Αιωνίως ανήλικοι!

Του Ανδρέα Γιουρμετάκη

ΑΥΤΟ που διαβάζω σήμερα στον Τύπο «ξεπερνάει» οτιδήποτε κυριαρχεί στην επικαιρότητα. Σε σημείο που να αναρωτιέμαι αν είναι αλήθεια ή πρόκειται για μια ακόμη περίπτωση fakenews…Αντιγράφω τον τίτλο της εφημερίδας που έφερε το θέμα στη δημοσιότητα:

«Με απόφαση – βόμβα που Ελεγκτικού Συνεδρίου ΥΠΑΛΛΗΛΟΙ ΜΕ ΠΛΑΣΤΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΔΙΚΑΙΟΥΝΤΑΙ ΠΛΗΡΗ ΣΥΝΤΑΞΗ».

ΣΤΟ(σε άθλια ελληνικά γραμμένο) ρεπορτάζ, διαβάζω: «Δεκάδες χιλιάδες υπολογίζονται οι υπάλληλοι που εργάζονται σε ΔΕΚΟ, Δήμους, δημοτικές επιχειρήσεις και στενό δημόσιο τομέα που διαθέτουν πλαστά απολυτήρια λυκείου, αλλά και πανεπιστημιακά πτυχία. Οι εργαζόμενοι αυτοί, που καταλάμβαναν κυρίως θέσεις εργατικού προσωπικού που το απολυτήριο λυκείου ήταν ένα τυπικό και όχι ουσιαστικό προσόν που θα επηρέαζε την απόδοσή τους, κινδύνευαν εκτός από την παραπομπή τους στη Δικαιοσύνη και την απόλυση και με την απώλεια κάθε συνταξιοδοτικού δικαιώματος».

Ο ΥΠΟΤΙΤΛΟΣ της εφημερίδας συμπυκνώνει το σκεπτικό του Ανώτατου Δημοσιονομικού Δικαστηρίου, ως εξής: «Μεγάλο μέρος της ευθύνης είχε η ίδια η πολιτεία γιατί δεν έκανε τον απαραίτητο έλεγχο»!!!

ΣΟΦΟΝ το σαφές: αφού δεν ήλεγξες κύριε (τους δεκάδες χιλιάδες υπαλλήλους με πλαστά απολυτήρια και πτυχία) ζητάς και τα ρέστα τώρα; «Μα τους βρήκα, όταν αποφάσισα να ελέγξω» θα μπορούσε ν’ απαντήσει η Πολιτεία, αν ήταν σοβαρή…«Πότε; Κατόπιν εορτής;» θα την αποστόμωνε το Ελεγκτικό Συνέδριο!…

ΥΠΑΡΧΕΙ μια «λογική» σ’ αυτή την απόφαση, που ξεκινάει από τη βασική εκπαίδευση του νεοέλληνα: στο γυμνάσιο ας πούμε, αν έκανες αντιγραφή στους διαγωνισμούς του εξαμήνου και δεν σ’ έπιανε επ’ αυτοφώρω ο επιτηρητής, ήταν υποχρεωμένος ν’ αναγνωρίσει την πιθανή αριστεία σου μ’ ένα εικοσάρι…

ΣΤΗΝ οικογενειακή εστία επίσης, αν ο μπαμπάς απατάει τη μαμά με τη γειτόνισσα, μεγάλο μέρος της ευθύνης φέρει η μαμά που δεν τον έπιασε…Μη σου πω κι η γειτόνισσα που τον ξελόγιασε!…

ΣΤΗΝ επαγγελματική ζωή, αν ο ελεύθερος επαγγελματίας φοροδιαφεύγει, μεγάλο μέρος της ευθύνης έχει η Πολιτεία που δεν τον ήλεγξε…Και αν ο πιτσιρικάς που πήρε το αυτοκίνητο του μπαμπά, σκοτωθεί στην εθνική οδό τρέχοντας με 200, μεγάλη ευθύνη έχει η Πολιτεία που δεν τον πρόλαβε…

ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ για την ίδια λογική πουοδηγεί τον «πιο έξυπνο λαό του κόσμου» στο συμπέρασμα ότι ο έλληνας ψηφοφόρος για τις άθλιες επιδόσεις του στις εκλογικές διαδικασίες έχει ελάχιστη ευθύνη, γιατί μεγάλο μέρος της ευθύνης φέρει η Πολιτεία που δεν τον εκπαίδευσε…«Μας λείπει η παιδεία» συμπερασματολογούν όλοι στην τηλεόραση κι απορείς:  αφού συμφωνούν στη γνωμάτευση, γιατί  δεν κάνουν  κάτι για τη θεραπεία και την κάλυψη του κενού;

Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ είναι απλούστατη: γιατί η αγωνία μας είναι να αναζητούμε τρόπους να δικαιολογήσουμε τον εαυτό μας ώστε να μην χρειασθεί να αναγνωρίσουμε τις ευθύνες μας. Συλλογικά και ατομικά…Από μικρά παιδιά: χτυπάει ο Γιωργάκης στα πέντε του το κεφάλι στο τραπέζι της κουζίνας και σε συγχορδία όλη η οικογένεια «τιμωρεί» το τραπέζι: «να κακό τραπέζι»!…Μεγαλώνουμε τον Γιωργάκη σαν γνήσιο έλληνα, «αιωνίως ανήλικο», που ποτέ δεν φταίει για τίποτα…Ακόμα και στα γεράματά του, ως ανήλικο τον αντιμετωπίζει η Πολιτεία με ανακοινώσεις στην τηλεόραση: «η Πολιτική Προστασία συμβουλεύει: εν όψει καύσωνα οι ηλικιωμένοι και τα μέλη των ευπαθών ομάδων να προτιμούν σκιερά μέρη, να καταναλώνουν πολλά υγρά και να φορούν ελαφρά ρούχα»!…

ΠΡΟΦΑΝΩΣ η Πολιτεία, έχουσα σαφή γνώση της υπευθυνότητας που χαρακτηρίζει τους πολίτες της, προειδοποιεί ώστε αν κάποιος παραδώσει πνεύμα, επειδή αποφάσισε να κυκλοφορεί ντάλα καλοκαίρι με πουλόβερ, μάλλινες κάλτσες και σκούφο πίνοντας κονιάκ, να μη φέρει «μεγάλο μέρος της ευθύνης»…

ΕΙΜΑΣΤΕ ακόμη «λογικάανήλικοι», ισχυρίζεται ο Στέλιος Ράμφος στο βιβλίο του «Ο «άλλος» του καθρέφτη»…Παραμένουμε ως λαός σε μια παιδική ηλικία, της οποίας το κρίσιμο χαρακτηριστικό είναι το συναίσθημα. Ας θυμηθούμε τι προηγήθηκε της απόφασης του Ελεγκτικού Συνεδρίου για τη δικαίωση όσων είχαν πλαστά πτυχία ή πιστοποιητικά: η κινητοποίηση για την αποφυλάκιση της καθαρίστριας από τον Βόλο…Ξεκίνησε από την (λογική) έκρηξη της κοινής γνώμης για το αδικαιολόγητα μεγάλο ύψος της ποινής που της επιβλήθηκε…Κι ύστερα, επικράτησε το συναίσθημα:«Τόσοι παρανομούν, αυτή την καημενούλα έπιασαν;». «Δηλαδή,χρειάζεται απολυτήριο για να γίνεις καθαρίστρια;»

 ΑΥΤΟΜΑΤΩΣ, η πλαστογράφηση ξεχάστηκε…Θεωρήθηκε δευτερευούσης σημασίας…Παραγράφηκε ως πράξη…«Λογικό» δεν ήταν να φτάσουμε αργότερα στην απόφαση του Ελεγκτικού Συνεδρίου; «Λογικότατο» (εντός εισαγωγικών πάντα) αν επισημάνουμε ακόμη ότι στο σκεπτικό του για τη χορήγηση πλήρους σύνταξης στους υπαλλήλους που διορίστηκαν με πλαστά πτυχία, υπενθυμίζει πως χορηγούνται ήδη συντάξεις σε υπαλλήλους  που έχουν καταδικαστεί ΑΜΕΤΑΚΛΗΤΑ για βαρύτατα αδικήματα! Αναφέρεται μάλιστα ενδεικτικά, σε υπάλληλο «που δικαιούται πλήρη σύνταξη παρά το γεγονός ότι έχει καταδικασθεί σε εγκλήματα με την ίδια ή και με πολύ μεγαλύτερη ηθική απαξία από εκείνη που καταλογίζεται στον υπάλληλο που δολίως προκάλεσε ή υποβοήθησε τον παράνομο διορισμό του…»!

ΩΡΑΙΑ λοιπόν…Δεν συνταξιοδοτούνται κανονικά μόνον όσοι πλαστογράφησαν τίτλους σπουδών αλλά κι όσοι διέπραξαν βαρύτερα εγκλήματα! Εδώ, το συναίσθημα ξεχειλίζει καθώς κορυφώνεται ο ετεροπροσδιορισμός της καθημερινότητας: αυτός που στην πιο ήπια μορφή του εκδηλώνεται με το παράπονο στον τροχονόμο που μας κόβει κλήση: «τον απέναντι δεν τον βλέπεις που έχει παρκάρει; Εμένα γράφεις λοιπόν;»

ΑΣ ΜΗ πούμε «κάθε άνθρωπος είναι ο αρχιτέκτονας της δικιάς του τύχης», αλλά ας πούμε «κάθε άνθρωπος είναι ο αρχιτέκτονας του δικού του χαρακτήρα», κατά πως θάλεγε ο αμερικάνος φιλόσοφος Τζώρτζ ΝταναΜπόρντμαν…Κι ο Μωάμεθ θα συμπλήρωνε: «Πιστέψτε αν θέλετε, ότι και τα βουνά αλλάζουν θέση. Αλλά ποτέ να μη πιστέψετε ότι ο άνθρωπος αλλάζει χαρακτήρα»…