Η Λάρισα την Άνοιξη – Δείτε 41 μοναδικές φωτογραφίες

Του Λευτέρη Παπαστεργίου

«Πάντοτε δυσπιστούσα για την άνοιξη.

Αυτή η ακαθόριστη αίσθηση στις ανθισμένες βραδιές

Κι να ρίγος λεπτό κι οι φωνές των παιδιών στο γήπεδο όταν το απόγευμα διυλίζει το φως

Κι οι φίλοι μου το καλοκαίρι, τι κι αν γινόταν αργότερα μια θάλασσα μεσημεριού με ξέθωρον ήλιο πετράδι δουλευμένο να φέγγει στη νύχτα.

Πόλη μου αγαπημένη πολύβουη μα ερημική, πολύκοσμη μα απρόσιτη βιτρίνα νεωτερισμών ψευτίζοντας τη ζωή μας.

Αυτή η θηλυκιά εποχή στιφή, παράξενη σα γριά, με τις εύκολες συζητήσεις την πολλή συνάφεια, τη λιγοστή κατανόηση, την απέραντη μοναξιά κι ο εφιάλτης πως κάποτε θα ξυπνήσουμε μη έχοντας τίποτε να πούμε ανάμεσα στα βήματα αυτά, πηγαίνουν και πάλι ξανάρχονται κι ύστερα σβήνουν στο διάδρομο

Ανάβουνε το φως της σκάλας μα δεν ακούγεται κανείς».

Ο Νίκος Αλέξης Ασλάνογλου έρχεται με τους στίχους του να συναντήσει τις υπέροχες φωτογραφίες του Αχιλλέα Τραγούδα και νιώθω σαν τον μαέστρο που προσπαθώ να εισάγω τον αναγνώστη σε μια μύηση εαρινή. Σε εικόνες που συναντάμε καθημερινά γύρω μας, χωρίς όμως να δίνουμε σημασία, ίσως γιατί πήραμε τη ζωή μας λάθος.

Οι μανόλιες της Μεγάλου Αλεξάνδρου ίσως αποτυπώνουν αυτό που ο Ασλάνογλου περιγράφει ως «ακαθόριστη αίσθηση στις ανθισμένες βραδιές». Το νιώθω κι εγώ περπατώντας αργά, τώρα την Άνοιξη, όταν η υγρασία της πόλης σκεπάζει τα ανθισμένα φύλλα των δένδρων που το πρωί ακούν ιστορίες ηλικιωμένων που ξεφυσούν, κουβαλώντας πάνω τους τα σημάδια της δημοσιονομικής λαιμητόμου, όπως βαφτίστηκε η πολιτική ανικανότητα ανθρώπων που εξακολουθούν να αγωνίζονται για να μας σώσουν.

Ο σκύλος που έχει ξαπλώσει μπροστά από το αρχαίο θέατρο, τα μπαλόνια του πλανόδιου περιηγητή, το φιλί των πελεκάνων και η πλάτη της γυναίκας που θωπεύει τα έρημα χαλάσματα και αναδεικνύει αυτό που θα ήθελες μα δεν απλώνεις ποτέ σου το χέρι για να το πιάσεις.

Τα πουλιά της Εσπερίας, το χαμόγελο της βουκαμβίλιας και το φιλί των πελαργών, όλα προσπερνούν το «απαγορεύεται» που στέκει αδιάφορο στην κοίτη του ποταμού. Εκεί, στην κοίτη, που ο ιδρώτας ανθρώπων συναντά τα καθαγιασμένα νερά των απατηλών σχεδίων για ένα ποτάμι που κάνει για χρόνια έρωτα στην πόλη και αυτή του γυρνά την πλάτη.

Κινείται η ζωή και μαζί της οι άνθρωποι. Άλλοι τρέχουν να την προλάβουν, άλλοι κάθονται για να την παρατηρήσουν, άλλοι σηκώνουν τα βλέφαρα ψηλά και άλλοι σκύβουν το κεφάλι γιατί πονούν. Όλα τριγύρω μας, ανθισμένα κι έντονα, όπως οι μυρωδιές της Άνοιξης.

Εγώ, δεν δυσπιστούσα ποτέ για την Άνοιξη. Ούτε για τους ανθρώπους.

Πως το λέει ο ποιητής;

«Πόλη μου αγαπημένη πολύβουη μα ερημική, πολύκοσμη μα απρόσιτη βιτρίνα νεωτερισμών ψευτίζοντας τη ζωή μας»

Λάρισα…

Δείτε φωτογραφίες από το φακό του Αχιλλέα Τραγούδα: