Ζωή Αργύρη: Τα παιδιά έχουν ανάγκη το «Σ’ ΑΓΑΠΩ»

Την συναντάμε συχνά-πυκνά στη Λάρισα, καθώς μένει λίγο πιο δίπλα, στα Τρίκαλα, σε μια πόλη που συνεχίζει να γεννά ταλέντα στον χώρο της τέχνης Η ίδια, αν και πολύ μικρή, με ένα της βιβλίο, κατάφερε να συζητηθεί σε ολόκληρη τη χώρα, αφού κατέκτησε βραβείο στον θεσμό των “Public”.

Παράλληλα, βρέθηκε προσφάτως στη Νέα Υόρκη, ως ερευνήτρια σε μια μη κυβερνητική οργάνωση, ενώ ως Παιδαγωγός με εξειδίκευση στην Παιδοψυχολογία, εισέρχεται καθημερινά στον μαγικό κόσμο των παιδιών, παρατηρώντας τα λάθη που κάνουμε όλοι οι γονείς. Η Ζωή Αργύρη, κάθεται δίπλα μου, και με το χαμόγελο στα χείλη, μου απαντά σε όλα όσα τη ρωτώ, δίνοντας μου τροφή για σκέψη…

Συνέντευξη στον Λευτέρη Παπαστεργίου

«Ισορροπία – κατακτώντας την ευτυχία». Το έγραψες και έγινε best seller στην κατηγορία κοινού, λαμβάνοντας βραβείο στο θεσμό των Public. Πόσο εύκολο είναι να γράφει ένα τόσο νέο κορίτσι για την ευτυχία;

Η απόφασή μου να γράψω το πρώτο μου βιβλίο στα 25 μου χρόνια ήταν πάρα πολύ εύκολη και αρμονική σε σχέση με τα προηγούμενα συγγραφικά μου βήματα καθώς για μένα η ευτυχία υπήρξε αντικείμενο προς εξερεύνηση από μικρή ηλικία και αυτός είναι ο λόγος που επέλεξα αυτό το θέμα στην ερευνητική εργασία που εκπόνησα πριν 3 χρόνια και με οδήγησε στην υποτροφία σε ένα από τα μεγαλύτερα πανεπιστήμια της Αμερικής , κάτι για το οποίο είμαι βαθιά ευγνώμων. Γενικότερα είμαι υπέρμαχος και ένθερμη υποστηρίκτρια της θετικής σκέψης καθώς αυτό μου προσφέρει δημιουργικότητα, ουσιαστική και γόνιμη αλληλεπίδραση με τους γύρω μου, δεκτικότητα σε νέες προκλήσεις και ερεθίσματα, ενέργεια, ευημερία, ικανοποίηση, ψυχική και σωματική υγεία καθώς και περίσσια δύναμη για να ανταπεξέλθω στις δυσκολίες που αναπόφευκτα θα παρουσιαστούν στη ζωή μου. Όμως για να απολαύσει κανείς αυτή τη «γόνιμη» όψη της θετικότητας πρέπει να εκπληρώνονται, κατά τη γνώμη μου, τρεις βασικές προϋποθέσεις: σωστός χρόνος, τρόπος και λόγος. Αυτό πρακτικά σημαίνει πως η ακραία θετικότητα όπως και οτιδήποτε ακραίο αποδεικνύεται καταστροφική για την ψυχική και σωματική μας υγεία καθώς και για την οικοδόμηση υγιών διαπροσωπικών σχέσεων. Για αυτό λοιπόν ονόμασα το βιβλίο μου «Ισορροπία». Γιατί αυτή είναι η μαγική λέξη που μπορεί να αντικατοπτρίσει, με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, το μυστικό για μια ευτυχισμένη ζωή όπου η θετική σκέψη και διάθεση θα χορεύουν αρμονικά τον χορό της ροής της ζωής με παρτενέρ το χρόνο και το μέτρο.

Αλήθεια, τι είναι ευτυχία;

Δεν υπάρχουν κάποια μαγικά συσταστικά που να συνθέτουν τον ορισμό της ευτυχίας και ισορροπίας στη ζωή μας. Είναι μία μοναδικά υποκειμενική συνταγή όπου ο καθένας βάζει τα δικά του «υλικά» σύμφωνα με τις δικές του ανάγκες, «θέλω» και δυνατότητες. Θα αναφέρω ωστόσο τρία, βασικά για την δική μου ευτυχία και ισορροπία, χαρακτηριστικά που γεννήθηκαν κατά τη διάρκεια του δικού μου ταξιδιού αυτοβελτίωσης και είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ευτυχισμένης μου ύπαρξης: αγάπη, ανιδιοτέλεια, προσφορά.

Τι σε οδηγεί στην γραφή;

Από 8 ετών οπότε και  βραβεύτηκε το πρώτο μου ποίημα συνειδητοποίησα πως αυτή η σπίθα για γραφή που είχα μέσα μου ήταν αναπόσπαστο κομμάτι της προσωπικότητάς μου. Όταν δε διάβασα για πρώτη φορά έργα του Καβάφη μαγεύτηκα τόσο πολύ από τον κόσμο της γραφής που πια ήμουν σίγουρη πως ανήκω σε αυτόν καθώς είναι το καταφύγιο των ενδόμυχων σκέψεων και της αλήθειας μου.

Έρχεσαι καθημερινά σε επαφή με παιδιά. Ποιος είναι ο δρόμος για ένα ευτυχισμένο παιδί;

Η ασφαλής σχέση του παιδιού με τους γονείς, η αγάπη και η αποδοχή που θα πάρει το παιδί από το οικογενειακό και το κοινωνικό του περιβάλλον, η θετική προσέγγιση των γονιών και η αισιοδοξία για το μέλλον , η τόνωση της αυτοπεποίθησής του, η εκδήλωση της περηφάνιας που νιώθουν οι γονείς τους για αυτά, η αναγνώριση των συναισθημάτων τους καθώς και η αναγνώριση των προσπαθειών του αποτελούν μερικές μόνο από τις συμβουλές που σαν Παιδαγωγός με εξειδίκευση στην Παιδοψυχολογία δίνω στους γονείς των λιλιπούτειων πλασμάτων με τα οποία αλληλεπιδρώ καθημερινά και ομορφαίνουν τη ζωή μου.

ΌΜΩΣ, αυτό που η καρδιά μου πάνω από όλα και φυσικά η εμπειρία μου έχει διδάξει είναι πως αυτό που κάνει τα παιδιά ευτυχισμένα είναι τα απλά πράγματα που δεν εξαργυρώνονται με χρήματα και πλούτη!!!!! Ένα στοργικό χάδι, ένα μπράβο, μια αγκαλιά, μια κοινή δραστηριότητα, η αγάπη, είναι αυτά που ζητούν για την ευτυχία. Δείξτε του ότι είναι πάνω απ’ όλα. Κυρίως, από τη δουλειά σας, που είναι για εκείνο και ο μεγάλος  ανταγωνιστής. Αφήστε για λίγο στην άκρη το τηλέφωνο, τον υπολογιστή ή το τάμπλετ και παίξτε μαζί του. Γελάστε, χορέψτε, τραγουδήστε… Ζήστε τις στιγμές, που δεν ξανάρχονται, αλλά μπορούν να γίνουν ευχάριστες αναμνήσεις. Πείτε τους συνέχεια «Σ’ αγαπώ». Μπορεί για εσάς αυτή η αγάπη να είναι δεδομένη, όμως, τα παιδιά έχουν την ανάγκη να την επιβεβαιώνουν.

Και μην ξεχνάτε: για να είναι τα παιδιά σας ευτυχισμένα, πρέπει να είστε και  εσείς οι ίδιοι ευτυχισμένοι γονείς!!!

Ποια είναι τα συνηθισμένα λάθη ενός γονιού;

