Μαδούρο; Who cares…

Του Ανδρέα Γιουρμετάκη

ΠΡΟΚΑΛΕΙ τόση εντύπωση η πολιτική στήριξη που παρέχει ο ΣΥΡΙΖΑ στον Μαδούρο, που αναζητείται το «γιατί»: κρύβεται άραγε, πίσω της – διερωτώνται πολλοί – πιθανή οικονομική στήριξη του ελληνικού κυβερνόντος κόμματος εκ μέρους της κυβέρνησης της Βενεζουέλας, την περίοδο που ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν στην αντιπολίτευση; Εύλογος ο προβληματισμός, αν λάβει κανείς υπ’ όψιν του ότι στην Ισπανία έχει αποδειχθεί με ντοκουμέντα πως οι ιδρυτές των Podemos Πάμπλο Ιγκλέσιας και Χουάν Κάρλος Μονεδέρο είχαν λάβει από το καθεστώς της Βενεζουέλας περίπου 7 εκατομμύρια δολάρια μέσω του CEPS που παρείχε συμβουλευτική υποστήριξη στον Τσάβες! Ένα δε, επιπλέον στοιχείο που ενισχύει τον εν λόγω προβληματισμό είναι τα ταξίδια του Νίκου Παππά εκείνη την περίοδο στην Βενεζουέλα και το μυστήριο γύρω απ΄αυτά…

ΟΜΩΣ, η οικονομική συναλλαγή δεν αρκεί για να εξηγήσει την παροχή πολιτικής στήριξης από ένα ελληνικό πολιτικό κόμμα (κυβερνόν, έστω) σ’ ένα αυταρχικό καθεστώς…Ούτε η έκπληξη με την οποία έγινε δεκτή η είδηση της διαφοροποίησης των ευρωβουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ στην απόφαση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου να καταδικάσει το καθεστώς Μαδούρο είναι λογική…Αν μη τι άλλο, γιατί οι έλληνες ευρωβουλευτές έχουν παράδοση στην παροχή στήριξης στα καθεστώτα και στις διαφοροποιήσεις σ’ ότι αφορά την ανάγνωση της (σύγχρονης ή πρόσφατης) ιστορίας με κορυφαίο παράδειγμα την αντιπαράθεση που προκάλεσε στην Ελλάδα η πρωτοβουλία της Εσθονικής Προεδρίας της Ε.Ε. να προβεί σε αποτίμηση των συνεπειών του ναζισμού και του κομμουνισμού…

ΟΧΙ, δεν είναι προνόμιο της Αριστεράς, όπως υποστηρίζουν μερικοί αυτή η διαφοροποίηση και βεβαίως δεν αφορά μόνο στις συνεδριάσεις του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, αλλά στην πολιτική καθημερινότητα στην Ελλάδα. Πρόκειται για συμπεριφορά που διατρέχει όλο το πολιτικό φάσμα και αποτελεί αντανάκλαση των συμπαθειών ή των αντιπαθειώντου κοινωνικού σώματος, που εκφράζεται στην κεντρική πολιτική σκηνή. Μη ξεχνάμε άλλωστε, ότι στην έρευνα της «MetronAnalysis» που δημοσιεύθηκε τον Απρίλιο του 2018 οι έλληνες αναδείξαμε τον Βλαντιμίρ Πούτιν με 56% ως τον πιο δημοφιλή ξένο ηγέτη. Πρότυπο ηγέτη αυταρχικού καθεστώτος που σκοτώνει δημοσιογράφους, φυλακίζει πολιτικούς αντιπάλους, διώκει ακτιβιστές, ομοφυλόφιλους αλλά και τους ιστορικούς που ερευνούν τα εγκλήματα του Στάλιν…

ΕΞΗΓΕΙΤΑΙ η μεγάλη δημοφιλία του Πούτιν στην Ελλάδα; Ο αντιδυτικισμός (παραδοσιακός δεξιός κι αριστερός) είναι η βάση κάθε επιχειρήματος που συσπειρώνει δεξιές κι αριστερές ψήφους υπέρ του Πούτιν. Τουτέστιν, δεν επικροτείται ο αυταρχισμός του, αλλά η εναντίωσή του στη Δύση…Αυτή η εναντίωση είναι άλλωστε και ο τροφοδότης της συμπάθειας της ελληνικής Αριστεράς για τον Μαδούρο και κάθε Μαδούρο της Λατινικής Αμερικής…Στον αντίποδα, ο δεξιός αντιδυτικισμός είναι ο τροφοδότης της συμπάθειας προς τον Τράμπ, τον Μπολσονάρου, τον Σαλβίνι, την Λεπέν και κάθε είδωλο της αντισυστημικής Δεξιάς…

ΣΤΗ χώρα που γέννησε τη Δημοκρατία, πρέπειεπίσης, να σημειώσουμε πως τα αυταρχικά καθεστώτα δεν αξιολογούνται βάσει της προσήλωσής τους στα δημοκρατικά ιδεώδη…Ούτε καν από  εκείνους που διαρρηγνύουν τα ιμάτια τους για τη στήριξη του ΣΥΡΙΖΑ προς τονΜαδούρο…Γνωστού όντος, ότι ένα σημαντικό τμήμα της ελληνικής Δεξιάς αν δεν νοσταλγεί δημοσίως τον δικτάτορα Παπαδόπουλο, τον επικαλείται συχνά ως πρότυπο διακυβέρνησης («ένας λοχίας μας χρειάζεται»)…Πταίσμα βεβαίως, μπροστά στο γεγονός, ότι στις τελευταίες δημοσκοπήσεις το κόμμα που αποθεώνει τον Χίτλερ και τις σβάστικες κοντεύει το 10% και το κόμμα που υπερασπίζεται δημοσίως τον Στάλιν με τιμητικές εκδηλώσεις και δημόσιες ομιλίες διατηρεί σταθερά ένα 6% και τιμάται ως το «πλέον σοβαρό και συνεπές» ακόμη κι από τους αντιπάλους του…

ΠΡΟΣ τι η έκπληξη για τη στήριξη τουΜαδούρο λοιπόν; Όταν, είμαστε η μόνη χώρα στην Ευρωπαϊκή Ένωση που διατηρεί ναζιστικό και σταλινικό κόμμα, που αποθεώνει τον Καντάφι (τη δεκαετία του ’80), που η κυβέρνησή της στηρίζει τον Γιαρουζέλσκι (πάλι την δεκαετία του ’80), που υποστηρίζει τον Μιλόσεβιτς (τη δεκαετία του ’90), που θεωρεί τον ΣαντάμΧουσεϊν θύμα των δυτικών συμφερόντων και αποθεώνει στο γήπεδο της ΑΕΚ, τον Μπιν Λάντεν, που δεν γελάει με τον Κιμ Γιούνγκ Ουν ως καρικατούρα ηγέτη, που βλέπει με συμπάθεια την ΜαρίνΛεπέν και επικαλούμενη την ξενοφοβία, θεωρεί φυσιολογική την άνοδο της ακροδεξιάς στην Ευρώπη, είναι πολυτέλεια (ή και υποκρισία) να θυμώνουμε για την παροχή στήριξης στο Μαδούρο…