Το μήνυμα της Ευαγγελίας Λιακούλη για την επέτειο του Πολυτεχνείου

«Κάτι παιδιά το Νοέμβρη του ’73 ξανακέρδισαν τον συλλογικό αυτοσεβασμό μας»

Τα παιδιά είναι καταδικασμένα από την φύση τους να είναι ορμητικά και να αγαπούν την ελευθερία – περισσότερο από τους «ώριμους» πολίτες.

Είναι αναπόφευκτο.

Βρίσκονται – χρονικά – πιο κοντά στην πηγή της.

…

Τα παιδιά είναι καταδικασμένα να μην σκέφτονται με όρους ρεαλισμού.

Είναι αναπόφευκτο.

Ζουν μια ηλικία όπου ένα πλακάτ κι ένα σύνθημα στον τοίχο έχουν περισσότερη δύναμη από ένα πυροβόλο όπλο.

…

Αλίμονο σε αυτόν που δεν αγάπησε ορμητικά την ελευθερία, όταν ήταν παιδί.

Αλίμονο σε αυτόν που ωρίμασε πριν την ώρα του.

…

Πάνε κιόλας 46 χρόνια από τότε που κάτι παιδιά κλείστηκαν ανάμεσα σε τοίχους, στα Πανεπιστήμια της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης, περικυκλωμένα από «δυνάμεις ασφαλείας». Όταν σκέφτομαι τη λέξη «ασφάλεια» προτιμώ να σκέφτομαι ευγενικούς και εξυπηρετικούς αστυνομικούς, παρά άρματα μάχης, πολυβόλα και λυσσασμένους στρατιώτες. Θέλω αυτού του τύπου η «ασφάλεια» να βρίσκεται μόνο στα σύνορα.

…

Τα παιδιά έκαναν το χρέος που η παιδικότητά τους ζητούσε: πολέμησαν απέναντι σε πάνοπλα άρματα μόνο με πλακάτ και συνθήματα. Ήταν καταδικασμένα να χάσουν.

Το μάθημα που πήραν όμως εκείνα τα παιδιά – το μάθημα που πήραμε κι εμείς μαζί τους – ήταν πως πολλές φορές όταν χάνεις απέναντι στον ρεαλισμό, τότε ακριβώς τον έχεις κερδίσει.

Εκείνα τα παιδιά θα ξανακέρδιζαν την Δημοκρατία, όπως είχαν κερδίσει και τον συλλογικό αυτοσεβασμό μιας κοινωνίας, που σε λήθαργο επί 7 χρόνια ζύγιζε τα υπέρ και τα κατά της «ωριμότητάς» της.

Μόνο την στάση εκείνων των παιδιών, εκείνη τη νύχτα της 17ης Νοεμβρίου του ’73 πρέπει να θυμόμαστε μια μέρα σαν σήμερα· τίποτε άλλο.