηρίζει τον άλλον. Δεν σου πάει η καρδιά, όσο κι αν έχεις ανάγκη να δουλέψεις, δεν είσαι μόνο εσύ».

Τον ρωτάω αν τώρα πλέον με το click away τα πράγματα άλλαξαν κάπως και ο κόσμος μετά την σύντομη βόλτα του στο κέντρο της πόλης κάνει χρήση ταξί, «καμία σχέση», μου λέει, «ποιο click away, αυτοί που θα βγουν στο κέντρο θα βγουν με τα πόδια, με αυτοκίνητο να τους περιμένει ή θα πάρουν αστικό», αναφέρει.

Σε επικοινωνία που είχαμε τέλος, με τον κύριο Νίκο Πιπερίδη που είναι πρόεδρος του Συνεταιρισμού Ραδιοταξί Λάρισας, αλλά και αντιπρόεδρος του Σωματείου των οδηγών ταξί, μεταξύ άλλων αναφέρθηκε στο ότι τίθεται θέμα επιβίωσης πλέον για τους ανθρώπους του κλάδου.

«Όσα σας έχουν μεταφέρει οι συνάδελφοι είναι η πραγματικότητα», αναφέρει. «Είμαστε ο μοναδικός κλάδος που δεν έχει ενισχυθεί οικονομικά. Και δεν υπάρχει και οποιαδήποτε απόφαση να γίνει και κάτι, την ίδια ώρα που υπάρχουν αποφάσεις για άλλους κλάδους των μεταφορών. Τίθεται θέμα επιβίωσης πλέον ξεκάθαρα για εμάς».

«Να σας δώσω ένα παράδειγμα για να καταλάβετε τι απόφαση είναι αυτή που έχει ληφθεί για τα ταξί. Ένα ζευγάρι που θέλει να πετάξει με αεροπλάνο και θέλει να πάει στο αεροδρόμιο, δεν μπορεί να μπει σε ένα ταξί, αλλά μπορεί να πετάξει πλάι πλάι στο αεροπλάνο. Και σχετικά με άλλα μέσα μεταφοράς, φαντάζομαι όλοι έχετε δει το συνωστισμό σε λεωφορεία και μετρό στην Αθήνα. Έχουμε ζητήσει συναντήσεις και αναθεώρηση κάποιων αποφάσεων από το Υπουργείο, αλλά τίποτα…Σαν σωματείο αποφασίσαμε να κάνουμε μια προσπάθεια να συγκεντρώσουμε υπογραφές από συναδέλφους απ’ όλη την Ελλάδα, αφού σας το τονίζω για άλλη μια φορά, για τον κλάδο μας τίθεται θέμα επιβίωσης πλέον».

Ρεπορτάζ: Λένα Χρήστου Γκουσιάρη