Χρήστος Ρέντας – Χρυσούλα Μπάκαβου: Η πρώτη, οικιακή, δανειστική βιβλιοθήκη στη Λάρισα!

Του Λευτέρη Παπαστεργίου

Ο Μαγιάτικος ήλιος δίνει τις τελευταίες μάχες με τον ξέπνοο, πια, χειμώνα, και το καλοκαίρι ετοιμάζεται να καλημερίσει τον κάμπο, δίνοντας τέλος σε ένα βροχερό σκηνικό που κούρασε τους ανθρώπους και ευχαρίστησε μόνο τη βλάστηση. Η Λάρισα προβάλει λαμπερή και η εικόνα του αστικού περιβάλλοντος αναμετριέται με τις λεπτομέρειες του, που πολλές φορές θαμπώνουν την εικόνα μιας πόλης που έχει αλλάξει πολύ, και που αν πιστέψει τις προεκλογικές εξαγγελίες των υποψηφίων δημάρχων, θα μετατραπεί σε μια σύγχρονη μεγαλούπολη χωρίς κανένα πρόβλημα.

Λίγα χιλιόμετρα έξω από την πόλη, στην Τερψιθέα, όλα μοιάζουν διαφορετικά. Οι θόρυβοι της πόλης έχουν σωπάσει και μια ηρεμία αναδεικνύει ένα εντελώς διαφορετικό τοπίο, από αυτό που έχουμε συνηθίσει όλοι όσοι ζούμε και κινούμαστε στην πρωτεύουσα της Θεσσαλίας.

Σε ένα στενό δρομάκι, στην περιοχή του γηπέδου, έξω από την κατοικία του γλύπτη Χρήστου Ρέντα και της συζύγου του, διατροφολόγου Χρυσούλας Μπάκαβου, μια «λεπτομέρεια» έχει μετατρέψει τον δρόμο σε σημείο αναφοράς για όλη τη γειτονιά και όχι μόνο.

Πως θα σας φαινόταν αν εκεί που περπατούσατε ή περνούσατε με το αμάξι σας, να είχατε τη δυνατότητα να σταματήσετε μπροστά σε ένα σπίτι, να ανοίξετε το πορτάκι μιας δανειστικής βιβλιοθήκης και να διαλέγατε το βιβλίο που θα θέλατε να διαβάσετε; Ή να μπορούσατε να αφήσετε εκεί το δικό σας; Κάπως έτσι σκέφτηκαν ο Χρήστος και η Χρυσούλα και έξω από το σπίτι τους, έφτιαξαν την πρώτη οικιακή δανειστική βιβλιοθήκη στη Λάρισα!

Αυτή η κατασκευή ήταν και η αφορμή να βρεθώ έξω από το σπίτι του ζευγαριού, με στόχο να δω γιατί και πως προέκυψε η μικρή αυτή δανειστική βιβλιοθήκη, η οποία δεν υπάρχει πουθενά αλλού, σε ολόκληρη την πόλη. Με περιμένει ο Χρήστος, ο οποίος έχει, πριν λίγες μέρες, προσκληθεί στην Biennale της Φλωρεντίας, για να παρουσιάσει τα έργα του. Ο Ρέντας δουλεύει με το ξύλο, και αυτό του προσδίδει μια μοναδικότητα. Συνήθως όταν μιλάμε για γλυπτική ξύλου, το μυαλό όλων πηγαίνει στο σκάλισμα. Ωστόσο, η τέχνη του Ρέντα αφορά την κατασκευή έργων από ξύλα, τα οποία μαζεύει ο ίδιος στους συχνούς του περιπάτους στη φύση.

Τον ρωτάω πως προέκυψε η ιδέα της βιβλιοθήκης και τι ήταν αυτό που τον έσπρωξε στην κατασκευή της.

«Ήταν μια ιδέα που είχα στο μυαλό μου αρκετό καιρό. Η αγάπη της οικογένειας μου για το βιβλίο και το γεγονός πως διαθέτουμε εκατοντάδες βιβλία τα οποία γεμίζουν κάθε γωνιά του σπιτιού, με έκαναν να σκεφτώ πως θα ήταν ενδιαφέρον αν κάποια από αυτά θα μπορούσαν να γίνουν μέρους μιας ξεχωριστής βιβλιοθήκης, στην οποία θα είχε πρόσβαση κάθε πολίτης που θα τύχαινε να περάσει μπροστά από το σπίτι μας», μου λέει και συμπληρώνει: «Ενώ λοιπόν είχα στο μυαλό μου αυτή την ιδέα, πριν καιρό, είδα στην Ολλανδία, έξω από το σπίτι ενός φίλου μου καλλιτέχνη, μια σχεδόν παρόμοια κατασκευή. Τότε πείστηκα πως θα μπορούσε να γίνει κάτι τέτοιο και έξω από το δικό μου σπίτι, και με την επιστροφή μου, κάθισα και την κατασκεύασα».

Παρατηρώ τη μικρή αυτή βιβλιοθήκη και ζητάω να μάθω πιο πολλές λεπτομέρειες.

«Αυτή τη στιγμή που μιλάμε η δανειστική βιβλιοθήκη μας έχει μέσα περίπου εξήντα βιβλία. Ξεκίνησα με περισσότερα. Η χαρά μου ήταν μεγάλη όταν είδα μέσα της και βιβλία ξένα, που προφανώς τα άφησαν περαστικοί. Έχω διαβάσει τέτοια βιβλία, τα οποία δανείστηκα κι εγώ από τη μικρή αυτή βιβλιοθήκη», μου απαντάει με χαμόγελο, και η κουβέντα μας συνεχίζεται στο κατά πόσο αυτό θα ήταν ένα ενδιαφέρον πρότζεκτ για πιο πυκνοκατοικημένες περιοχές, στο κέντρο της Λάρισας.

«Δεν θα ήταν πολύ ενδιαφέρον να υπήρχαν τέτοιες μικρές βιβλιοθήκες έξω από μεγάλες πολυκατοικίες του κέντρου;», τον ρωτάω.

«Φυσικά! Θα ήταν υπέροχο. Γιατί να υπάρχουν χιλιάδες βιβλία αποθηκευμένα; Γιατί να μην υπήρχαν τέτοιες μικρές βιβλιοθήκες ακόμα και στις πλατείες της πόλης;», μου απαντάει και μου αποκαλύπτει πως ο ίδιος είναι διατεθειμένος, αν θα ήθελε ο Δήμος, να τις κατασκευάσει εθελοντικά».

«Δεν φοβάσαι την κλοπή ή τις καταστροφές;», ρωτάω, την ώρα που εκείνος κοιτάζει με το έμπειρο μάτι του κάποιες λεπτομέρειες στα σίδερα που στηρίζουν την μικρή του βιβλιοθήκη.

«Όχι», μου απαντά με φυσικότητα. «Οι άνθρωποι που αγαπάνε τα βιβλία δεν θα κλέψουν. Αντιθέτως, θα φέρουν κι εκείνοι άλλα βιβλία και θα ανατροφοδοτήσουν τη βιβλιοθήκη. Ο κίνδυνος της καταστροφής ενδεχομένως να υπάρχει, μέσα στην πόλη, αυτό είναι όμως κάτι που μπορεί να συμβεί σε οποιαδήποτε κατασκευή».

Η κουβέντα μας συνεχίζεται για την τέχνη, αλλά και για τις επικείμενες εκλογές Για την κατάσταση που επικρατεί στη χώρα και για τον ξεριζωμό των νέων επιστημόνων που ψάχνουν να βρουν την τύχη τους και να φτιάξουν τη ζωή τους στο εξωτερικό.  Ο καλλιτέχνης μιλάει με πόνο και ενίοτε με οργή. Ωστόσο δεν σταματάει να χαμογελάει, όταν μιλάει για τα έργα του και την τέχνη.

Μπαίνοντας στο αμάξι για να επιστρέψω στην πόλη, η ιδέα συνεχίζει να στριφογυρίζει στο μυαλό μου: δεν θα ήταν υπέροχο, τέτοιες μικρές βιβλιοθήκες, να «φυτρώσουν» σε ολόκληρη την Λάρισα;