Όταν η μέρα γίνεται νύχτα στη Λάρισα – “Μπουζουκότσαρκα” το μεσημέρι (φωτο-βίντεο)

Ρεπορτάζ: Αθανασία Παύλου, Σιμόνα Ιόβτσεβα

«Κάποτε συνήθιζα να φεύγω από τα μπουζούκια με γυαλιά ηλίου, πλέον …μπαίνω στα μπουζούκια με γυαλί ηλίου»! Ατάκα Λαρισαίου θαμώνα η οποία περιγράφει ακριβώς αυτό το φαινόμενο που παρατηρείται τα τελευταία χρόνια στη διασκέδαση στη Λάρισα.

Αν δεν έχει βρεθεί κάποιος σε κάτι αντίστοιχο, μάλλον θα δυσκολευτεί να δεχθεί, ότι είναι δυνατόν την Τετάρτη το απόγευμα, εκεί γύρω στις 5 -την ώρα δηλαδή που συνήθως ετοιμάζει τον δεύτερο ή τρίτο καφέ της ημέρας ή έχει πιάσει την γωνία του καναπέ και κάνει ζάπινγκ στην τηλεόραση αγκαλιά με την κουβέρτα- εκείνη ακριβώς την ώρα, υπάρχει κόσμος ανεβασμένος στα τραπέζια, που χορεύει και διασκεδάζει σαν να ήταν ξημέρωμα σε μπουζούκια.

Διότι μπορεί για δεκαετίες τώρα η πόλη μας να είναι συνυφασμένη με την νυχτερινή ζωή, με ατελείωτο ξενύχτι και με μεγάλη κατανάλωση αλκοόλ αλλά πλέον πρωτοπορεί και άλλου… Αυτή η πόλη δεν σταματάει ποτέ να μας εκπλήσσει! Τα τελευταία χρόνια έχουν μπει στη ζωή του Λαρισαίου και τα λεγόμενα μεσημεριανά μπουζούκια τα οποία όπως όλα δείχνουν χαράσουν νέα πορεία στον τρόπο διασκέδασης της πόλης, καθώς συνεχίζουν να λειτουργούν και μάλιστα με μεγάλη επιτυχία.

Ο Λαρισαίος δεν χορταίνει με το απλό μπουζούκι τη νύχτα, κυλάει στο αίμα του, στις φλέβες του, οπότε θέλει να το έχει στην ζωή του περισσότερες ώρες και όχι μόνο βραδινές.

Τι και αν οι εποχές έχουν αλλάξει, τι και αν το χρήμα κάθε άλλο παρά ρέει άφθονο, κάποια πράγματα δεν αλλάζουν ποτέ. Και όχι μόνο δεν αλλάζουν, αλλά …ενισχύονται.

Η αλήθεια είναι ότι οι περισσότεροι Λαρισαίοι αγνοούν την ύπαρξη μεσημεριανών μπουζουκιών στη Λάρισα. Το μαθαίνουν όμως όλο και περισσότεροι και δεν μπορούν να το πιστέψουν. Σίγουρα πολλοί  θα ήθελαν να το δοκιμάσουν και αυτό, αλλά οι επαγγελματικές τους υποχρεώσεις δεν τους επιτρέπουν να πάνε για διασκέδαση μέρα μεσημέρι και μάλιστα στα μπουζούκια.

Για όλους εκείνους λοιπόν το κάναμε εμείς και θα προσπαθήσουμε να σας μεταφέρουμε το κλίμα.

Πάντως η πραγματικότητα είναι πως δεν διαφέρουν και πολλά πράγματα, από τα βραδινά μπουζούκια. Μας το επιβεβαιώνει και ο τραγουδιστής Σάκης Ράμης, Αθηναίος που τα τελευταία χρόνια εμφανίζεται στις νυχτερινές πίστες της Λάρισας και πλέον και στις μεσημεριανές. «Δεν υπάρχουν πολλές διαφορές, θα μας πει» και θα συνεχίσει: «Στην αρχή ήταν περίεργο και για μένα. Το να έρχεσαι μεσημεριάτικα για να τραγουδήσεις και πολλές φορές να σε τυφλώνει ο ήλιος πάνω στην πίστα, καθώς οι ακτίνες του διαπερνούν τα τζάμια των παραθύρων… αποτελεί μια περίεργη κατάσταση όταν αυτό είναι καινούριο για σένα, όμως στην συνέχεια όλα …κουμπώνουν φυσιολογικά. Άλλωστε για εμάς να σχολάμε 12 το βράδυ και όχι 7 το πρωί, είναι μεγάλη υπόθεση».

