Το παζλ στον αέρα ή γιατί είναι μικρά τα μικρά κόμματα

Η ανακοίνωση των κομμάτων που θα συμμετέχουν στις ευρωεκλογές, φανερώνει μιαν ακόμα κακοδαιμονία του πολιτικού μας συστήματος, την οποία οφείλουμε να θεραπεύσουμε ως πολίτες, ενόψει μάλιστα της καθιέρωσης της απλής αναλογικής. Ο κατακερματισμός των πολιτικών ομάδων εξασθενεί τη δημοκρατία μας.

Τα μικρά κόμματα εμφανίζονται ως αγνότερα και ανώτερα από τα μεγαλύτερα. Στην πραγματικότητα όμως εκφράζουν πολύ περισσότερη πολιτική ανωριμότητα, αρχηγισμό, προγραμματική ανεπάρκεια από τα μεγάλα. Δεν αναφέρομαι τόσο στα «παρατράγουδα» της πολιτικής μας ζωής, τύπου Βεργή, Ψινάκη, Γκλέτσου και τα ρέστα. Μιλάω για πολιτικές ομάδες στις οποίες συμμετέχουν κάποιοι άνθρωποι, διαθέτουν δομή και εσωκομματική ζωή και φιλοδοξούν να εκφράσουν υπαρκτούς πολιτικούς χώρους.

Στον «πατριωτικό» χώρο (ξεχάστε τη Χρυσή Αυγή που είναι ξεχωριστή περίπτωση, ένας συνασπισμός νοσταλγών του Χίτλερ και «χρήσιμων ηλιθίων») εμφανίζονται στις ευρωεκλογές καμιά δεκαριά κόμματα. Στο κέντρο, ανάμεσα στη ΝΔ και στον ΣΥΡΙΖΑ, μισή ντουζίνα ακόμα. Αριστερά της αριστεράς, οι «ανατροπές» και τα σφυροδρέπανα δίνουν και παίρνουν. Και βρείτε μου σας παρακαλώ πολιτικές διάφορές μεταξύ των Οικολόγων Πράσινων και των κομμάτων του Χρυσόγελου και του Βαρουφάκη!

Τα κόμματα αυτά είναι μικρά επειδή απλά θυσιάζουν τις πολιτικές υποθέσεις που υποτίθεται πως υπερασπίζονται στον βωμό της προχειρότητας, της μισαλλοδοξίας και της αμετροέπειας των αρχηγίσκων τους. Γιατί να τους επιβραβεύσουμε, ακόμα και όσοι πολίτες θα το θέλαμε;

Η πολιτική χρειάζεται μελετημένες πολιτικές προτεραιότητες, κινήματα και τεχνοκράτες αποφασισμένους να τις επιβάλλουν, πολιτική ισχύ που να τους δίνει μια ευκαιρία να υλοποιηθούν. Αν αυτά λείπουν, μάταιος κόπος! Τότε, η κονιορτοποίηση των ψήφων απλά εξασθενεί τη δημοκρατία. Δεν νομίζω να είναι καιρός για τέτοια πειράματα.

Ο Νίκος Ράπτης είναι εκπαιδευτικός