Σύλλογος Πολυτέκνων Λάρισας: “Καμιά μέριμνα για τους μαθητές πολυτέκνων οικογενειών”

Ο Σύλλογος Πολυτέκνων Οικογενειών Λάρισας, εκφράζει τη δυσαρέσκειά του για την “τηλεκπαίδευση” και την “ανύπαρκτη μέριμνα” όπως αναφέρει σε ανακοίνωσή του από πλευράς υπευθύνων μέχρι σήμερα για τις πολύτεκνες οικογένειες και όχι μόνο.

Αναλυτικά:

“Καμιά μέριμνα για τους μαθητές πολυτέκνων οικογενειών. Και μάλλον για καμιά “δυσκολεμένη” οικογένεια. Η τηλεκπαίδευση, με όλα τα μειονεκτήματά της, κοντεύει να ολοκληρωθεί, χωρίς να έχουν παραδοθεί, εξ όσων γνωρίζουμε, ΗΥ ή τάμπλετ στους μαθητές. Ξοδεύτηκαν εκατομμύρια για άχρηστες μάσκες, διανεμήθηκαν εκατοντάδες χιλιάδες περιττά παγουρίνο, όχι όμως το απολύτως αναγκαίο υλικό για τα μαθήματα. Αν πιστέψει όμως κανείς τις ανακοινώσεις του Υπουργείου και την κεντρική δημοσιογραφική κάλυψη, θα νομίσει ότι τα σπίτια των μαθητών έγιναν silicon valley.

Οι πολύτεκνοι γονείς, εν μέσω οριζόντιας απαγόρευσης εργασίας για πολλούς και περιορισμένων επιλογών, προσπάθησαν μέσα σε ελάχιστες ημέρες να προμηθευτούν υπολογιστές, τάμπλετ, ακουστικά, και να εξασφαλίσουν ισχυρότερες συνδέσεις για τα παιδιά τους. Άλλοι δανείστηκαν, άλλοι εξασφάλισαν τα αναγκαία ποσά, αρκετοί όμως δεν κατάφεραν να ανταποκριθούν στα αιτήματα & στις ανάγκες των παιδιών τους. Eίναι προφανές ότι οι ανάγκες των πολυτέκνων στο υλικό αυτό είναι εξ ορισμού μεγάλες, και επιβάλλεται να καλυφθούν εν μέρει τουλάχιστον από την Πολιτεία. Είτε με παροχή υλικού, είτε με χρηματική παροχή μέσω κοινωνικού μερίσματος ή άλλου: τίποτε δεν έλαβε χώρα.

Το Σύνταγμα προβλέπει, στο άρθρο 16, παρ. 3, 4, ότι τα έτη υποχρεωτικής φοίτησης δεν μπορεί να είναι λιγότερα από εννέα, ότι όλοι οι Έλληνες έχουν δικαίωμα δωρεάν παιδείας, σε όλες τις βαθμίδες της, στα κρατικά εκπαιδευτήρια και ότι το Κράτος ενισχύει τους σπουδαστές που διακρίνονται, καθώς και αυτούς που έχουν ανάγκη από βοήθεια ή ειδική προστασία, ανάλογα με τις ικανότητές τους. Στο άρθρο 21 κατοχυρώνονται η προστασία των ανηλίκων, των πολυτέκνων και εν γένει η δημογραφική πολιτική. Αυτές οι υποχρεώσεις αφορούν πρώτα τον κρατικό μηχανισμό, είναι υποχρεώσεις του κράτους.

Αδικείται λοιπόν και απαξιώνεται η προσπάθεια των μαθητών, των γονέων τους αλλά και των δασκάλων τους, γιατί δεν εξασφαλίζεται η εκπαίδευση των οικονομικά αδυνάτων μαθητών, στους οποίους πρώτιστα αποσκοπεί η ρητή συνταγματική επιταγή. Δεν αρκεί το ανέξοδο λεκτικό ενδιαφέρον για ζητήματα παιδείας ή για το δημογραφικό ζήτημα, χρειάζονται συγκεκριμένα απλά μέτρα”.