Τα μεσημεριανά μπουζούκια ξεκινούν στις 2-3 το μεσημέρι και συνεχίζουν μέχρι τις 10, 11, βαριά 12 το βράδυ. Ανοίγουν Τετάρτη μέχρι και Κυριακή.

Η μεγαλύτερη απορία που ψάχνει απάντηση μόλις μπαίνεις στο …ημερήσιο μπουζουξίδικο είναι να δεις τι κόσμος συχνάζει, είναι ο ίδιος που κυκλοφορεί τη νύχτα ή άλλος. Ψάχνουμε να βρούμε τις διαφορές…

Αν εξαιρέσεις το γεγονός ότι όντως μπαίνεις με γυαλί ηλίου και μπορείς αντί για ουίσκι ή βότκα και κρασί να παραγγείλεις μέχρι και τσίπουρο και να «τσιμπήσεις» τους μεζέδες σου, κατά τα αλλά ουδεμία διαφορά.

Το πανέρι με το λουλούδι επίσης, έχει περίοπτη θέση, όπως φυσικά και οι σαμπάνιες. Το ρεπερτόριο όχι απλά δεν διαφέρει αλλά σε πολλές περιπτώσεις το λες και πιο …βαρύ.

Πιάτα για σπάσιμο, όχι δεν είδαμε, αλλά η χαρτοπετσέτα …ίπταται και χρησιμοποιείται κατά κόρον πάνω στο τσακίρ κέφι. Γιατί ναι, το κέφι καλά κρατεί και μέρα μεσημέρι.

Ζεμπέκικα, τσιφτετέλια και καλαματιανά με αμείωτους ρυθμούς για τους θαμώνες που δείχνουν να έχουν εγκλιματιστεί και εναρμονιστεί τέλεια με το συγκεκριμένο σκηνικό.

Όσο για τις ηλικίες, ποικίλουν, ενώ 50-50 και το ποσοστό ανδρών γυναικών. Θα περίμενε κανείς να δει περισσότερους άντρες, κάτι σαν τα τσιπουράδικα που κατά τις 4 μετά την δουλειά γεμίζουν με άντρες που θα πιούν ένα τσιπουράκι πριν πάνε για ξεκούραση στο σπίτι τους.

Κι όμως παρατηρήσαμε πολλές γυναικοπαρέες όσες και οι ανδροπαρέες, ζευγάρια, και γενικά όλη η …γκάμα. Παρέες που πάνω στο κέφι ενώνονται, δημιουργούνται καινούριες γνωριμίες και από ένα σημείο και έπειτα όλο το μαγαζί γίνεται μια παρέα.

Ο Χρύσανθος, ιδιοκτήτης των «Αναδρομών» που μας φιλοξένησαν εκείνο το μεσημέρι της Τετάρτης, μας λέει ότι έχει κάνει διάφορες δουλειές και φυσικά σερβιτόρος στη νύχτα, αυτό που ζει όμως με το μεσημεριανό του μπουζουξίδικο, δεν το αλλάζει με τίποτα. Είναι ευχαριστημένος από την δουλειά και παρακαλάει να συνεχιστεί αυτό για να μην επιστρέψει στη νύχτα.

Το γλέντι όσο περνάει η ώρα και φτάνει το απόγευμα, ανάβει ακόμη περισσότερο, στο πίσω μας τραπέζι το παρεάκι έχει φτάσει στο τσακίρ κέφι και τα κορίτσια της  παρέας έχουν ανέβει ήδη στα τραπέζια. Οι σαμπάνιες ρέουν άφθονες και με τα λουλούδια γίνεται …πόλεμος.

Χωρίς να το καταλάβεις η ώρα έχει πάει 9-10 το βράδυ και νιώθεις ότι μπορείς να το συνεχίσεις μέχρι το πρωί… Άλλωστε οι αντοχές είναι διαφορετικές τη μέρα απ’ ότι τη νύχτα!

Τελικά  η μέρα δεν έχει να ζηλέψει τίποτα απολύτως από τη νύχτα στη διασκέδαση και σε τελική ανάλυση γλυτώνεις και το χανγκόβερ της επόμενης ημέρας, καθώς προλαβαίνεις να ξεκουραστείς κατά την διάρκεια της νύχτας και το πρωί να είσαι έτοιμος για να ανταπεξέλθεις στις υποχρεώσεις της ημέρας…

Αφήνουμε το μαγαζί με μια ανάλαφρη διάθεση και με την σκέψη πως τελικά ο Λαρισαίος ήταν, είναι και θα παραμείνει μεγάλος γλεντζές, γλεντζές παντός καιρού, χώρου και χρόνου…

Δείτε βίντεο:

Δείτε φωτογραφίες: