Ψήφος εμπιστοσύνης λοιπόν!

Ψήφο εμπιστοσύνης λοιπόν σε μια κυβέρνηση που:

Δεν τήρησε ούτε μια από τις προεκλογικές της δεσμεύσεις

Υπέγραψε το πιο «βαρύ» μνημόνιο με υποθήκη τη δημόσια περιουσία στο σύνολό της για 99 χρόνια και τεράστια πρωτογενή πλεονάσματα για τα επόμενα χρόνια, που θα ανακυκλώνουν τη λιτότητα και τη φτώχια.

Υποσχέθηκε και υλοποιεί το πιο άθλιο πρόγραμμα πλειστηριασμών περιουσίας πολιτών, παρά τα όσα είχε υποσχεθεί.

Διέλυσε τη μεσαία τάξη , που ήδη  δοκιμαζότανε σκληρά, με μια απίστευτης αγριότητας φοροεπίθεση, αφού προηγουμένως συνυπέγραψε τους όρους με τους δανειστές στην αλήστου μνήμης «διαπραγμάτευση».

Εξαΰλωσε τις συντάξεις με τον «πρόθυμο» Κατρούγκαλο, αλλά και πανηγύρισε για τη μη επιπλέον μείωσή τους που η ίδια ψήφισε κατ’ εντολή των δανειστών.

Αναβίωσε τον παλαιοκομματισμό κι το πελατειακό κράτος, με διορισμούς κάθε συγγενή μεγαλοστελέχους του κόμματος, καταγράφοντας την παγκόσμια πρωτοτυπία υπουργού που διορίζει σε δημόσιο οργανισμό τον … πατέρα του.

Αναδείχτηκε πρωταθλήτρια στις ιδιωτικοποιήσεις στα χρόνια των μνημονίων με διαφορά που κάνει τους προηγούμενους να ντρέπονται (Ανάμεσά τους η πώληση των εταιριών λιμένων Πειραιά και Θες/νίκης, του ΔΕΣΦΑ και της ΤΡΑΙΝΟΣΕ, ενώ του Ελληνικού είναι στο τελευταίο στάδιο…) «Αν υπογράψω ιδιωτικοποιήσεις σαν το Ελληνικό, καλύτερα ψηφίστε Σαμαρά», δήλωνε όταν διεκδικούσε την εξουσία ο κος Τσίπρας!

Εγκατέστησε σε αυτή τη χώρα τη γενιά των 400 ευρώ (και κάτω), όταν κατηγορούσε τις προηγούμενες Κυβερνήσεις για τη γενιά των 700 ευρώ…

Έστησε διαδικασίες ελέγχου για τα τηλεοπτικά μέσα και ανέδειξε τη νέα γενιά αετονύχηδων που μοιράζεται την κρατική διαφήμιση χωρίς μέτρο και χωρίς κανένα ηθικό φραγμό…

Προσπάθησε και προσπαθεί να ποδηγετήσει τη δικαιοσύνη με επιλογές και παρεμβάσεις που ιστορικά αποτελούν παραδείγματα προς αποφυγή…

Ανέδειξε τη λαϊκίστικη δεξιά  σε συγκυβερνήτη και συνοδοιπόρο, που ψήφισε ακραίους τύπου Δ. Καμμένο για αντιπροέδρους της Βουλής, που έθρεψε, ανέχτηκε και προέβαλε φαινόμενα τύπου Πολάκη, Καμμένου και Θάνου.

Συνεργάστηκε με τα ορφανά του άλλοτε «Καραμανλισμού» και που έφτασε στο σημείο η επιβίωσή της να εξαρτάται από τη θετική ψήφο της Παπακώστα…

Δοκίμασε το ανθρωπιστικό τη πρόσωπο στη Μόρια, κάνοντας την Ελλάδα συνώνυμο της εξαθλίωσης των προσφύγων.

Αγάπησε τόσο πολύ και με τόσο πάθος την εξουσία, που φοβούμενη μην την χάσει έστησε εκείνο το απίστευτο θέατρο την ώρα που χάνονταν άνθρωποι στο Μάτι…

Έδειξε πως αντιλαμβάνεται την έννοια της λαϊκής κυριαρχίας με το περίφημο δημοψήφισμα, γράφοντας στα παλαιότερα των υποδημάτων του την ψήφο του λαού, μετατρέποντας μέσα σε λίγες ώρες το «ΟΧΙ» σε «ΝΑΙ». Ένα «ΝΑΙ» που οδήγησε στο σκληρότερο μνημόνιο που έζησε η χώρα.

Τελικά κατάφερε να ταυτίσει  την Αριστερά με τη συναλλαγή, την υποταγή, τις ψεύτικες υποσχέσεις και τη θεσιθηρία…

Για αυτήν την Κυβέρνηση είναι η ψήφος εμπιστοσύνης.

Για την επιβίωση της λίγους μήνες ακόμη.

Το αν ο μαγικός αριθμός των 151 συμπληρώνεται με τους ολίγους «πρόθυμους», κομμάτων που ανέδειξε η κρίση και η επικράτηση του λαϊκισμού μικρή σημασία έχει.

Όχι για κάποιον ιδιαίτερο λόγο. Αλλά γιατί, την πραγματική ψήφο εμπιστοσύνης τη δίνει ο λαός, μόλις του δοθεί η δυνατότητα.

Και αυτή τη φορά και ξέρει και γνωρίζει και υποψιασμένος είναι…

Βασίλης Ραούλης