Το «προσκλητήριο»

Μετά τη συνεδρίαση της Πολιτικής Γραμματείας, ο Αλέξης Τσίπρας απηύθυνε κάλεσμα «για τη δημιουργία ενός ευρύτατου μετώπου, μιας ευρύτατης συμπαράταξης, σε όλες τις προοδευτικές δυνάμεις, κόμματα, συλλογικότητες αλλά και πολίτες που αυτοπροσδιορίζονται στον προοδευτικό χώρο, προκειμένου να αποτραπεί, ενόψει των επόμενων, κρίσιμων ευρωπαϊκών εκλογών, σε 3 μήνες από σήμερα, η επέλαση στην Ευρώπη της Ακροδεξιάς, αλλά και να αντιμετωπιστούν αποτελεσματικά οι κυρίαρχες σήμερα νεοφιλελεύθερες επιλογές στην οικονομία».

Ο αγώνας επιβίωσης της σημερινής ηγετικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ, είναι προφανές, ότι περνά μέσα από τη λεηλασία, τον εγκλωβισμό και τελικά την εξαφάνιση όσων ακόμα διεκδικούν τη θέση τους στο χώρο της λεγόμενης Κεντροαριστεράς.

Στην προσπάθεια αυτή χρησιμοποιήθηκε ήδη κάθε διαθέσιμο μέσο:

Η προσέλκυση «προθύμων» με την «αμοιβή» μιας υπουργικής θέσης έστω και περιορισμένης διάρκειας. Η φιλοδοξία άλλωστε ποτέ δεν λογάριασε το «αύριο» αλλά πάντοτε ποτιζόταν με το «σήμερα».

Οι  υποσχέσεις για «αξιοποίηση» των αναξιοπαθούντων πρώην Υπουργών που επιμένουν να θεωρούν τους εαυτούς τους πολύτιμες νύφες για την εξουσία, περνώντας ασυνείδητα στο στάδιο του πλήρους πολιτικού ευτελισμού. Καλή ώρα περιπτώσεις τύπου Ραγκούση, που αφού «είδε το φως το αληθινό», διαπίστωσε προσφάτως ανάμεσα στα άλλα, ότι «ζούμε μια περίοδο ανάλογη του 1974»!

Ο εναγκαλισμός με συντηρητικούς αλλά και ακροδεξιούς μέχρι πρότινος, που γοητεύτηκαν όχι προφανώς από τις ιδέες της «Αριστεράς» αλλά από τα ιδεατά αποτελέσματα της άσκησης εξουσίας (οι περιπτώσεις Κουντουρά, Κουίκ, Κόκκαλη και Παπακώστα είναι ιδιαιτέρως χαρακτηριστικές του πολιτικού αχταρμά που γεννιέται).

Η συστράτευση ανθρώπων των οποίων η περιφορά από πολιτικό σε πολιτικό χώρο, αποτελεί πλέον τρόπο ζωής και εκφράζει την εναγώνια προσπάθειά τους να επιβιώσουν πολιτικά ως «στελέχη» ακόμα και αν υποχρεωθούν να γλύψουν εκεί που έφτυναν μέχρι χθες (Μπίστης και διαφόρων τύπων γεφυροποιοί δίνουν το νυν υπέρ πάντων αγώνα)!

Μια πολύχρωμη κουρελού, διαφόρων αποχρώσεων με συνδετικό ιστό τη διαχείριση της εξουσίας, ελπίζοντας ο καθένας ότι την ώρα της μεγάλης μοιρασιάς κάτι θα μείνει για τον καθένα τους…

Τελευταία προέκυψε και η ανάγκη να «αποτραπεί η  επέλαση στην Ευρώπη της Ακροδεξιάς», που προφανώς και δεν υπήρχε όταν οι ίδιοι αγκαλιάζονταν και τιμούσαν με τη θέση του αντιπροέδρου της Βουλής τον Δ. Καμμένο ή όταν ο άνθρωπος που χαρακτήριζε τους μετανάστες «κατσαρίδες» γινόταν Υπουργός ή όταν ο γνωστός για τις απόψεις του Κουίκ δήλωνε δημόσια τον «έρωτά του» για την «εξουσία», συγγνώμη για τον Τσίπρα ήθελα να γράψω!

Αλλά και να «αντιμετωπιστούν αποτελεσματικά οι κυρίαρχες σήμερα νεοφιλελεύθερες επιλογές στην οικονομία», λες και τα τελευταία 4 χρόνια στην οικονομία ζήσαμε τη σοσιαλιστική εκδοχή της αντιμετώπισης της κρίσης!

Λες και οι πολιτικές της συμβιβασμένης και πλήρους υποταγμένης Κυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ δεν ήταν σκληρά νεοφιλελεύθερες! Και να έχεις και συγκυβερνήτη επί 4 χρόνια τον Καμμένο!

Αυτός ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ούτε προοδευτικός ούτε «Αριστερός».

Είναι μια έντονα συντηρητική εκδοχή των εραστών της εξουσίας, που ευτέλισε τις αρχές της «Αριστεράς», υπονόμευσε το μέλλον της χώρας και δέσμευσε με δάνειο που δεν τελειώνει ποτέ (τύφλα ν’ έχει ο Πολάκης),  τη δυνατότητα διαλόγου, συνεργασίας και κοινής δράσης,  γιατί απλά πολιτεύτηκε χωρίς Αρχές και Κανόνες.

Χωρίς σεβασμό στην ιστορική διαδρομή των κομμάτων που σήμερα προσπαθεί να διεμβολίσει !

Χωρίς σεβασμό στην κοινωνία και τους πολίτες.

Το «προσκλητήριο» στο πίσω μέρος του περιγράφει απλά και μόνο την ανάγκη πολιτικής επιβίωσης μιας ομάδας απαξιωμένων πολιτικών και δεν έχει καμία σχέση με την αναγκαιότητα Κοινωνικών Συμμαχιών  με τα πραγματικά προοδευτικά κομμάτια της κοινωνίας που θέλουν αλλαγές και όχι συναλλαγές, ρήξεις και όχι συμβιβασμούς, αλήθειες και όχι αυταπάτες.  Για αυτό και πρέπει να επιστραφεί. Χωρίς κανένα ενδοιασμό και χωρίς καμία υποχώρηση.

Αυτό αφορά και τις αυτοδιοικητικές εκλογές, που μπορεί να είναι διαφορετικές από τις βουλευτικές, αλλά δεν «ωραιοποιούν»  τους πολιτικούς εκφραστές των παραπάνω απόψεων.

Όσοι πάνε «αγκαλιά»  με αυτούς που επιχειρούν να λεηλατήσουν τον πολιτικό τους χώρο, στο όνομα μιας πρόσκαιρης εξουσίας, γίνονται πιόνια στο δικό τους παιχνίδι…

Βασίλης Ραούλης