Μπλόκα και μνημόσυνα

Αναρωτιέμαι, όλο και πιο συχνά το τελευταίο διάστημα, πως είναι δυνατόν μια χώρα που εδώ και δέκα χρόνια βιώνει μια τόσο μεγάλης κλίμακας εθνική καταστροφή, δεν αλλάζει σχεδόν στο παραμικρό. Σκέφτομαι πως είναι δυνατόν μετά από την διάλυση κοινωνικών ομάδων και δομών, να μην θέλουμε να δούμε την πραγματικότητα.

Αφορμή, σήμερα, αποτέλεσε η «είδηση» πως οι αγρότες μαζεύονται στο κόμβο της Νίκαιας. Φιγούρες βγαλμένες από άλλες εποχές εμφανίζονται έτοιμες να στήσουν, ξανά, τα αγροτικά μπλόκα, σε μια διαδικασία που θυμίζει τέλεση ετήσιου μνημόσυνου και όχι «αγωνιστική κινητοποίηση», τουλάχιστον με τους όρους που επέβαλλε η αριστερά στην ελληνική μεταπολιτευτική περίοδο.

Πριν λίγες μέρες διάβαζα μια έρευνα ξένου πανεπιστημίου που ανέλυε όλες τις αλλαγές που επιφέρει η τεχνολογία στον πρωτογενή τομέα, σε συνδυασμό με την κλιματική αλλαγή που απειλεί να αφανίσει το ανθρώπινο είδος. Η αναπαραγωγή των φυτών και η γενετική, οι βάσεις δεδομένων και η ρομποτική, ο εξοπλισμός ακριβείας, τα μη επανδρωμένα εναέρια οχήματα, οι αισθητήρες και οι ενεργοποιητές, όλα αποτελέσματα της αλματώδους προόδου της τεχνολογίας, τα οποία τίθενται πλέον στα χέρια των ανθρώπων που ασχολούνται με τη γη και την καλλιέργειά της.

Την ίδια ακριβώς στιγμή στην Ελλάδα, τα τρακτέρ παρατάσσονται, για μια ακόμη χρονιά, στους δρόμους, έτοιμα να κλείσουν την εθνική οδό, θέλοντας με τον τρόπο αυτό να διεκδικήσουν το δίκαιο των αιτημάτων τους.

Δεν γνωρίζω, τουλάχιστον ακόμα, ποια είναι τα αιτήματα των αγροτών. Ούτε μπορώ να ισχυριστώ πως δεν αντιμετωπίζουν προβλήματα. Άλλωστε όλες σχεδόν οι επαγγελματικές κατηγορίες στην χώρα ασφυκτιούν. Ωστόσο η επανάληψη του τελετουργικού των «μπλόκων» δεν είναι τίποτα άλλο από την επανάληψη μιας αρρώστιας που συνεχίζει να τρώει τα σωθικά της χώρας.

Δυστυχώς, η καταστροφή των δέκα χρόνων δεν έγινε η αφορμή της αναγέννησης της χώρας. Πολιτικό σύστημα, συνδικαλιστές, και ομάδες που είχαν κατοχυρώσει τα προνόμια της ευημερίας, έκαναν και κάνουν ότι περνάει από το χέρι τους, για να μην αλλάξει το παραμικρό. Από τη μια, η οργανωμένη προσπάθεια να συγκρατηθούν, πάση θυσία, οι κομματικοί στρατοί και οι «πελάτες», και από την άλλη, η ίδιας έντασης προσπάθεια, να μην χαθούν τα «κεκτημένα».

Στη νέα φάση που μπαίνει ολόκληρο το δυτικό οικοδόμημα, αντιμετωπίζοντας ήδη σοβαρότατους κινδύνους, η Ελλάδα συνεχίζει να ζει με αυταπάτες. Ίσως, υπό αυτή την έννοια, η ετήσια τέλεση μνημοσύνων να είναι κάτι απολύτως λογικό…

Λευτέρης Παπαστεργίου