Δεν είμαι γονιός αλλά ξέρω πως όταν γίνω ενδεχομένως κι εγώ που έχω την επιστημονική κατάρτιση στο αντικείμενο να κάνω κάποιο «λάθος» κι αυτό γιατί κανένας μας δεν γεννήθηκε με οδηγίες σωστού γονιού και φυσικά γιατί δεν υπάρχει «τέλειος γονιός». Θεωρώ πως όλοι γονείς θέλουν να κάνουν το καλύτερο για τα παιδιά τους αλλά αναπόφευκτα κάποιες φορές πέφτουν σε κάποιες «παγίδες» θα έλεγα γιατί δεν μου αρέσει η λέξη «λάθη» όταν μιλάμε φυσικά για ευσυνείδητους γονείς που είναι ουσιαστικά παρόντες, αγαπάνε και φροντίζουν τα παιδιά τους και θυσιάζουν τα πάντα για αυτά. Θα αναφέρω ενδεικτικά κάποιες από αυτές τις «παγίδες» που η εμπειρία μου έχει δείξει ότι είναι οι πιο συνηθισμένες. Μία από αυτές τις παγίδες, λοιπόν,  είναι ότι προσπαθούν όλη την ώρα να κάνουν τα παιδιά ευτυχισμένα
Με αποτέλεσμα όμως να ξεχνούν τον εαυτό τους. Μην ξεχνάτε όμως ότι τα παιδιά είναι ευτυχισμένα όταν βλέπουν και τους γονείς τους ευτυχισμένους. Επιπλέον τα εξαγοράζουν γιατί σχεδόν πάντα καταλήγουν να πιστεύουν ότι οι εξαγορές οδηγούν στην ευτυχία. Έτσι όμως τα παιδιά καταλήγουν να μην ικανοποιούνται με τίποτα και οδηγούνται σε εξαρτήσεις και καταναγκασμούς. Επιπρόσθετα τα κρατάνε διαρκώς απασχολημένα πιστεύοντας ότι οι δραστηριότητες κρατούν τα παιδιά μακριά από προβλήματα. Όντως, είναι ένας πολύ καλός τρόπος να εκτονώνουν την έντασή τους, όταν όμως δεν το διασκεδάζουν πραγματικά, αλλά αναγκάζονται να πηγαίνουν, τότε η ίδια η δραστηριότητα καταλήγει να είναι πρόβλημα. Ακόμη, μπορεί να είναι δελεαστικό για τους γονείς να προωθούν τη λογική ως τη λύση για όλα τα προβλήματα. Δεν πρέπει να ξεχνάμε όμως το συναίσθημα. Τέλος, δεν περιορίζουν τον διαθέσιμο χρόνο στην τεχνολογία είτε πρόκειται για τηλεόραση, είτε για βίντεο, παιχνίδια, υπολογιστές, τάμπλετ ή τηλέφωνα.

Προσφάτως ερευνήτρια και εθελόντρια σε μια μη κυβερνητική οργάνωση στη Νέα Υόρκη. Ποιος άνεμος σε πήγε εκεί;

Από μικρή είχα την ενδόμυχη ανάγκη να αγαπώ ανιδιοτελώς, να δίνομαι χωρίς να ζητώ ανταλλάγματα και να τολμώ να βουτώ στο κενό της αλήθειας χωρίς δίχτυ ασφαλείας και πλάτες άλλων για σανίδα σωτηρίας. Όσο ασχολούμουν με τον εθελοντισμό από τα 14 μου χρόνια συνειδητοποιούσα πως ο κόσμος μας δεν είναι αγγελικά πλασμένος όπως στα παραμύθια που μου διάβαζε η μητέρα μου. Υπήρξα από τότε ενεργό μέλος πολλών οργανώσεων και είδα παιδιά να λιμοκτονούν, άστεγους να κοιμούνται στην παγωνιά και δίπλα τους να προσπερνούν βιαστικά εκατοντάδες ζευγάρια ακριβών δερμάτινων παπουτσιών-προϊόντων ανυπεράσπιστων ζώων, είδα το πράσινο να εξαφανίζεται, είδα ανθρώπους να πεθαίνουν μόνοι στα νοσοκομεία, όχι γιατί δεν υπήρχε κανείς γύρω τους αλλά γιατί ουσιαστικά κανείς δεν ήταν εκεί για να ακούσει την ψυχή τους. Έτσι, ένα χρόνο πριν και με οδηγό την βαθιά μου αγάπη για τα παιδιά και την ανάγκη μου να προσφέρω σε παγκόσμιο επίπεδο μέσα από την επιστημονική κατάρτιση και κυρίως τον αλτρουισμό που με διακατέχει,  αποφάσισα να βάλω το λιθαράκι μου σε μια παγκόσμια οργάνωση με έδρα τη Νέα Υόρκη που διεξάγει έρευνα και υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.