Εγκαινιάζεται απόψε στη Λάρισα η έκθεση της Λίλας Πολενάκη – «Υπάρχει πάντα κάτι που μου λείπει, αυτό με κρατά ζωντανή…» (φωτο)

Στην CASK gallery των Νίκο και Γιώργο Σαμαρά, εγκαινιάζεται απόψε η έκθεση της εικαστικού Λίλας Πολενάκη, όπου θα παρουσιαστούν για πρώτη φορά στο κοινό έργα που δημιούργησε η καλλιτέχνης στο Βερολίνο από τα τέλη της δεκαετίας του ’90 μέχρι τις αρχές του 2000.

Τη  Λίλα Πολενάκη συνάντησα χθες βράδυ στην CASK… ή για να είμαι πιο ακριβής πρώτα συνάντησα τα έργα της, τοποθετημένα ήδη στον καινούργιο υπόγειο χώρο της gallery, καμβάδες 60Χ60 σε απόλυτη ισορροπία και συμμετρία αναπτύσσονται συνομιλώντας και δημιουργούν μια αίσθηση ευφορίας στον επισκέπτη. Την στιγμή που ο επιμελητής της έκθεσης Αλέξιος Παπαζαρίας μου εξηγούσε ότι το εντυπωσιακό είναι ότι τα έργα πήραν… μόνα τους τη θέση τους στο χώρο – η τυχαία σειρά με την οποία αποσυσκευάστηκαν ήταν η απόλυτα σωστή – εμφανίστηκε η καλλιτέχνης, φιλική, επικοινωνιακή και με ευγένεια μας ξενάγησε ή καλύτερα μας φιλοξένησε στο χώρο…

Συνέντευξη στην Εύη Μποτσαροπούλου

Τα συγκεκριμένα έργα, τα οποία δεν είχε την ευκαιρία μέχρι τώρα να εκτεθούν, όπως ανέφερε, δημιουργήθηκαν την εποχή που ζούσε στο Βερολίνο και αποτελούν τα περισσότερα πάρεργα μικρότερων διαστάσεων από τα κύρια έργα στα οποία δούλευε εκείνη την περίοδο. «Μου αρέσει κατά τη διάρκεια που δουλεύω πάνω σε ένα έργο μεγάλης επιφάνειας να δημιουργώ παράλληλα άλλα μικρότερα, που αποτελούν ανεπτυγμένες λεπτομέρειες του κεντρικού έργου ή επεξηγήσεις αυτού» μου εξήγησε.

Η Λίλα Πολενάκη χρησιμοποιεί το ύφασμα, το ακρυλικό και την τεχνική του κολάζ μιας μεγάλης γκάμας υλικών στους καμβάδες της, κλωστοϋφαντουργικά προϊόντα με διάφορες μορφές και φλοράλ μοτίβα, δαντέλες που χρησιμοποιούνται για ρούχα ή οικιακές χρήσεις, μεταξωτά μαντήλια, κουρτίνες, σεντόνια αλλά και χαρτομάντιλα, σχέδια ραπτικής, γράμματα, σελίδες από παιδικά βιβλία και προσωπικά σημειώματα…

«Αγαπώ τα υφάσματα, είμαι συλλέκτης υφασμάτων. Τα παλιά υφάσματα έχουν μια κάποια μνήμη, έχουν τη δική τους ζωή» περιγράφει έντονα και συνεχίζει να μου εξηγεί για το Βερολίνο όπου δημιουργήθηκαν τα έργα της έκθεσης… «Στο Βερολίνο εκείνη την εποχή υπήρχαν απίθανα flea markets, με βουνά από ρούχα και υφάσματα, που μπορούσες κυριολεκτικά να μπεις μέσα και να ψαχουλέψεις… ήταν τόποι μεγάλης σημασίας για μένα και για το έργο μου, φορτωμένοι με την ενέργεια του παρελθόντος που συσσωρεύτηκε με έναν πολύ ουσιαστικό τρόπο· μια μνήμη που δεν ήταν δική μου και με γοήτευε να συμπεριλάβω στη ζωγραφική μου» και όση ώρα μου μιλάει για τα υφάσματα κοιτάζω το εξαιρετικό μαντήλι που φοράει και σκέφτομαι ότι κάποια στιγμή θα αξιοποιηθεί αλλιώς και θα ενσωματωθεί σε κάποιο νέο έργο της…

«Σε μια άλλη ζωή θα ήθελα να σχεδιάζω υφάσματα και patterns!»

Την ρωτάω για την επιστροφή στην Ελλάδα και τα έργα με τα οποία ασχολείται σήμερα.  «Επέστρεψα το 2005 για οικογενειακούς  λόγους και δεν το μετάνιωσα ποτέ. Στην Γερμανία δεν έκανα ποτέ ρίζες ούτε καλλιτεχνικά ούτε προσωπικά… Τα τελευταία χρόνια κάνω… εκκαθαρίσεις. Τα έργα μου είναι πιο μίνιμαλ και χρησιμοποιώ τις δαντέλες πλέον, κυρίως ως ζωγραφικό εργαλείο».

Η ζωγραφική για την Λίλα, είναι ένας τρόπος σκέψης για τη ζωή, για το μυστήριο της ύπαρξης. «Οι ζωγραφικοί μου πίνακες, όλοι τους, δεν είναι παρά η επανειλημμένη προσπάθεια να διατυπώσουμε κάτι που δεν μπορεί ποτέ να αρθρωθεί πλήρως ούτε ως ζωγραφική ούτε ως κείμενο. Υπάρχει πάντα κάτι που λείπει. Αυτό το κάτι που λείπει είναι που με κρατά ζωντανή και με κάνει να συνεχίζω να ζωγραφίζω»…

Η Λίλα Πολενάκη γεννήθηκε στην Αθήνα και εγκαταστάθηκε στο Βερολίνο το 1987 αρχικά για σπουδές στο UDK Berlin (Πανεπιστήμιο Τεχνών του Βερολίνου) όπου και παρέμεινε μέχρι το 2005 οπότε και επέστρεψε στην Ελλάδα. Το έργο της έχει εκτεθεί συστηματικά, από τα μέσα της δεκαετίας του ’90 μέχρι σήμερα, σε ατομικές εκθέσεις στην Ελλάδα και στην Γερμανία και σε σημαντικές ομαδικές εκθέσεις, όπως η έκθεση Τόποι (Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, 2007) και η έκθεση Η υλικότητα του ζωγραφικού συμβάντος (Κέντρο Τεχνών του Δήμου Αθηναίων, 2018).