Δήμαρχοι, συνεντεύξεις τύπου και δωμάτια οργής

Της Εύης Μποτσαροπούλου 

Το αγαπημένο βιβλίο της παιδικής μου ηλικίας ήταν το «Ο Πλανήτης των Χριστουγεννιάτικων Δέντρων» του Τζιάννι Ροντάρι, του Ιταλού γνωστού κουμουνιστή, συγγραφέα και δημοσιογράφου.

Το εντυπωσιακό σε αυτό το βιβλίο δεν είναι ότι αναφέρεται σε ένα πλανήτη στον οποίο είναι πάντα Χριστούγεννα, ούτε ότι τα πεζοδρόμια είναι κινούμενα και μπορείς πάνω τους κάνεις τον γύρο της πόλης. Το εντυπωσιακό είναι το πολιτικό του σύστημα το οποίο έχει δημιουργήσει μια κοινωνία χωρίς καθόλου παραβατικότητα, με ήρεμους, δίκαιους και χαρούμενους κατοίκους.

Στον πλανήτη αυτό υπάρχει το κτίριο “Σπαζόλα” για να καταφεύγει όποιος έχει ανάγκη να ξεσπάσει το θυμό του. Πρόκειται για ένα κτίριο, ένα ανάκτορο με πολυελαίους, πορσελάνες και πολλά εύθραυστα διακοσμητικά αντικείμενα. Ένα αντίστοιχο, το “Μεγάλο Παζάρι Σπαζόλα”, είναι αποκλειστικά για τα παιδιά, για να μπορούν να ικανοποιούν την έμφυτη επιθυμία τους να καταστρέφουν. Εκεί, επιβάλλεται να τα σπάσεις όλα, μέχρι να ξεθυμάνεις! Έτσι, κανείς πια δεν έχει ανάγκη να ξεσπάει πάνω στους άλλους ή στη δημόσια περιουσία!

…//…

Την προηγούμενη Τρίτη το πρωί, στην αίθουσα του Δημοτικού Συμβουλίου Λάρισας ο δήμαρχος Λαρισαίων κ. Απόστολος Καλογιάννης στην έκτακτη συνέντευξη που παραχώρησε με αποκλειστικό θέμα το δάνειο των 3,9 εκ. ευρώ με στόχο την ανανέωση του στόλου της υπηρεσίας καθαριότητας, το οποίο απορρίφθηκε την προηγούμενη κατά την συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου, ήταν θυμωμένος. Και το θυμό του ακολούθησαν θυμωμένες επίσημες απαντήσεις των λοιπών παρατάξεων του δημοτικού συμβουλίου και αναρτήσεις στα social media μέχρι και σήμερα.

Αλλά και πριν ξεκινήσει η συνέντευξη τύπου, η συζήτηση σε ένα φιλικό πηγαδάκι μεταξύ συναδέλφων είχε όλως τυχαίως θέμα τον θυμό, ως απόρροια  του καθημερινού εκνευρισμού που νιώθουμε όλοι μας, έτσι… γιατί έχει ζέστη, είναι καλοκαίρι και οι υποχρεώσεις πολλές.

Και κάπου εκεί μου ήρθαν στο μυαλό τα rage rooms, γνωστά και ως smash rooms ή anger rooms που έχουν ανοίξει σε όλο τον κόσμο και σου προσφέρουν έναν ασφαλή τρόπο να εκτονώσεις το θυμό σου. Απλά μπαίνεις μέσα και τα σπας. Καταστρέφοντας αντικείμενα ηρεμείς.

Μεταξύ μας, πάντα πίστευα ότι η ιδέα για τα rage rooms προήλθε από το στην αρχή του παρόντος αναφερόμενο βιβλίο…

Τα πρώτα δωμάτια οργής που άνοιξαν ήταν πιθανότατα στην Ιαπωνία το 2008 ή και λίγο νωρίτερα. Η ιδέα εξαπλώθηκε σε άλλες χώρες, όπως η Σερβία, η Αγγλία και η Αργεντινή. Σήμερα, υπάρχουν εκατοντάδες δωμάτια οργής σε πόλεις στις Ηνωμένες Πολιτείες, ενώ το στις 31 Δεκεμβρίου του 2016 άνοιξε το πρώτο «Rage Room» της Αθήνας (και της Ελλάδας εν γένει), το γνωστό Λίμπα σε ένα υπόγειο στο Μοναστηράκι.

Το φαινόμενο με τα rage rooms έχει απασχολήσει την επιστημονική κοινότητα και έχουν γίνει μελέτες σχετικά. Άλλες υπεραμύνονται των θεραπευτικών αποτελεσμάτων, τα οποία αυξάνονται αν συνδυαστούν με παράλληλη θεραπεία και άλλες διατηρούν τις επιφυλάξεις τους.

Ποιος ξέρει μπορεί, αν ο δήμαρχος είχε περάσει πριν από ένα δωμάτιο οργής, να εμφανιζόταν πιο ήρεμος στη συνέντευξη τύπου! Το ίδιο και οι λοιποί εμπλεκόμενοι. Μήπως κάποιες αίθουσες από το κτίριο Μουσών να διαμορφωθούν ως δωμάτια πολιτικής οργής; Και να ακούγεται στη διαπασών η Πάολα να ωρύεται «ότι έχει μείνει από σένα είναι ΘΥΜΟΣ»;